Η εξομολόγηση του Άγιου Βασίλη

Υπάρχουν παιδιά εδώ;

 

ΑΠΟ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

 

 

Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να μου στέλνουν γράμματα. Ποτέ δεν είμαι εγώ ο αποστολέας. Αλλά αυτή τη φορά θα γίνει μία εξαίρεση. Μια εξαίρεση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, μα τι λέω, εδώ και αιώνες… Έχω όμως κι εγώ μια καλή δικαιολογία. Σχεδόν πίστεψα πως υπάρχω και παρασύρθηκα, εν ολίγοις κυριεύτηκα από αλαζονεία.

  Είναι όμως καιρός να λέγονται αλήθειες.

  Κινούμαι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Δεν υπάρχω, παρά μόνο όταν με κατασκευάζετε.  Αλλά ακόμα και ως κατασκευή, πάλι ανύπαρκτός είμαι. Και αυτό γιατί δεν είμαι ύλη. Είμαι το αποτέλεσμα ικανών και αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων. Επομένως είμαι μια κατάσταση.

  Ως κατάσταση βρίσκομαι εκεί που οι γονείς  ανοίγουν την πόρτα το πρωί και έχουν  μια δουλειά για να πάνε. Εκεί που οι γέροντες ανταμείβονται για τους κόπους μιας ζωής. Εκεί που τρέχουν και φωνάζουν χαρούμενα και χορτασμένα παιδιά.  Αυτές είναι ο υλικές προϋποθέσεις της υποτιθέμενης ύπαρξής μου.

Για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι καλά – καλά πότε ακριβώς με κατασκεύασαν. Κάποτε ήμουν ένας αδύνατος και μελαμψός ορθόδοξος άγιος που γύριζα τον κόσμο για να συντρέχω του φτωχούς. Μετά με πάχυναν, μου έφτιαξαν ροδαλά μάγουλα, μου φόρεσαν άσπρα γένια και με έβαλαν πάνω σε ένα έλκηθρο. Πάντως αυτό το στυλ χρωματικά ταιριάζει πολύ με την Κόκα – Κόλα, η οποία δεν ξεχνάει ποτέ να με λανσάρει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.

Το κακό είναι ότι αναγκάζομαι να κάνω και υπερωρίες για να κρατάει περισσότερο η  εορταστική, δηλαδή η εμπορική, δηλαδή η καταναλωτική περίοδος. Και αυτή είναι μια άλλη κατάσταση στην οποία βρέθηκα, όχι μόνο ως θρησκευτικός θρύλος, αλλά και εργαλείο ενός κόσμου άδικου και εκμεταλλευτικού.

Ωστόσο, παρά τις υπερωρίες εγώ πολύ δουλειά δεν έχω. Και κάθε χρόνο όλο και σε λιγότερα σπίτια βρίσκομαι. Γιατί όπως είπαμε δεν είμαι ύπαρξη, είμαι κατάσταση.

   Γι ‘αυτό και ποτέ δεν πάω φορτωμένος με δώρα σε όλα τα παιδιά. Για την ακρίβεια υπάρχουν παιδιά στα οποία δεν πήγα ποτέ. Και ο λόγος δεν ήταν ότι στα σπίτια τους δεν υπήρχε καμινάδα για να κατέβω. Δεν πήγα ποτέ στη Νιγηρία ή την Υεμένη, είναι χρόνια που δεν πήγα στη Συρία, δεν ξέρω καν να υπάρχουν πια παιδιά εκεί. Από τους καταυλισμούς των προσφύγων δεν πέρασα ποτέ. Τα παιδιά που πνίγηκαν περνώντας παγωμένες θάλασσες ούτε που πρόλαβαν να έχουν ένα σπίτι για να με περιμένουν. Ισως να μην έμαθαν ποτέ την κατασκευασμένη ύπαρξή μου. 

Μα αυτά τα Χριστούγεννα είναι αλλιώτικα. Αυτά τα Χριστούγεννα, ο Χριστός ίσως δεν πρόλαβε να γεννηθεί, κι αν γεννήθηκε δεν πρόλαβε να ζήσει. Στην Παλαιστίνη τα παιδιά σφαγιάστηκαν, μαζί και εκείνος. Είδα μωρά σε σάβανα, είδα χιλιάδες μάνες να θρηνούν, χιλιάδες μάνες σκοτωμένες, είδα πόνο, απόγνωση, ερείπια, είδα φόβο, μα παιδιά δεν είδα…

Αφού οι μάγοι δεν βρήκαν βρέφος για να το γεμίσουν με δώρα – τα βρέφη θάφτηκαν στα ερείπια της Γάζας – δεν υπάρχω ούτε εγώ. Εξαερώθηκα από τις βόμβες, θάφτηκα μαζί τους, τυλίχτηκα στο λευκό τους σάβανο.

 Γι’ αυτό και ετούτα τα Χριστούγεννα θρηνώ, πονάω και οργίζομαι. Διότι και οι Αγιοι οργίζονται! 

         Αλλά, θα σας εξομολογηθώ και κάτι ακόμα.

   Δεν με χρειάζεστε! Κρατήστε από εμένα το κόκκινο και μετατρέψτε το σε δύναμη, αξιοπρέπεια, οργή και απόφαση. Πάρτε στα δυνατά και έμπειρα χέρια σας τον πλούτο της γης που είναι για όλους και φτιάξτε έναν κόσμο που να αξίζει στον Ανθρωπο, που να αξίζει στα Παιδιά. Τότε θα είμαι σε κάθε σπίτι, θα βρίσκομαι στο κουτί με τα δώρα όλων των παιδιών και δεν  θα χρειάζεται να είναι Χριστούγεννα. Αλλά κάθε μέρα…

Σε κάθε σπίτι όπου το ψωμί είναι στο τραπέζι, εκεί μπορεί να υπάρχει ένα τρενάκι που κάνει τσαφ – τσουφ, ένα κόκκινο ποδήλατο, ένα αυτοκινητάκι που κορνάρει, μια κούκλα που μιλάει και γελάει.

Εκεί που κατοικεί η Ειρήνη βρίσκομαι κι εγώ.

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στον «Ημεροδρόμο» στις 17 Δεκεμβρίου 2016.

Ο πόλεμος και ο σφαγιασμός 8.000 παιδιών στη Γάζα κατέστησαν τραγικά αναγκαία την προσαρμογή του.