Ελένη Μαυρούλη, Ελένη Παγκαλιά
Οι ισραηλινές ηγεσίες έχουν μια μόνιμη επωδό: το δικαίωμα στην αυτοάμυνα γιατί «δέχονται επίθεση». Την ώρα που ετοιμάζεται αυτό το άρθρο να ανέβει, ισοπέδωσαν άλλο ένα νοσοκομείο γεμάτο ασθενείς, τραυματίες και άστεγους/ες πλέον Παλαιστίνιους και Παλαιστίνιες, σκοτώνοντας ανελέητα στο όνομα της “αυτοάμυνας”.
Σύμφωνα με άρθρο γνώμης τού David Weinberg το 2021 στην Jerusalem Post (ο D. W. είναι αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών της Ιερουσαλήμ) «το Ισραήλ πρέπει να αποδείξει ότι έχει την ελευθερία να υπερασπίζεται τον εαυτό του» (ο τίτλος τού άρθρου). Σε αυτό, ο Weinberg υποστηρίζει ότι το Ισραήλ κατηγορείται από όλον τον κόσμο κάθε φορά που χρειάζεται να υπερασπιστεί την ύπαρξή του απέναντι στη Χαμάς, κάνοντας αναφορά στη φράση «δυσανάλογη βία», η οποία ακούγεται συχνά για τις πολεμικές επιχειρήσεις τού Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους. Αφού εξηγεί την αποτελεσματικότητα της τακτικής «κουρεύω το γκαζόν» που ακολουθεί το Ισραήλ από την αρχή της ύπαρξής του στην περιοχή, δηλαδή τις τακτικές επιθέσεις στη γη τής Παλαιστίνης με σκοπό την εξαφάνιση των…ζιζανίων*, αναρωτιέται αν η βία που ασκείται είναι αρκετή: «Το ερώτημα είναι αν το Ισραήλ χρησιμοποίησε αρκετή δύναμη στην επιχείρηση Protective Edge το 2014 και προκάλεσε αρκετό πόνο στον εχθρό έτσι ώστε να εξαγοράσει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι χρόνου ως ανάπαυλα πριν από τον επόμενο γύρο “κουρέματος του γκαζόν”, που είναι σήμερα [σ.σ. το 2021]. Το ερώτημα είναι αν αυτή τη φορά το υπουργικό συμβούλιο θα εγκρίνει αρκετή βία για να σφυροκοπήσει και να αποτρέψει τη Χαμάς για ακόμη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο μέλλον. Μια ισοπαλία με τη Χαμάς είναι στρατηγικά μη ικανοποιητική.»
Αυτά τα λόγια, του 2021, δεν διαφέρουν από τα σημερινά πρωτοσέλιδα της ίδιας εφημερίδας, η οποία στις 17 Νοέμβρη 2023 κυκλοφόρησε με κεντρικό τίτλο/υπότιτλο στο editorial της: «Καμία κατάπαυση πυρός τώρα – Τώρα είναι η στιγμή να αφήσουμε την κατάσταση εκεί που βρίσκεται. Ο κόσμος πρέπει να επιτρέψει στο Ισραήλ να κάνει αυτό που πρέπει να κάνουμε, μέχρι να τελειώσει η ιστορία αυτή.» και αναφέρεται στις δηλώσεις της Χίλαρι Κλίντον ότι η κατάπαυση πυρός θα ωφελούσε τη Χαμάς και θα διαιώνιζε τον κύκλο βίας. [Δείτε εδώ χαρακτηριστικά editorial της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία αγγλόφωνης εφημερίδας στο Ισραήλ]
Σκίτσο του Latuff, 17 χρόνια πριν. Τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει
Το επιχείρημα της αυτοάμυνας, που πλέον επαναλαμβάνουν και οι «πρόθυμοι» υποστηρικτές τής ισραηλινής ηγεσίας ανά τον κόσμο, όντως αναφέρεται στο άρθρο 2 (4) της Χάρτας του ΟΗΕ όπου τονίζεται ότι απαγορεύεται η απειλή ή η χρήση βίας ενάντια σε ένα κράτος από άλλο, και καλούνται όλα τα μέλη του ΟΗΕ να σέβονται την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία άλλων κρατών. Και συμπληρώνεται από το άρθρο 51 στο Κεφάλαιο VII που αναφέρει ότι «τίποτα στον παρόντα Χάρτη δεν θίγει το εγγενές δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον μέλους των Ηνωμένων Εθνών, έως ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας». Προστίθεται βέβαια ότι τα «μέτρα που λαμβάνονται από τα Μέλη κατά την άσκηση αυτού του δικαιώματος αυτοάμυνας θα αναφέρονται αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας και δεν θα θίγουν με κανένα τρόπο την εξουσία και την ευθύνη του Συμβουλίου Ασφαλείας σύμφωνα με τον παρόντα Χάρτη να λάβει ανά πάσα στιγμή όποια δράση κρίνει απαραίτητο για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.» Μάλλον δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ότι, όπως πάντα, έτσι και τους τελευταίους μήνες, στη Γάζα η ισραηλινή ηγεσία εννοείται δεν έχει ενημερώσει για κάποιο «μέτρο αυτοάμυνας».
Ωστόσο, με βάση αποφάσεις τού ΟΗΕ, δικαίωμα αυτοάμυνας, όπως και άλλα δικαιώματα, έχουν και οι κατεχόμενοι. Το 1974, η απόφαση 3314 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ απαγόρευε σε κράτη να διατηρούν «οποιουδήποτε τύπου στρατιωτική κατοχή, ακόμη και προσωρινή» και αναγνώριζε όχι μόνο το δικαίωμα των κατεχόμενων λαών «στην αυτοδιάθεση, την ελευθερία και την ανεξαρτησία» (κάνοντας ειδική μνεία σε όσους λαούς βρίσκονται «υπό αποικιακό και ρατσιστικό καθεστώς ή άλλης μορφής ξένη κυριαρχία») αλλά και το δικαίωμα των κατεχομένων λαών «να αγωνίζονται γι’ αυτά, να ζητήσουν και να λάβουν υποστήριξη» σε αυτήν την προσπάθεια.
Μάλιστα, το 1982, η πρόβλεψη αυτή συμπληρώνεται από την απόφαση 37/43 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ η οποία αποσαφηνίζει ότι ο αγώνας για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιακή και ξένη κυριαρχία και κατοχή, με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης πάλης, είναι καθόλα νόμιμος. Επιπλέον, στην απόφαση στα σημεία 1 και 2 τονίζεται ξεκάθαρα ότι η απόφαση δεν αναφέρεται μόνο σε κράτη αλλά και στη «νομιμότητα του αγώνα για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία και λαών», στα σημεία 21 και 22 καταδικάζει το Ισραήλ για τη συμπεριφορά του απέναντι στους Παλαιστινίους και για την εισβολή στο Λίβανο, ενώ στο σημείο 23 καλεί σε στήριξη της ΟΑΠ στον αγώνα της για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία.
Στο ότι δεν πρόκειται για αυτοάμυνα απέναντι σε έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά για σχέση κατεχόμενου – κατακτητή, αναφέρθηκε και η Francesca Albanese, νομικός επικεφαλής τής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η οποία υποστηρίζει ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα, αλλά αυτό ΔΕΝ αφορά την αντίδραση όσων έχει θέσει υπό κατοχή, αποικίζοντας τη γη τους.
*«Ακριβώς όπως το κούρεμα του γκαζόν σας, πρόκειται για συνεχή, σκληρή δουλειά. Αν δεν το κάνετε, τα ζιζάνια αγριεύουν και τα φίδια αρχίζουν να γλιστρούν στους θάμνους. Έτσι και η μείωση των δυνατοτήτων και των φιλοδοξιών του εχθρού στη Γάζα απαιτεί την ισραηλινή στρατιωτική ετοιμότητα και την κυβερνητική προθυμία να κάνει χρήση βίας κατά διαστήματα, διατηρώντας παράλληλα ένα υγιές και ανθεκτικό ισραηλινό εσωτερικό μέτωπο παρά τις επανειλημμένες στρατιωτικές επιθέσεις.»
Σε αυτό εδώ το λινκ, μπορείτε να δείτε την αναφορά από το OCHA των Ηνωμένων Εθνών, για τα περιστατικά που συνέβησαν στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη από τις 8 έως τις 22 Αυγούστου 2023. Τι σημαίνει στην πράξη “κουρεύω το γκαζόν” καθημερινά, μόνο σε διάστημα λίγων ημερών. Γιατί η 7η Οκτώβρη 2023 δεν ήταν η αρχή. Δεν ήταν καν η μέση, δεν σχετιζόταν απλά με κάποιο μακρινό παρελθόν. Ήταν και όλα όσα συνέβαιναν στο όνομα της αυτοάμυνας και της υπεράσπισης του κράτους τού Ισραήλ μέχρι και μία ώρα πιθανόν πριν από την επίθεση που έκανε η Χαμάς εκείνη τη μέρα.
Οι ξεχασμένες επαναλαμβανόμενες αποφάσεις ΟΗΕ
Το ζήτημα του Παλαιστινιακού και ειδικότερα της ισραηλινής κατοχής επί παλαιστινιακών εδαφών και εδαφών γειτονικών χωρών έχει απασχολήσει πολλάκις τόσο το Συμβούλιο Ασφαλείας τού ΟΗΕ όσο και τη Γενική Συνέλευση των μελών του. Συγκεκριμένα, το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει λάβει συνολικά 187 αποφάσεις. Εξ αυτών, οι 65 τουλάχιστον είτε καταγγέλλουν / καταδικάζουν το Ισραήλ για κατοχή ξένου εδάφους (Λίβανος, Συρία, Αίγυπτος, Ιορδανία και παλαιστινιακά εδάφη), είτε για τους εποικισμούς και απαιτείται η άμεση διάλυσή τους (επαναλαμβανόμενες αποφάσεις), είτε αφορούν έρευνες και αναφορές για παραβίαση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων (αυτού του είδους οι αποφάσεις με τις οποίες συστήνεται ειδική επιτροπή και παρουσιάζει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα έκθεση, είναι αλλεπάλληλες), είτε για την προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ κ.ο.κ. Το 2002, με την απόφαση 1397 υιοθετείται πλέον ξεκάθαρα η λύση των δύο κρατών.
Αντίστοιχα, 191 αποφάσεις για το θέμα έχει λάβει η Γενική Συνέλευση. Εξ αυτών, οι 70 τουλάχιστον είναι παρόμοιου περιεχομένου με τις αντίστοιχες του Συμβουλίου Ασφαλείας: καταγγελίες ή καταδίκες για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για κατοχή ξένου εδάφους, για διάλυση των εποικισμών, για εκμετάλλευση φυσικών πόρων κατεχομένων εδαφών, κυρίως παλαιστινιακών, κ.ο.κ. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είχε καταγγείλει το Ισραήλ με την 37/123 του 1982 για τη σφαγή Παλαιστινίων αμάχων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το ίδιο έτος, από Λιβανέζους χριστιανούς φαλαγγίτες με την άδεια και την «κάλυψη» του ισραηλινού στρατού κατοχής που είχε φτάσει στη Βηρυτό.
Το γεγονός ότι πολλές από τις αποφάσεις αυτές αποτελούν επανάληψη παλιότερων, ξανά και ξανά, απλώς αποδεικνύει ότι οι ισραηλινές ηγεσίες «επιλέγουν» ποιες αποφάσεις θα εφαρμόσουν και ποιες θα αγνοήσουν, και μάλιστα επιδεικτικά, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή ανησυχία ότι ίσως κληθούν ποτέ να πληρώσουν κάποιο τίμημα για αυτήν την περιφρόνηση προς το σύνολο της διεθνούς κοινότητας που εκπροσωπείται από τον ΟΗΕ. Είναι ξεκάθαρο, δεκαετίες τώρα, ότι για τις ισραηλινές ηγεσίες και τους «ευγενείς χορηγούς» τους, οι αποφάσεις τού ΟΗΕ και το καταστατικό του έχουν σημασία μόνο σε ό,τι μπορούν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους, ενώ αγνοείται επιδεικτικά το οτιδήποτε άλλο. Το ίδιο ισχύει και για το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο που απορρέει από τις Συμβάσεις τής Γενεύης, τις οποίες έχουν υπογράψει όλα τα κράτη μέλη τού ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ.
Συλλογική τιμωρία
Σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο κανείς δεν μπορεί να τιμωρείται για πράξεις που δεν έχει κάνει. Η συλλογική τιμωρία μιας ομάδας (θρησκευτικής, φυλετικής, εθνοτικής ή ό,τι άλλο) για κάτι που διέπραξε ένα ή συγκεκριμένα μέλη της παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Αυτό προβλέπουν οι Συμβάσεις της Γενεύης (1949) και τα συμπληρωματικά τους πρωτόκολλα (1979). Είναι ακριβώς αυτό που υφίσταται ο πληθυσμός στη Λωρίδα της Γάζας όχι μόνο από τις 7 Οκτωβρίου και ένθεν, αλλά ουσιαστικά από τον Ιούνιο του 2007, όταν η ισραηλινή ηγεσία απέκλεισε τη μικρή λωρίδα γης αμέσως μετά την κατάληψη πλήρως της εξουσίας από τη Hamas και την εκδίωξη της Π. Αρχής μέσω ένοπλης σύγκρουσης. Έκτοτε, τα τρόφιμα, τα φάρμακα, το νερό, το ρεύμα, το εμπόριο, ακόμη και τα παλαιστινιακά φτηνά εργατικά χέρια που δούλευαν στο Ισραήλ είναι με το «σταγονόμετρο». Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας επί 15 χρόνια, η μετατροπή της στην μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, στο όνομα της «αντιμετώπισης της Hamas», είναι χαρακτηριστική μορφή συλλογικής τιμωρίας.
Η μέθοδος της συλλογικής τιμωρίας (εκτός της πολιτικής απαρτχάιντ που ακολουθεί η ισραηλινή κατοχή) εφαρμόζεται και στη Δ. Όχθη. Ο ισραηλινός στρατός σφραγίζει ή ακόμη και γκρεμίζει τα σπίτια πολυμελών οικογενειών επειδή ένα μέλος του θεωρείται ένοχο ή ακόμη χειρότερα απλώς ύποπτο για επίθεση ενάντια στον ισραηλινό στρατό κατοχής ή σε εποίκους. Σφραγίζει ολόκληρες πόλεις, επιβάλει απαγορεύσεις κυκλοφορίας, προχωρά σε ανακαταλήψεις γης, ακόμη και σε, δια της βίας, απομάκρυνση πολιτών από τις εστίες τους. Όλα αυτά θεωρούνται συλλογική τιμωρία από τις Συμβάσεις της Γενεύης καθώς απαγορεύεται η τιμωρία τρίτων (και μελών της ίδιας οικογένειας) για τις πράξεις ενός. Υπενθυμίζεται ότι στη Δ. Όχθη δεν είναι η Hamas στην εξουσία, η οποία δεν είναι ούτε κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, και οι καταγγελίες διεθνών οργανισμών για παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου είναι αλλεπάλληλες και χρονολογούνται πολύ πριν την 7η Οκτωβρίου, ενώ έχουν ενταθεί τις τελευταίες εβδομάδες.
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο αυτό από το Jewish Voice for Labour, με τίτλο «Το Ισραήλ και ο μύθος τής αυτοάμυνας», όπου παρουσιάζεται ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Χιρστ, από το Middle East Eye, σε βίντεο του DoubleDown News (στα αγγλικά), να μιλάει ευθέως για τις ευθύνες τής Δύσης στη σφαγή που συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια στην Παλαιστίνη και να παρουσιάζει τι σημαίνει «αυτοάμυνα» και «δημοκρατία» στην πράξη, όταν οι χιλιάδες που δολοφονούνται δεν έχουν καμία ταμπέλα που να γράφει αν είναι μαχητές/μαχήτριες ή υποστηρικτές τής Χαμάς, της Φατάχ ή οποιασδήποτε άλλης οργάνωσης. Στο βίντεο παρουσιάζεται και ο Νετανιάχου να εμφανίζεται στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ και να επιδεικνύει τον χάρτη με την ονομασία “Η καινούργια Μέση Ανατολή” διευκρινίζοντας τι ακριβώς θέλει να κάνει: έναν ” καινούργιο διάδρομο ειρήνης και ευημερίας, που ενώνει την Ασία μέσω των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Ισραήλ με την Ευρώπη”. Σωστά μαντέψατε, η Παλαιστίνη δεν υπάρχει στον χάρτη, δείτε το.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ το ΒΙΝΤΕΟ της εικόνας
Η συλλογική τιμωρία από πλευράς
ισραηλινής κατοχής παρουσιάζεται πάντα υπό την μορφή των «αντιποίνων»,
του δικαιώματος στην «αυτοάμυνα». Στην επιχειρηματολογία αυτή δεν
υπάρχει πουθενά, εννοείται, η λέξη «κατοχή». Έτσι αίφνης
κάποιοι βάρβαροι, κάποια κτήνη, αποφασίζουν να σκοτώσουν (δεν
διευκρινίζεται πλέον σχεδόν ποτέ αν αυτός που δολοφονείται είναι έποικος
ένοπλος ή άμαχος εντός ισραηλινού εδάφους και όχι κατεχόμενου), οπότε
δεν μπορεί παρά να υπάρξουν «αντίποινα». Όπως αναφέραμε και στο κομμάτι
για την «κάλυψη» των ΜΜΕ στο Παλαιστινιακό και στη συμβολή της στην
απανθρωποποίηση του παλαιστινιακού λαού, με τον τρόπο αυτό θύμα και
θύτης όχι απλώς αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά ανταλλάσσουν
και θέση. Μια σειρά από επικριτικές έως καταδικαστικές, για την
ισραηλινή ηγεσία, αποφάσεις του ΟΗΕ αφορούν ακριβώς την εφαρμογή
συλλογικής τιμωρίας στον παλαιστινιακό λαό.
«Αντίποινα»
Σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο υπάρχουν συγκεκριμένοι όροι που καθιστούν τα αντίποινα «νόμιμα»: να «απαντούν» σε επίθεση, να είναι ανάλογης ισχύος τής αρχικής επίθεσης, και θα πρέπει να στοχεύει ΜΟΝΟ σε μαχητές και σε ξεκάθαρα στρατιωτικές θέσεις. Με βάση το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, τα αντίποινα είναι κάτι διαφορετικό από την εκδίκηση και δεν επιτρέπεται να εφαρμοστούν σε αμάχους, τραυματίες, ασθενείς, ιατρικό ή θρησκευτικό προσωπικό, σε εγκαταστάσεις παροχής ιατρικής φροντίδας, κέντρα πολιτισμού ή τόπους θρησκευτικής λατρείας, μεταφορές, πολιτικές εγκαταστάσεις και υποδομές, σε οτιδήποτε είναι απαραίτητο για την επιβίωση του αμάχου πληθυσμού, κτήρια ή εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνται για την προστασία των αμάχων, κ.ο.κ. Αν στον, μη εξαντλητικό, αυτό κατάλογο, αναγνωρίζει κάποιος ό,τι πράττει ο ισραηλινός στρατός κατοχής εδώ και δεκαετίες και με αδιανόητη ένταση από τις 7 Οκτωβρίου και μετά, μάλλον δεν κάνει λάθος.
Ως προς την «αναλογικότητα» των όποιων αντιποίνων, ενδεικτικά είναι τα στοιχεία Γραφείου για τον Συντονισμό των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ για την περίοδο 2008 – 2023, μέχρι τον Ιούνιο. Κατά την περίοδο αυτή, σκοτώθηκαν 6.541 Παλαιστίνιοι και τραυματίστηκαν 155.709. Οι 5.361 νεκροί καταγράφονται στη Λωρίδα τής Γάζας, με τους 3.804 να χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των τριών μεγάλων ισραηλινών στρατιωτικών «αντιποίνων», το 2008, το 2012 και το 2014. Εξ αυτών, μόνο οι 1.023 καταγράφονται ως ένοπλοι. Οι περισσότεροι τραυματίες (90.038) καταγράφονται στη Δ. Όχθη, εκ των οποίων οι 2.596 τραυματίστηκαν από επιθέσεις εποίκων και οι υπόλοιποι, με εξαίρεση 60 περιπτώσεις που δεν έχουν διευκρινιστεί, από τον ισραηλινό στρατό. Χαρακτηριστικό τής τακτικής που ακολουθείται είναι ότι 85.500 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν σε άοπλες διαδηλώσεις. Την ίδια περίοδο, σκοτώθηκαν 309 Ισραηλινοί και τραυματίστηκαν 6.331. Από τους νεκρούς, οι 132 είναι μέλη των ενόπλων δυνάμεων, ενώ οι 177 είναι πολίτες, εκ των οποίων οι 90 είναι έποικοι. Από τους τραυματίες, οι 1.592 είναι μέλη των ενόπλων δυνάμεων, οι 4.739 είναι πολίτες, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται 1.156 έποικοι. Τα νούμερα, ενίοτε, εκφράζουν με μεγάλη γλαφυρότητα μια πραγματικότητα, που είναι ξεκάθαρο ότι προϋπήρχε της 7ης Οκτωβρίου 2023.
Εγκλήματα πολέμου
Στο διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει ένα
ενιαίο έγγραφο στο οποίο να κωδικοποιούνται όλα τα εγκλήματα πολέμου.
Καταλόγους με εγκλήματα πολέμου μπορεί κάποιος να βρει τόσο στο διεθνές
ανθρωπιστικό δίκαιο όσο και στις συνθήκες τού διεθνούς ποινικού δικαίου,
αλλά και του διεθνούς εθιμικού δικαίου. Μια εκτενής, πλην όχι
εξαντλητική, λίστα εγκλημάτων πολέμου περιλαμβάνεται στο Καταστατικό της
Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Στο άρθρο 8,
μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρονται ως «εγκλήματα πολέμου» πράξεις που
παραβιάζουν τις Συμβάσεις τής Γενεύης (1949), επιθέσεις κατά πολιτών ή
πολιτικών στόχων, επιθέσεις κατά δομών, προσωπικού, μονάδων και υλικού
ανθρωπιστικού χαρακτήρα, επιθέσεις σε στόχους που είναι γνωστό ότι θα
χάσουν τη ζωή τους και άμαχοι, επιθέσεις κατά κτηρίων ή εγκαταστάσεων
θρησκευτικού, εκπαιδευτικού ή πολιτιστικού χαρακτήρα καθώς και
νοσοκομείων, κλινικών ή οποιουδήποτε κτηρίου χρησιμεύει ως καταφύγιο για
αμάχους, αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού που βρίσκεται υπό κατοχή,
άμεσα ή έμμεσα, από την κατοχική δύναμη και πολλές άλλες. Έναν αναλυτικό
κατάλογο μπορείτε να δείτε εδώ.
Προφανώς και θυμίζουν όλα αυτά όσα γίνονται στα κατεχόμενα
παλαιστινιακά εδάφη όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά και όσα
απροκάλυπτα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες, με πρόσχημα εκ μέρους
του IDF την εξόντωση της Χαμάς, «θεωρώντας» ότι τα καταφύγια και ο
οπλισμός της βρίσκονται στα υπόγεια των νοσοκομείων και δικαιολογώντας
έτσι την ισοπέδωση νοσοκομείων και τη δολοφονία αμάχων, ασθενών, νεογνών
που βρίσκονταν μέσα στις νοσοκομειακές υποδομές.
Γενοκτονία (ή πώς η «αυτοάμυνα» οδηγεί σε Γενοκτονία)
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, ο επικεφαλής τής Ύπατης Αρμοστείας τού ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Γκρεγκ Μοκχάιμπερ, έθεσε επί τάπητος και το ζήτημα της διάπραξης γενοκτονίας. Ο Μοκχάιμπερ, παραιτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2023, καταγγέλλοντας ότι ο ΟΗΕ απέτυχε να αποτρέψει μια «εγχειριδιακού τύπου γενοκτονία» σε βάρος των Παλαιστινίων στη Γάζα και «δείχνοντας» ως συνενόχους τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών, στην 4σέλιδη επιστολή του.
Σύμφωνα με τη «Σύμβαση για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας», ως γενοκτονία νοείται «οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστραφεί, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα, ως τέτοια:
-δολοφονία των μελών τής ομάδας,
-πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη τής ομάδας,
-εσκεμμένη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που αποσκοπούν στη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει,
-επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός τής ομάδας,
-η βίαιη μεταφορά παιδιών τής ομάδας σε άλλη ομάδα.»
Όπως αναφέρεται, το πιο δύσκολο σημείο είναι να αποδειχτεί η πρόθεση για τη διάπραξη γενοκτονίας, και όχι μόνο τα αποτελέσματα πράξεων που τελικά οδηγούν σε αυτήν. Ο Μοκχάιμπερ υποστήριξε ότι οι δηλώσεις, στην παρούσα φάση, Ισραηλινών κυβερνητικών αξιωματούχων αποτελούν απτή απόδειξη της πρόθεσης για διάπραξη γενοκτονίας.
Όπως άλλωστε σημειώνει ο αναπληρωτής καθηγητής έδρας τού Ολοκαυτώματος και των σπουδών γενοκτονίας, Raz Segal, στο άρθρο του A Textbook Case of Genocide, ο γενοκτονικός λόγος είναι πλέον κυρίαρχος σε social media, εκπομπές, συνθήματα: «Ένας συνεντευξιαζόμενος στο Κανάλι 14, το οποίο υποστηρίζει τον Νετανιάχου, κάλεσε το Ισραήλ να “μετατρέψει τη Γάζα σε Δρέσδη”. Το Κανάλι 12, ο πιο δημοφιλής ειδησεογραφικός σταθμός τού Ισραήλ, δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για αριστερούς Ισραηλινούς που καλούν να “χορέψουν πάνω σε αυτό που ήταν παλιά η Γάζα”. Εν τω μεταξύ, τα γενοκτονικά ρήματα -εκκλήσεις “εξαλείψτε” και “ισοπεδώστε” τη Γάζα – έχουν γίνει πανταχού παρόντα στα ισραηλινά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στο Τελ Αβίβ, ένα πανό που έγραφε “Zero Gazans” εθεάθη κρεμασμένο από μια γέφυρα.»
Σε «άμυνα» πριν καν την ίδρυση του
Αυτό που οι ισραηλινές ηγεσίες, και οι υποστηρικτές τους, παραλείπουν βέβαια στο σκεπτικό τους όσον αφορά την «αυτοάμυνα» είναι ότι αντικειμενικά η ίδρυση ενός κράτους σε ένα έδαφος που κατοικείται κατά πλειοψηφία από άλλης εθνότητας και θρησκείας αυτόχθονα πληθυσμό, ο οποίος θα εκδιωχθεί από τη γη του προκειμένου να «χωρέσουν» οι χιλιάδες νέοι κάτοικοι που μεταφέρονται από άλλα σημεία τού πλανήτη, είναι μάλλον προφανές ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις μεταξύ των αυτοχθόνων. Απέναντι σε αυτές τις αντιδράσεις, γεννήθηκε η λογική της «άμυνας». Δεν προέκυψε ξαφνικά, χωρίς λόγο, η αντίδραση του αυτόχθονα πληθυσμού. Σύμφωνα με έρευνες του Ισραηλινού ιστορικού Ιλάν Παπέ, από την πρώτη στιγμή που εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις άρχισαν τη δράση τους στην περιοχή (πριν και κυρίως μετά τη δεκαετία του ’20), υπήρχε αναλυτικός κατάλογος των παλαιστινιακών χωριών που έπρεπε να «αλλάξουν χέρια», και αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα γίνει αυτό έτσι ώστε οι κάτοικοί τους να εξωθηθούν σε εγκατάλειψή τους. (Pappe Ilan, The ethnic cleaning of Palestine, 2007, Ed. Oneworld)
Οι ισραηλινές ηγεσίες και οι υποστηρικτές τους δεν αναφέρουν καν, ότι το 1948, κατά την ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ, προηγήθηκαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά Παλαιστινίων αλλά και σφαγές, οι οποίες εντάθηκαν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων μεταξύ του νεοσύστατου τότε ισραηλινού στρατού, των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων που δρούσαν στην περιοχή ακόμη –βλ. υποκεφάλαιο Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις– και των στρατών των γειτονικών αραβικών χωρών που απέρριψαν ως άδικη την απόφαση ίδρυσης του κράτους τού Ισραήλ. Για το Ισραήλ αυτός είναι ο δίχρονος εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος. Για τους Παλαιστινίους είναι η «Νάκμπα» (καταστροφή). Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι υπέφεραν. Την ώρα που το Ισραήλ ασκούσε το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση, κατακρεουργούνταν δικαιώματα όσων ήδη ζούσαν στη γη αυτή.
Από πριν την επίσημη ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ καθώς και για έναν χρόνο μετά, μέχρι και το 1949 οπότε τελείωσε η πρώτη αυτή ένοπλη σύρραξη, υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν 8.000 – 15.000 Άραβες (ο αριθμός δεν μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί καθώς πολλοί «εξαφανίστηκαν» ενώ σε αυτόν συμπεριλαμβάνονται και οι πεσόντες Άραβες στρατιώτες των γειτονικών χωρών) και περίπου 6.000 Ισραηλινοί. Καταστράφηκαν ολοσχερώς τουλάχιστον 400 παλαιστινιακά χωριά και πόλεις, ενώ έγιναν δεκάδες σφαγές. Μεταξύ αυτών, ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν οι σφαγές για τις οποίες ο Παπέ έχει συγκεντρώσει στοιχεία:
στο Ντάιρ Γιασίν (9 Απριλίου 1948) όπου εκτελέστηκαν 93 Παλαιστίνιοι χωρικοί, εκ των οποίων οι 30 ήταν παιδιά. Γυναίκες επίσης βιάστηκαν και εκτελέστηκαν στη συνέχεια,
στην Ταντούρα, (22 Μάη 1948) όπου εκτελέστηκαν 110 – 230 Παλαιστίνιοι, και με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία τα γυναικόπαιδα κλήθηκαν να παρακολουθήσουν την εκτέλεση και τη συλλογή των σωρών σε ένα σημείο,
Δείτε το τρέιλερ από σχετικό ντοκιμαντέρ:
Δείτε δηλώσεις του Ισραηλινού δημιουργού του ντοκιμαντέρ εδώ:
-στο Νταουάιμεχ, κοντά στη Χεβρώνα, (28 Οκτωβρίου 1948) όπου δολοφονήθηκαν 145 άμαχοι (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών) και άλλοι 450 αγνοούνται έκτοτε (εκ των οποίων οι 170 γυναικόπαιδα),
-στο Σάφσαφ (29 Οκτωβρίου 1948), όπου εκτελέστηκαν 70 άνδρες..
Οι σφαγές είχαν ως απώτερο στόχο να τρομοκρατήσουν τον αυτόχθονα παλαιστινιακό πληθυσμό και να τον ωθήσουν στη φυγή. Και το πέτυχαν. Ο ΟΗΕ έχει καταγράψει περισσότερους από 750.000 πρόσφυγες. Αντιστοιχούν στα ¾ του παλαιστινιακού πληθυσμού που ζούσε στην περιοχή. Η απόφαση 194 του ΟΗΕ που αναφέρεται στο δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων ή αποζημίωσής τους, αγνοείται συστηματικά 75 χρόνια και ουδείς ασχολείται. Το τέλος τού πολέμου βρήκε το κράτος του Ισραήλ με 25% επιπλέον εδάφη από αυτά που όριζε η σχετική απόφαση ίδρυσής του από τον ΟΗΕ. Ασκήθηκε και εδώ, προφανώς, το δικαίωμα της «αυτοάμυνας».
21 στρατιωτικές επιχειρήσεις «αυτοάμυνας» από το 1948
Από το 1948 μέχρι σήμερα, και πριν την 7η Οκτωβρίου 2023, ο ισραηλινός στρατός έχει εμπλακεί σε 21 στρατιωτικές επιχειρήσεις διαφόρων μορφών και τύπων:
-από πολεμικές συγκρούσεις με στρατούς γειτονικών αραβικών χωρών (κρίση του Σουέζ 1956, πόλεμος 6 ημερών 1967, πόλεμος φθοράς με Αίγυπτο 1969 – 1970, πόλεμος Γιομ Κιπούρ 1973),
–επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων για απελευθέρωση Ισραηλινών ομήρων σε τρίτες χώρες ή εντός Ισραήλ (επιχείρηση Isotope 1972, επιχείρηση διάσωσης στο Έντεμπε 1976)
–δολοφονίες ακριβείας στελεχών παλαιστινιακών οργανώσεων σε τρίτες χώρες (επιχείρηση Spring of Youth κατά της ΟΑΠ στη Βηρυτό 1973, βομβαρδισμός των γραφείων της ΟΑΠ στην Τυνησία 1985,
–εισβολές σε ξένο έδαφος (επιχείρηση Litani πρώτη εισβολή στον νότιο Λίβανο 1978, επιχείρηση Peace for Galilee δεύτερη εισβολή στον Λίβανο 1982 – 1985 που κατέληξε τελικά σε κατοχή του νοτίου Λιβάνου μέχρι το 2000),
–αεροπορική επιδρομή κατά, υπό κατασκευή, ιρακινού πυρηνικού αντιδραστήρα -1981, (αυτοάμυνα καθώς κρίθηκε ως απειλή για το Ισραήλ – καταδικάστηκε από το Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ με την απόφαση 487)
–από το 1987, που ξέσπασε η πρώτη Ιντιφάντα μέχρι και την 7η Οκτωβρίου, είχαν πραγματοποιηθεί 10 στρατιωτικές επιχειρήσεις με διάφορες ονομασίες εντός των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών.
Όλες οι επιχειρήσεις στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη βασίζονται στην λογική της «αυτοάμυνας», χωρίς καμία αναφορά στην πραγματικότητα της κατοχής.
Για την ισραηλινή ηγεσία ήταν «αυτοάμυνα» η εμπλοκή τού ισραηλινού στρατού στην κρίση τού Σουέζ, το 1956, και η προσωρινή κατάληψη της χερσονήσου τού Σινά (αιγυπτιακό έδαφος). Ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Νάσερ προχώρησε, τον Ιούλιο του 1956, σε εθνικοποίηση της βρετανο-γαλλικής εταιρείας που έλεγχε τη διώρυγα του Σουέζ. Ο ισραηλινός στρατός συμμετείχε, για την ακρίβεια προηγήθηκε, στη στρατιωτική επιχείρηση που εξαπέλυσαν Γαλλία και Βρετανία στις 29 Οκτωβρίου, οι οποίες ανακατέλαβαν εδάφη, με την αιτιολογία ότι ήταν σε άμυνα γιατί ο Νάσερ δεν επέτρεπε να περάσουν ισραηλινά πλοία από τη διώρυγα, πρακτικά είχε αποκλειστεί το λιμάνι της Άκαμπα αλλά και επειδή υπήρξε ενοποίηση των στρατών Αιγύπτου, Συρίας, Ιορδανίας με «φιλοπόλεμες δηλώσεις».
Πόλεμος των 6 ημερών: ανάκριση Παλαιστινίων από Ισραηλινούς στρατιώτες στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλιγια στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας (Πηγή: Middle East Monitor)
Τον Ιούνιο του 1967, ο ισραηλινός στρατός σε επιχείρηση «αστραπή» αντέδρασε στο σχέδιο κοινής επίθεσης των Συρία, Αίγυπτο, Ιορδανία ενώ είχε, ήδη, προχωρήσει σε αεροπορικά πλήγματα, τους προηγούμενους μήνες, σε βάρος χωριών εντός της, υπό ιορδανικού ελέγχου, Δ. Όχθης, λόγω της εντεινόμενης δράσης Παλαιστινίων μαχητών της ΟΑΠ, η οποία πλέον είχε ιδρυθεί και αναλάβει δράση με επιθέσεις κατά στόχων εντός Ισραήλ. Επίσης, η Συρία είχε αντιδράσει και με επιθέσεις στα σχέδια για χρήση του νερού του Ιορδάνη ποταμού από το Ισραήλ. Η ισραηλινή νίκη ήταν σαρωτική. Μέσα σε 6 ημέρες, ο ισραηλινός στρατός κατατρόπωσε τους αραβικούς στρατούς, η Αίγυπτος μετρούσε 11.000 νεκρούς στρατιώτες, η Ιορδανία 6.000, η Συρία 1.000 και το Ισραήλ 700.
Στο πλαίσιο του δικαιώματος «αυτοάμυνας» το Ισραήλ προχώρησε σε κατοχή τής χερσονήσου τού Σινά και της Λωρίδας της Γάζας από την Αίγυπτο, της Δυτικής Όχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία, των υψωμάτων του Γκολάν από τη Συρία. Ο πόλεμος έληξε με εκεχειρία από τον ΟΗΕ που με την απόφαση 242 ζητά αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων σε αντάλλαγμα με την επίτευξη ειρήνης με τους Άραβες γείτονες. Η λογική αυτή παρέμεινε, έκτοτε, στο επίκεντρο κάθε διαπραγμάτευσης. Ωστόσο η απόφαση 242 παραμένει στα αζήτητα, ουσιαστικά, χωρίς κανείς να κόπτεται για το οποιοδήποτε δικαίωμα των κατεχομένων πληθυσμών.
«Αντίποινα» στην ομηρία και εκτέλεση 11 Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού Μονάχου από την παλαιστινιακή οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» ήταν η Spring of Youth, η απόβαση με ταχύπλοα τον Απρίλιο του 1973, ισραηλινών ειδικών δυνάμεων στην παραλία τής Βηρυτού, όπου εκτέλεσαν 3 υψηλόβαθμα στελέχη τής ΟΑΠ (2 από τη Φατάχ τού Γιάσερ Αραφάτ και ένα από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), ενώ σκοτώθηκαν τουλάχιστον άλλοι 50 άνθρωποι, εκ των οποίων η πλειοψηφία ήταν είτε απλά μέλη τής ΟΑΠ και άμαχοι-μέλη των οικογενειών των αρχικών στόχων, είτε απλοί Λιβανέζοι πολίτες και χωροφύλακες που βρέθηκαν στο σημείο. Στόχος ήταν και ο Γιάσερ Αραφάτ, τον οποίο, όμως, δεν πέτυχαν. Η ισραηλινή επιχείρηση καταδικάστηκε ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου από το Συμβούλιο Ασφαλείας τού ΟΗΕ με την απόφαση 332 και συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικότερων «δολοφονιών ακριβείας» τού ισραηλινού στρατού.
 |
Ο ισραηλινός βομβαρδισμός των γραφείων της ΟΑΠ στην Τύνιδα, 1985. (Πηγή: Reddit) |
«Αντίποινα» για τη δολοφονία 3 Ισραηλινών στην Κύπρο ήταν και η αεροπορική επιδρομή στα γραφεία τής ΟΑΠ στην Τυνησία, που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 30 ανθρώπους και καταδικάστηκε από το Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ με την απόφαση 573.
Οι δύο εισβολές στο Λίβανο είχαν επίσης την λογική των «αντιποίνων» καθώς δεδηλωμένος στόχος ήταν η «απάντηση» σε επιθέσεις από τον νότιο Λίβανο που εξαπέλυαν μαχητές τής ΟΑΠ. Και πάλι δεν αναφέρεται πουθενά η πραγματικότητα της κατοχής. Και πάλι υπάρχουν αποφάσεις τού ΟΗΕ (ενδεικτικά στην επιχείρηση Litani οι 425, 426, στην επιχείρηση Peace of Galilee που έφτασε μέχρι σε πολιορκία τής Βηρυττού οι 508, 509, 515, 516, 517, 518, 520) και από το 1970 και ένθεν υπάρχουν, ενδεικτικά, οι αποφάσεις 279, 280, 285, 313, 332, 337, 316, 317, 347 που καταδικάζουν το Ισραήλ για κατοχή ξένου εδάφους και «απαγωγή» πολιτών από το Λίβανο, κ.ά. Με άλλα λόγια, πολύ πριν τα ξεχωριστά γεγονότα – επιθέσεις που οι ισραηλινές ηγεσίες χρησιμοποίησαν ως «αφορμή» για την εισβολή στη γειτονική χώρα, ο ισραηλινός στρατός επιχειρούσε κανονικά εντός παλαιστινιακού εδάφους.
Στη Γάζα, δε, ο ισραηλινός στρατός έχει πραγματοποιήσει από το 2004 μέχρι και πριν τις 7 Οκτωβρίου πάνω από 15 στρατιωτικές επιχειρήσεις διαφορετικής εμβέλειας και έντασης η κάθε μία.
«Σχεδιάζοντας» τα επόμενα «αντίποινα»
Σε αυτό το σημείο έχει τη δική της αυτοτελή αξία, η παράθεση ορισμένων στοιχείων από το βιβλίο τής ακαδημαϊκού και αρθρογράφου Τάνυα Ράινχαρτ, «Ισραήλ – Παλαιστίνη: Πώς να δώσουμε τέλος στον πόλεμο του 1948». Αναφερόμενη στην περίοδο της δεύτερης Ιντιφάντα, όσον αφορά, καταρχάς, στην αναλογικότητα αλλά και το σκεπτικό των ισραηλινών «αντιποίνων», η Ράινχαρτ, μεταξύ άλλων, σημειώνει ότι κατά τις πρώτες πέντε εβδομάδες τής δεύτερης Ιντιφάντα, και ενώ τα ΜΜΕ πολλές ημέρες ανέφεραν ότι «επικρατεί ηρεμία», ο ισραηλινός στρατός τραυμάτιζε κατά εκατοντάδες Παλαιστινίους άοπλους διαδηλωτές με αποτέλεσμα να έχουν φτάσει οι τραυματίες τις 7.000, με τη συντριπτική πλειονότητα να φέρει τραύματα στο κεφάλι, στα πόδια, στα χέρια και γενικά τραυματισμούς που να την καθιστά ανάπηρη δια βίου.
φωτογραφία από: Sydney Criminal Lawyers
Αφού παραθέτει σειρά εκθέσεων και
αναφορών διεθνών οργανισμών, η Ράινχαρτ τονίζει ότι ο λόγος ήταν απλός:
μεγάλος αριθμός νεκρών Παλαιστινίων θα προκαλούσε διεθνείς αντιδράσεις.
Οι τραυματίες όμως «περνάνε» απαρατήρητοι, ενώ η δυσκολία που
αντιμετωπίζουν στη συνέχεια, υπό συνθήκες κατοχής, να προσπαθούν να
επιβιώσουν, η οποία έρχεται να
προστεθεί στον καθημερινό κατοχικό εξευτελισμό και στην ένδεια. Απώτερος
στόχος είναι να υποσκαφτεί κάθε ελπίδα ειρηνικής επίλυσης μέσω
διαπραγμάτευσης και στην πρώτη αντίδραση της παλαιστινιακής πλευράς να
υιοθετήσει το Ισραήλ τον ρόλο τού «θύματος».
Η Ράινχαρτ επισημαίνει και την πολιτική των «στοχευμένων» δολοφονιών ηγετών διαφόρων παλαιστινιακών οργανώσεων από τον ισραηλινό στρατό θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο αυτό δεν αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Και προχωρεί σε συνοπτική παρουσίαση στοιχείων για το πώς η ισραηλινή πλευρά, ουσιαστικά, «μιλούσε» για ειρήνη στη διαδικασία τού Όσλο αλλά προετοιμαζόταν για σφοδρή στρατιωτική καταστολή τού παλαιστινιακού λαού, απλώς κερδίζοντας χρόνο μέσα από ενδιάμεσες συμφωνίες, νέες παρατάσεις, επιμέρους συνομιλίες κλπ. Η Ράινχαρτ θυμίζει ότι τον Δεκέμβριο του 2000, ο Ισραηλινός αναλυτής Σράγκα Εϊλάμ, δημοσίευσε αναλυτικά στοιχεία ενός σχεδίου υπό την ονομασία «Πεδίο των Ακάνθων», με τα λεπτομερή έγγραφα να δημοσιεύονται στις 6 Ιουλίου 2001, στο εβδομαδιαίο ένθετο της ισραηλινής εφημερίδας Ma’ariv.
Σύμφωνα με τα έγγραφα αυτά, ο ισραηλινός στρατός, από την αρχή των συμφωνιών τού Όσλο το 1993, εκπόνησε σχέδιο ανακατάληψης των παλαιστινιακών εδαφών και προχώρησε και σε «προσομοιώσεις». Ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη οι συνομιλίες στο Καμπ Ντέηβιντ το 2000, ισραηλινές στρατιωτικές μονάδες πέρασαν ειδική εκπαίδευση με την επιχείρηση να ονομάζεται «Μαγική Μελωδία» και να αποτελεί προετοιμασία για μάχες χαμηλής έντασης εντός αστικού ιστού. Το δυσμενές σενάριο του σχεδίου -«Απόμακρος Κόσμος» η κωδική ονομασία- περιλάμβανε βίαιη ανακατάληψη παλαιστινιακών εδαφών. Η Ράινχαρτ υποστηρίζει ότι η ισραηλινή ηγεσία ουσιαστικά έθεσε σε εφαρμογή ένα ήδη υπάρχον στρατιωτικό σχέδιο, το οποίο εφαρμόστηκε κατά γράμμα τους πρώτους μήνες τής δεύτερης Ιντιφάντα υπό την μορφή των «αντιποίνων». Μέσα από την καταστροφή «υψηλής αξίας παλαιστινιακών υποδομών», την εκμετάλλευση του ισραηλινού ελέγχου τής ύδρευσης, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και των συγκοινωνιών, τη σύλληψη υψηλόβαθμων αξιωματούχων τής Π. Αρχής ή την υπόσκαψή τους, η ισραηλινή ηγεσία δημιουργούσε «τετελεσμένα» που θα εμπόδιζαν κάθε παλαιστινιακή ηγεσία να δεχτεί να συνομιλήσει εκ νέου, κάτι που οδηγούσε σε οριστικό ενταφιασμό μιας «ειρηνευτικής προοπτικής με λύση δύο κρατών». Και η αλήθεια είναι ότι ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε.
Μικρό ιστορικό των «Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων» – IDF
“We are the Israel Defense Forces
Defense is our mission, security is our goal.”
Η επίσημη ονομασία τού ισραηλινού στρατού είναι «Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις» και σε αυτό ακριβώς περικλείεται όλη η λογική ότι το Ισραήλ βρίσκεται μόνιμα υπό την απειλή των ισχυρότερων Αράβων γειτόνων του, συμπεριλαμβανομένου και του παλαιστινιακού πληθυσμού. Ο στρατός ιδρύθηκε στις 31 Μαΐου 1948, δύο εβδομάδες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τού κράτους τού Ισραήλ. «Κορμός» του είναι οι παραστρατιωτικές εβραϊκές οργανώσεις που δρούσαν στην περιοχή ήδη, και κυρίως, από το 1920 και ένθεν. Κύρια συνιστώσα αποτέλεσε η οργάνωση Haganah (στα εβραϊκά σημαίνει «άμυνα»), που ιδρύθηκε το 1920, και είχε ως βασικό στόχο την υποστήριξη της μετακίνησης εβραίων από άλλα μέρη τού κόσμου (την Ευρώπη κυρίως) προς τα εδάφη τής περιοχής, η δημιουργία οικισμών για τους μετανάστες αυτούς, και η προστασία τους από τις, μάλλον αυτονόητες, αντιδράσεις των αυτοχθόνων. Θεωρητικά στόχος ήταν η προστασία των εποίκων που εγκαθίστατο προφανώς ασκώντας βία στον αυτόχθονα πληθυσμό. Υποστηριζόταν πολιτικά από το ισχυρό, τότε, Εργατικό Σιωνιστικό Κόμμα και ήταν σε άμεση συνεννόηση και με την εβραϊκή Γενική Συνομοσπονδία Εργατών – Histadrut. Η εκπαίδευσή της έγινε σε πολωνικές στρατιωτικές βάσεις πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τις βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις ήταν παράνομη οργάνωση, ωστόσο οι δύο πλευρές δεν είχαν έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση μέχρι το 1939, οπότε και η Μ. Βρετανία έδωσε δείγματα υπαναχώρησης από τη θέση περί μετεγκατάστασης εβραίων στην περιοχή, προχωρώντας σε συλλήψεις και απελάσεις εβραίων που είχαν, ήδη, φτάσει.
Η θέση περί «αυτοάμυνας» (προστατεύουμε τους εποικισμούς και τους εποίκους, αποφεύγουμε να προκαλέσουμε με άλλο τρόπο τους αυτόχθρονες) προκάλεσε ρήξεις στο εσωτερικό της Haganah με αποτέλεσμα στελέχη και μέλη της να αποχωρήσουν και να δημιουργήσουν ακραίες οργανώσεις τις οποίες οι βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές» και οι οποίες εμπλέκονται σε σειρά αιματηρών επιθέσεων τόσο κατά βρετανικών δυνάμεων όσο και κατά παλαιστινιακών και αραβικών χωριών. Η γνωστότερη είναι η Irgun (ιδρύθηκε το 1931), στελεχώθηκε από μέλη με ακροδεξιό πολιτικό προσανατολισμό και υποστηρίχθηκε από το εβραϊκό Αναθεωρητικό Κόμμα (Revisionist Party), το οποίο τασσόταν υπέρ των ακραίων μέτρων κατά του αυτόχθονα πληθυσμού και υπέρ τής ίδρυσης εβραϊκού κράτους και στις δύο όχθες τού Ιορδάνη. Η οργάνωση Irgun συγκρούστηκε πολλάκις με τις βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, σκότωσε Βρετανούς ομήρους, και μέλη της εκτελέστηκαν από τους Βρετανούς. Φέρει την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στο ξενοδοχείο King David τον Ιούνιο του 1946, όπου σκοτώθηκαν 91 άνθρωποι (Βρετανοί, Άραβες και Εβραίοι) καθώς και για σειρά εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά παλαιστινιακών χωριών το 1947 με πιο γνωστή αυτή στο Ντάιρ Γιασίν (σήμερα Κεφάρ Σαούλ) όπου εκτελέστηκαν τουλάχιστον 100 άμαχοι και είναι αυτή που κατέλαβε σε μεγάλο βαθμό τις πόλεις Ακρ και Γιάφα, οι οποίες ήταν εκτός των ορίων τού αρχικού διαχωρισμού τού εδάφους σε δύο κράτη.
Εκπαίδευση μελών της Haganah. Πηγή: Wikimedia Commons
To 1940 η Irgun διασπάστηκε και δημιουργήθηκε η ακόμη πιο ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση Lehi ή Stern Gang,
από το όνομα του ιδρυτή της. Η οργάνωση αυτή είχε επαφές με τις
δυνάμεις τού Άξονα προκειμένου να λάβει βοήθεια ενάντια στην βρετανική
αποικιοκρατική εξουσία στην περιοχή, έφερε σε πέρας μακρά σειρά σαμποτάζ
σε πολιτικές υποδομές, μέλη της εκτελέστηκαν από τις βρετανικές
δυνάμεις και αντίστροφα δολοφόνησε Βρετανούς, εντός και εκτός τής
περιοχής (ο πλέον υψηλόβαθμος είναι ο Βρετανός υπουργός για την Μ.
Ανατολή Λόρδος Μόιν στο Κάιρο το 1944). Ο ιδρυτής της, Στερν,
δολοφονήθηκε από τους Βρετανούς το 1942.
Με την ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ, εκτός της Haganah, η Irgun, επίσης απορροφήθηκε από τον ισραηλινό στρατό, ενώ η Lehi διαλύθηκε μεν, αλλά στελέχη της επίσης «πέρασαν» στον στρατό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Haganah, σε συνεννόηση με τη βρετανική διοίκηση, είχε κληθεί να σταθεί «αντιμέτωπη» σε Irgun και Lehi και αυτό είχε συμβεί. Ενδεικτικά μέλη τής Haganah υπήρξαν πολλά μέλη τής μετέπειτα πολιτικής σκηνής τού Ισραήλ, π.χ. Γιτζάκ Ράμπιν, Μοσέ Νταγιάν, Χάιμ Χέρτζογκ, ενώ ενδεικτικά, μέλη τής Irgun οι Μεναχέμ Μπέγκιν και Γιτζάκ Σαμίρ, ο οποίος στη συνέχεια συμμετείχε στην Lehi.
Το 1948 διάφοροι επιφανείς και μη Εβραίοι, ανάμεσά τους ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, η Χάνα Άρεντ και ο Σίντνεϊ Χουκ, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να αποκαλέσουν το καινούργιο κόμμα τού Μενάχεμ Μπέγκιν -που σχηματίστηκε από μέλη και οπαδούς τού πρώην Irgun Zvai Leumi- τρομοκρατικό και φασιστικό. Επιπλέον, θεώρησαν τραγικό το γεγονός ότι η κορυφαία ηγεσία τού αμερικανικού σιωνισμού είχε αρνηθεί να καταδικάσει την επίσκεψη του Μπέγκιν στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Αναδημοσιεύουμε την επιστολή που έγραψαν στους New York Times, οι οποίοι τη δημοσίευσαν στις 4 Δεκεμβρίου 1948, μεταφρασμένη.
Νέο Παλαιστινιακό κόμμα
Η επίσκεψη του Μεναχέμ Μπέγκιν και οι στόχοι του πολιτικού του κινήματος
Στους εκδότες των New York Times:
Μεταξύ των πιο ανησυχητικών πολιτικών φαινομένων τής εποχής μας είναι η εμφάνιση του «Κόμματος Ελευθερίας» (Tnuat Haherut) στο νεοσύστατο κράτος τού Ισραήλ, ενός πολιτικού κόμματος που μοιάζει πολύ ως προς την οργάνωση, τις μεθόδους, την πολιτική φιλοσοφία και την κοινωνική απεύθυνση στα Ναζιστικά και Φασιστικά κόμματα. Δημιουργήθηκε από τα μέλη και τους συμπαθούντες τής πρώην Irgun Zvai Leumi, μιας τρομοκρατικής, δεξιάς, σωβινιστικής οργάνωσης στην Παλαιστίνη.
Η παρούσα επίσκεψη του Μεναχέμ Μπέγκιν, ηγέτη αυτού του κόμματος, στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει προφανώς στόχο να δημιουργήσει την εντύπωση ότι υπάρχει αμερικανική υποστήριξη στο κόμμα του στις προσεχείς ισραηλινές εκλογές, και να δυναμώσει τους πολιτικούς δεσμούς με συντηρητικά σιωνιστικά στοιχεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρκετοί Αμερικανοί με εθνικό κύρος έδωσαν τα ονόματά τους για να καλωσορίσουν την επίσκεψή του. Είναι αδιανόητο ότι εκείνοι που αντιτίθενται στον φασισμό σε όλο τον κόσμο, εάν ενημερωθούν σωστά για το πολιτικό παρελθόν και τις προοπτικές τού κ. Μπέγκιν, θα μπορούσαν να προσθέσουν τα ονόματά τους και να υποστηρίξουν το κίνημα που αυτός εκπροσωπεί.
Πριν γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά με οικονομικές συνεισφορές, δημόσιες εκδηλώσεις υπέρ τού Μπέγκιν και τη δημιουργία στην Παλαιστίνη τής εντύπωσης ότι ένα μεγάλο τμήμα τής Αμερικής υποστηρίζει φασιστικά στοιχεία στο Ισραήλ, πρέπει να ενημερωθεί το αμερικανικό κοινό για το παρελθόν και τους στόχους τού κ. Μπέγκιν και του κινήματός του.
Τα όσα λέει δημόσια το κόμμα τού Μπέγκιν αποκρύπτουν τον πραγματικό του χαρακτήρα. Σήμερα μιλούν για ελευθερία, δημοκρατία και αντιιμπεριαλισμό, ενώ μέχρι πρόσφατα κήρυτταν ανοιχτά το δόγμα τού φασιστικού κράτους. Είναι με τις πράξεις του που το τρομοκρατικό κόμμα προδίδει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Είναι από τις προηγούμενες πράξεις του που μπορούμε να κρίνουμε τι μπορεί να περιμένουμε πως θα κάνει στο μέλλον.
Επίθεση στο αραβικό χωριό
Ένα συγκλονιστικό παράδειγμα ήταν η συμπεριφορά τους στο αραβικό χωριό Ντέιρ Γιασίν. Αυτό το χωριό, μακριά από τους κύριους δρόμους και περιτριγυρισμένο από εβραϊκά εδάφη, δεν είχε πάρει μέρος στον πόλεμο και μάλιστα είχε αποκρούσει αραβικές συμμορίες που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χωριό ως βάση τους. Στις 9 Απριλίου (σύμφωνα με τους Νew York Times), τρομοκρατικές ομάδες επιτέθηκαν σε αυτό το ειρηνικό χωριό, το οποίο δεν ήταν στρατιωτικός στόχος στη μάχη, σκότωσαν τους περισσότερους από τους κατοίκους του, 240 άνδρες, γυναίκες και παιδιά και κράτησαν μερικούς από αυτούς ζωντανούς για να τους παρελάσουν ως αιχμάλωτους στους δρόμους τής Ιερουσαλήμ. Η πλειονότητα της εβραϊκής κοινότητας έφριξε με αυτά που έγιναν και το Εβραϊκό Πρακτορείο (Jewish Agency) έστειλε ένα τηλεγράφημα συγγνώμης στον βασιλιά Αμπντουλάχ τής Υπερ-Ιορδανίας. Όμως, οι τρομοκράτες, αντί να ντρέπονται για την πράξη τους, ήταν περήφανοι για αυτήν τη σφαγή, την δημοσιοποίησαν ευρέως, και κάλεσαν όλους τους ξένους ανταποκριτές που είναι παρόντες στη χώρα να δουν τα συσσωρευμένα πτώματα και το γενικό χάος στο Ντέιρ Γιασίν.
Το περιστατικό Ντέιρ Γιασίν αποτελεί παράδειγμα του χαρακτήρα και των ενεργειών τού Κόμματος της Ελευθερίας.
Μέσα στην εβραϊκή κοινότητα κηρύσσουν ένα μείγμα υπερεθνικισμού, θρησκευτικού μυστικισμού και φυλετικής ανωτερότητας. Όπως και άλλα φασιστικά κόμματα, έχουν συνηθίσει να σπάζουν τις απεργίες και έχουν ασκήσει πίεση για να καταστραφούν τα ελεύθερα συνδικάτα. Και στη θέση τους έχουν προτείνει συντεχνιακά συνδικάτα, κατά το ιταλικό φασιστικό πρότυπο.
Στα τελευταία χρόνια σποραδικής αντι-βρετανικής βίας, οι ομάδες IZL και Stern εγκαινίασαν ένα βασίλειο τρόμου μέσα στην Παλαιστινιακή εβραϊκή κοινότητα. Δάσκαλοι ξυλοκοπήθηκαν επειδή μίλησαν εναντίον τους, ενήλικες πυροβολήθηκαν επειδή δεν άφησαν τα παιδιά τους να μπουν στις οργανώσεις τους. Με γκανγκστερικές μεθόδους, ξυλοδαρμούς, σπάσιμο παραθύρων και πάμπολλες ληστείες, οι τρομοκράτες εκφόβισαν τον πληθυσμό και απέσπασαν εκβιαστικά μεγάλα ποσά.
Τα μέλη τού Κόμματος της Ελευθερίας δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στα δημιουργικά επιτεύγματα στην Παλαιστίνη. Δεν έχουν ανακτήσει καμία γη, δεν έχουν χτίσει οικισμούς, και το μόνο που κάνουν είναι να αποδυναμώνουν την εβραϊκή αμυντική δράση. Οι πολυδιαφημισμένες μεταναστευτικές προσπάθειές τους ήταν ασήμαντες, και αφιερώθηκαν κυρίως στο να φέρνουν στην Παλαιστίνη φασίστες συμπατριώτες τους.
Παρατηρημένες διαφορές
Οι διαφορές ανάμεσα στα παχιά λόγια που λέει τώρα ο Μπέγκιν και το κόμμα του, και στο ιστορικό των παλιών επιδόσεων τους στην Παλαιστίνη, δεν μοιάζουν με εκείνες ενός συνηθισμένου πολιτικού κόμματος. Φέρουν την αναμφισβήτητη σφραγίδα ενός φασιστικού κόμματος για το οποίο η τρομοκρατία (κατά των Εβραίων, των Αράβων και των Βρετανών) και η παραχάραξη είναι τα μέσα, και το «Ηγετικό Κράτος» είναι ο στόχος.
Υπό το φως των παραπάνω διαπιστώσεων, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει γνωστή σε αυτή τη χώρα η αλήθεια για τον κ. Μπέγκιν και το κίνημά του. Είναι ακόμη πιο τραγικό το γεγονός ότι η κορυφαία ηγεσία τού Αμερικανικού Σιωνισμού αρνήθηκε να κάνει εκστρατεία εναντίον των προσπαθειών τού Μπέγκιν, ή έστω να εκθέσει στους δικούς της ψηφοφόρους τούς κινδύνους για το Ισραήλ που συνεπάγεται η υποστήριξη στον Μπέγκιν.
Ως εκ τούτου, οι υπογράφοντες επιλέγουν να παρουσιάσουν δημόσια μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα που αφορούν τον Μπέγκιν και το κόμμα του, και να προτρέψουν όλους τους ενδιαφερόμενους να μην υποστηρίξουν αυτό το παράδειγμα φασισμού.
ISIDORE ABRAMOWITZ, HANNAH ARENDT, ABRAHAM BRICK, RABBI JESSURUN CARDOZO, ALBERT EINSTEIN, HERMAN EISEN, MD, HAYIM FINEMAN, M. GALLEN, MD, HH HARRIS, ZELIG S. HARRIS, SIDNEY KAROH, FR, HARO, HAROK LINDHEIM, NACHMAN MAISEL, SEYMOUR MELMAN, MYER D. MENDELSON, MD, HARRY M. OSLINSKY, SAMUEL PITLICK, FRITZ ROHRLICH, LOUIS P. ROCKER, RUTH SAGIS, ITZHAK SANKOWSKY, IJ SHOENERG, IJ SHOENBERG STEFAN WOLFE.
Νέα Υόρκη, 2 Δεκεμβρίου 1948
__________________________________________
Διαβάστε τα προηγούμενα άρθρα τού αφιερώματος:
Α’ Μέρος: Ας το πούμε με το όνομά του: Ισραηλινή κατοχή
Β’ Μέρος: Απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων
“Οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν προτάσεις για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος”
Ισραήλ: “Δεν έχουμε συνομιλητή για την ειρήνη” – Ισραηλινή κατοχή
“Η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το δημοκρατικό κράτος τού Ισραήλ” – Ισραηλινή κατοχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου