Λείπει μια που φώναξε
Γράφει η Αρετή Ξενικάκη
Κουραστήκαμε να μετράμε, να κρατάμε λογαριασμό. Ανά μήνα, ανά χρόνο, περιφέρεια, νομό.
Πόσες γυναικοκτονίες μέχρι σήμερα; Πόσα «άλλη μια»; Πόσες θηλυκότητες θα λείπουν;
Οι θεσμοί στην Ελλάδα, δεν ήταν, είναι (ας κρατάω ελπίδα για το θα είναι), στο πλευρό των θυμάτων. Όταν κάτι οργανώνεται, είναι περιστασιακό, παροδικό ή μεμονωμένο, με αποτέλεσμα, καμία θηλυκότητα που ζει καθημερινά με το φόβο για την ακεραιότητα της, να μην νιώθει ασφάλεια να ζητήσει βοήθεια και προστασία γιατί γνωρίζει ότι δεν θα της προσφερθεί. Αντιθέτως, η αδιαφορία και η άρνηση ευθυνών αποτελούν λέξεις και εργαλεία κλειδιά για το σύστημα.
Ζήτησε βοήθεια
Παρόλαυτα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ζήτησε βοήθεια. Είναι σοκαριστικό όταν ακούμε και μια και δυο και τρεις και πόσες ακόμη για τις οποίες δεν μαθαίνουμε, οι οποίες απευθύνονται, ενημερώνουν τις αρχές κι όμως δεν αλλάζει τίποτα στο σύστημα.
Τον είχε καταγγείλει το 2020
Η ιστορία ανάμεσα στην αδιαφορία των αρχών και την 28χρονη που έχασε χθες βράδυ την ζωή της ξεκινάει το 2020. Όπου κατέθεσε μήνυση για βιαιοπραγία και βιασμό κατά του πλέον δολοφόνου της, πρώην σύντροφό της. Μιλάμε λοιπόν, για μια κατάσταση που ο πρώην σύντροφός της την είχε χτυπήσει και βιάσει πριν τουλάχιστον 4 χρόνια, τον κατήγγειλε. Και ο ίδιος 4 χρόνια μετά την παρενοχλεί ακόμα. Η 28χρονη καταφεύγει λοιπόν, χθες βράδυ μαζί με ένα φιλικό της πρόσωπο, στο ΑΤ Αγίων Αναργύρων, για να ζητήσει προστασία και να ενημερώσει για την παρενόχληση και τους φόβους της.
Σύμφωνα με τις καταθέσεις των αστυνομικών, της ζητήθηκε να περιμένει για συνοδεία περιπολικού σπίτι της, που αιτήθηκε αλλά η 28χρονη αποχώρησε. Λίγα λεπτά μετά, σε μια ακόμη παράκληση για βοήθεια, καλεί την Άμεση Δράση. Κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος, μαχαιρώνεται από τον χρόνια θύτη της, το φιλικό πρόσωπο δεν προλαβαίνει να αντιδράσει, η δυνατότερη παρουσία που μπορούσε να δηλώσει το σύστημα είναι στο ακουστικό και η 28χρονη δολοφονημένη. Ο 39χρονος πρώην, αυτοτραυματίζεται μετά την δολοφονία, όπως έχουμε δει και σε άλλες γυναικοκτονίες.
Όλα αυτά δεν πρέπει να αποτελούν αποθάρρυνση για την αλλαγή, για έναν κόσμο, έναν δρόμο, μια συντροφική ζωή που δεν θα υπάρχει φόβος ή έστω δεν θα παραμονεύει πάντα ο φόβος.
Η αλλαγή ξεκινάει από παντού χωρίς διακρίσεις, ναι ξεκινάει από το σύστημα, από τους θεσμούς, από την εκπαίδευση, από την κοινωνία, από το καθένα μας ξεχωριστά.
***
 |
| ΕΦ.ΣΥΝ. / Εύα Παπαδοπούλου |
Ο κύκλος των χαμένων γυναικών
Η χτεσινή γυναικοκτονία, δεν θα μπορούσε να είναι πιο συμβολική. Είναι η απόλυτη μικρογραφία της αντιμετώπισης των θυμάτων έμφυλης βίας στην Ελλάδα.
Η 28χρονη κοπέλα είχε κινηθεί νομικά ενάντια στο δολοφόνο της. Εδώ και χρόνια. Τα έκανε όλα σωστά. Και τη δολοφόνησε ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα. Στο οποίο κατέφυγε για να προστατευτεί, και για να το πουμε απλά, την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ζήτησε συνοδεία. Δεν της παρείχαν περιπολικό, που όπως φαίνεται διέθεταν, αλλά και να μην διέθεταν, δεν της χαλάλισαν ούτε τη συνοδεία ενός αστυνομικού με τα πόδια. Της είπαν να πάρει τηλέφωνο όσο περπατάει ολομόναχη, και την έδιωξαν.
“Σοκαριζόμαστε όλοι νομίζω”, ειπώθηκε κατ’ εξακολούθηση σε τηλεοπτικές εκπομπές. Όχι, δεν σοκαριζόμαστε όλοι. Για 100η φορά το επαναλαμβάνουμε. Είναι ένας αέναος κύκλος. Τα βήματα πάντα ίδια:
Γίνεται ένα φριχτό έγκλημα, με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά ξανά και ξανά.
Η κοινωνία, οι θεσμοί, η Αστυνομία, τα ΜΜΕ δηλώνουν σοκαρισμένοι.
Γυναικείες συλλογικότητες, φεμινιστικοί κύκλοι, νομικοί που ασχολούνται με υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας,η Ευρωπαϊκή ένωση, φωνάζουν ότι η αντιμετώπιση της έμφυλης βίας από την Αστυνομία είναι εγκληματικά αδιάφορη έως και σκέτα εγκληματική, όπως εδώ.
Τους αγνοούν επιδεικτικά και η πολιτεία βρίσκει την πιο νωθρή δυνατή λύση, όπως την κυκλοφορία διαφήμισης που λέει στα θύματα να μιλήσουν ή μια πρωτοβουλία που πάλι βάζει στο κέντρο της ευθύνης για την προστασία τους, τα ίδια τα θύματα, όπως το panic button. Τα αίτηματα των ειδικών του τομέα, παραμένουν ψιλά γράμματα.
Επίσημαίνουμε ξανά ότι όσα “κάνουν” δεν είναι αρκετά και ότι πρέπει να χρηματοδοτηυούν δομές, να γίνουν πρωτόκολλα στην πρωτοβάθμια αντιμετώπιση και τολμάμε να επιμένουμε στη σημασία της νομικής αναγνώρισης του όρου γυναικοκτονία.
Αντιμετωπιζόμαστε ως οι υστερικές φεμινίστριες που βλέπουμε φαντάσματα, το πάμε στο άλλο άκρο και ζητάμε να αναγνωριστεί ο όρος γιατί κατά βάθος επιδιώκουμε να θεωρείται η γυναικεία ζωή ανώτερη από την αντρική.
Γίνεται κάποιο φριχτό έγκλημα, τον επόμενο μήνα, με τα ακριβώς ίδια χαρακτηριστικά.
Βλ. 2.
Και ο κύκλος συνεχίζεται. Μόνο που αυτή τη φορά, τα όσα λέμε διαρκώς, έγιναν εικόνα. Η εικόνα μιας δολοφονημένης γυναίκας από τον πρώην σύντροφο της, ακριβώς δίπλα στο φυλάκιο του αστυνομικού. Αυτή τη φορά δεν μπορούμε να προσάψουμε στο θύμα ότι φταίει που δεν πήγε έγκαιρα στην αστυνομία, και το πόσο δεν τους νοιάζει να προστατέψουν μια γυναίκα που κινδυνεύει, αποκαλύφθηκε. Και είναι λογικό, γιατί η Αστυνομία, το Σώμα, αποτελείται από…σώματα. Από ανθρώπους. Από ανθρώπους που ζουν σε μια κοινωνία άνιση, στην οποία ούτε για 100 χρονια τώρα δεν υπάρχει ισότητα. Που ακόμα και τώρα, τα θύματα αντιμετωπίζονται καχύποπτα, μήπως λένε ψέματα, μήπως το καταγγέλει για να τον εκδικηθεί, μήπως ήταν ένας καυγάς και υπερβάλλει μήπως, μήπως, μήπως…
Δεν μπορούμε καν να καταλογίσουμε πρόθεση σε πάμπολλες υποθεσεις κάκιστου χειρισμού υποθέσεων και θυμάτων από την αστυνομία. Έχουν δεχτεί εκπαιδεύσεις για το τι εστί ψυχολογία του θύματος; Γνωρίζουν για ποιους λόγους τα θύματα διστάζουν να προχωρήσουν σε καταγγελία και πώς πρέπει να γίνεται ο χειρισμός τέτοιων περιπτώσεων; Υπάρχει πρωτοβουλία για να αλλάξει το “δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αν δεν έχει κάνει κάποια κίνηση” όταν γίνονται καταγγελίες για παρακολουθήσεις και stalking? Αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα των θυτών ή απλά τους αγνοούν ως “έλα μωρέ θόλωσε, δεν θα σου κάνει κάτι, ερωτευμένος είναι”; Ξέρουν να αναγνωρίζουν τα μοτίβα κλιμάκωσης που οδηγούν στον φόνο;
“Γιατί θα έπρεπε η κοπέλα να ζητήσει να την συνοδεύσει αστυνομικός και να μην είναι μέρος του πρωτοκόλλου”, ακούστηκε σε εκπομπές.
Γιατί πολύ απλά, η πραγματικότητα είναι ότι αποτελεί ένα παντελώς αδιάφορο ζήτημα για την ελληνική πολιτεία. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει πρωτόκολλο. Γιατί πολύ απλά η ασφάλεια των γυναικών και κάθε θύματος ενδοοικογενειακής βίας, εξαρτάται από το αν θα πετύχουν έναν/μια αστυναμικό με κάποια ευαισθησία, κάποια γνώση και κάποια λογική. Διαφορετικά, είσαι καταδικασμένη. Και σε έχει καταδικάσει η ίδια πολιτεία που σου κουνάει μόνιμα το δάχτυλο. Ήδη η ρητορική “μα κι αυτή γιατί έμπλεξε με τέτοιο άτομο” και “προκαλούσε στα social media επειδή έδειχνε ευτυχισμένη” ξεκίνησε.
Μετράμε ξανά, λοιπόν. Εμείς, μεταξύ μας, καθώς ούτε καν επίσημος φορέας καταγραφής δεν υπάρχει. Εμείς μετράμε νεκρές, και άλλοι μετράνε πρωτοβουλίες της φακής με κουμπιά, καμπάνιες επικοινωνίας και δακρύβρεχτες δηλώσεις, και αλληλοσυγχαίρονται για το πόσο υπέροχα τα πηγαίνουμε. Η εικόνα της επιτυχίας μας συνοψίζεται στο αίμα δίπλα στο φυλάκιο. Μπράβο!
*Πολιτική Επιστήμονας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου