Η Τεχνητή Νοημοσύνη τραγουδά το Πολυτεχνείο - Και ένα αφιέρωμα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους αγώνες ενάντια στη δικτατορία των Συνταγματαρχών (5 VIDEO)

Μαριάννα Τζιαντζή

Η Τεχνητή Νοημοσύνη τραγουδά το Πολυτεχνείο

17 Νοέμβρη 2025, σε ένα δημόσιο γυμνάσιο της Αθήνας, οι μαθήτριες και οι μαθητές παρουσιάζουν τη δική τους γιορτή του Πολυτεχνείου. Αυτοί σκηνοθέτησαν την παράσταση που περιλάμβανε βίντεο, ζωγραφιές, ανάγνωση κειμένων, ένα χορευτικό. Φτάνουμε στο φινάλε. Οι μαθητές θα ήθελαν να πουν ένα τραγούδι, όμως το σχολείο δεν έχει καθηγητή Μουσικής. Έτσι καταφεύγουν στην Τεχνητή Νοημοσύνη, της δίνουν οδηγίες και το τραγούδι είναι έτοιμο! Λίγο έντεχνο, λίγο εμβατήριο, λίγο ραπ… και οι στίχοι ανάλογοι. Τα παιδιά το θεωρούν δικό τους και με έναν τρόπο είναι.

Σε ένα άλλο δημόσιο γυμνάσιο, στην άλλη άκρη της πόλης, οι μαθήτριες και οι μαθητές ανεβάζουν ένα θεατρικό έργο σε τρεις σκηνές, το «Καφενείο». Ένα καφενείο σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές: (α) πριν τη δικτατορία, όταν οι θαμώνες μιλούν ελεύθερα, (β) πριν το Πολυτεχνείο όταν κυριαρχεί ο φόβος του χαφιέ και (γ) μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου όταν οι θαμώνες ξεθαρρεύουν και μιλούν για τη σφαγή. (Τα παραπάνω από πληροφορίες από δεύτερο χέρι.)

«Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ». Κάτι συμβαίνει στην επέτειο της 17 Νοέμβρη: όχι παντού, όχι σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, αλλά κάτι που ξεφεύγει από τη ρουτίνα. Με την ενθάρρυνση και τη βοήθεια κάποιων καθηγητών, τα παιδιά ξεδιπλώνουν τη φαντασία τους, αξιοποιούν τις δυνατότητες της τεχνολογίας, προσεγγίζουν με σεβασμό και περιέργεια ένα κορυφαίο ιστορικό γεγονός.

Ταυτόχρονα, σε λίγα, μετρημένα στα δάχτυλα σχολεία της Ελλάδας, κάποια ακροδεξιά στοιχεία επιχείρησαν φέτος να ματαιώσουν, να συκοφαντήσουν, να αμαυρώσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου μιλώντας για κάποιο «μύθο» που πρέπει να μπαζωθεί. Οι σχολικές γιορτές ενοχλούν, όχι μόνο τους χρυσαυγίτες και την κυρία Λατινοπούλου, αλλά και πολιτικούς του «δημοκρατικού τόξου». Οι τελευταίοι, όπως ο Νίκος Δένδιας, όταν μιλούν για «αυτοθυσία» δεν εννοούν τους νεκρούς και τους τραυματίες του Πολυτεχνείου, αλλά τους πρόθυμους να αυτοθυσιαστούν στο κοντινό μέλλον υπέρ της σιδερόφραχτης Ευρώπης.

«Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη», τραγουδούν παιδιά του 2ου Λυκείου Βριλησσίων και παίζουν μουσική. Το διάρκειας 3 λεπτών βίντεο (σ.σ. παρατίθεται στη συνέχεια) είναι από τη γιορτή για το Πολυτεχνείο που έγινε στο σχολείο τους πριν από 12 χρόνια. Το τραγούδι είναι το «Δεν παν να μας χτυπάν» του Νικόλα Άσιμου. Δεν είναι άψογος ο ήχος, δεν είναι επαγγελματική η βιντεοσκόπηση, όμως το πάθος, η αισιοδοξία, η ομορφιά της νεότητας είναι εδώ.

 

 ***

 - ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ένα αφιέρωμα του Jacobin Greece για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους αγώνες ενάντια στη δικτατορία των Συνταγματαρχών:

 

Αφιέρωμα του Jacobin Greece για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους αγώνες ενάντια στη δικτατορία των Συνταγματαρχών.

Ένεκα της επετείου των γεγονότων του Πολυτεχνείου το Jacobin Greece αναδημοσιεύει μια σειρά από vidcasts που είχε πραγματοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν, με σκοπό να επαναφέρει στο δημόσιο πεδίο κρίσιμες συζητήσεις γύρω από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τις πολλαπλές μορφές αντίστασης απέναντι στη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Η αντιδικτατορική δράση δεν αποτέλεσε ένα μονοδιάστατο φαινόμενο· αντιθέτως, συγκροτήθηκε μέσα από ένα πλήθος πρωτοβουλιών, συλλογικοτήτων, δικτύων και ατομικών ενεργειών που διαμόρφωσαν ένα ευρύ και δυναμικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η αναδημοσίευση των συζητήσεων αυτών επιδιώκει να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη εκείνης της περιόδου, να αναδείξει λιγότερο προβεβλημένες όψεις της και να υπενθυμίσει τη σημασία της ιστορικής γνώσης για τον σημερινό δημόσιο διάλογο.

Στα vidcasts αυτά, ο ιστορικός Πολυμέρης Βόγλης εστιάζει στη «πληθυντική» αντίσταση που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια επταετίας, αναλύοντας το πώς ποικίλες ομάδες, διαφορετικά κοινωνικά υποκείμενα και ετερογενείς πολιτικές πρωτοβουλίες συνέβαλαν στη διαμόρφωση ενός πολυκεντρικού και συχνά ασύνδετου, αλλά ωστόσο επίμονου και αποτελεσματικού αντιδικτατορικού πλέγματος. Ο ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός αναδεικνύει την πολλαπλότητα των φωνών και των εμπειριών εκείνων που συμμετείχαν ενεργά στην ανατροπή της δικτατορίας, φωτίζοντας τον πλούτο και την πολυφωνία ενός κινήματος που συχνά παρουσιάζεται μέσα από απλουστευμένες αφηγήσεις. Ο πολιτικός επιστήμονας Γιώργος Τσιρίδης εξετάζει τον ρόλο της κοινωνίας των πολιτών στην αντίσταση, αναλύοντας τους τρόπους με τους οποίους αναδύθηκαν και λειτούργησαν νέες μορφές συλλογικής δράσης μέσα στο αποπνικτικό πλαίσιο της επταετίας. Τέλος, ο συγγραφέας Γιώργος Ν. Οικονόμου, ως ενεργό μέλος της αντιδικτατορικής αντίστασης, καταθέτει τις δικές του μαρτυρίες και συστηματοποιεί πλευρές των γεγονότων που παραμένουν υποφωτισμένες, προσφέροντας μια βιωματική και ταυτόχρονα κριτική οπτική.

Μέσα από αυτές τις διαφορετικές αλλά αλληλοσυμπληρούμενες προσεγγίσεις, το αφιέρωμα επιδιώκει να εμπλουτίσει την κατανόησή μας για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την περίοδο της χούντας, υπενθυμίζοντας ότι ο αγώνας για δημοκρατία είναι ένα ιστορικό, αλλά και διαρκές, αίτημα που επανέρχεται στο σήμερα όπου οι συλλογικές διεκδικήσεις του χθες συνομιλούν με τις πολιτικές αναγκαιότητες του σήμερα.

 

 

 

ΠΗΓΗ