Λίγα λόγια για την αυταρχική δημοκρατία - Του Τάσου Τσακίρογλου

 @European Union

Τάσος Τσακίρογλου

 

 

«Το αστικό κράτος, στηριζόμενο στη συγκατάθεση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, προβάλλει σαν υπέρτατη αξία, σαν καθεαυτό αγαθό, στην υπεράσπιση και συντήρηση του οποίου η νομιμότητα υποτάσσεται. Ετσι αλλάζει ο χαρακτήρας του συστήματος εγγυήσεων: από σύστημα εγγυήσεων των ατομικών ελευθεριών και της διαφωνίας γίνεται σύστημα εγγυήσεων της ασφάλειας που δεν προστατεύει πια τους πολίτες από τις καταχρήσεις εξουσίας του κράτους, αλλά το κράτος και τους “δημοκρατικούς” θεσμούς, από τη διαφωνία και την αντίθεση των πολιτών». Αυτά έγραφε ο Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος Λουίτζι Φεραγιόλι το μακρινό 1978 στη συλλογή δοκιμίων του με τίτλο «Αυταρχική Δημοκρατία και κριτική της πολιτικής» (εκδόσεις Στοχαστής).

Προχθές το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο υπερψήφισε ψήφισμα που καταδίκαζε την Ελλάδα για παραβιάσεις του κράτους δικαίου και της ελευθερίας του Τύπου. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει ένα αρνητικό ρεκόρ σε αυτούς τους τομείς, αφού έχουμε και λέμε:

● Μαζικές παρακολουθήσεις μέσω Predator και ΕΥΠ πολιτικών αντιπάλων, αξιωματούχων του Στρατού, δημοσιογράφων και πολιτικών στελεχών.
● Εκδικητικές αγωγές (SLAPP) κατά όσων δημοσιογράφων βγάζουν στη φόρα τα «άπλυτα» της κυβέρνησης.
● Μη εξιχνίαση της άγριας δολοφονίας του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ σχεδόν τρία χρόνια μετά.
● Ελλειψη πλουραλισμού στον Τύπο με υπερσυγκέντρωση στα χέρια λίγων ολιγαρχών και μονοπώλιο στη διανομή του από ένα και μοναδικό Πρακτορείο.
● Εκφοβισμός δικαστικών, όπως η Ελένη Τουλουπάκη και ο Χρήστος Ράμμος.
● Αδιαφάνεια και αργοί ρυθμοί στην έρευνα για το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου.
● Ασφυκτικές πιέσεις σε ανεξάρτητες αρχές όπως η ΑΔΑΕ και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Πλέον η χώρα μας κατατάσσεται, δυστυχώς, δίπλα στην Ουγγαρία του Ορμπαν και της αυταρχικής δημοκρατίας που αυτός έχει οικοδομήσει με απειλές σε δικαστές, εκβιασμούς και διώξεις.

Βέβαια τα δοκίμια του Φεραγιόλι αναφέρονται σε μια άλλη περίοδο, αυτή των «μολυβένιων χρόνων» (δανεισμένο από την ταινία της Μαργκαρέτε φον Τρότα) και στη «στρατηγική της έντασης», που, όπως έχει γίνει εκ των υστέρων γνωστό, είχε οργανωθεί από τη CIA σε συνεργασία με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Και αυτό γιατί την ίδια περίοδο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας ήταν ένα από τα ισχυρότερα στην Ευρώπη με ποσοστά άνω του 30%.

Σήμερα η κυβέρνηση, μετά τη δεκαετία της κρίσης, τους μαζικούς αγώνες κατά των μνημονίων και την τραυματική εμπειρία διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, στοχεύει, όπως έχει πει και ο Μάκης Βορίδης, στο να αποκλειστεί η Αριστερά από τη διακυβέρνηση της χώρας, αφού «οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».

Η μετατροπή της χώρας σε μια «αυταρχική δημοκρατία» σημαίνει την αλλαγή του συστήματος εγγυήσεων, ακριβώς όπως την περιγράφει ο Φεραγιόλι. Πρέπει να κατασκευαστεί ένας «εχθρός λαός» και μια «Πέμπτη Φάλαγγα», αποτελούμενη από όλους εκείνους που αμφισβητούν τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Είτε αυτοί είναι πολιτικοί της αντίπαλοι, είτε δημοσιογράφοι που αποκαλύπτουν τα συνεχόμενα σκάνδαλα της κυβέρνησης των «αρίστων».

Στο πλαίσιο αυτό οι παρακολουθήσεις και η διαρκής καταστολή είναι εκ των ων ουκ άνευ. Φοιτητές, αγρότες και διαδηλωτές βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με την κρατική βία, η οποία αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του αυταρχισμού. Το αναγκαίο συμπλήρωμα βέβαια σε αυτή τη βία είναι η βία της προπαγάνδας, αφού το μιντιακό σύστημα του Μαξίμου έχει την απόλυτη υπεροπλία και δεν σταματά να εργάζεται σκληρά 24 ώρες το 24ωρο. Και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Αξιος ο μισθός τους!