 |
| φωτογραφία 187466001 © Pop Nukoonrat | Dreamstime.com |
Το Σάββατο που μας πέρασε, στην εξαιρετική έκθεση Sunday Women, Ιστορίες γεωργιανών οικιακών εργατριών στην Αθήνα, στον χώρο ΚΑΜΙΡΟΣ, Ιθάκης 32, Κυψέλη. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 4 Νοεμβρίου.
Παρόλο που πήγα παρέα με δύο φίλες, μία ξαφνική και βίαιη αίσθηση μοναχικότητας, θλίψης, εγκατάλειψης και άφωνης απελπισίας μου τσάκισαν γόνατα και στομάχι. Βγήκα έξω για να μη λιποθυμήσω. Ίσως να συνέτρεχαν και άλλοι παράγοντες, αλλά αυτό είναι αδιάφορο.
Είχα σχετικά πρόσφατα το θλιβερό «προνόμιο», όπως και δεκάδες χιλιάδες άλλοι στην Αθήνα (και όχι μόνο στην Αθήνα), να προσλάβω διαδοχικά δύο γυναίκες από την Γεωργία για να φροντίζουν την μητέρα μου η οποία είχε Αλτζχάϊμερ.
Έξι εξοντωτικά δύσκολες μέρες και δύσκολες νύχτες την εβδομάδα. Κάθε εβδομάδα. Μοναδικό ρεπό την Κυριακή. Μόνο την Κυριακή. Την Κυριακή που πήγαιναν στην Ομόνοια να συναντήσουν άλλες γυναίκες από την Γεωργιανή κοινότητα, να στείλουν λεφτά πίσω στις οικογένειες τους, να περάσουν λίγες ώρες μακριά από ένα καθεστώς απομόνωσης, ήσυχης απελπισίας και απίστευτης υπομονής. Πώς φροντίζεις ένα σώμα και μυαλό διαλυμένο 24 ώρες το εικοσιτετράωρο έξι μέρες την εβδομάδα για χρόνια; Τι δύναμη πρέπει να 'χεις, τι τεράστια ανάγκη για να το κάνεις;
Η βιομηχανία των λεγόμενων οικιακών εργατριών (όχι μόνο από την Γεωργία) ανθίζει στην Ελλάδα. Τα ως επί το πλείστον άθλια γραφεία εύρεσης εργασίας πουλάνε γυναίκες σε νοικοκυριά σαν να πουλούσαν σκλάβους καρπονόμενα αδρές αμοιβές τόσο από τους πελάτες όσο και από τις απελπισμένες γυναίκες.
Σ' αυτήν την έκθεση οι αφηγήσεις των γυναικών σε βίντεο καθώς και φωτογραφίες δίνουν μία γεύση για την απομόνωση, την βάρβαρη αποξένωση από τους δικούς τους, από τα παιδιά τους που συχνά αφήνουν ως βρέφη και τα βλέπουν να μεγαλώνουν και να ενηλικιώνονται μέσα από το skype και παρόμοιες εφαρμογές. Είναι εκεί αλλά κανείς δεν τις βλέπει.
Αυτές οι γυναίκες παρόλο που ζουν μέσα στα σπίτια μας και φροντίζουν καθημερινά τους αγαπημένους μας, ή υποτιθέμενα αγαπημένους μας ανθρώπους, παραμένουν αόρατες. Προτιμάμε να μη τις βλέπουμε.
Είναι ένα κοινό και ένοχο μυστικό. Όλοι το γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλάει γι αυτό. Το ΔΝΤ (ναι, το γνωστό μας Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) επίσης το γνωρίζει πολύ καλά, αλλά δεν δακρύζει. Σιγά μην δακρύσει. Έχει διαλύσει την Γεωργία (και όχι μόνο την Γεωργία βέβαια) συστηματικά και ανελέητα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ασφυκτικές μακρο-οικονομικές συνθήκες που έχει επιβάλει σε διαδοχικές κυβερνήσεις (και στην περίπτωση της Γεωργίας μιλάμε για υπερ-πρόθυμες κυβερνήσεις), έχουν κυριολεκτικά διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, έχουν σπρώξει και συνεχίζουν να σπρώχνουν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες να αφήσουν πίσω μωρά, παιδιά, γονείς και να ξενιτευτούν για να δουλέψουν ως οικιακές βοηθοί σε εργασιακές συνθήκες απομόνωσης και απελπισίας χωρίς τα ελάχιστα στοιχειώδη δικαιώματα που θα έπρεπε να απολαμβάνει μία-ένας εργαζόμενη-ος. Ζώντας σε μία γκρίζα ζώνη ανυπαρξίας, συχνά χωρίς χαρτιά, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ιατρική κάλυψη, στο έλεος των εργοδοτών, των γραφείων εύρεσης εργασίας, των δικηγόρων και ναι, ας μη το ξεχνάμε ποτέ, στο έλεος του ΔΝΤ που περηφανεύεται ξεδιάντροπα για την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας της Γεωργίας, την αύξηση του ΑΕΠ της Γεωργίας, την ιδιωτικοποίηση κάθε πτυχής του κράτους πρόνοιας, κοκ.
Για την εισοδηματική ανισότητα που αυξάνεται συνεχώς, την φτώχεια, τον αποκλεισμό, την ανεργία, τις γυναίκες που ξενιτεύονται (και τους άντρες) ούτε κουβέντα. Το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς αφήνει ορατά σημάδια κακοποίησης σε κάθε γυναίκα που σπρώχνει βίαια έξω από το σπίτι της, σε κάθε παιδί που μένει πίσω.
Η έκθεση αυτή δεν φωνάζει. Μιλάει σχεδόν ψιθυριστά για την απέραντη θλίψη της ανυπαρξίας αλλά και της απέραντα συγκινητικής προσπάθειας αυτών των γυναικών να περισώσουν την αξιοπρέπεια τους ως όντα που έχουν δικαίωμα να υπάρχουν.
Οι γυναίκες της Κυριακής. Μόνο την Κυριακή.
*Κοινωνιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου