Και προσθέσει πως «ο Ανέες Μιρ πέθανε στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής, “δολοφονήθηκε” στο βωμό του κέρδους. Για εμάς που έχουμε δει δικούς μας ανθρώπους να χάνονται στην άσφαλτο, που έχουμε κινδυνέψει οι ίδιοι και οι ίδιες, είναι καθήκον να μην αφήσουμε να ξεχαστεί ο θάνατός του. Το έχουμε πει και θα το λέμε πάντα: Στα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα είμαστε τα θύματα του πολέμου που έχουν κηρύξει τα αφεντικά στην τάξη μας.

«Για να πάψουμε να θρηνούμε, για να πάψουμε να σκύβουμε το κεφάλι και να καταπίνουμε το δίκιο μας, η μόνη λύση είναι η οργάνωση και ο αγώνας μέσα από ταξικά σωματεία και συνελεύσεις. Ο συνεχής αδιαμεσολάβητος ταξικός συνδικαλισμός βάσης. Γιατί αν δε νοιαστούμε και δεν παλέψουμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας δεν θα το κάνει κανείς» καταλήγει η ανακοίνωση.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου: 

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

Ο ΑΝΕΕΣ ΜΙΡ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ/ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΙ
ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΕΝ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΟΚΤΩΒΡΗ 2021
ΘΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΚΟΠΟΥ, ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΩΡΑ 13:00

Ο συνάδελφος Ανέες Μιρ ήταν ένας ακόμη από τους χιλιάδες μετανάστες που ζουν σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας, που αναγκάζονται να ζουν κυνηγημένοι χωρίς χαρτιά, άρα και χωρίς δικαιώματα. Για το θάνατό του δε φταίει η «κακιά στιγμή», υπάρχουν από πίσω απτοί υλικοί παράγοντες και συγκεκριμένες κρατικές και εργοδοτικές ευθύνες.

Ο Ανέες Μιρ πέθανε στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής, “δολοφονήθηκε” στο βωμό του κέρδους. Για εμάς που έχουμε δει δικούς μας ανθρώπους να χάνονται στην άσφαλτο, που έχουμε κινδυνέψει οι ίδιοι και οι ίδιες, είναι καθήκον να μην αφήσουμε να ξεχαστεί ο θάνατός του.

Το έχουμε πει και θα το λέμε πάντα: Στα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα είμαστε τα θύματα του πολέμου που έχουν κηρύξει τα αφεντικά στην τάξη μας.

Για να πάψουμε να θρηνούμε, για να πάψουμε να σκύβουμε το κεφάλι και να καταπίνουμε το δίκιο μας, η μόνη λύση είναι η οργάνωση και ο αγώνας μέσα από ταξικά σωματεία και συνελεύσεις. Ο συνεχής αδιαμεσολάβητος ταξικός συνδικαλισμός βάσης.

Γιατί αν δε νοιαστούμε και δεν παλέψουμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας δεν θα το κάνει κανείς.

Ο ταξικός μας αδερφός Ανέες Μιρ ήταν ένας από εμάς.

Tην Κυριακή 10 Οκτώβρη στην Καλλιθέα, στη διασταύρωση των οδών Χαροκόπου και Κρέμου συνέβη ένα ακόμη τροχαίο εργατικό δυστύχημα με θύμα ένα 18χρονο διανομέα. Το μηχανάκι του συγκρούστηκε κάθετα με όχημα ταξί, ο οδηγός του οποίου παραβίασε το στοπ. Ο διανομέας δεν πρόλαβε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο και άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.

Ο νεαρός μετανάστης, ο νεαρός προλετάριος, ο νεαρός διανομέας ήταν ένας ακόμα από μάς.

Όσοι και όσες εργαζόμαστε πάνω σε μηχανάκια, φεύγουμε για δουλειά και δεν ξέρουμε πως, και αν θα γυρίσουμε σπίτι μας. Και είναι γεγονός πως το επάγγελμά μας έχει την θλιβερή πρωτιά σε εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα παρότι τα συμβάντα δεν καταγράφονται σε καμία στατιστική. Πολλοί συνάδελφοι/ισσες σακατεύονται και άλλοι αφήνουν στην άσφαλτο την τελευταία τους πνοή για 3 με 4 ευρώ την ώρα. Για τα αφεντικά και το κράτος είμαστε τα παιδιά με τα παπιά, αναλώσιμα εξαρτήματα μια μηχανής, που μόλις χαλάσει το ένα, θα μας αντικαταστήσουν με άλλο. Δεν είμαστε παρά φτηνό ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, που πάνω στις πλάτες μας πατάνε για να βγάλουν υπερκέρδη για τις επιχειρήσεις τους, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τους συναδέλφους/ισσες που χτυπάνε, που τσακίζονται, που χάνονται κάθε χρόνο στο δρόμο.

Ο συνάδελφος που χάθηκε στην Καλλιθέα ήταν μετανάστης. Που στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει διπλά υποτιμημένος. Ένα παιδί δεκαοχτώ χρονών που ήρθε από το Πακιστάν για να βρει μια καλύτερη ζωή. Δεν είχε χαρτιά και το μαγαζί που δούλευε τον είχε αδήλωτο, δεν ήταν καταγεγραμμένος πουθενά, ενώ είναι πολύ πιθανό να μην είχε ούτε δίπλωμα οδήγησης. Ένας αόρατος χωρίς όνομα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ένα δικό του άνθρωπο για να τον αναζητήσει. Ακόμη και το κατάστημα που δούλευε, μέχρι σήμερα, παραμένει άγνωστο. Όσο σκληρή και αν ακούγεται η ιστορία, δεν είναι παρά η καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες προλετάριοι μετανάστες. Το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης σήμερα. Και γι’ αυτό αξίζει να βάλουμε στο κάδρο τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν αυτά τα θλιβερά περιστατικά. 

Δεν είναι εργατικά ατυχήματα, είναι εργοδοτικές δολοφονίες

Επιβάλλεται να αναφερθούμε στη στάση του Ελληνικού κράτους που διαχρονικά και ανεξαρτήτως κυβέρνησης, επιλέγει συνειδητά να κρατάει χιλιάδες μετανάστες σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας. Που τους αναγκάζει να ζουν κυνηγημένοι χωρίς χαρτιά, άρα και χωρίς δικαίωμα να μπορούν να υπογράψουν μια σύμβαση εργασίας που θα τους απέδιδε τα αντίστοιχα κοινωνικά, πολιτικά, ασφαλιστικά και μισθολογικά οφέλη. Πως γίνεται να ακούμε ανά καιρούς από τους αρμόδιους υπουργούς, ότι έχουν στόχο τη πάταξη της μαύρης εργασίας όταν σπρώχνουν ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης προς αυτή τη κατεύθυνση; Παράλληλα σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν και οι εργοδότες που, για να μειώσουν το κόστος, απασχολούν αδήλωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους. Όταν ένας εργαζόμενος είτε ντόπιος είτε μετανάστης δουλεύει ανασφάλιστος, είναι πιο υποτιμημένος, πιο ευάλωτος και άρα πιο εύκολο να πέσει θύμα σε κάθε λογής εργοδοτικές αυθαιρεσίες, που με τη σειρά τους μπορούν να προκαλέσουν ένα εργατικό ατύχημα/δυστύχημα. Για παράδειγμα θα είχε την ίδια τραγική κατάληξη το ατύχημα, αν ο εργοδότης είχε εφοδιάσει τον εργαζόμενο με όλα όσα προβλέπει ο νόμος 4611/2019 για τη παροχή Μέσων Ατομικής Προστασίας; Τα ελαστικά και τα φρένα θα είχαν τα ίδια κρατήματα αν το μηχανάκι ήταν εταιρικό και είχε περάσει όλα τα απαιτούμενα σέρβις; Αν το κατάστημα κατέβαλλε στον εργαζόμενο κάθε μήνα το 15% (τουλάχιστον) επί του βασικού μισθού για τη συντήρηση του δίκυκλου; Θα είχε συμβεί εν τέλει το ίδιο το ατύχημα αν ο εργαζόμενος δεν είχε βγει έξω να δουλέψει εν ώρα βροχής, όταν μεταξύ άλλων η ορατότητα μειώνεται και η οδήγηση δυσκολεύει; Τα παραπάνω ερωτήματα αποδεικνύουν πως δεν φταίει η «κακιά στιγμή» όπως ισχυρίζονται αρκετοί όταν συμβαίνει ένα τροχαίο εργατικό δυστύχημα όπως αυτό που στοίχησε τη ζωή του συναδέλφου μας. Τα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα καθορίζονται από απτούς υλικούς παράγοντες και συγκεκριμένες κρατικές και εργοδοτικές ευθύνες.

Το επάγγελμά μας είναι από τη φύση του επικίνδυνο, όμως μια σειρά από παράγοντες αυξάνουν την επικινδυνότητα ακόμα περισσότερο. Σε όσα προαναφέραμε θα πρέπει να προσθέσουμε, τη πίεση και το άγχος που προκαλείται από την ολοένα και περισσότερο εντατικοποίηση της δουλειάς, γεγονός που κάνει αρκετούς συναδέλφους/ισσες να οδηγούν γρήγορα και απρόσεχτα προκειμένου να “βγεί” ο χρόνος παράδοσης. Τα ατελείωτα ωράρια εργασίας που ξεπερνάνε κατά πολύ το οχτάωρο και τείνουν να γίνουν κανόνας ειδικά στο χώρο των ταχυμεταφορών, των ταχυφαγείων και της εστίασης. Την κούραση από την πολύωρη οδήγηση που μειώνει τα αντανακλαστικά του εργαζόμενου και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πρόκληση ατυχήματος. Επίσης, οι ελληνικοί δρόμοι με τις πολλές κακοτεχνίες, την ελλιπή συντήρηση και σηματοδότηση και η οδήγηση κάτω από ακραίες και επικίνδυνες συνθήκες (καταιγίδες, μποφόρ, χιόνι, παγετό) αυξάνουν εκθετικά τις πιθανότητες για κάποιο τροχαίο εργατικό ατύχημα. Επιπρόσθετα, ένα νέο φαινόμενο που έχει εμφανιστεί πρόσφατα και προωθείται ιδιαίτερα από τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες delivery, είναι η απόκρυψη των εργασιακών σχέσεων αορίστου χρόνου πίσω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο του «συνεργάτη» και η πληρωμή με το κομμάτι. Όταν η αμοιβή ενός εργαζόμενου εξαρτάται από τον αριθμό των παραγγελιών που παραδίδει, ο ανταγωνισμός μεταξύ των συναδέλφων αυξάνεται και η εντατικοποίηση εκτοξεύεται. Το ντόμινο της πίεσης για το μεροκάματο οδηγεί σε μια γρήγορη και βιαστική οδήγηση που στην καλύτερη περίπτωση καταλήγει σε πτώση και στη χειρότερη σε θάνατο. Με λίγα λόγια, μπορούμε να συμπεράνουμε πως όταν η εργασία απαξιώνεται, δημιουργούνται συνθήκες πλήρους εκμετάλλευσης, απουσίας δικαιωμάτων και κανόνων προστασίας. Αν η εργασία στον δρόμο με δίκυκλο αναγνωρίζονταν ως μια συγκεκριμένη, ενιαία ειδικότητα, αν τ’ αφεντικά ήταν υποχρεωμένα να κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, τότε το ίδιο το περιβάλλον της εργασίας θα περιόριζε κατά πολύ τα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα.

Ο συνάδελφος στη Καλλιθέα δεν ήταν «άτυχος», και το δυστύχημα δεν «έτυχε». Πρόκειται για ένα ακόμα νεκρό της τάξης μας, μια ακόμη εργοδοτική δολοφονία. Δεν πέθανε απλά στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής αλλά “δολοφονήθηκε” στο βωμό του κέρδους. Για τα αφεντικά και το κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα αριθμός, μια ακόμα στατιστική, ένας ακόμα μετανάστης από τους πολλούς που δολοφονούνται καθημερινά είτε στο κέντρο της πόλης είτε στα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορα της χώρας. Για εμάς, που έχουμε δει δικούς μας ανθρώπους να χάνονται στην άσφαλτο, που έχουμε κινδυνέψει οι ίδιοι, είναι καθήκον να μην αφήσουμε να ξεχαστεί ο θάνατος του. Όλους τους συναδέλφους/ισσες που έχασαν τη ζωή τους ή σακατεύτηκαν στον αγώνα για το μεροκάματο, τους κουβαλάμε μαζί μας, στους αγώνες μας για πλήρη εργασιακά δικαιώματα, στην προσπάθεια να κάνουμε ορατό το επάγγελμα. Το έχουμε πει και θα το λέμε πάντα: Τα εργατικά ατυχήματα είναι εργοδοτικές δολοφονίες, είναι ο πόλεμος των αφεντικών στη τάξη μας. Η μόνη λύση, η μόνη απάντηση είναι η οργάνωση και ο αγώνας μέσα από ταξικά σωματεία και συνελεύσεις. Ο συνεχής αδιαμεσολάβητος ταξικός συνδικαλισμός βάσης, ο συνεχής αγώνας. Αν δεν νοιαστούμε και δεν παλέψουμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας δεν θα το κάνει κανείς. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε ποτέ, όλα κατακτήθηκαν μέσα από θυσίες και κόπους.

Από τον αγώνα δρόμου, στο δρόμο του αγώνα.

Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου / Οκτώβρης 2021

Με πληροφορίες από thepressproject