Δύο Ελλάδες: των καρτέλ και των παραγωγών

Από Δράσε για την ακρίβεια  /  #Δράσε_για_την_ακρίβεια

Όποιος παρακολουθήσει τις απαντήσεις της κυβέρνησης στα 27 αιτήματα των αγροτών, μέσα στις υπεκφυγές και τα μισόλογα που κινούνται στα όρια του κλαυσίγελου, θα συναντήσει και την απόρριψη του αιτήματος για κατώτατες εγγυημένες τιμές στην αγροτική παραγωγή. Η απάντηση είναι αποκαλυπτική:
«Το αίτημα δεν υφίσταται στην ελεύθερη αγορά, γι’ αυτό υπάρχουν και οι επιδοτήσεις».

Η κυβέρνηση της ΝΔ και του Μητσοτάκη, ως πιστοί ιεραπόστολοι και σταυροφόροι του δόγματος της «ελεύθερης αγοράς», δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απορρίψουν το αίτημα. Το χαρακτηρίζουν ανύπαρκτο, σαν να πρόκειται για οικονομική και πολιτική αίρεση. Και την ίδια στιγμή, με ένα ψέμα που αυτοαναιρείται, επικαλούνται τις επιδοτήσεις ως υποκατάστατο της εγγυημένης τιμής. Επιδοτήσεις που, κατά τα άλλα, κατευθύνονται σταθερά προς τα κουμπαράκια, τους μεγάλους παίκτες και τα γαλάζια παιδιά.

Η απορριπτική απάντηση του Μητσοτάκη αποτελεί και μια ωμή παραδοχή. Στην αγορά που υπερασπίζονται, ο παραγωγός δεν δικαιούται ούτε ασφάλεια ούτε υποστήριξη. Αφού πρώτα μεθοδευμένα διέσυραν και διέλυσαν τους συνεταιρισμούς και κάθε μορφή συλλογικής εκπροσώπησης της αγροτιάς, άφησαν τους παραγωγούς εσκεμμένα εκτεθειμένους απέναντι στους μεσάζοντες και τους σουπερμαρκετάδες που συμπιέζουν την τιμή κατά το δοκούν.

Έτσι, η εξευτελιστική τιμή αγοράς της σοδειάς βαφτίζεται «επιχειρηματικός κίνδυνος». Ενώ ο πραγματικός κίνδυνος, το οργανωμένο πλιάτσικο του συμπλέγματος καρτέλ μεσαζόντων και σούπερ μάρκετ, βαφτίζεται «ομαλή λειτουργία».

Και σε αυτόν τον αγώνα, δεν λείπουν και οι φανατικοί παπαγάλοι της πληρωμένης δημοσιογραφίας που εγκαλούν τους παραγωγούς να αλλάξουν επάγγελμα αν δεν «βγαίνουν». Έχουν εφεύρει μάλιστα και το ανέκδοτο περί «καρτέλ των μικρών», την ώρα που τα πραγματικά καρτέλ των σούπερ μάρκετ, των logistics και των εισαγωγέων αλωνίζουν ανενόχλητα. Αντιμετωπίζοντάς μας ως ξόανα, λένε ότι αν διασφαλιστεί αξιοπρεπής τιμή στον αγρότη, θα ζημιωθεί ο καταναλωτής. Λες και σήμερα ο καταναλωτής δεν ζημιώνεται καθημερινά από την ακρίβεια.

Όλη αυτή η προπαγάνδα χτίζεται στις πλάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Των καταναλωτών που πληρώνουν τα προϊόντα στο ράφι σαν χρυσό, γιατί κυριολεκτικά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η αλήθεια είναι απλή. Χωρίς κατώτατες τιμές, οι αγρότες πουλάνε κάτω από το κόστος παραγωγής, καθώς τα λιπάσματα, οι ζωοτροφές, η ενέργεια, το πετρέλαιο έχουν εκτοξευτεί.

Αυτή η πολιτική δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα. Είναι η ευρωπαϊκή κανονικότητα της ΚΑΠ. Σε όλη την Ευρώπη οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους, ακριβώς γιατί το μοντέλο της ΕΕ οδηγεί σε συγκέντρωση γης, παραγωγής και κερδών και στο ξεκλήρισμα των μικρών και μεσαίων παραγωγών. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική αντικατέστησε την προστασία των τιμών με επιδοτήσεις, λειτουργώντας ως μηχανισμός διάλυσης της παραγωγής. Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια η Κομισιόν θέτει ως προτεραιότητα την οριστικοποίηση της συμφωνίας Mercosur, την ώρα που αγρότες μπλοκάρουν δρόμους στην Ευρώπη.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα απλώς εφαρμόζει πρόθυμα ένα μοντέλο που μετατρέπει τη χώρα σε διαμετακομιστικό κόμβο, πεδίο logistics, εισαγωγών–εξαγωγών, φωτοβολταϊκών, τουρισμού, ΝΑΤΟϊκών βάσεων, χωρίς πρωτογενή και δευτερογενή τομέα.

Και εδώ έρχεται η υποκρισία που ξεγυμνώνει τους πάντες. Ενώ για τους αγρότες δεν χωρά καν συζήτηση για κατώτατες εγγυημένες τιμές λόγω «ελεύθερης αγοράς» και απαγορεύσεων της ΕΕ, για τα μεγάλα συμφέροντα η αγορά είναι πάντα, μα πάντα, προστατευτική. Στα διόδια, η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι το άνοιγμα των μπαρών από τα μπλόκα δημιουργεί κόστος για τους παραχωρησιούχους, κοστολογημένο από υπουργικά χείλη στα 2,5 εκ. τη μέρα. Εγγυημένα έσοδα και για τους εθνικούς εργολάβους, ακόμα κι όταν ο λαός αντιστέκεται.

Για να αντιστρέψουμε τη ρητορική Μητσοτάκη, μιλάμε κι εδώ για δύο διαφορετικές Ελλάδες. 

Την Ελλάδα του Κυριάκου: των βυσμάτων, της μαφίας, των σιτιζόμενων από το κράτος εργολάβων και επιχειρηματιών, την Ελλάδα όπου τα καρτέλ ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις όπως ανεβοκατεβάζουν τιμές.

Και από την άλλη, την Ελλάδα των παραγωγών, της προκοπής και της δημιουργίας, των εργαζομένων που βρίσκονται πρώτοι στην εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας στην Ε.Ε., όλων εκείνων που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και που, παρά τα συνεχή χτυπήματα, επιμένουν και αγωνίζονται, κόντρα σε ένα παιχνίδι στημένο και μια τράπουλα σημαδεμένη.

Σε μια χώρα που πεθαίνει -δημογραφικά, παραγωγικά, κοινωνικά– μοιάζει σαν να έχουν βάλει στοίχημα πως θα τη γονατίσουν πιο γρήγορα. Γι’ αυτό και φοβούνται όποιον σηκώνει το κεφάλι. Νίκη στα μπλόκα των αγροτών.

ΠΗΓΗ