Εκλογή του Ζοχράν Μαμντάνι: Οι μανούλες του Facebook ξεκίνησαν αντάρτικο - Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι μανούλες του Facebook ξεκίνησαν αντάρτικο

του Άρη Χατζηστεφάνου | Εφημερίδα των Συντακτών

Μετά την εκλογική νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι «διεισδύσαμε» σε ένα γκρουπ του Facebook για μαμάδες του Άπερ Ιστ Σάιντ, της ακριβότερης συνοικίας των ΗΠΑ. Και είδαμε τον φόβο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα της αστικής τάξης του Μανχάταν.

Νέα Υόρκη

«Όσοι σκέφτεστε να φύγετε, πού λέτε να πάτε και για πόσα χρόνια;»

«Ζούμε στη Γερμανία του 1930… Δεν θα ξυπνήσουμε ούτε τώρα που αυτοί οι ιδεοληπτικοί διαδηλωτές τσιρίζουν για μια ψεύτικη γενοκτονία (στη Γάζα);»

«Αν έχετε κόρη και πιστεύετε στην ισότητα και την ασφάλεια των γυναικών, ψηφίστε Κουόμο… Ο Μαμντάνι δεν θέλει η αστυνομία να παρεμβαίνει σε περιστατικά κακοποίησης γυναικών».

Όλα τα παραπάνω σχόλια γράφτηκαν λίγες ημέρες πριν και μετά τις δημοτικές εκλογές της Νέας Υόρκης, σε ένα γκρουπ του Facebook με τον απόλυτα περιγραφικό τίτλο «Moms of the Upper East Side» («Μανούλες του Άπερ Ιστ Σάιντ»). Ορισμένα από τα μέλη του γκρουπ -που δεν είναι μόνο γυναίκες- πιστεύουν ότι βιώνουν το δράμα των Εβραίων στη Γερμανία του Χίτλερ και κάποια θεωρούν ότι ο καλύτερος άνθρωπος για να προστατεύσει τις κόρες τους ήταν ο πρώην κυβερνήτης της Νέας Υόρκης που είχε κατηγορηθεί για σειρά σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Τα προηγούμενα χρόνια, τα μέλη του γκρουπ συζητούσαν απλώς για το πώς να προετοιμάσεις το παιδί σου, από το προνήπιο, για τα Ivy League πανεπιστήμια και αναρτούσαν κριτικές για τις νταντάδες της περιοχής – τις οποίες πληρώνουν από 35 έως 45 δολάρια την ώρα (την καθεμία). Όταν όμως το άστρο του Μαμντάνι άρχισε να ανατέλλει, το γκρουπ θύμιζε όλο και συχνότερα ένα σχολείο ιδεολογικής κατήχησης.

Είναι προφανές ότι σε μια περιοχή όπου το μέσο μηνιαίο ενοίκιο για ένα δυάρι αγγίζει τα 6.000 δολάρια, τα «προβλήματα» των πολιτών είναι ελαφρώς διαφορετικά από αυτά των υπόλοιπων κατοίκων του πλανήτη. Εισοδηματίες και σύζυγοι εισοδηματιών ή χρηματιστών γεμίζουν τις ατελείωτες ώρες της ημέρας τους σε γυμναστήρια και γκαλερί αμφισβητούμενης τέχνης. Όταν όμως οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να δίνουν προβάδισμα στον Μαμντάνι αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους – σχεδόν κυριολεκτικά. Κάποιες «μανούλες» έφτασαν στο σημείο να μπουν για πρώτη φορά σε λεωφορεία (για όνομα…), καλώντας τους επιβάτες να ψηφίσουν τον Κουόμο. «Ελπίζω ο Μαμντάνι να μοιράζει Ζάναξ γιατί είναι πλέον δύσκολο να είμαστε τσιλ και ριλάξ», δήλωσε στη New York Post η Καρολάιν Λέβενθαλ, η οποία παρουσιάζεται ως «πιστοποιημένη σύμβουλος μη φαρμακευτικής υγείας» και επιμελείται ένα podcast για κοσμητικές επεμβάσεις και τους καλύτερους δασκάλους του σκι (;).

Τα ακροδεξιά ΜΜΕ, όπως το Fox News, φρόντιζαν εδώ και μήνες να επιβεβαιώνουν τις φοβίες τους ότι ο Μαμντάνι αποτελεί την πολιτική μετενσάρκωση του Στάλιν, ενώ η New York Post προέβλεπε ότι «ένα εκατομμύριο Νεοϋορκέζοι θα εγκαταλείψουν την πόλη στη μεγαλύτερη μαζική έξοδο της Ιστορίας» – αν και κανένας δεν θυμόταν ποια ήταν η προηγούμενη «έξοδος» από τη Νέα Υόρκη. Την ίδια στιγμή ο Νετανιάχου, που έχει χαρακτηριστικά ιδεολογικού ταγού για τους περισσότερους κατοίκους του Άπερ Ιστ Σάιντ, καλούσε τους Εβραίους της πόλης (δηλαδή περίπου 1,3 εκατ. ανθρώπους) να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ για να σωθούν.

Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Οι μόνοι που φαίνεται να καλούσαν εναγωνίως μεσιτικά γραφεία, τα οποία προσφέρουν πολυτελείς επαύλεις στη Φλόριντα, ήταν δημοσιογράφοι που προσπαθούσαν να επιβεβαιώσουν τις δικές τους προφητείες. «Η Γουόλ Στριτ δεν πάει πουθενά», εξηγούσε προ ημερών η Λιζ Χόφμαν, οικονομική συντάκτρια της ηλεκτρονικής έκδοσης Semafor, σημειώνοντας ότι ακόμα και όταν η νίκη του Μαμντάνι θεωρούνταν πλέον δεδομένη, η αγορά πολυτελών οικιστικών συγκροτημάτων (condos) σημείωσε ρεκόρ τριετίας. Την ίδια περίοδο χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια, όπως η JP Morgan, ανανέωναν την παρουσία τους στην πόλη με εγκαταστάσεις αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Όσο για το «κάλεσμα σωτηρίας» του Νετανιάχου, είναι μάλλον αστείο να ακούγεται από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, το 40% των κατοίκων του οποίου δηλώνει σε δημοσκοπήσεις ότι θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα.

Και οι μανούλες του Άπερ Ιστ Σάιντ πώς θα ζήσουν στον «κομμουνισμό»; Θα οργανώσουν το δικό τους κασερολάζο όπως έκαναν τα μεσαία και ανώτερα στρώματα της Χιλής χτυπώντας τις κατσαρόλες στις συγκεντρώσεις εναντίον του σοσιαλιστή προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε; Ομολογουμένως τα υστερικά επίπεδα της δεξιάς προπαγάνδας μπορούν να συγκριθούν με αυτά που δημιουργούσαν στη Χιλή τα χρηματοδοτούμενα από τη CIA μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης. Επίσης ο Τραμπ έχει υποσχεθεί να κάνει την «οικονομία να ουρλιάξει», όπως ζητούσε ο Νίξον από τους συμβούλους του το 1973. Και μπορεί ο Αμερικανός πρόεδρος να μη βομβαρδίσει το δημοτικό μέγαρο, αλλά έδωσε ήδη δείγματα των προθέσεών του να αναπτύξει την εθνοφρουρά (και) στη Νέα Υόρκη.

Εδώ όμως σταματούν οι έστω και κατά φαντασία ιστορικές ομοιότητες και αρχίζει η κακοστημένη φάρσα. Όχι μόνο γιατί ο Μαμντάνι δεν είναι Αλιέντε, αλλά κυρίως γιατί τίποτα δεν απειλεί πραγματικά τα συμφέροντα των 123 δισεκατομμυριούχων που ζουν στη Νέα Υόρκη συνεισφέροντας μόνο συμβολικά και συνήθως οικειοθελώς στα φορολογικά έσοδα της πόλης.

Ακόμα όμως και ο πιο προσγειωμένος και απαισιόδοξος περιπατητής του Μανχάταν δεν μπορεί να μη χαμογελάσει βλέποντας, έστω και για λίγες ημέρες, τον φόβο να αλλάζει στρατόπεδο και τους ανθρώπους σε όλο το φάσμα εισοδημάτων να θυμούνται τι σημαίνει μίσος ταξικό.