Για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και απάτη κατηγορεί η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες τον ιδρυτή της κοινωνικής κουζίνας «Ο Αλλος Ανθρωπος», Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο, ο οποίος όμως αρνείται τις κατηγορίες. Για μία ακόμη φορά, εντούτοις, και πριν η δικαιοσύνη επιληφθεί και περισσότερο πριν δικάσει, οι ποικιλώνυμοι σχολιαστές της τηλοψίας δίκασαν και αποφάνθηκαν, «ένοχος ο Πολυχρονόπουλος»!
Δεν γνωρίζουμε τον άνθρωπο. Αλλά εκείνο που μας προκαλεί εντύπωση είναι ότι οι σχολιαστές δεν «δικάζουν» μόνο τον Πολυχρονόπουλο αλλά και την ίδια την ιδέα και την πράξη της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, την οποία χαρακτηρίζουν συλλήβδην «μπίζνα». Και δεν είναι η πρώτη φορά:
Τον Νοέμβριο του 2019 ο διευθυντής της ΕΣΤΙΑΣ Μ. Κοττάκης έγραφε: «…η μάχη της αριστεράς για το άσυλο, τους μετανάστες, την προστασία των μολότωφ, το ΚΕΘΕΑ, τις πορείες, τις καταλήψεις, τις μωρομάνες από το Αφγανιστάν κλπ. δεν είναι ιδεολογική. Φαίνεται ως τέτοια, αλλά δεν είναι. Η επανάσταση βγάζει μεροκάματο…»!
Ένα μήνα μετά, τον Δεκέμβριο του 2019, στη ίδια γραμμή της αλληλεγγύης ως «μπίζνας» θα γράψει και ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ.
Τον Νοέμβριο του 2021, τα trolls της ακροδεξιάς σήψης και τα ψηφιακά τάγματα εφόδου θα επιτεθούν χυδαία τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, τον άνθρωπο που σώζει ζωές στη Μεσόγειο, που στάθηκε απέναντι στον ρατσιστή τότε υπουργό της Ιταλίας Σαλβίνι, μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να κάνει το ίδιο και απέναντι στους Έλληνες Σαλβίνι, δίνοντας στοιχεία για τις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων από το ελληνικό λιμενικό. «Η αλληλεγγύη είναι μπίζνα» θα πουν πάλι αυτοί που ακόμα και το γάλα της μάνας τους το μετράνε με το χρήμα.
Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει με τον Πολυχρονόπουλο. Αλλά ό,τι και να συμβαίνει, ο διασυρμός των αλληλέγγυων συλλήβδην και ο χυδαίος ισχυρισμός ότι «η αλληλεγγύη είναι μπίζνα» κινείται στο πλαίσιο μιας ενορχηστρωμένης ιδεολογικής επίθεσης της κυβέρνησης και της δεξιάς ενάντια στις πράξεις αλληλεγγύης και ότι το μοναδικό «εργαλείο» ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του κόσμου είναι το χρήμα. Ότι δήθεν δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια, δεν υπάρχει συμπάθεια, ούτε η αγάπη ως δώρο και δόσιμο.
Εκείνη η φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη με τον πρόσφυγα και το παιδί, μπροστά από την οποία απαθανατίζονται ο Κυρ. Μητσοτάκης και η σύζυγός του πρέπει να εξαφανιστεί. Το ίδιο και η ηθική παράδοση της οικονομικής σκέψης που ξεκινάει από τον Αριστοτέλη («Ηθικά Νικομάχεια») και συσχέτιζε το αντικείμενο των οικονομικών (τον πλούτο) με τους ανθρώπινους σκοπούς. Ο νεοφιλελευθερισμός απώθησε κάθε «ηθική» παράδοση υπέρ της «μηχανικής» παράδοσης που δεν αφορά τελικούς σκοπούς και ερωτήματα, όπως για το «πως μπορεί να αναπτυχθεί ο καλός άνθρωπος», αλλά μόνο για ζητήματα διαχείρισης και τη συνεχή, χωρίς όρια, μεγιστοποίηση του κέρδους. Τώρα όλα είναι χρήμα και αέναη συσσώρευση. Τίποτα δεν είναι αυτό που είναι. Όλα αξιολογούνται με βάση την ανταλλακτική τους αξία. Έτσι «σκέφτεται» και υπο-λογίζει ο μισερός, ο χολερικός, ο σάπιος νεοφιλελεύθερος κόσμος τους.
Όμως υπάρχουν πάντα κάποιοι ασυμβίβαστοι, υπάρχουν οι Αποστολόπουλοι, οι Μπεχράκηδες, η Κάρολα Ρακέτε, οι de l’ un, όσοι σώζουν μαζί με τις ανθρώπινες ψυχές και την αξιοπρέπειά μας. Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται όταν δίνουν, όταν δωρίζουν, όπως οι γιαγιάδες της Λέσβου, όπως ο φούρναρης της Κω, όπως ο ψαράς της Παναγιούδας, όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, οι Γιατροί του Κόσμου, όλοι οι άνθρωποι της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Όμως «Προσοχή, το Χρήμα καταστρέφει… παντού όπου εισχωρεί.», έγραφε η μαρξίστρια Σιμόν Βέιλ.
Υπάρχουν ΜΚΟ-οχήματα χρηματισμού στις Βρυξέλλες, δίπλα στις ΜΚΟ που επιτελούν ανθρωπιστικό έργο. Στην πρώτη περίπτωση αντί κάποιος να προσφέρει, κανιβαλίζει, θησαυρίζει στο όνομα της αλληλεγγύης. Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι η αλληλεγγύη δεν μπορεί να περιορίζεται στην «βοήθεια» του φιλόπτωχου ταμείου της ΜΚΟ ή της… ενορίας, ή των κρατικών επιδομάτων, που ταπεινώνουν τον δέκτη και διαφθείρουν τον δωρητή, αλλά πρέπει να είναι αγωνιστική, προτρέποντας τα δύο μέρη της αλληλέγγυας συνάντησης να αγωνίζονται για να εξαλείψουν τις αιτίες της προσφυγιάς, της φτώχειας, της ανεστιότητας και γενικά της ανάγκης.
Σ’ αυτόν τον αγώνα ανασυντίθεται το ταπεινωμένο πρόσωπο των ανθρώπων. Σ' αυτόν καλλιεργείται η συντροφικότητα, η αγάπη και η συλλογικότητα, συνιστώντας ένα σημείο αντίστασης στην ιδεολογική θέση του ατομικισμού (και της… ατομικής ευθύνης). Γιατί αυτό επιδιώκουν, να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας, για να μας ξεμοναχιάσουν καθιστώντας μας ακίνδυνους για την εξουσία τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου