Ο 68χρονος που καταπλακώθηκε από πέτρες σε διώροφη οικοδομή κατά τη διάρκεια τεχνικών εργασιών το Σάββατο 1/10/2022, στο Πελόπιο Hλείας, ο 38χρονος ηλεκτρολόγος που έχασε τη ζωή του χθες, σε αποθήκη επιχείρησης ταχυμεταφοράς εμπορευμάτων και εγγράφων στην περιοχή Αχαρνών Αττικής, και ο 39χρονος μηχανικός που πληγώθηκε θανάσιμα στα μεταλλεία βωξίτη στη Βάργιανη Φωκίδας δεν αποτελούν την εξαίρεση στους κανόνες υγείας και ασφάλειας της εργασίας στην Ελλάδα. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας γίνονται ο κανόνας. Κι αυτό συμβαίνει με την ίδια ταχύτητα που οι θάνατοι κατά τη διάρκεια της εργασίας εντάσσονται σε μια άρρωστη κανονικότητα για όλους μας.
Η «Εφ.Συν.» είχε υπογραμμίσει τον κίνδυνο μιλώντας έναν μήνα πριν για ρεκόρ θανατηφόρων, όταν μετρούσε 41 δυστυχήματα. «Η ανεξάρτητη συνεχής έρευνα της Ομοσπονδίας μας, σύμφωνα με την οποία 51 εργαζόμενοι έχουν χάσει φέτος τη ζωή τους (ενώ όλο το 2020 ήταν 38), δυστυχώς επιβεβαιώνει –όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο– τις εκτιμήσεις μας», επισημαίνει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Τεχνικών Επιχειρήσεων, Ανδρέας Στοϊμενίδης, προσθέτοντας ότι «η αδιαφορία των θεσμικά υπευθύνων και η ασύμμετρη εντατικοποίηση της εργασίας εξακολουθούν να παραμένουν επικίνδυνοι παράγοντες οι οποίοι, αν δεν εξαλειφθούν αμέσως, θα μας οδηγήσουν σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις».
Λες και κάπου κάποιος έχει βάλει ένα αδιόρατο στοίχημα: τα εργατικά δυστυχήματα να ξεπεράσουν τις γυναικοκτονίες! Η ΓΣΕΕ μιλά για «εφιαλτική τροπή». «Ο άτυχος συνάδελφός μας εργαζόταν πολλά χρόνια στα μεταλλεία, ήταν απόφοιτος της Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης και μετά από πολύχρονη επαγγελματική πορεία εργαζόταν στον τομέα υπόγειας εκμετάλλευσης βωξίτη», αναφέρει το Ε.Κ. Φθιώτιδας, ζητώντας να εξεταστεί διεξοδικά εάν η επιχείρηση είχε λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα που ορίζει ο νόμος και αν αυτά τηρήθηκαν.
Η μνημειώδης υποστελέχωση της Επιθεώρησης Μεταλλείων, όπως σημειώνει και σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ, το σκανδαλωδώς, αποξενωμένο από τον κόσμο της εργασίας ΕΛΙΝΥΑΕ, που έχει εκχωρηθεί ουσιαστικά στον ΣΕΒ, ως μοναδικός τριμερής και χρηματοδοτούμενος θεσμός για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία, η έλλειψη κάθε σοβαρής προσπάθειας για συστηματικό έλεγχο και πρόληψη από το πολύπαθο ΣΕΠΕ, αλλά και η ευκολία με την οποία μπορεί μια επιχείρηση ή ένας εργολάβος να αυξήσει τις ώρες εργασίας, αποτελούν αιτίες, αν και όχι τις μοναδικές, για τα αυξανόμενα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα.
Να πώς περιέγραψε τις συνθήκες στα μεταλλεία βωξίτη ο πρόεδρος του εργοταξιακού σωματείου. «Από την μπούκα μέχρι το κοίτασμα είναι 3 με 4 χιλιόμετρα απόσταση, αλλά αυτό που συνέβη δεν έγινε τόσο κάτω. Ο βράχος έπεσε στη διαδρομή που έκανε ο συνάδελφος στη στοά βάσης. Ξέρετε τι σημαίνει στοά βάσης; Еίναι η κεντρική στοά, το πιο ασφαλές σημείο. Είναι απίστευτο πώς ο βράχος έπεσε πάνω του ακριβώς τη στιγμή που περνούσε από εκεί».
Καθώς μας μιλά για το τραγικό εργατικό δυστύχημα με βάση την ενημέρωση που λίγη ώρα πριν έκανε στο σωματείο η διοίκηση της γαλλικών συμφερόντων IMERYS-Βωξίτες Α.Ε., η φωνή του Νίκου Χλεμπογιάννη παραμένει σταθερή. Ο ίδιος, 34 ετών σήμερα, δηλαδή μία πενταετία νεότερος από το θύμα –τον Κώστα Αργύρη, που στις 10 Ιουνίου έκλεισε τα 39 του–, γνωρίζει τις στοές από τα 22 του. Και τις στοές και τα αδιέξοδά τους.
Περιγράφει την παντελή απουσία των Επιθεωρητών Μεταλλείων Νοτίου Ελλάδος. «Από 11 επιθεωρητές έχουν μείνει μόνο 3 και για να εξασφαλίσουμε ότι θα έρθουν να κάνουν έλεγχο για τις συνθήκες εργασίας χρειάστηκε να πάμε στον εισαγγελέα και να πάρουμε εισαγγελική εντολή», λέει ο πρόεδρος του σωματείου. Και δεν είναι η πρώτη φορά για την εταιρεία όπου σήμερα διευθύνων σύμβουλος είναι ο Αθανάσιος Κεφάλας, διακεκριμένο στέλεχος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Στερεάς Ελλάδος (ΣΒΣΕ), που συμβαίνουν εργατικά δυστυχήματα. Το ιστορικό ξεκινά το 2013.
«Υπάρχει κάτι που κατά τη γνώμη μου επιβαρύνει όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και το κοίτασμα», σημειώνει ο κ. Χλεμπογιάννης. «Τα τελευταία 2-3 χρόνια η διοίκηση πρόσθεσε και τέταρτη βάρδια, δηλαδή δουλειά και την 6η ημέρα, το Σάββατο. Τα Σάββατα πληρώνονται ως υπερωρίες, αλλά εξαντλούνται και οι εργαζόμενοι και το κοίτασμα δεν ηρεμεί».
Υπάρχει περίπτωση αυτό το «απίθανο», σε ό,τι αφορά το σημείο όπου έγινε η κατολίσθηση, να συνδέεται με την υπερεκμετάλλευση του εδάφους; τον ρωτάμε. «Δεν αποκλείεται. Πάντως εμείς κάναμε στάση εργασίας για να μην υποχρεωθούμε σε δουλειά και την 6η ημέρα, αλλά η διοίκηση μας πήγε στα δικαστήρια για να τη βγάλει παράνομη, αλλά δεν το κατόρθωσε».
*****
 |
DREAMSTIME |
Ο πόλεμος με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνεχίζεται εδώ και επτά μήνες. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, άγνωστος ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων. Aν στους πρώτους μήνες οι μακάβριοι απολογισμοί κάθε μέρας συγκρούσεων γέμιζαν πρωτοσέλιδα και ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικής κάλυψης, σιγά σιγά το ενδιαφέρον και η ευαισθησία υποχώρησαν.
Ο θάνατος στο πεδίο της μάχης έγινε αποδεκτή καθημερινότητα και το ενδιαφέρον μεταφέρθηκε στις παρενέργειές του: στην ενεργειακή κρίση, στην ακρίβεια, στους ανταγωνισμούς εντός της Ε.Ε. για την πολιτική που είναι κατάλληλη ώστε να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός ή ο εκβιασμός της Ρωσίας.
Υπάρχει ένας άλλος πόλεμος, όμως, που διεξάγεται δίπλα μας, στους μικρούς και μεγάλους χώρους εργασίας, στα μεταλλεία, στα ορυχεία, στις οικοδομές, στα μεγάλα έργα, στις αποθήκες ή στους δρόμους των πόλεων που διασχίζουν δικυκλιστές αφοσιωμένοι στον κορεσμό της πείνας μας, για τον οποίο δεν μιλάει κανείς.
Τα εργατικά ατυχήματα δεν πουλάνε. Ακόμα και οι θάνατοι την ώρα -και εξαιτίας- της εργασίας πρέπει να είναι πολλοί για να σπάσουν τη συνωμοσία της αποσιώπησης από τα ΜΜΕ και της επικίνδυνης εξοικείωσής μας με τη μακάβρια συνέπεια της απουσίας μηχανισμών ελέγχου ή της υποβάθμισης των λιγοστών υπηρεσιών ασφαλείας.
Πενήντα ένας νεκροί εργαζόμενοι από την αρχή του χρόνου. Ο 51ος, ο 39χρονος μηχανικός Κώστας Αργύρης, που εδώ και 16 χρόνια έμπαινε στις στοές των μεταλλείων για να ελέγξει την ασφάλειά τους, έγινε χθες κυριολεκτικά και μεταφορικά η ανθρωποθυσία για να σωθούν άλλοι. Οι μεταλλωρύχοι που δεν θα μπουν στην προβληματική και καταπονημένη από τις εξορύξεις στοά.
Αλλά, πάνω απ’ όλα, έγινε ανθρωποθυσία για να αποκαλυφθεί η τρομακτική αποδυνάμωση της επιθεώρησης μεταλλείων ή της Επιθεώρησης Εργασίας, που βαφτίστηκε «ανεξάρτητη αρχή» για να ανεξαρτητοποιηθεί μόνο από τη ζοφερή πραγματικότητα των εργαζομένων, με τις παραβιάσεις ωραρίων, δικαιωμάτων, ορίων αντοχής, ενίοτε και του δικαιώματος στη ζωή.
Δεν είναι ατυχήματα, είναι εγκλήματα. Φυσικά και θα μας πουν γραφικούς που τα καταγγέλλουμε και τα αναδεικνύουμε. Το ίδιο κάνουν και με όσα συνδικάτα εδώ και χρόνια προειδοποιούν για τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι δουλεύοντας χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Φυσικά και δεν
θα βρεθεί στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ψελλίσει μια «συγγνώμη»,
μια υπόσχεση λήψης μέτρων. Αλλά παίρνει το κρίμα στον λαιμό του. Και
είναι βαρύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου