Τα τελευταία τριάντα χρόνια σε διεθνές και σε ευρωπαϊκό επίπεδο εφαρμόστηκαν στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, πολιτικές που διακήρυσσαν ότι ασκούνται για να διασφαλίσουν την μακροχρόνια χρηματο-οικονομική τους ισορροπία. Όμως, οι ασκούμενες πολιτικές διασφάλισης της μακροχρόνιας χρηματο-οικονομικής ισορροπίας των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, εστιάστηκαν κυρίως στη σταδιακή χρηματοδοτική απόσυρση του κράτους από την κοινωνική ασφάλιση, καθώς και στην μείωση των μελλοντικών συνταξιοδοτικών παροχών, ώστε να περιοριστεί η επίδραση των αντίστοιχων δαπανών στο δημόσιο χρέος και γενικότερα στα δημόσια οικονομικά των χωρών.
Στις συνθήκες αυτές, κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών, επιχειρήθηκε, μεταξύ των άλλων, η δαιμονοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης με την επιλογή της σύγχυσης και της μη αποσαφήνισης του δημόσιου χρέους και του κοινωνικού χρέους. Κι’ αυτό γιατί το κύριο μέρος του δημόσιου χρέους αποτελείται από το χρέος όλων των δημόσιων φορέων και οργανισμών (φορείς κεντρικής διοίκησης-κράτος), περιφερειακοί και τοπικοί φορείς, δημόσιοι οργανισμοί και όχι από το χρέος της κοινωνικής ασφάλισης.
Για παράδειγμα στις αρχές του 2022 το δημόσιο χρέος στην Γαλλία ήταν
2.901 δις ευρώ (114% ΑΕΠ), αντιπροσωπεύοντας το 79% του συνόλου, έναντι
μόλις 8,6% του συνόλου της κοινωνικής ασφάλισης (Nicolas da Silva,
Alternatives Economiques, 16/9/2022). To ίδιο και στην Ελλάδα, η
στρατηγική των δανειστών που υλοποιήθηκε με την εφαρμογή των τριών
μνημονίων κατά την απελθούσα δεκαετία, με τη σταδιακή χρηματοδοτική απόσυρση του κράτους από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης
ως χρηματοδότη και εγγυητή και με την μείωση (65 δισ. ευρώ-45% από 2010
μέχρι 2019) των συνταξιοδοτικών παροχών, βασίστηκε, εν πολλοίς, στο
επίπεδο του δημόσιου χρέους (133% του ΑΕΠ το 2009) στο οποίο το
κοινωνικό χρέος αντιπροσώπευε μόλις το 9,5%... (Η συνέχεια του άρθρου εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου