 |
| ΦΩΤΟ από https://ppapacon.blogspot.com/ |
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Στα 75 του χρόνια, το κράτος του Ισραήλ προβάλλει ισχυρό όσο ποτέ προς τα έξω, όντας ταυτόχρονα ιδιαιτέρως ασθενές από τα μέσα, με την πιο αντιδραστική κυβέρνηση στην ιστορία του. Επιβεβαιώνεται με δραματικό τρόπο η θεωρία της «τριάδας του αδύνατου», ενώ η χώρα τείνει πλέον να μετατραπεί σε μια απολυταρχική θεοκρατία.
Συμπληρώνονται σήμερα 75 χρόνια από τη μέρα που ο Νταβίντ Μπεν- Γκουριόν ανακήρυξε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ σε εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης. Εκείνη τη στιγμή, οι στρατηγοί του εκτιμούσαν ότι οι πιθανότητες να διαφύγει το εβραϊκό κράτος από τη βρεφική θνησιμότητα στον αναπόδραστο πόλεμο με τα συνασπισμένα αραβικά κράτη, ήταν 50%- 50%. Τελικά το Ισραήλ επικράτησε κατά κράτος σε αυτή τη σύγκρουση, που πολιτογραφήθηκε από τους Άραβες ως “Νάκμπα” (Καταστροφή) και ακόμη περισσότερο στην επόμενη, τον “Πόλεμο των Έξι Ημερών” του 1967, που το ανέδειξε σε απόλυτο κυρίαρχο από τη χερσόνησο του Σινά μέχρι τον Ιορδάνη.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει στις 29 Νοεμβρίου του 1947, όταν η Γενική Συνέλευση του νεοπαγούς ΟΗΕ αποφάσισε τον διαμοιρασμό της Παλαιστίνης, που μέχρι τότε είχε καθεστώς βρετανικού προτεκτοράτου (55% εβραϊκό κράτος, 43% παλαιστινιακό κράτος, η Ιερουσαλήμ διεθνής πόλη). Στον απόηχο του Ολοκαυτώματος, η αξίωση των Εβραίων να αποκτήσουν εθνική εστία ήταν πολιτικά και ηθικά πανίσχυρη, έστω κι αν οι Άραβες καλούνταν να πληρώσουν για τα εγκλήματα Ευρωπαίων. Οποιαδήποτε σκέψη για δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Ευρώπη, όπου ζούσαν οι μεγαλύτεροι εβραϊκοί πληθυσμοί, φάνταζε εντελώς ουτοπική. Οι Αμερικανοί υπό τον Τρούμαν στήριξαν τον διαμοιρασμό, υπολογίζοντας ότι θα εξοστρακίσουν τους Βρετανούς συμμάχους αλλά και ανταγωνιστές τους από μια υψηλής γεωστρατηγικής αξίας, λόγω πετρελαίων, περιοχή του κόσμου. Ορισμένοι τεραστίου διαμετρήματος, εβραϊκής καταγωγής διανοούμενοι, όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Χάνα Άρεντ, είχαν τις ενστάσεις τους, προτιμώντας ένα διεθνικό (εβραϊκό- αραβικό) κράτος στην ιστορική Παλαιστίνη, αλλά ο ιδεαλιστικός διεθνισμός τους δεν είχε καμία τύχη απέναντι στις αδυσώπητες δυνάμεις του πραγματικού ιστορικού γίγνεσθαι.
Καθοριστικής σημασίας για την ίδρυση του ισραηλινού κράτους ήταν η υποστήριξη της ΕΣΣΔ υπό τον Ιωσήφ Στάλιν. Στην κρίσιμη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο τότε πρέσβης και μετέπειτα επί δεκαετίες υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Αντρέι Γκρομίκο δήλωσε ότι η Μόσχα προτιμούσε ένα διεθνικό κράτος, αλλά αν αυτό δεν γινόταν αποδεκτό και από τις δύο πλευρές (όπως γνώριζε ότι θα συμβεί), θα υποστήριζε τον διαμοιρασμό. Ο Στάλιν αναγνώρισε το Ισραήλ στις 17 Μαϊου του 1948, μόλις τρεις ημέρες μετά την ανακήρυξή του. Στον πόλεμο που ακολούθησε με τους Άραβες, μεγάλο μέρος των εβραϊκών όπλων προέρχονταν από την Τσεχοσλοβακία. Μέχρι τα τέλη του 1953 η σοβιετική πρεσβεία ήταν στην Ιερουσαλήμ, κάτι που ξεπερνούσε ακόμη και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Τα κίνητρα των Σοβιετικών ηγετών είναι εύκολα κατανοητά, αν μεταφερθεί κανείς στο πλαίσιο εκείνης της ιστορικής συγκυρίας. Το εβραϊκό- σοσιαλιστικό κόμμα Μπουντ δρούσε στην τσαρική Ρωσία προτού ακόμη ιδρυθεί το ΣΔΕΚΡ του Πλεχάνοφ, του Λένιν και του Μάρτοφ και πολλά σημαίνοντα στελέχη των μπολσεβίκων και των μενσεβίκων (όπως και των Γερμανών και Αυστριακών σοσιαλδημοκρατών) ήταν εβραϊκής καταγωγής. Οι σοσιαλιστικές ή σοσιαλίζουσες τάσεις ήταν έντονες στο νεαρό σιωνιστικό κίνημα, με χαρακτηριστικό δείγμα τα περίφημα κιμπούτζ, αγροτικές κοινότητες συλλογικής ιδιοκτησίας. Η θρησκόληπτη ευρωπαϊκή Δεξιά είχε πρωτοστατήσει στα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, ενώ ο Κόκκινος Στρατός ήταν εκείνος που είχε απελευθερώσει το Άουσβιτς. Τούτων δοθέντων, η Μόσχα προσδοκούσε ότι το νεαρό κράτος του Ισραήλ θα ήταν μάλλον φιλικό απέναντί της, περισσότερο από τις αντιδραστικές αραβικές μοναρχίες που έκλιναν προς την Αμερική, όπως υποδήλωνε το ιστορικό “ντιλ” Ρούζβελτ- Ιμπν Σαούντ στο κατάστρωμα του καταδρομικού Quincy, στο Σουέζ.
Σύντομα οι υπολογισμοί αυτοί αποδείχθηκαν κοντόφθαλμοι. Ο αραβικός κόσμος συγκλονίστηκε από το κύμα των αντιαποικιοκρατικών, αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, με τυπικούς εκπροσώπους το Κίνημα Ελεύθερων Αξιωματικών στην Αίγυπτο και το Μπάαθ στη Συρία και το Ιράκ. Αντίθετα, το Ισραήλ έγινε ένα κράτος- αστακός, προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης και πρωτίστως των Αμερικανών στην καρδιά του αραβικού κόσμου και της υπ’ αριθμόν ένα πετρελαιοπαραγωγικής περιοχής του πλανήτη. Οι μύθοι του Δαβίδ που πολεμάει τους Γολιάθ και της “μόνης Δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή” συγκρούονται μετωπικά με την πραγματικότητα. Ο υποτιθέμενος Δαβίδ εισπράττει κάθε χρόνο δωρεάν στρατιωτική βοήθεια ύψους 4 δισ δολαρίων από τις ΗΠΑ και είναι βέβαιος, σε κάθε σύγκρουση, ότι το αμερικανικό “Ιππικό” θα σπεύσει προς διάσωσή του αν τα βρει σκούρα, όπως έγινε το 1973, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Μια χώρα χωρίς διακηρυγμένα σύνορα, χωρίς σύνταγμα, με μια Δημοκρατία για τους Εβραίους, αλλά όχι για τους υποτελείς Αραβοϊσραηλινούς και Παλαιστίνιους- όσο δημοκρατία ήταν για τους λευκούς και μόνο για τους λευκούς το καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Στο μεταξύ, ακόμη και οι ηγέτες της σύγχρονης Ακροδεξιάς, τύπου Λεπέν ή Μελόνι, έχουν μόνο καλά λόγια για το Ισραήλ, καθώς τη θέση του αντισημιτισμού έχει καταλάβει προ πολλού η ισλαμοφοβία, ιδεολογικό συνακόλουθο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο εξωτερικό και της καταπίεσης των μεταναστευτικής προέλευσης εργατών στο εσωτερικό.
«Άρωμα» τρίτης Ιντιφάντα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη από τη νέα γενιά
Kινητοποίηση σήμερα, Δευτέρα 15 Μάη στις 6 μ.μ., συνδικάτων, φορέων και συλλογικοτήτων στην Πρεσβεία του Ισραήλ:
ΝΑΚΜΠΑ 1948 – 2023
Συμμετέχουμε στην κινητοποίηση συνδικάτων φορέων και συλλογικοτήτων την Δευτέρα στην Πρεσβεία του Ισραήλ στις 15 Μάη στις 6 μ.μ
Συμπληρώνονται την προσεχή Δευτέρα (15/5) 75 χρόνια από μια ανείπωτη καταστροφή (Νάκμπα) κατά του Παλαιστινιακού λαού η οποία συνεχίζεται έως και σήμερα. Η Νάκμπα ως γνωστό ξεκίνησε με την εθνοκάθαρση 53 χωριών και πόλεων του 1947 και του 1949, την εν ψυχρώ δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό των 2/3 του παλαιστινιακού πληθυσμού – 950.000 άτομα – από την πατρίδα και τα σπίτια τους.
Η Νάκμπα είναι μια διαρκής δραματική υπενθύμιση για την συστηματική άρνηση του κράτους – δολοφόνου (Ισραήλ) του δικαιώματος του κάθε Παλαιστινίου να ζει στην πατρίδα του και να έχει το δικαίωμα στην εθνική και πολιτική ταυτότητα ως σύνολο.
Οι ρίζες αυτής της καταστροφής (Αλ Νάμπα) πηγαίνουν πολύ πιο πίσω χρονικά, στην εποχή της Γαλλικής εισβολής στον αραβικό κόσμο το 1799, όπου ο Ναπολέοντας εξέδωσε διακήρυξη που πρόσφερε την Παλαιστίνη ως πατρίδα των εβραίων.
Το 1948 (15 Μάη) ανακηρύχθηκε, χωρίς την παράλληλη ανακήρυξη Παλαιστινιακού κράτους όπως προβλεπόταν, το κράτος του Ισραήλ. Από την άνοιξη του 1947 έως τις 16 Μάη 1949 η επεκτατική πολιτική του Ισραήλ οδηγεί στον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο.
Η μεγάλη και συνεχής καταστροφή της Παλαιστίνης, η Παλαιστινιακή Νάκμπα έχει πλέον ξεκινήσει.
Από τα κατακτημένα από το Ισραήλ εδάφη εκδιώχθηκαν 800.000 Άραβες σε σύνολο 1,4 εκατομμύρια Παλαιστινίων που ζούσαν τότε στην ιστορική Παλαιστίνη. Ο ξεριζωμός των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους σε αυτά τα 75 χρόνια έχει φθάσει τα 7.699.544 άτομα!!
Η φασιστική και επεκτατική πολιτική του Ισραήλ συνεχίζεται και κλιμακώνεται έως και σήμερα με την ανοιχτή ή συγκαλυμμένη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και άλλων χωρών του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ.
Η Νάκμπα έχει οδηγήσει εκατομμύρια Παλαιστινίων να ζουν ως πρόσφυγες στο Λίβανο, στην Συρία, στην Ιορδανία και σε άλλες πολλές χώρες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Το 2022, σχεδόν 150 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ, καθιστώντας τη χρονιά την πιο θανατηφόρα σε αυτές τις περιοχές από το 2004, σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση για τα δικαιώματα B'Tselem. Συγκεκριμένα, στη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ), οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν 146 Παλαιστίνιους, μεταξύ των ατόμων που σκοτώθηκαν ήταν πέντε γυναίκες και 34 ανήλικοι, ο νεότερος από τους οποίους ήταν 12 ετών- επτά ήταν 50 ετών και άνω και ο μεγαλύτερος ήταν 78 ετών. Ισραηλινοί πολίτες, επίσης σκότωσαν πέντε Παλαιστίνιους, εκ των οποίων ένας ανήλικος. Τρεις άλλοι Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένου ενός ανηλίκου, σκοτώθηκαν σε περιστατικά στα οποία συμμετείχαν τόσο ισραηλινές δυνάμεις όσο και ισραηλινοί πολίτες και δεν μπορεί να προσδιοριστεί ποιος τους σκότωσε. Στη Λωρίδα της Γάζας, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν 32 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων τριών γυναικών και οκτώ ανηλίκων, όλοι σε έναν ακόμη γύρο μαχών ("Επιχείρηση Breaking Dawn"). Στο Ισραήλ, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν τέσσερις Παλαιστίνιους. Και ο κατάλογος των νεκρών δεν έχει σταματημό.
Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό για δική του πατρίδα!
· Καταδικάζουμε τον εποικισμό και τον ξεριζωμό του Παλαιστινιακού λαού από τα εδάφη τους.
· Καταγγέλλουμε την εγκληματική πολιτική του Ισραηλινού στρατού που καθημερινά δολοφονεί αγωνιστές της Παλαιστινιακής αντίστασης.
Όλοι και όλες στην συγκέντρωση της Δευτέρας 15 Μάη και ώρα 6 μ.μ
στην πρεσβεία του Ισραήλ (Μαραθωνοδρόμων 1 Παλαιό Ψυχικό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου