 |
| © Dreamstime.com |
Δεν αίρονται όλοι οι περιορισμοί των μνημονίων
Δεν είναι αληθής ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι αίρονται όλοι οι μνημονιακοί περιορισμοί. Είχαν καταργηθεί εν πολλοίς με ρυθμίσεις του 2018, οπότε επανήλθε η επεκτασιμότητα χωρίς ειδικούς περιορισμούς, αφού έληξε το δημοσιονομικό πρόγραμμα προσαρμογής, και το 2019 δημιουργήθηκαν πρόσθετοι περιορισμοί και ως προς τη διαιτησία και ως προς την επεκτασιμότητα. Ολα αυτά με τη νέα συμφωνία-πλαίσιο διατηρούνται.
Διευκολύνουν την κήρυξη της επεκτασιμότητας υπό προϋποθέσεις και θέτουν ως πρόσθετη προϋπόθεση να παρέμβει η ΓΣΕΕ κατόπιν κλήσεως του κλαδικού σωματείου, ενώ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει υπογράψει μια εθνική συλλογική σύμβαση εκτός από αυτή σχετικά με τη συγκρότηση ειδικού ταμείου, που αφορά την επιχορήγησή της και θα είναι μέλος με τις εργοδοτικές οργανώσεις.
Η απαράδεκτη ρύθμιση για τη διαιτησία δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το πλαίσιο. Το γεγονός ότι θα μετενεργούν όλοι οι όροι και όχι τα τέσσερα βασικά επιδόματα δεν θεραπεύει την παθογένεια της κάλυψης από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Στο πλαίσιο της μετενέργειας, σε επίπεδο ατομικών συμβάσεων εργασίας, οι όροι μπορούν να τροποποιηθούν ανά πάσα στιγμή με τη συναίνεση του εργαζομένου που μπορεί να υφαρπάξει ο εργοδότης. Σε επίπεδο συλλογικής σύμβασης ένας όρος μπορεί να τροποποιηθεί επί τα χείρω.
Η συμφωνία σκοπό έχει την κατάργηση των διαιτητικών επιτροπών, γιατί υπήρξαν αποφάσεις σε επίπεδο πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οι οποίες με μία -σύμφωνα με το Σύνταγμα- ερμηνεία του νόμου Βρούτση και την απόφαση 2307 του 2014 κρίνει προσφυγές παραδεκτές. Ακολούθησαν παρεμβάσεις του ΣΕΒ στο επίπεδο της διοίκησης του ΟΜΕΔ με μη ανανέωση θητείας του τότε προέδρου και συγκεκριμένων διαμεσολαβητών και διαιτητών.
Οσοι επιλέχθηκαν μετά το ξήλωμα των παλιών, οι οποίοι ενοχλούσαν τον ΣΕΒ και τους οποίους δέχτηκε ασμένως η ΓΣΕΕ, είναι διαλεγμένοι οικονομολόγοι και όχι νομικοί, όπως γινόταν κατά κανόνα στο παρελθόν για να ξέρουν το δίκαιο, ώστε να μπορούν να ερμηνεύσουν το εργατικό δίκαιο.
Τώρα δημιουργούν μια επιτροπή που θα επιλέγεται όχι όμως με κλήρωση ή με δύο δικαστές με κριτήρια ανεξάρτητα από τον Αρειο Πάγο και το ΣτΕ, ενώ καταργούν τη δευτεροβάθμια επιτροπή, η οποία είχε κάνει δεκτή την έφεση του σωματείου Praktiker και έκρινε ως νόμιμη και παραδεκτή την προσφυγή στη διαιτησία. Σε αυτό συνετέλεσε η πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και η πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Ολόκληρος αγώνας από κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία, που προσέφυγαν στη διαιτησία και πέτυχαν συλλογική ρύθμιση έχοντας απέναντι άτεγκτες εργοδοτικές οργανώσεις, έφερε κεκτημένα με πιο χαρακτηριστική αυτή του Praktiker, παρά το ακανθώδες ως προς τις προϋποθέσεις νομοθετικό πλαίσιο.
*Εργατολόγος
 |
| ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ/EUROKINISSI |
Πότε θα βγει η εργασία από τα μνημόνια;
Στις δηλώσεις και ενίοτε θριαμβολογίες του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών ο ισχυρισμός ότι «η Ελλάδα έγινε επιτέλους μια κανονική χώρα» -αν όχι και διεθνές... πρότυπο- κατέχει περίοπτη θέση. Τα παραδείγματα αντλούνται από τομείς όπως οι δημοσιονομικές επιδόσεις, ο τραπεζικός κλάδος ή το χρηματιστήριο.
Στον αντίποδα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα κυβερνητικά στελέχη ποτέ δεν αντλούν επιχειρήματα ή δεν κάνουν αναφορές για «επιστροφή στην κανονικότητα» όσον αφορά τους μισθωτούς εργαζόμενους, τα εργατικά-λαϊκά νοικοκυριά, τους αυτοαπασχολούμενους που ζουν από τη δική τους εργασία. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε, ούτε με τη μέθοδο μετατροπής του μαύρου σε άσπρο.
Οσον αφορά το εισόδημα, η Ελλάδα καταγράφει επιδόσεις ντροπής καταλαμβάνοντας μονίμως πότε την τελευταία και πότε την προτελευταία θέση της Ε.Ε. στις σχετικές μετρήσεις της Eurostat. Τα ίδια όμως ισχύουν και όσον αφορά τα εργασιακά δικαιώματα.
Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι επί κυβερνήσεων Κυρ. Μητσοτάκη τα εργασιακά δικαιώματα περνούν μια δεύτερη μνημονιακή φάση υποβάθμισης - με το 13ωρο και την εφιαλτική επέκταση της «ευελιξίας» να αποτελούν για τις εργασιακές σχέσεις ό,τι ήταν η μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22,5% με το δεύτερο μνημόνιο το 2012.
Υστερα από το 13ωρο και τις «ευελιξίες», η Νίκη Κεραμέως «τακτοποίησε» και το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων. Δεν αποκατέστησε την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), δεν αποκατέστησε την επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων, δεν αποκατέστησε το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στον Οργανισμό Μεσολάβησης Διαιτησίας.
Τι αποκατέστησε; Το... δικαίωμα της ΓΣΕΕ να αναμιγνύεται στις διαπραγματεύσεις για κλαδικές συμβάσεις. Αντικατέστησε έτσι τις ομοσπονδίες και τα κλαδικά συνδικάτα από τη ΓΣΕΕ, ενώ διατήρησε την απαγόρευση στη ΓΣΕΕ να διεξάγει διαπραγματεύσεις για το πραγματικό αντικείμενο που την αφορά, την ΕΓΣΣΕ.
Εχτισε έτσι μια θνησιγενή και ψευδεπίγραφη συναίνεση - και μάλιστα ούτε καν με τη ΓΣΕΕ, καθώς καταγγέλλεται πανταχόθεν ότι ο πρόεδρός της, Γιάννης Παναγόπουλος, δεν είχε τέτοια εντολή, αφού δεν συνεδρίασε προς τούτο κάποιο συλλογικό όργανο της Γενικής Συνομοσπονδίας.
Η εργατική τάξη όμως δεν αντέχει ακόμη ένα νέο δεύτερο μνημόνιο. Κάτω από την ψευδεπίγραφη συναίνεση το ρήγμα θα διευρυνθεί, καθώς ο κόσμος της εργασίας θα ζητεί τη δική του «επάνοδο στην κανονικότητα» των θεμελιωδών δικαιωμάτων του στο εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματα.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου