Στη συνέντευξη, που μπορείτε να βρείτε ολόκληρη εδώ (αγγλικά), ο Νόαμ Τσόμσκυ λέει μεταξύ άλλων πως «Η Ρωσική θέση ήταν ξεκάθαρη από καιρό. Την δήλωσε ξεκάθαρα ο [Ρώσος] υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαυρώφ, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε όταν ήταν στον ΟΗΕ: “Το κύριο ζήτημα είναι η σαφής θέση μας πως είναι απαράδεκτη η περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, όπως η ανάπτυξη επιθετικών όπλων που δύνανται να απειλήσουν έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας”. … Το ζήτημα πάει πίσω 30 χρόνια, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Έγιναν ευρύτατες συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας, ΗΠΑ και Γερμανίας (με κεντρικό ζήτημα τη γερμανική ενοποίηση). Δύο οράματα ήταν παρόντα. Ο σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσώφ πρότεινε ένα Ευρασιατικό σύστημα ασφαλείας, από την Λισαβώνα ως το Βλαδιβοστόκ, χωρίς κανένα στρατιωτικό μπλοκ. Οι ΗΠΑ το απέρριψαν: το ΝΑΤΟ παραμένει, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας να εξαφανιστεί».

Και συνεχίζει: «Για προφανείς λόγους η ενοποίηση των Γερμανιών μέσα σε μια εχθρική στρατιωτική συμμαχία δεν είναι καθόλου μικρό πρόβλημα για τη Ρωσία. Παρ όλα αυτά, ο Γκορμπατσώφ το αποδέχθηκε, με ένα quid pro quo: Καμμία επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά. Ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους [ο πρεσβύτερος] και ο υπουργός Εξωτερικών Τζέημς Μπέηκερ συμφώνησαν. Οι δικές τους δηλώσεις στον Γκορμπατσώφ: ‘Οχι μόνον για την ΕΣΣΔ αλλά και για άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είναι σημαντικό να έχουν διασφαλίσεις πως οι ΗΠΑ θα κρατήσουν εντός ορίων ΝΑΤΟ τη στρατιωτική τους παρουσία στην Γερμανία, και το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε ίντσα προς τα ανατολικά, από την σημερινή του στρατιωτική επικράτεια”. Ανατολικά, σήμαινε την Ανατολική Γερμανία. Κανείς δε σκεφτόταν τίποτε πέρα από κει, τουλάχιστον δημοσίως, και αυτό συμφωνήθηκε και από τις δύο πλευρές. Ήταν πολύ χαρούμενοι που είχαν την σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας στην ενοποίηση και το τελευταίο που θέλανε ήταν να έχουν και νέα προβλήματα».

Κατόπιν, ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρεται στην καταπάτηση της συμφωνίας από τον Μπιλ Κλίντον, που δέχθηκε στο ΝΑΤΟ την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχία, για να ακολουθήσει ο υιός Μπους που δέχθηκε στην Βορειατλαντική Συμμαχία όλες τις βαλτικές χώρες και προσκάλεσε την Ουκρανία να μπει στο ΝΑΤΟ το 2008, «απειλώντας άμεσα την αρκούδα» (poking the bear in the eye). «Πέρα από τις βαθιές ιστορικές σχέσεις και το μεγάλο ποσοστό ρωσικού πληθυσμού, η Ουκρανία είναι η γεωστρατηγική καρδιά της Ρωσίας. Η Γερμανία και η Γαλλία είχαν βάλει βέτο στην άσκεφτη πρόσκληση του Μπους, αλλά αυτή είναι ακόμη στο τραπέζι. Κανένας ρώσος ηγέτης δεν θα αποδεχθεί την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, σίγουρα δεν θα το έκανε ο Γκορμπατσώφ και το είχε ξεκαθαρίσει από τότε». 

Όσο για την θέση που μπορεί να έχει η Ουκρανία, σημειώνει πως η χώρα «μπορεί να έχει ανάλογο status με αυτό που είχε η Αυστρία και δύο σκανδιναβικές χώρες κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου: ουδέτερη, αλλά στενά συνδεδεμένη με τη Δύση και ασφαλής, μέλος της ΕΕ αν το θελήσει η ίδια η Ουκρανία». Και για την επίσημη επιμονή των ΗΠΑ περί της ανάγκης να σεβαστεί η παγκόσμια κοινότητα το δικαίωμα της Ουκρανίας, ως κυρίαρχου κράτους, να μπει στο ΝΑΤΟ, σημειώνει πως «Ο κόσμος ξέρει πολύ καλά την αφοσίωσή μας [των ΗΠΑ] στην κυριαρχία των ανεξαρτήτων κρατών, και ειδικά σε τρεις περιπτώσεις που εξαγρίωσαν τη Ρωσία: Ιράκ, Λιβύη και Κοσσυφοπέδιο – Σερβία»- τους λόγους αναλύει ο ίδιος στη συνέντευξή του. 

Η ρωσική διπλωματία και η αμερικανική επιθετικότητα

«Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ κλιμακώνει τις εντάσεις. Ο Ιστορικός Ρίτσαρντ Σακουα, ειδικευμένος στην Ανατολική Ευρώπη έχει παρατηρήσει πως “η ύπαρξη του ΝΑΤΟ δικαιολογείται από την ανάγκη διαχείρισης των απειλών που προκλήθηκαν από τη διεύρυνση του”, ένα εύλογο συμπέρασμα».

«Οι ΗΠΑ μανιωδώς ρίχνουν λάδι στη φωτιά ενώ η ίδια η Ουκρανία τους ζητεί να κατεβάσουν τους τόνους»

«Για πολλά χρόνια, επί ματαίω, ο Πούτιν έχει προσπαθήσει να πείσει τις ΗΠΑ να δώσουν κάποια προσοχή σε όσα αυτός και ο ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαυρώφ συνεχώς επαναλαμβάνουν» [επί του Ουκρανικού και του ΝΑΤΟ]

«Γιατί οι ΗΠΑ επιμένουν τόσο στην περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς σε σημείο που να μεταχειρίζονται ως άμεση μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όταν οι ίδιοι οι Ουκρανοί ηγέτες δε βλέπουν τέτοιο κίνδυνο; κι από πότε η Ουκρανία αποτελεί φάρο δημοκρατίας;»

«Αν η Ουκρανική κρίση λυθεί ειρηνικά, θα μετατραπεί σε ευρωπαϊκή υπόθεση, ρηγματώνοντας την μεταπολεμική Ατλαντιστική θεώρηση, που βάζει τις ΗΠΑ στην ηγεσία. Μπορεί ακόμη και να αποτελέσει προηγούμενο για κινήσεις προς μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, ίσως και μετακίνηση προς το όραμα του Γκορμπατσώφ. Με το κινεζικό Belt and Road να προχωρά από την Ανατολή, είναι πολύ μεγαλύτερα τα ζητήματα παγκόσμιας τάξης που εγείρονται».-