Τα αμερικανικά συνδικάτα δημοσιοποιούν όλες τις απεργιακές
κινητοποιήσεις στα social media μέσω του striketober.com
(@onthepicketline στο Twitter)
Γράφει ο Μπάμπης Μιχάλης
Την περασμένη Πέμπτη 10.000 εργάτες του κολοσσού παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων John Deree προχώρησαν στην πρώτη απεργία μετά από 35 χρόνια, απορρίπτοντας τη συλλογική σύμβαση των χαμηλότερων του πληθωρισμού αυξήσεων στους μισθούς και της περικοπής των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων στους νεοπροσλαμβανόμενους που πρότεινε η διοίκηση. Η απόρριψη -που εξέπληξε όχι μόνο την εταιρεία αλλά και το συνδικάτο-ομπρέλα UAW (αυτοκινητοβιομηχανίας)- αποτυπώνει την αυξανόμενη αγανάκτηση των εργαζόμενων μετά από δεκαετίες στάσιμων μισθών, συνεχούς μείωσης του πραγματικού τους εισοδήματος, διαρκούς επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας και της ζωής τους.
Οι εργάτες τής John Deree δεν είναι οι μόνοι που φωνάζουν «ώς εδώ». Δύο χιλιάδες εργαζόμενοι νοσοκομείων στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, 1.400 εργάτες της Kellogg’s σε 4 διαφορετικές Πολιτείες των ΗΠΑ, 450 εργάτες χαλυβουργίας στο Χάντιγκτον της Δυτικής Βιρτζίνιας απεργούν όλοι από τις αρχές Οκτωβρίου. Ακόμα νωρίτερα αυτόν τον μήνα κατέβηκαν σε απεργία 2.000 εργαζόμενοι τηλεπικοινωνιών στην Καλιφόρνια, ενώ στην Αλαμπάμα χίλιοι και πλέον ανθρακωρύχοι απεργούν από τον περασμένο Απρίλιο. Σε απεργιακές κινητοποιήσεις κατέβηκαν επίσης νωρίτερα 700 νοσοκόμες στη Μασαχουσέτη, 400 εργάτες της βιομηχανίας ουίσκι του Κεντάκι, 200 οδηγοί λεωφορείων στο Ρένο της Νεβάδας, 2.000 ξυλουργοί στην Ουάσινγκτον, 600 εργαζόμενοι της Frito-Lay στο Κάνσας και 1.000 εργάτες της Nabisco σε πέντε εργοστάσια της εταιρείας σε όλη τη χώρα.
Από την αρχή του έτους μέχρι το περασμένο Σαββατοκύριακο είχαν πραγματοποιηθεί -σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο Κορνέλ- πάνω από 176 απεργίες στο σύνολο της χώρας. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ακόμα ετοιμάζονται να απεργήσουν. Μεταξύ αυτών και 37.000 νοσηλευτές και εργαζόμενοι της εταιρείας ιδιωτικών νοσοκομείων Kaiser σε Ορεγκον, Καλιφόρνια και Χαβάη, ενώ στο παρά πέντε αποφεύχθηκε το περασμένο Σάββατο η πρώτη απεργία (60.000 εργαζόμενων στα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά στούντιο) του Χόλιγουντ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το τρέχον απεργιακό κύμα, αν και μαχητικό, δεν ισοδυναμεί με εκείνο της δεκαετίας του 1940, όταν ένας στους δέκα εργαζόμενους απέργησε σε διάστημα ενός έτους. Από την άλλη πλευρά όμως δεν θυμίζει και την εργατική ανάπαυλα της περασμένης δεκαετίας, όταν οι απεργίες στον ιδιωτικό τομέα είχαν υποχωρήσει στο μηδέν. Το απεργιακό κύμα εκδηλώνεται σε περιβάλλον σφικτής αγοράς εργασίας μετά την πανδημία και τους εργοδότες να παραπονιούνται για έλλειψη εργατικών χεριών. Η σφικτή αγορά ευνοεί όμως συνδικάτα και εργαζόμενους στις διεκδικήσεις τους. Σχεδόν ταυτόχρονα ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων παραιτείται από τη δουλειά του.
Κάθε μήνα πάνω από 4 εκατομμύρια Αμερικανοί δηλώνουν παραίτηση. Το νούμερο αυτό -το μεγαλύτερο εδώ και δεκαετίες- αντανακλά την άρνηση των εργαζόμενων να επιστρέψουν στο καθεστώς των κακοπληρωμένων και επισφαλών θέσεων εργασίας των προηγούμενων δεκαετιών, με τα μεγάλα, απρόβλεπτα ωράρια και την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η πανδημία δείχνει ότι ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Ξέχασαν τους «ήρωες»
Ενας μεγάλος αριθμός χαμηλόμισθων κυρίως εργαζόμενων, από τον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και των μεταφορών έως την παραγωγή τροφίμων και την εφοδιαστική αλυσίδα, δεν άφησαν τη θέση τους στη διάρκεια της πανδημίας. Ηταν η «πρώτη γραμμή», οι «ουσιώδεις», οι «ήρωες» που σήμερα οι εταιρείες τούς ξεχνούν. Οι σημερινές αντιδράσεις αποτυπώνουν την άρνηση αυτών των «ηρώων» να συνεχίζουν να εργάζονται και σήμερα με τους ίδιους εξαντλητικούς όρους της πανδημίας, της υποστελέχωσης, των αναγκαστικών υπερωριών, της εξουθένωσης και των χαμηλών αποδοχών. Παρότι η συμμετοχή στα συνδικάτα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο ναδίρ (10,8% του εργατικού δυναμικού έναντι 20% το 1983), όπου οι εργαζόμενοι οργανώνονται συλλογικά σε αυτά υπάρχει έντονη η θέληση αντιμετώπισης των εργοδοτών συνολικά στους όρους και τις προϋποθέσεις της απασχόλησης.
Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα βασικά αιτήματα των τριών μαζικότερων μέχρις στιγμής κινητοποιήσεων (σε Kellogg’s, John Deere, Kaiser) είναι η απόσυρση προτάσεων της εργοδοσίας για «συμβάσεις δύο βαθμίδων», που προβλέπουν χειρότερους όρους για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Ο αγώνας των εργαζομένων βρίσκει για την ώρα στήριξη από σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου και πιο συγκεκριμένα των Δημοκρατικών που κυβερνούν. Αρκετά επιφανή μέλη τους θεωρούν πλέον ότι η αύξηση της κοινωνικής ανισότητας και η μείωση της οικονομικής ασφάλειας της εργατικής τάξης αποτελούν σημαντική αιτία της αποσταθεροποίησης της αμερικανικής Δημοκρατίας και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Από την πλευρά του ο Harley Shaiken, ομότιμος καθηγητής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Μπέρκλεϊ, τονίζει ότι «αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένας αγώνας για να επιστρέψουμε ή τουλάχιστον να παραμείνουμε στη μεσαία τάξη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου