Παρά την απαράδεκτη και αντιεπαγγελματική συμπεριφορά τους, οι αστυνομικοί που χειρίστηκαν την καταγγελία - που κατέληξε σε δολοφονία - της Κυριακής Γρίβα, δεν είναι οι μόνοι υπαίτιοι, καθώς το πρόβλημα είναι βαθιά συστημικό.
Τον Αύγουστο του 2021 είχε σταλεί ένα έγγραφο 21 σελίδων σε όλα τα τμήματα της χώρας με οδηγίες χειρισμού περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.
Παρότι αναφέρεται η αυτοπρόσωπη παρουσία στο αστυνομικό τμήμα ως συχνός τρόπος υποβολής καταγγελιών, δεν περιλαμβάνει πρωτόκολλο για την μεταφορά προς και από το τμήμα σε περίπτωση κινδύνου ζωής.
Μάλιστα ο «κανόνας» είναι πως ακόμα και αν η αστυνομία κουβαλήσει ανήλικα παιδιά για εξακρίβωση στο αστυνομικό τμήμα, δεν υποχρεούται να τα επιστρέψει στο σημείο από όπου τα παρέλαβε. Γιατί «το περιπολικό δεν είναι ταξί».
Αυτό που αναφέρεται είναι πως «όλες οι αρμόδιες αστυνομικές υπηρεσίες έχουν την υποχρέωση να ενεργήσουν άμεσα», όμως τι γίνεται ελλείψει πρωτοκόλλου μεταφοράς για την ασφάλεια της καταγγέλουσας; Ουσιαστικά πρόκειται για σκόπιμο παραθυράκι, για τις περιπτώσεις που θα αναφερθούν παρακάτω.
Γιατί το περιπολικό δεν είναι ταξί;
Η συγκεκριμένη τακτική συμβαίνει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κυρίως γιατί η αστυνομία δεν έχει αρκετά περιπολικά στις βάρδιες και ειδικά στις βραδινές.Αποφάσισαν λοιπόν να μην εξυπηρετούν κανέναν, υπό τον φόβο της κλήσης έκτακτου περιστατικού. Αυτό είναι ευθύνη των ανωτέρων τους και όσων βγάζουν βάρδιες.
Η αστυνομία έριξε το βάρος στη δίκυκλη αστυνόμευση, είτε προς αποτροπή της εγκληματικότητας, είτε για την αύξηση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών. Που βλέπει τις μηχανές, σε κεντρικές πλατείες και περιπολίες, χωρίς ωστόσο να είναι ασφαλής στην πράξη.
Αυτή η στρατηγική, σε ισχύ εδώ και 20-25 χρόνια, αποδυναμώνει ακόμα και αυτονόητες μεταφορές για την προστασία των πολιτών που μεταβαίνουν οικειοθελώς στο τμήμα με κίνδυνο ζωής ή την μη ταλαιπωρία πολιτών που προσαγάγονται με οποιαδήποτε δικαιολογία και οδηγούνται χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο προσαγωγής.
Μήπως πρέπει να υπάρξει νομικό πλαίσιο, ώστε τα περιπολικά να γίνονται «ταξί» όταν μη διάσημοι πολίτες καταγγέλουν εύλογο κίνδυνο;
Αστυνομικοί όπως σταθμάρχης
Όπως ήταν φυσικό, τα μέσα ενημέρωσης ανήγαγαν την δολοφονία σε πρώτο θέμα, με διαφορετικά κίνητρα και διαφορετική διαχείριση. Κάποιοι μιλώντας για το «κακό δημόσιο» και «δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες», αλλά ο υπουργός είναι ο «καλύτερος που έχει δει η Ελλάδα» από την εποχή του Καποδίστρια.
Άλλα μέσα μην μπορώντας να ρισκάρουν την δεοντολογία τους που βρίσκεται στο μικροσκόπιο, μιλούν «για μια μεμονωμένη μερίδα ανεκπαίδευτων αστυνομικών που δεν έκανε σωστά την δουλειά της».
Με τα μέσα που απομένουν, να προσπαθούν να θέσουν το ζήτημα σε θεσμική βάση, το αυτονόητο «αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει» ή στη βάση του κοινωνικού προβλήματος των γυναικοκτονιών που έχει γιγαντωθεί. Οι πλέον ένοχοι είναι όσοι επικεντρώνονται μόνο στους συγκεκριμένους αστυνομικούς και όχι σε όσους προϊστανται αυτών, αλλά και τους συγκεκριμένους αστυνομικούς.
«Έχετε κάνει μήνυση;»
Κάτι που δεν πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα είναι η διαφορετική αντιμετώπιση σε φερόμενη επιζήσασα ενδοοικογενειακής βίας που έχει καταθέσει μήνυση, σε σχέση με το αν δεν έχει καταθέσει μήνυση. Παρότι δεν απαιτείται.
Πολλές φορές, τα θύματα που δεν γνωρίζουν αν θα επιζήσουν στο μέλλον της βίας που τους ασκείται, επιλέγουν να μην προσφύγουν στις αρχές για να μην προκαλέσουν την οργή του θύτη. Ο κυριότερος μηχανισμός του ανθρώπου, αυτός της επιβίωσης, ευθύνεται για αυτή την επιλογή.
Η δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, όπως ανέφερε υπεύθυνη σε δομή φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών στην εκπομπή Στούντιο 4 της ΕΡΤ, ώθησε 3 γυναίκες να ζητήσουν επείγουσα φιλοξενία και άλλες 3 να μην προβούν σε καμία κίνηση καταγγελίας ή φυγής του θύτη.
Αυτή η μαρτυρία είναι ενδεικτική του ελέγχου που ασκείται μέσω του φόβου ζωής που αντιμετωπίζουν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Σε ένα οικονομικό περιβάλλον που δυσκολεύει μια γυναίκα να παρατήσει την δουλειά και την ζωή της και να φύγει μακριά από τον κακοποιητή της.
-ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης:
 |
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου