Τρία σχόλια για την αποφυλάκιση του πυρηνάρχη Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, Γιώργου Πατέλη

Ό, τι κινείται αναστέλλεται 

 

Του Κωστή Παπαϊωάννου

 

Μετά το τέλος της δίκης της ΧΑ είχα γράψει πως στην εισαγγελέα Οικονόμου χρωστάμε ευγνωμοσύνη: φρόντιζε διαρκώς να μας θυμίζει τις διαχρονικές ευθύνες της Δικαιοσύνης για το ακαταδίωκτο του ελληνικού νεοφασισμού, από τις πρώτες ερωτήσεις της μέχρι την απαλλακτική πρόταση και ως την πρότασή της για τα ελαφρυντικά. Ακόμα κι όταν έμπαιναν στις κλούβες για τη φυλακή, ένα χέρι ήταν έτοιμο να τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη με νόημα. Χέρι θεσμικό, χέρι από τα σπλάχνα της πολιτείας μας.

Δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση η εν λόγω. Είναι σχολή, είναι συγκροτημένη τάση, μέρος της θεσμικής συνείδησης και της καθημερινής λειτουργίας τμήματος του δικαστικού σώματος.

Το επιβεβαιώνει η χτεσινή απόφαση για τον Πατέλη. Το ίδιο θεσμικό χέρι τώρα ανοίγει πόρτες κελιών. Το χέρι κάνει νεύμα και στους μέσα και στους έξω.

Ένα χρόνο μετά την καταδίκη (και πριν από τη δίκη σε δεύτερο βαθμό) δεν ξεχνάμε: αν ξύσουμε λίγο, στο βάθος πολλών θεσμών της πολιτείας θα βρούμε ένα πυκνό ίζημα διαρκούς ευμένειας και προστασίας, συνεννοήσεων και αλληλοκατανόησης με τμήματα του νεοφασιστικού ποινικού περιθωρίου.

*****

Dionisis Temponeras

Ξέρω πως νοιώθεις. Θες να πάρεις μια πέτρα και να την πετάξεις πάνω του, με όλη σου τη δύναμη. Να φτύσεις, όσο πιο δυνατά μπορείς, μέχρι να μην σου μείνει σάλιο στο στόμα. Να τον κάνεις κομμάτια.

 

Πάντα σκεφτόμουν, τι θα του έλεγα εγώ, αν τον συναντούσα μπροστά μου. 

 

Πέρασαν 30 χρόνια, μα τώρα ξέρω: «Σε λυπάμαι και τώρα όπως και τότε…» και θα συνέχιζα, στο δρόμο μου. Έμαθα να μην μισώ, αλλά και να μην αλλάζω δρόμο.

 

Στον ίδιο δρόμο, βαδίσαμε πριν λίγες ημέρες μαζί και κουβαλήσαμε, τους νεκρούς μας. Ένα ποτάμι δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης που ξεκίνησε, όπως κάθε χρόνο, από τον τόπο της θυσίας και κατέληξε στο μπλόκο της Κοκκινιάς, εκεί που ο θάνατος του ενός, γίνεται ζωή για τον άλλο.

 

Γιατί οι δικοί μας νεκροί, φεύγουν για να δώσουν ζωή και αξιοπρέπεια, σε όσους έμειναν πίσω.

 

Ξέρω ότι, ο πόνος είναι αβάσταχτος και θα γίνει χειρότερος. Πως είναι δυνατόν να ακούς ότι, ήταν «υποδειγματικός κρατούμενος»; Ότι το αδίκημα «τελέστηκε εν όψει συγκειμένων συνθηκών» όταν, πριν λίγες μέρες, τα ίδια χέρια, υψώνονταν ναζιστικά, μέσα στο σχολείο; Όταν τα απομεινάρια των φασιστοειδών, ξεμύτησαν πάλι και διεκδικούν ρόλο, όχι στην πολιτική ζωή, αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων, βάζοντας συχνά και την ατζέντα;

 

Και ποια δικαιοσύνη είναι αυτή, που έγινε τώρα ξαφνικά, «πονόψυχη» με το φταίχτη, ενώ είναι κόλαφος, για κάθε αδύναμο;

 

Στα στενά της Αμφιάλης, ο κόσμος ανασαίνει ελεύθερα, μα χρειάστηκε το παλληκάρι σου, για να σταματήσει, το στιλέτο της μαυρίλας και του μίσους.

 

Πριν ένα χρόνο όμως, εσύ και το παλληκάρι σου, τους νικήσατε. Δώσατε τη μάχη για όλους μας. Γίνατε φάρος και οδηγός, κρίκος μια αλυσίδας, που στην άλλη άκρη, οδηγεί με σιγουριά, σε ένα δικαιότερο και καλύτερο κόσμο.

 

Από τότε χιλιάδες νέα παιδιά και μεγάλοι, ζουν με το σύνθημα «Ο Παύλος Ζει». Μαζί με το σύνθημα ζουν με τις αξίες και τα ιδανικά του Παύλου, αυτά που του έμαθες εσύ και συνεχίζεις να μας διδάσκεις, με την στάση σου, όλα αυτά τα χρόνια.

 

Ο Παύλος δεν έμεινε εκεί, για τους φίλους του. Έμεινε εκεί για όλους μας.

 

Για όλα αυτά σε ευγνωμονούμε, σου στέλνουμε την αγάπη μας και να ξέρεις ότι, δεν εφησυχάζουμε. 

 

Δεν θα τους χαρίσουμε, ούτε μια σπιθαμή δημοκρατίας.

 

Ξέρουμε άλλωστε.

 

«Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια, που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο

δεν έχουμε ελπίδα.» (Μπέρτολτ Μπρέχτ)

 

Κράτα…

 

Από ένα γιο, στη μάνα όλου του κόσμου…

 

***** 

Thanasis Kampagiannis 

Η δική τους, μακρινή δικαιοσύνη

Δικαστές που κρίνουν ότι ο πρωτοδίκως καταδικασθείς δεν είναι ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων, αν και αυτός έχει καταδικαστεί για συνέργεια σε ανθρωποκτονία και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση που δρούσε με το δόγμα «ό,τι κινείται σφάζεται» (Μικρή λεπτομέρεια: το δόγμα δίδασκε στα μέλη ο πρωτοδίκως καταδικασθείς). Εισαγγελείς που υμνούν το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι το αμετάκλητο της καταδίκης.

 

Ψυχιατρικές πραγματογνωμοσύνες και κοινωνικοί λόγοι που λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν από την έδρα. Αναστολή της πρωτόδικης ποινής μέχρι την εκδίκαση της έφεσης, το πολυπόθητο 497 του ΚΠΔ, που μάταια ζητείται σε τόσες και τόσες υποθέσεις ήσσονος σημασίας, χορηγείται σε βαρύτατης απαξίας αξιόποινες πράξεις.

 

Μέχρι να δούμε τη δικαιοσύνη να λειτουργεί έτσι στην δικαστηριακή καθημερινότητα... μέχρι τότε: σήμερα η δικαστική εξουσία έβγαλε από τη φυλακή (με θετική εισαγγελική πρόταση και απόφαση κατά πλειοψηφία) τον οργανωτή του χρυσαυγίτικου τάγματος εφόδου που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Μια δική τους δικαιοσύνη, μια άλλη δικαιοσύνη, τόσο μακρινή για τα δεδομένα του ποινικού μας συστήματος, για την ακρίβεια δύο δικαιοσύνες: δύο μέτρα και δύο σταθμά.

 

Ποτέ δεν είχαμε αυταπάτες: δεν υπάρχει πίσω από αυτή την υπόθεση μια ισχυρή φαμίλια που έχει χάσει τον άνθρωπό της – υπάρχει μια λαϊκή οικογένεια από το Κερατσίνι. Δεν υπάρχει η πρεσβεία μιας ισχυρής χώρας που να τρώει τον κόσμο με τα τηλέφωνά της – υπάρχει μόνο η φωνή του αντιφασιστικού κινήματος. Δεν υπάρχει το φόβητρο της αντιτρομοκρατικής και των εισαγγελέων της – υπάρχει μόνο το αίτημα για δικαιοσύνη που ανάγκασε το κράτος, αλλά ποτέ δεν το μετασχημάτισε.

 

Κανένας θεσμός της αστικής κοινωνίας, καμία εξουσία, δεν πρόκειται να σταθεί αποφασιστικά απέναντι στη φασιστική απειλή. Μόνο η δράση ενός εξωθεσμικού, δημοκρατικού κινήματος αποτελεί ικανή συνθήκη για το τσάκισμα του φασισμού. Αυτό το κίνημα οργανώνουμε, με τη δική του πολιτική, τους δικούς του στόχους, τους δικούς του θεσμούς. Και ένα από τα καθήκοντα αυτού του κινήματος είναι και η παρέμβαση στο Εφετείο της μεγάλης δίκης της Χρυσής Αυγής που (μην ξεχνιόμαστε) θα αρχίσει τους επόμενους μήνες: για να εξασφαλίσουμε ότι αυτοί που σφάγιασαν μετανάστες, μουσικούς, συνδικαλιστές και αντιφασίστες, θα επιστρέψουν στη φυλακή για να εκτίσουν το σύνολο της ανασταλείσας ποινής τους.