AP Photo/Fatima Shbair
Το φρικιαστικό στιγμιότυπο έφερε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα με βίντεο που ανάρτησε στο Χ το Middle East Eye, γράφοντας: «Αποκλειστικές εικόνες που απέκτησε το Middle East Eye δείχνουν μια Παλαιστίνια να δέχεται τα πυρά των ισραηλινών δυνάμεων στους δρόμους του κέντρου της Γάζας στις 12 Νοεμβρίου, όσο η ίδια και άλλοι επιχειρούσαν να εκκενώσουν την περιοχή κρατώντας λευκές σημαίες εν μέσω της σφοδρής ισραηλινής επίθεσης στη βόρεια Γάζα».
Το βίντεο δεν έχει επαληθευτεί ούτε διαψευστεί. Αλλά μια τέτοια ωμή εκτέλεση δεν θα ήταν η πρώτη σε αυτόν τον πόλεμο, όπως δείχνει η δολοφονία, τον Δεκέμβριο, τριών Ισραηλινών ομήρων που έφεραν λευκή σημαία. Ενα έγκλημα που ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού για τους ανταποκριτές ξένου Τύπου Ρίτσαρντ Χετς ανέλαβε να εξηγήσει, αποκαλύπτοντας το modus operandi των ισραηλινών δυνάμεων: «Οι τρομοκράτες κινούνται ντυμένοι ως πολίτες, με αθλητικά και τζιν, υπάρχουν πολλές ενέδρες. Προσπαθούν να μας ξεγελάσουν μιλώντας εβραϊκά […] Οι δυνάμεις ήταν υπό έντονη πίεση».
O θάνατος είναι η καθημερινή πραγματικότητα των («όλοι εν δυνάμει τρομοκράτες»;) Παλαιστινίων, και ιδίως των γυναικών της Γάζας: τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της στρατιωτικής επιχείρησης και το 70% των 23.210 νεκρών και των σχεδόν 60.000 τραυματιών που μετρά η Παλαιστίνη σε τρεις μήνες. Είναι αυτές που μέσα από αφηγήσεις τους σε διάφορα ΜΜΕ όλο αυτό το διάστημα απευθύνονται στον κόσμο για τη δική τους δραματική καθημερινότητα βίας και διωγμών.
Αφηγήσεις που μεταφέραμε σε πρώτο πρόσωπο, τόσο απαραίτητο για να αποτραπεί ο απανθρωπισμός των Παλαιστινίων και ο αφανισμός της προσωπικής μνήμης που γίνεται συλλογική.
AP Photos
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
«Μετά την 7η Οκτωβρίου, οι προτεραιότητες όλων έχουν αλλάξει και το μόνο που σκεφτόμαστε πλέον είναι πώς να παραμείνουμε ζωντανοί. Από την αρχή το προσωπικό του νοσοκομείου Αλ Σίφα κατακλύστηκε από τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων με μέλη ακρωτηριασμένα από θραύσματα και τραύματα με εκτεταμένα εγκαύματα. Δουλέψαμε χωρίς καμιά ανάπαυση επί 34 ημέρες, χωρίς ούτε καν να επιστρέψω σπίτι. Μετά από κάθε βομβαρδισμό, έφταναν εκατοντάδες τραυματίες ταυτόχρονα και ήταν αδύνατο να τους φροντίσουμε όλους. Με συγκλόνιζε να μην μπορώ να σώσω τόσες αθώες ζωές. Κι έπειτα οι προμήθειες τελείωσαν και κάτι τόσο μικρό όσο ένα κομμάτι ψωμί γινόταν ένα χαρμόσυνο γεγονός. Την τελευταία εβδομάδα δεν είχαμε ηλεκτρισμό: διέσχιζα τους συνωστισμένους από ανθρώπους διαδρόμους με έναν πυρσό και έκανα επεμβάσεις σχεδόν στο σκοτάδι υπό τον ήχο των βομβών γύρω μας. Θα περιέγραφα αυτή την περίοδο ως τη χειρότερη της ζωής μου. Εζησα την κόλαση. Οταν πια ήταν προφανές πως ο ισραηλινός στρατός θα επιτεθεί στο νοσοκομείο, αποφάσισα να πάω στη Ράφα για να είμαι μαζί με την οικογένειά μου που είχε βρει καταφύγιο εκεί. Τώρα δεν έχουμε νερό, ούτε τρόφιμα. Δεν έχουμε σπίτι. Μας εγκατέλειψαν. Καθόμαστε στους δρόμους, σε σχολεία και πλατείες. Εφτασε ο χειμώνας και δεν έχουμε ρούχα, κουβέρτες, τίποτα. Και το χειρότερο είναι πως πια δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί».
Σάρα αλ Σάκα, 31 ετών, πρώτη πτυχιούχος χειρουργός της Γάζας, BBC, 25/12/2023
«Τις πρώτες ημέρες του πολέμου αναγκαστήκαμε να βρούμε ασφαλέστερο καταφύγιο. Πρώτα στο σπίτι της μητέρας μου. Επειτα στης αδελφής μου. Μετά στου παππού μου. Στις 17 Οκτωβρίου, ενώ έψαχνε προμήθειες για την οικογένεια, ο άντρας μου σκοτώθηκε από θραύσματα ισραηλινού όλμου. Θα προτιμούσα να είχα πεθάνει εγώ. Η ψυχική μου κατάσταση επιδεινώθηκε, δεν μπορούσα πια να θηλάσω τον γιο μου, Αχμέντ, ενώ ούτε βασικά φάρμακα δεν βρίσκαμε. Φύγαμε με την οικογένειά μου για το Χαν Γιουνίς. Αλλά οι Ισαρηλινοί ζήτησαν ξανά να εκκενώσουμε την περιοχή. Πήγαμε στη Ράφα προσδοκώντας ότι θα έβρισκα μια αίσθηση ασφάλειας ή έστω το τέλος των ισραηλινών βομβαρδισμών που τρομοκρατούσαν τον γιο μου. Αλλά δυστυχώς συνεχίστηκαν ανηλεώς. Εκεί βρήκαμε μόνο σκηνές ακατάλληλες να φιλοξενήσουν ανθρώπους, χωρίς βασικές υποδομές για τουαλέτες και αποχέτευση για ένα τεράστιο αριθμό εκτοπισμένων. Επιδημίες αρχίζουν και εξαπλώνονται, το ψύχος βαρύ και οι συνθήκες σκληρές. Η μόνη σταθερά πλέον στη ζωή μου είναι η όλο και δυσκολότερη αναζήτηση για βρεφική φόρμουλα και καθαρό νερό. Φοβάμαι μήπως τον χάσω από νόσους ή το κρύο στην παγωμένη σκηνή. Είναι αθώος και δεν του αξίζουν τόσα βάσανα και πόνος».
Ρίνα, χήρα με βρέφος, The Guardian, 5/12/2023
«Οπως εκατομμύρια άλλοι Παλαιστίνιοι της Γάζας, αν ποτέ επιστρέψουμε στον βορά θα είμαστε άστεγοι. Το όμορφο διαμέρισμά μου, οι αναμνήσεις των παιδιών μου, τα υπάρχοντά μου, όλα συντρίμμια κάτω από τα ερείπια. Πόσες φορές πρέπει να ξαναρχίσουμε τη ζωή μας από το μηδέν; […] Πριν από τρεις εβδομάδες, η θεία μου, η οικογένειά της και τα εγγόνια της σκοτώθηκαν όταν το εξαώροφο σπίτι της βομβαρδίστηκε. Σαράντα πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν και οι σοροί τους παρέμειναν παγιδευμένες κάτω από τα ερείπια για μέρες. Η μοναδική μου ξαδέλφη που επέζησε, γιατί ήταν εκτοπισμένη με τον άντρα της στο Ντέιρ αλ Μπάλαχ, μας είπε πως κανείς δεν μπορούσε να τους βγάλει γιατί γύρω υπήρχαν τανκς και ελεύθεροι σκοπευτές. Γείτονες είπαν πως άκουγαν κάποιους να φωνάζουν και να ζητούν βοήθεια κάτω από τα ερείπια. Αλλά δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Τελικά οι φωνές έσβησαν μετά από λίγες ημέρες. Ετσι καταλήγει η ζωή στη Γάζα. Ετσι σκοτώνονται οι άνθρωποι. Τους βομβαρδίζουν τα σπίτια, τους αφήνουν να αιμορραγούν μέχρι θανάτου κάτω από τα χαλάσματα, χωρίς διάσωση. Ο πόνος σπαράζει τις καρδιές των αγαπημένων τους που παρακολουθούν τον θάνατό τους αβοήθητοι. Η αδυναμία του υπόλοιπου κόσμου να το σταματήσει αυτό υπογραμμίζει πόσο λίγο εκτιμάται η ζωή μας».
Μαράμ Χουμάντ, δημοσιογράφος, Al Jazeera, 1/1/2024
«Ξύπνησα από τον τρομακτικό ήχο των βομβών ενώ κοιμόμουν με τον γιο μου. Μαύρος καπνός γέμισε το δωμάτιο και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Ενιωσα πανικό κι έπειτα έναν πόνο στην κοιλιά. Σκέφτηκα πως θα γεννούσα πρόωρα. Ετσι εγκαταλείψαμε το σπίτι μας στο αλ-Καράμα, στη βόρεια Γάζα, όσο συνεχίζονταν οι βομβαρδισμοί. Βλέπαμε να πέφτουν σπίτια όσο οδηγούσαμε και σκεφτόμασταν ότι μπορούσαμε να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή. Προχωρώντας βλέπαμε πως τα ισραηλινά αεροπλάνα πλησίαζαν τους πρόσφυγες στα λίγα μέτρα απόστασης. Αγκάλιασα τον γιο του για να πεθάνουμε μαζί. Φτάσαμε στη Χαν Γιουνίς και επιβιώνουμε με ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Δεν ξέρω αν αύριο θα υπάρχει ψωμί. Κι ούτε ξέρω πού θα πάω όταν έρθει η στιγμή να γεννήσω. Φοβάμαι. Δεν θέλω να πεθάνω. Θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει… αλλά εδώ δεν μένει ζωή. Η Γάζα έχει μετατραπεί σε τόπο φάντασμα»
Χουλόντ Χαλέντ, 28 ετών, CNN, 17/10/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου