Βόλος: Γιατί ομόφωνα οι επιστημονικοί φορείς και σχεδόν το σύνολο των πολιτικών φορέων-θεσμών, εκτός του δημάρχου, λένε "ΟΧΙ" στην εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό;

Στη σύσκεψη φορέων για το LNG καλεί η Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία Μαγνησίας

Ανακοίνωση για τους κινδύνους από την εγκατάσταση LNG

Συγκέντρωση φορέων ενάντια στην εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό πραγματοποιεί ο Σύλλογος  Προστασίας και Ανάδειξης του Παγασητικού, αύριο Τετάρτη 12 Νοεμβρίου στις 7:30 το απόγευμα στο ΤΕΕ Μαγνησίας. Ο Σύλλογος καλεί όλους τους φορείς της περιοχής, που αντιλαμβάνονται τους κινδύνους από την εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό, να συμμετάσχουν.

Η Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία Μαγνησίας (ΠΠΜ) δηλώνει ότι  θα συμμετάσχει στη συγκέντρωση αναφέροντας τα σύννεφα που μαζεύονται στην πολύπαθη περιοχή της Μαγνησίας (Daniel και Elias, ψάρια στον Παγασητικό, καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ, ευλογιά προβάτων κλπ.), παρά τις κατά καιρούς καθησυχαστικές δηλώσεις του ΥΠΕΝ. «Τώρα οι γεωπολιτικές συνθήκες απειλούν να δώσουν την χαριστική βολή στην περιοχή μας» τονίζει σε ανακοίνωσή της.

Η ΠΠΜ αναφέρει αναλυτικά τους κινδύνους από την εγκατάσταση LNG:

• -Η ανάγκη απόψυξης του LNG θα αλλοιώσει τη θερμοκρασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος πέριξ των εγκαταστάσεων
• -Θα ρυπάνει τη θάλασσα λόγω των χημικών που χρησιμοποιούνται (χλωρίνη, χημικά). Γιατί επηρεάζεται η ποιότητα των υδάτων και η θαλάσσια ζωή από τη θανάτωση του ιχθυοπλαγκτόν.
• -Θα ρυπανθεί ο Παγασητικός λόγω της εισόδου πολλών πλοίων ανεφοδιασμού
• -Πάντοτε επικρέμαται ο κίνδυνος ενός ατυχήματος από τα εισερχόμενα πλοία
• -Η συνεχής διαφυγή μεθανίου επιβαρύνει την ατμόσφαιρα.

Η χωροθέτηση ενός τέτοιου πλωτού σταθμού στον Παγασητικό δεν προβλέπεται (εύλογα) στον Γενικό Πολεοδομικό Σχεδιασμό, αφού δεν αποτελεί έργο Κοινής Ωφέλειας, ενώ η συνθήκη SEVESO III αποκλείει τέτοιου είδους εγκαταστάσεις για λόγους προστασίας ανθρώπων και περιβάλλοντος.

Oι κίνδυνοι ατυχήματος είναι μεγάλοι καθώς το LNG είναι εγγενώς ασταθές και μεταφέρεται και αποθηκεύεται σε μεγάλες ποσότητες. Συνοπτικά οι κίνδυνοι είναι οι εξής:

• Κίνδυνος ανάφλεξης που προέρχεται από φλόγες ή σπινθήρες.
• Κίνδυνος αυτό-ανάφλεξης.
• «Πυρκαϊά λίμνης» (Firepool) από διαρροή  υγρής κηλίδας κοντά σε μια πηγή ανάφλεξης.
• Διασπορά, ανάφλεξη και έκρηξη ατμών LNG που είναι πυκνότεροι από τον αέρα, δεν διαλύονται και μπορούν να μεταφερθούν σε μεγάλες αποστάσεις οπότε αν συναντήσουν πηγή ανάφλεξης θα προκύψουν καταστρεπτικά αποτελέσματα.
• Οι κίνδυνοι από αυτή την αιτία συνδέονται και με αναπνευστικά προβλήματα πολιτών.
• Άτομα τα οποία ζουν σε ακτίνα 5 km από τερματικό σταθμό LNG βρίσκονται σε κίνδυνο.
• Αντίστοιχους κινδύνους διατρέχουν εργαζόμενοι και πολίτες σε απόσταση 4 km σε περίπτωση πυρκαγιάς σε δεξαμενόπλοιο μεταφοράς LNG.
• Υπάρχει κίνδυνος «ανατροπής» (Roll-over) LNG, όταν προκληθεί αυθόρμητη ανατροπή της στρωματοποίησης (αναποδογύρισμα) των αερίων διαφορετικών πυκνοτήτων εντός της δεξαμενής αποθήκευσης.
• Απότομη αλλαγή φάσης (Rapid Phase Transition, RPT), εάν μεγάλες ποσότητες LNG απελευθερωθούν σε νερό, μπορεί να προκύψει φυσική έκρηξη (έκρηξη χωρίς φλόγα).
• Κίνδυνοι τρομοκρατίας και σεισμοί. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τέτοιες καταστάσεις. 

Όπως τονίζει η ΠΠΜ οι παραπάνω κίνδυνοι δεν είναι φανταστικοί. Τα δεξαμενόπλοια LNG έχουν εμπλακεί σε προσαράξεις και συγκρούσεις. Υπάρχουν περίπου 50 τερματικοί σταθμοί LNG (και άνω των 150 άλλων εγκαταστάσεων αποθήκευσης LNG παγκοσμίως). Από το 1944 έως σήμερα, συνέβησαν 13 σοβαρά ατυχήματα σε αυτές τις εγκαταστάσεις:

Στο Cleveland (Ohio), 1944. όπου σκοτώθηκαν 128 άνθρωποι.

Στο Arzew (Algeria), 1964.

Στο Esso Brega (δεξαμενόπλοιο), 1971.

Στο Montreal (Canada), 1972 όταν ένας εργαζόμενος άναψε τσιγάρο.

Στο StatenIsland (NewYork), 1973, που σκοτώθηκαν 40 εργαζόμενοι.

Στο Canvey Island (UK), 1973.

Ξανά στο Arzew (Algeria), 1977, όπου ένας εργαζόμενος καταψύχτηκε και απεβίωσε.

Στο Maryland (USA), 1979, με θάνατο ενός εργαζομένου και τον σοβαρό τραυματισμό ενός άλλου.

Στη Skikda (Algeria), 2004, όπου 27 άτομα σκοτώθηκαν και 74 τραυματίστηκαν σοβαρά.

Στο Ghislenghien (Belgium), 2004, με θάνατο 23 ατόμων και τον σοβαρό τραυματισμό άλλων 50 ατόμων.

Στο Trinidad & Tobago, 2004.

Στο Fedje (Norway), 2004.

Στην Okrika (Nigeria), 2005. Έντεκα άτομα αγνοούνται και η υδρόβια ζωή καταστράφηκε ολοσχερώς.

Επιπλέον τονίζεται ότι το ΣτΕ, από το 2014, έχει χαρακτηρίσει τον Παγασητικό ως ευαίσθητο οικοσύστημα το οποίο χρήζει προστασίας

Ομόφωνα οι επιστημονικοί φορείς της περιοχής , έχοντας υπόψη τους κινδύνους που εγκυμονούν τέτοιες εγκαταστάσεις στον Παγασητικό, έχουν ενταχθεί ενάντια σε μια τέτοια προοπτική.

Εκτός αυτών, σχεδόν το σύνολο των πολιτικών προσώπων και θεσμών της περιοχής μας και η Περιφέρεια Θεσσαλίας, έχουν επίσης ταχθεί κατά αυτής της επένδυσης που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην περιοχή μας εκτός από κινδύνους. Θλιβερή εξαίρεση αποτελεί μόνο ο Δήμαρχος Βόλου.

ΠΗΓΗ

© WWF

WWF Ελλάς / Εξορύξεις υδρογονανθράκων και LNG: μια μόνιμη απειλή με υψηλό κόστος για τη χώρα 

Λίγες μόλις ημέρες πριν την έναρξη της διεθνούς Διάσκεψης για το Κλίμα COP30 στη Βραζιλία, η κυβέρνηση ανακοίνωσε με πανηγυρικό τρόπο συμφωνίες με πετρελαϊκούς κολοσσούς για εξορύξεις υδρογονανθράκων στις θάλασσες της Κρήτης και του Ιονίου, καθώς και μακροχρόνια δέσμευση για εισαγωγή αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από το 2030.

Την ώρα που μόλις πριν δύο χρόνια, στην COP28, είχε επιτευχθεί ιστορική συμφωνία για σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων και την ίδια στιγμή που η κλιματική κρίση μετατρέπεται με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά δεδομένα σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η χώρα μας επιλέγει να βαδίσει στον αντίθετο δρόμο με την πλάτη γυρισμένη στο μέλλον. Αντί για απεξάρτηση από τα υψηλού περιβαλλοντικού, οικονομικού και κοινωνικού κόστους ορυκτά καύσιμα, οδηγείται σε δεκαετίες εξάρτησης, περιβαλλοντικού ρίσκου και οικονομικής οπισθοδρόμησης. 

Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων αποτελούν τεκμηριωμένα μία από τις σοβαρότερες απειλές για τα θαλάσσια οικοσυστήματα και τη σπάνια θαλάσσια ζωή (π.χ. φυσητήρες, ζιφιοί, δελφίνια, μεσογειακές φώκιες, θαλάσσιες χελώνες και προστατευμένα κοράλλια) της Ελληνικής Τάφρου, ενός σημαντικότατου θαλάσσιου οικοσυστήματος της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σεισμικές έρευνες, οι γεωτρήσεις και οι πλατφόρμες εξόρυξης προκαλούν εκτεταμένη ρύπανση, συνεχή ηχορύπανση, απόβλητα και λειτουργικές διαρροές, αφήνοντας πίσω μόνιμα κατεστραμμένα οικοσυστήματα. Ένα διαχρονικό κόστος που θα κληθούν να αναλάβουν οι τοπικές κοινωνίες. 

Παράλληλα, η εξόρυξη πετρελαίου και αερίου αποτρέπει κάθε άλλη βιώσιμη δραστηριότητα: υπονομεύει την αλιεία, απωθεί τον τουρισμό και δεσμεύει τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις, μετατρέποντας δημόσιους φυσικούς πόρους σε επιχειρηματικά «οικόπεδα». Και όλα αυτά, μέσα σε ένα περιβάλλον αδιαφάνειας και απουσίας λογοδοσίας, ιδιαίτερα καθώς ο ελεγκτικός μηχανισμός χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις πετρελαϊκές εταιρείες, οι μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων είναι ανεπαρκείς και οι διαπραγματεύσεις με τις εταιρείες παραμένουν μυστικές. 

Οι κυβερνητικές υποσχέσεις για «φθηνή ενέργεια» είναι τελείως παραπλανητικές. Κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχουν εμπορικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα, ενώ την πλήρη κυριότητα των υδρογονανθράκων που ενδεχομένως εξορυχθούν, θα έχουν με ρητή σχετική πρόβλεψη στη σύμβαση οι ίδιες οι εταιρείες.  Οι τιμές, επομένως, θα καθορίζονται από τις αγορές, κι όχι από οποιοδήποτε δημόσιο συμφέρον. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: τα κέρδη δικά τους, οι επιπτώσεις δικές μας. Η κοινωνία θα πληρώσει τη ρύπανση, τις εκπομπές, την αστάθεια και τους ακριβότερους λογαριασμούς ενέργειας, ενώ τα κέρδη θα μείνουν στα χέρια των πετρελαϊκών. 

Η επιλογή αυτή παραπλανά και αποπροσανατολίζει από τη μόνη πραγματική πορεία βιωσιμότητας: επενδύσεις σε ασφαλή για τα φυσικά οικοσυστήματα καθαρή ενέργεια, ενεργειακή αυτάρκεια και δίκαιη μετάβαση για τις τοπικές κοινωνίες. Είναι βαθιά αντιφατική με τις δεσμεύσεις που η ίδια η κυβέρνηση ανέλαβε μόλις ενάμιση χρόνο πριν στο Our Ocean Conference 2024, όταν διαβεβαίωνε ότι δεν θα υπάρξουν νέες παραχωρήσεις θαλάσσιων οικοπέδων. 

Πέρα από την πολιτική και νομική διάσταση, υπάρχει και ένα βαθιά ηθικό ζήτημα: το χρέος απέναντι στα σημερινά παιδιά. Με αφορμή τη φετινή COP30, μόλις πριν λίγες ημέρες χιλιάδες μαθητές από όλη τη χώρα απηύθυναν επιστολές προς την κυβέρνηση ζητώντας θαρραλέες δεσμεύσεις για το κλίμα και έλαβαν διαβεβαίωση από τον Υπουργό Περιβάλλοντος ότι τα μηνύματά τους θα ληφθούν σοβαρά υπόψιν. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι απλό: τί Ελλάδα θα τους παραδώσουμε; Μια χώρα εγκλωβισμένη στο πετρέλαιο ή μια κοινωνία που επενδύει στο μέλλον της; 

Η εξάρτηση της χώρας από τα ορυκτά καύσιμα και κατ’ επέκταση, από τις πετρελαϊκές εταιρείες είναι πηγή γεωπολιτικής αστάθειας, μόνιμης περιβαλλοντικής υποβάθμισης, και σοβαρότατων επιπτώσεων για την οικονομία και την κοινωνία. Τελεία. Η εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι ανάπτυξη — είναι παγίδα οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική. Η πραγματική πρόοδος βρίσκεται στην καθαρή ενέργεια, στη διαφάνεια και στη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών. 

ΠΗΓΗ