Πώς θα αποφύγουμε βαρβαρότητα και πόλεμο
Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται το κουβάρι της βαρβαρότητας στη Γάζα με εγκλήματα εφάμιλλα εκείνων του γερμανικού ναζισμού. H βαρβαρότητα, η ολοένα και πιο συχνή και ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου ανοίγουν το δρόμο για τη γενίκευση τέτοιων πρακτικών. Ποιος λαός θα βρεθεί αύριο στη θέση των Παλαιστινίων; Ποια χώρα θα βρεθεί στη θέση του Κατάρ, του Ιράν ή της Υεμένης, που βομβαρδίζονται αυθαίρετα; Και να σκεφτούμε ότι το Κατάρ βομβαρδίστηκε παρότι είναι σύμμαχος των ΗΠΑ, όπως ακριβώς η Κύπρος υπέστη εισβολή το 1974, παρότι η Ελλάδα ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα, μέρα με τη μέρα κλιμακώνεται η αντιπαράθεση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία. Ο κίνδυνος κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου είναι παραπάνω από ορατός. Όταν για παράδειγμα ο αρχηγός του γερμανικού γενικού επιτελείου δηλώνει πως η Γερμανία πρέπει να είναι έτοιμη για πόλεμο το 2029, δεν μπορεί να συνεχίζεται αμέριμνη η καθημερινότητά μας. Διαψεύστηκαν οικτρά όσοι υποστήριζαν τη δεκαετία του 1990 ότι δήθεν η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση θα φέρει τη διαρκή ειρήνη. Οι πολυεθνικές των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης και προσπαθούν να ανακτήσουν το χαμένο οικονομικό έδαφος με τους εξοπλισμούς και τον πόλεμο.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει εμπλέξει πλήρως τη χώρα μας και στα δύο αυτά μέτωπα. Είναι συνυπεύθυνη για τη γενοκτονία στη Γάζα καθώς και για την όξυνση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Υπάρχουν δύο επιλογές μπροστά μας. Η πρώτη είναι να αποδεχτούμε την πορεία προς τη βαρβαρότητα και τον όλεθρο, που σημαίνει βαθιά φτώχεια για να υλοποιηθούν τα εξοπλιστικά προγράμματα και γενίκευση του πολέμου, που προφανώς δεν αφορά τα συμφέροντα των λαών.
Η δεύτερη είναι να σταματήσουμε την πορεία προς τον όλεθρο. Αυτό άμεσα απαιτεί τη συγκρότηση και ενδυνάμωση ενωμένου αντιπολεμικού κινήματος. Ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις στην ερμηνεία των αιτιών του πολέμου, σημασία έχει το κίνημα αυτό να είναι ενιαίο, να απαιτεί και να πιέζει την όποια κυβέρνηση ώστε να σταματήσει πλήρως κάθε είδους εμπλοκή και στα δύο μέτωπα. Η πίεση του κινήματος μπορεί ενδεχομένως να βάλει κάποιους φραγμούς στην εμπλοκή, να αποτρέψει κάποιες από τις χειρότερες καταστάσεις.
Όμως, ενώπιον της διεθνούς πραγματικότητας που ολισθαίνει στον όλεθρο απαιτούνται πιο δραστικές λύσεις. Στην ουσία χρειαζόμαστε μια ριζοσπαστική κυβέρνηση, που θα απελευθερώσει τη χώρα μας από τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και που θα χαράξει μια ανεξάρτητη, φιλειρηνική πολιτική, έξω από κάθε είδους στρατιωτικούς συνασπισμούς. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να μέινει έξω από τη λαίλαπα που έρχεται. Αυτό όχι μόνο θα αποδειχθεί σωτήριο για το λαό αλλά θα συμβάλλει αντικειμενικά στην εκτόνωση των διεθνών αντιθέσεων.
Κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο. Μια ουδέτερη Ελλάδα, προσηλωμένη στο σεβασμό του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ένας ενωμένος λαός, θα μπορεί να ελιχθεί επιδέξια ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Θα μπορεί να αξιοποιήσει το γεγονός ότι η παντοκρατορία των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι πλέον παρελθόν. Η Κίνα, οι χώρες BRICS+ είναι οι ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Μπορούμε να διεκδικήσουμε μια αυστηρά ισότιμη σχέση μαζί τους.
Πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε μια επανάσταση του νου. Να σκεφτούμε διαφορετικά. Πριν να είναι πολύ αργά.
Πηγή: Εφημ. Documento
* Ο Δημήτρης Καλτσώνης είναι καθηγητής θεωρίας κράτους και δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου