Μόνη πυξίδα η ειρήνη με τη σκέψη στους αμάχους (ΠΙΝΑΚΑΣ)

Δύσκολες ώρες, δύσκολες σταθμίσεις. Μόνη πυξίδα η ειρήνη. Θα αρκούσε μόνο η επίγνωση ότι η χώρα μας είναι καρυδότσουφλο σε τυφώνα, και μάλιστα στο μάτι του κυκλώνα για να το καταλαβαίνουμε.
 

 Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου

Μόνη πυξίδα η ειρήνη. Ακόμα και τώρα, καθώς μπαίνουμε βήμα βήμα στο ναρκοπέδιο της Ανατολικής Ουκρανίας.

Ποια είναι κάποια αυτονόητα; Δυνατό όχι στην επιβολή ενός μακρού Ρωσικού χειμώνα σε όλη την Ευρώπη. Καμιά συμπάθεια για την τόσο δημοφιλή στην Ελλάδα, δεξιά και αριστερά, νοσταλγία της Μεγάλης Ρωσίας. Καμιά συμπάθεια στον ηγέτη μιας μεγάλης βίαιης απολυταρχίας. Καμιά συμπάθεια για την αρκούδα που βρυχάται χρόνια τώρα στη Γεωργία, την Κριμαία, τη Λευκορωσία. Διαβάστε και τον Δημοσθένη Παπαδάτο, καλά τα λέει (σ.σ.: Το άρθρο του Δημοσθένη Παπαδάτου παρατίθεται στο τέλος μαζί με ένα σχόλιο από το artinews.gr).

Αλλά να είμαστε καθαροί. Αυτό είναι κούφιο και υποκριτικό χωρίς ταυτόχρονη απόρριψη των Δυτικών τυχοδιωκτισμών που εξίσου τροφοδοτούν τον νέο Ψυχρό Πόλεμο. Μεγαλώνουν διαρκώς τη σκακιέρα τους προς τα ανατολικά. Και πάντως, το ΝΑΤΟ κάνει εδώ και δεκαετίες σε μια σειρά από χώρες παρόμοια με αυτά που κάνει τώρα η Ρωσία. Άρα, σκέτος “αντιρωσικός αντιιμπεριαλισμός” δεν νοείται. Είναι πολύ φάλτσος.

Χωρίς να είμαι καθόλου ειδικός, κάθε άλλο, σαν να νιώθω πως το μεταψυχροπολεμικό οικοδόμημα ασφάλειας στην Ευρώπη δεν υπονομεύεται μόνο από τη μια πλευρά. Και οι δυο έχουν σπρώξει τον τοίχο να πέσει. Αλλά τούτη την ώρα ο Πούτιν είναι που ανάβει το φυτίλι.

Δύσκολες ώρες, δύσκολες σταθμίσεις. Μόνη πυξίδα η ειρήνη. Θα αρκούσε μόνο η επίγνωση ότι η χώρα μας είναι καρυδότσουφλο σε τυφώνα, και μάλιστα στο μάτι του κυκλώνα για να το καταλαβαίνουμε.

Πόσο λείπει μια συνεκτική ισχυρή Ευρωπαϊκή πίεση στην κατεύθυνση της ειρήνης. Και κυρίως, πόσο λείπει ένα δυνατό αντιπολεμικό κίνημα στην Ευρώπη και στη χώρα μας… 

*****

Δημοσθένης Παπαδάτος

Ενδεχόμενη αναγνώριση του Ντονμπάς από τον Πούτιν (UPD: συντελεσμένη πλέον https://www.cnn.gr/.../krisimes-ores-gia-tin-oykrania...), σε συνέχεια της σχετικής απόφασης από τη ρωσική Δούμα (και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία...), σημαίνει πιθανότατα τη γενίκευση μιας σύρραξης που έχει ήδη αρχίσει. Όσο θερμά κι αν επικαλούνται τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Μινσκ όλες οι πλευρές, η δεύτερη συμφωνία του Μινσκ, με την οποία μπήκε άνω τελεία στη σύρραξη, το Φλεβάρη του 2015, είναι άταφος νεκρός: κανείς δεν τηρεί τίποτα. 

 

Οι συμφωνίες του Μινσκ είναι διάτρητες από τις παραβιάσεις και των δύο πλευρών: το επιβεβαιώνει τώρα ο ουκρανικός βομβαρδισμός των αυτόνομων περιοχών του Ντονμπάς -- θα το επιβεβαιώσει αύριο πιθανή αναγνώριση των δύο κρατιδίων από τη Ρωσία. Αλλά αυτό το παιχνίδι παίζεται χρόνια τώρα: πότε από την Ουκρανία (με τουρκικά drones εναντίον των ρωσόφωνων από το 2020), πότε από τη Ρωσία (με 600.000 διαβατήρια σε ρωσόφωνους από το 2019, 230.000 Ουκρανούς ψηφοφόρους να παίρνουν μέρος στις ρωσικές εκλογές και, τις τελευταίες μέρες, με 150.000 ρωσικό στρατό στα σύνορα)

 

Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ αριστερή στάση που επιλέγει τη στήριξη σε ένα από τα δύο εμπόλεμα μέρη. Το μείζον είναι η αντίθεση στον πόλεμο. Οχτώ χρόνια έχει στοιχίσει 14.000 ζωές. Σημερινοί υπολογισμοί για το τι θα ακολουθήσει, μιλούν για το θάνατο 50.000 αμάχων.

 

Από την άλλη, υπάρχουν τα 'ιδιαίτερα καθήκοντα'. Δεν είμαστε στη Ρωσία. Στην Ελλάδα, χώρα-τμήμα της πολεμικής μηχανής που λέγεται ΝΑΤΟ, η εναντίωση στον πόλεμο περνά από την αντίθεση πρώτα στο ΝΑΤΟ και την ελληνική εμπλοκή μέσω Σούδας και Αλεξανδρούπολης. Αυτό είναι το μείζον, που βγάζει τον κόσμο στο δρόμο. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να σημαίνει επ' ουδενί πριμοδότηση της ρωσικής πολιτικής: είτε στη Γεωργία και τη Νότια Οσετία (το 2008), είτε με την προσάρτηση της Κριμαίας και την πολιτική διαμελισμού της Ουκρανίας, είτε με την πολιτική στη Λευκορωσία, η Ρωσία δεν είναι αντίβαρο στη στρατιωτικοποίηση της διεθνούς πολιτικής. Είναι ο ένας από τους κύριους ανταγωνιστές που την παροξύνουν.

 

[Φωτογραφία: Διάταξη των στρατευμάτων ΝΑΤΟ και Ρωσίας: το πεδίο της μάχης φαίνεται ότι ξεπερνά κατά πολύ την Ουκρανία]

 

*****

Ουκρανία: Σύγκρουση γεωπολιτικών συμφερόντων

 Γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Το διάγγελμα Πούτιν επιβεβαίωσε το άρθρο του artinews.gr με τίτλο "το ιστορικό της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας". Παραθέτω την εισαγωγή:

"Είναι αλήθεια ότι η πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ αμφισβητείται. H αμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας τους δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας(Κίνα και Ρωσία) νικά κατά μέτωπο και αντικαθιστά τον παλαιό, αλλά «μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και απαγορεύει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό...» (Π. Κονδύλης: Θεωρία του Πολέμου, σελ. 369).

Τι συμβαίνει, λοιπόν, σήμερα; Η Ουάσινγκτον επιχειρεί να περιορίσει τον «μείζονα χώρο» τόσο της Κίνας όσο και της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι προετοιμάζεται ένας μεγάλος πόλεμος; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι προετοιμάζονται πολλοί μικροί, ελεγχόμενοι (όσο μπορεί να λεχθεί αυτό) πόλεμοι. Για έναν τέτοιο πόλεμο μίλησε (του ξέφυγε) ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στην Ουκρανία."

Για τη διασφάλιση του μείζονα χώρου πέριξ της Ρωσίας μίλησε από την πλευρά του ο Βλ. Πούτιν. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ επιβάλλουν στη Ρωσία την πολιτική της "μέγκενης", αλλάζοντας όλα τα πολιτικά καθεστώτα που ήταν φιλικά σ' αυτή. Θυμίζουμε την υποστήριξη των Αμερικανών στους εθνικιστές και τους νεοναζί της Ουκρανίας σ' αυτό που οι δυτικοί αποκάλεσαν "εξέγερση" και ο Πούτιν "πραξικόπημα".

Συνεπώς έχουν δίκιο εκείνοι που λένε ότι πρόκειται για μία σύγκρουση γεωπολιτικών συμφερόντων σε ενδοκαπιταλιστικό επίπεδο...