Πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης
Γιώργος Πετρόπουλος
Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης, πολιτικός αναλυτής, αρθρογράφος της «Καθημερινής»- παλιότερα το αφεντικό των εταιρειών που είχαν την ευθύνη των εκλογών στην Ελλάδα (ΔΕΛΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ και SingularLogic)- δήλωσε χθες, από τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ (Οικονόμου- Παυλόπουλος) ότι «πλέον, το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας». Κι αυτό απ’ αφορμή την απουσία ηγετών της ευρύτερης Αριστεράς- Κεντροαριστεράς από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου.
Προφανώς περάσαμε σε μια νέα κατάσταση όπου, τουλάχιστον ως λογική διαχωρισμού, επανέρχονται τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης. Και κάποιοι- το Μαξίμου και οι κατευθυνόμενοι από αυτό- ανέλαβαν να τα χορηγούν. Προς το παρόν προφορικά.
Θυμίζω πως πρόκειται για μια πολύ παλιά υπόθεση που νομίζαμε πως βρίσκεται οριστικά στο παρελθόν. Αλλά μάλλον έχουμε κάνει λάθος.
Από το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου κατά του κομμουνισμού και έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρακτική αυτών των πιστοποιητικών ήταν κανόνας του κράτους απέναντι στους κομμουνιστές και τους αριστερούς: Θεωρούνταν μειωμένης έως και ανύπαρκτης εθνικής συνείδησης. Δηλαδή ανθέλληνες, απάτριδες. Ενώ αντίθετα εθνικόφρονες και πατριώτες ήταν οι δεξιοί, οι αντικομουνιστές κεντρώοι και πάσης φύσεως αντικομουνιστές, δηλαδή φασίστες και δοσιλογικά καθάρματα.
Αυτό το καθεστώς υποτίθεται πως ενταφιάστηκε τελεσίδικα με τον νόμο περί άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου του 1989. Ένα νόμο της κυβέρνησης Τζανετάκη που είχε ένθερμο υποστηρικτή το πατέρα Μητσοτάκη.
Με τον υιό Μητσοτάκη τα πράγματα φαίνεται πως είναι αλλιώς. Πριν μερικά χρόνια ήθελε να επιβάλει επίσημη κυβερνητική παρουσία στις γιορτές μίσους για τον εμφύλιο- παρά και ενάντια στο νόμο του πατέρα του. Τώρα, παρά και ενάντια σε κάθε επίσημη άρση του διαχωρισμού των Ελλήνων σε πατριώτες και απάτριδες, σε εθνικόφρονες και μιάσματα, επαναφέρει τον διαχωρισμό.
Το εξοργιστικό σε αυτή την υπόθεση έχει και μια δεύτερη πλευρά. Αξιοποιείται η κηδεία του Σαββόπουλου για έναν τέτοιο διαχωρισμό. Δηλαδή ένας νεκρός. Είναι φανερό πως αυτό δεν έγινε τυχαία. Και φυσικά δεν έγινε εκ των υστέρων.
Στήθηκε. Αλλιώς πώς προέκυψαν τα άδεια καθίσματα των αρχηγών των κομμάτων της Αριστεράς- Κεντροαριστεράς με τα ταμπελάκια επάνω που έγραφαν την κομματική τους ιδιότητα; Ποιος ρώτησε τους πολιτικούς αρχηγούς αν θα παραβρεθούν κι αν θέλουν να καθίσουν σε συγκεκριμένες θέσεις; Αν συμφωνούν να εκφράσουν το σεβασμό τους προς τον εκλιπόντα και τους οικείους του μαζί με την κυβερνητική κουστωδία ή αν αυτό επιθυμούν να το κάνουν με τον τρόπο που εκείνοι νομίζουν; Από πότε η συμμετοχή στο πένθος ακολουθεί πρωτόκολλο;
Πρόκειται για αθλιότητα του Μαξίμου από την αρχή ως το τέλος.
ΥΓ. Σήμερα γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Την ημέρα του «ΟΧΙ» και της αντίστασης. Καλό, επομένως, είναι να θυμίσουμε πώς εφαρμόστηκε τότε, στον πόλεμο του ’40, η πρακτική του εθνικού διαχωρισμού και των πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης. Δηλαδή «Το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας».
Τότε, όταν ξέσπασε ο πόλεμος οι κομμουνιστές και οι Αριστεροί από τις φυλακές και τις εξορίες- αλλά και όσοι ήταν ελεύθεροι- ζήτησαν να πάνε στο Μέτωπο. Η δικτατορία του Μεταξά όμως έκανε κάτι άλλο. Δημιουργήθηκαν από το στρατό δύο «αποσπάσματα έργων» (το ένα με έδρα το Ναύπλιο και το άλλο με έδρα την Τρίπολη) για να συγκεντρωθούν, όπως έλεγε η σχετική διαταγή, «οι αμφιβόλου εθνικής συνειδήσεως οπλιται». Στο ένα απόσπασμα συγκεντρώθηκαν όλοι οι ιταλόφιλοι κλπ και στο άλλο οι κομμουνιστές.
Με τέτοιες λογικές και με τις ίδιες αντιλήψεις γιορτάζει σήμερα το Μαξίμου και οι συν αυτώ την εθνική επέτειο.-
 |
| 1941-01-22 Ο Στρατός ενημερώνει- Φτιάχνουμε στρατόπεδο έργων για τους κομμουνιστές |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου