Ανάλυση του

 

Συγκεκριμένα, η νέα Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας που υπεγράφη μεταξύ του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών N. Δένδιας με τον Αμερικανό ομόλογό του Άντονι Μπλίνκεν, ενισχύει την αμερικανική παρουσία στην περιοχή μέσω νέων διευκολύνσεων στην Αλεξανδρούπολη (στρατόπεδο Γιαννούλη), στον Βόλο (στρατόπεδο Γεωργούλα), και στο πεδίου Βολής Λιτόχωρου. Τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στις υπάρχουσες βάσεις σε Σούδα, η οποία ενισχύεται, Στεφανοβίκειο, που μονιμοποιείται, και Λάρισα, στο αεροδρόμιο της οποίας καταγγέλθηκε πρόσφατα η «παρέλαση» αμερικανικών F-15 για δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες.

Για να «χρυσώσουν το χάπι», κυβέρνηση και αστικός τύπος προωθούν το αφήγημα πως η αμερικανική παρουσία, όπως και η πρόσφατη συμφωνία με τη Γαλλία, «θωρακίζει την κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της χώρας». Ωστόσο, η αλήθεια είναι διαφορετική, καθώς οι περιφερειακές βλέψεις της Τουρκίας ενισχύθηκαν σε μεγάλο βαθμό κατά την προηγούμενη δεκαετία, στα πλαίσια του ρόλου της στο πλαίσιο του πολέμου δια αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε τόσο στην Συρία, όπου μέχρι το 2016 ο υποστηριζόμενος από τη τουρκική κυβέρνηση «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» χρηματοδοτούταν  απευθείας από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, όσο και στο Ναβόρνο-Καραμπάχ, όπου ο τουρκικός στρατός χρησιμοποιήθηκε ως «εγγυήτρια δύναμη» για την επέκταση του ΝΑΤΟ στον πρώην σοβιετικό χώρο.

Ο περιορισμός των βλέψεων του τουρκικού κράτους στην περιοχή πηγαίνει χέρι-χέρι με την αξιοποίηση του περιφερειακού του ρόλου, όπως απέδειξε η σειρά κοινών στρατιωτικών ασκήσεων του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας, στα πολεμικά γυμνάσια ενάντια στη Ρωσία, κατά την κρίση στην Ανατολική Ουκρανία τον περασμένο Μαϊο. Άλλωστε, παρά την μετατόπιση του κέντρου βάρους της αμερικανικής επιθετικότητας στον Ινδο-Ειρηνικό με τις αναδυόμενες συμμαχίες QUAD και AUKUS, όπως και την ενίσχυση του ρόλου της Νατοϊκής Γαλλίας ως αντιστάθμισμα, η περιοχή της ανατολικής Μεσογείου παραμένει σημαντική για τους σχεδιασμούς του αμερικανικού Πενταγώνου λόγω της χρησιμότητάς της στη στρατηγική ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης της Ρωσίας.

Το παραπάνω επιβεβαιώνεται και από την πρόσφατη αντίδραση του Ρώσου πρέσβη στην Αθήνα, ο οποίος αναφερόμενος στην αμερικανική βάση στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, δήλωσε πως η Μόσχα «τάσσεται κατά της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς». Οι δηλώσεις του πως «το πλησίασμα των στρατιωτικών υποδομών του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία, θα προκαλέσει τα απαραίτητα ρωσικά στρατιωτικά αντίμετρα», επιβεβαιώνει τους κινδύνους που επιφυλάσσει για τη χώρα μας η μετατροπή της σε ορμητήριο πολέμου του ΝΑΤΟ.

Παρ’ όλα αυτά, η νέα ελληνοαμερικάνικη συμφωνία αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για νέες αμερικανικές βάσεις, εντός των οποίων οι ΗΠΑ πρόκειται να αναπτύξουν στρατιωτικές και βοηθητικές διευκολύνσεις, όπως είχε προϊδεάσει σε συνέντευξή του στον αστικό τύπο ο Ν. Δένδιας, λίγες μόλις μέρες πριν μεταβεί στην Ουάσιγκτον.  Μάλιστα, σε ένα μνημείο εθελοδουλείας και τυχοδιωκτισμού, η κυβέρνηση προχώρησε σε 5ετή ανανέωση της σύμβασης για τις αμερικανικές βάσεις (αντί της καθιερωμένης του ενός έτους), εκχωρώντας μάλιστα τη δυνατότητα για επ’ αόριστον ισχύ μετά το πέρας της συμφωνίας, εκτός και αν καταγγείλει την συμφωνία κάποια από τις δύο πλευρές δύο χρόνια πριν.

Στο σημείο αυτό αξίζει να προσθέσουμε, πως πρόκειται για την πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση παραδίδει επ’ αόριστον ελληνικά εδάφη σε ξένη χώρα, κάνοντας πράξη την πρόσφατη ντροπιαστική δήλωση εκ μέρους του προέδρου της Βουλής Κ. Τασούλα προς το γερουσιαστή Μενέντεζ: «Σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας». Οι προθέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού φανερώνονται στις ευχαριστίες του Άντονι Μπλίνκεν για την ελληνική συνδρομή στη Νατοϊκή κατοχή του Αφγανιστάν, προϊδεάζοντας για συμμετοχή σε νέες πολεμικές εκστρατείες.

Οι παραπάνω επιλογές υποστηρίχθηκαν ανοιχτά από το ΚΙΝΑΛ, και σε στρατηγικό επίπεδο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος περιορίζεται στο να καταγγείλει πως «δεν εξασφαλίζεται καμία συγκεκριμένη αμερικανική παρουσία, εμπλοκή ή δέσμευση για τη στήριξη αυτής της κυριαρχίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, ιδίως στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο», ζητώντας απλώς περισσότερα ανταλλάγματα για τη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο θανάτου κατά άλλων λαών. Άλλωστε, επί της προηγούμενης διακυβέρνησης παραχωρήθηκε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το αεροδρόμιο της Λάρισας, η αναβάθμιση της Σούδας και η μεταφορά όπλων μαζικής καταστροφής στον Άραξο.

Τέλος, χρειάζεται πάντοτε να υπενθυμίζουμε πως η εμβάθυνση της εξάρτησης της πατρίδας μας μέσω της αυξανόμενης παρουσίας ξένων ευρωατλαντικών στρατευμάτων, συγκροτεί έναν εν δυνάμει στρατό κατοχής σε περίπτωση που ο λαός μας επιλέξει ποτέ τον απεγκλωβισμό του από τις ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, όπως μαρτυρά το δόγμα του «εσωτερικού εχθρού» το οποίο εγκαινιάστηκε με την έναρξη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».