Σημαντικοί ηθοποιοί αντιδρούν δημόσια στην υποβάθμιση των σπουδών της δραματικής τέχνης, μιλώντας για «ανοιχτό πόλεμο» της κυβέρνησης ενάντια στο επάγγελμά τους και τον Πολιτισμό.
Άρης Λάσκος
Έβγαλε ανακοίνωση το ΔΣ του Εθνικού, το κοινοποίησε αυτούσιο η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, έβγαλε επίσης ανακοίνωση η ΓΣΕΕ.
Ή όλοι αυτοί είναι πολιτικά υποκινούμενοι απο τον ΣΥΡΙΖΑ και παραπληροφορημένοι, όπως ισχυρίζονται δημόσια οι Γιατρομανωλάκης και Βορίδης (η Κεραμέως πέρα βρέχει),
Ή πολύ απλά όλοι καλλιτέχνες έχουμε ΔΙΚΙΟ και σωστά λέμε ότι ΥΠΟΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ για να γίνουν δωράκια στα ΙΕΚ (και όπου αλλού).
(ΥΓ: Στο ίδιο μήκος κύματος, βέβαια, που να ναι οι αντίστοιχες ανακοινώσεις του Κ.Θ.Β.Ε., του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κλπ. Λέω εγώ τώρα)
Μάνια Παπαδημητρίου
Η κυβέρνηση επέλεξε τον δρόμο του να συσκοτίσει τα πράγματα όπως κάνει σε όλα τα θέματα και το ΥΠΠΟ φυσικά ακολουθεί. Η ανακοινωση του ΓΓ του ΥΠΠΟ που λέει οτι δεν άλλαξε τίποτα απλά δεν λέει την αλήθεια. Το εξηγήσαμε και χθες μέσω των σωματείων μας στη συνάντηση και επιμένει να το θέτει και δημόσια. Αυτό είναι προσπάθεια παραπλάνησης του κλάδου μας και ταυτοχρόνως υποτιμάει τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας.
Κύριε Γιατρομανωλάκη, δεν είμαστε παιδάκια που τα κοροϊδεύουν οι γονείς για να μην τα πάνε στο πάρκο την Κυριακή. Είμαστε κλάδος επαγγελματικός, έχουμε νομικούς συμβούλους και ειδικούς σε όλα τα ζητήματα δημόσιας διοίκησης. Επομένως σταματήστε αυτούς τους χειρισμούς δεν ταιριάζουν ούτε σε σας ούτε σ' εμάς.
Νίκος Ψαρράς
Σε μια χώρα όπου η σχολή Αστυνομίας γίνεται ΑΕΙ ενώ υποβιβάζονται οι Δραματικές σχολές σε απολυτηριο λυκείου -μετά από τρία δύσκολα και επίπονα χρόνια, με δωδεκάωρα μαθήματα, με αβεβαιότητα επαγγελματικής αποκατάστασης, με πολύ χαμηλούς μισθούς, με παραγωγούς που πολύ εύκολα παίρνουν πίσω όσα απλόχερα έχουν υποσχεθεί για να σε κλείσουν και μένουν ατιμώρητοι- ε τότε σε αυτή τη χώρα κάτι πάει λάθος.
Κάνουμε μια δουλειά, όπως και οι μουσικοί και οι χορευτές, οι απόφοιτοι σχολών κινηματογράφου και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες, που απαιτεί καθημερινή άσκηση και διάβασμα... τριάντα χρόνια τώρα διαβάζω, ενημερώνομαι, αγχώνομαι, είτε τα καταφέρνω,είτε αποτυχαίνω... εν ολίγοις τα «μεταπτυχιακά» μας δεν τελειώνουν ποτέ. Σε αυτή τη χώρα, «το λίκνο του πολιτισμού», απαξιώνεται κάθε μέρα η προσπάθεια μας να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε και να προσφέρουμε το μόνο που ξέρουμε: πνευματική τροφή. Το νομοσχέδιο αυτό πρέπει να ακυρωθεί άμεσα, αλλιώς ο αγώνας μας θα είναι συνεχης. Συγνώμη αν σας κούρασα... καλή χρονιά- εύχομαι- να έχουμε!
Ένας απόφοιτος νηπιαγωγείου.
Θανάσης Παπαγεωργίου
ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;
Ξύπνησε πάλι μέσα σας το τέρας της φασιστικής σας λεβεντιάς. Αιώνες ψάχνει συνεχώς δικαιολογίες για να ορθώσει το κορμί του και να απαιτήσει την κατάργησή μου. Δεν εκπλήσσομαι. Αιώνες με κυνηγάτε. Δεν πέρασε εποχή που να μην υπήρξατε ενοχλημένοι από την παρουσία μου. Με θεωρούσατε πάντοτε κάτι παρακατιανό και ενοχλητικό. Εσείς οι μορφωμένοι ΠΕ, εμένα τον αμόρφωτο ΔΕ.
Γιατί άραγε;
Δεν διστάσατε να με αφορίσετε. Με δείρατε, με προπηλακίσατε, με βασανίσατε, με εξορίσατε, με φυλακίσατε, αρνηθήκατε ακόμα και να με θάψετε. Με αποκλείσατε, όπως και τις ιερόδουλες, από τη θεία σας μετάληψη. Ήμουνα η διαρκής ενόχλησή σας. Ένα μίασμα.
Γιατί άραγε;
Θα θέλατε πολύ να απαγορέψετε την ύπαρξή μου. Να διαγραφεί από τον χάρτη ακόμα και η αναφορά του βδελυρού επαγγέλματός μου. Τι να ήταν αυτό που σας ενοχλούσε στην παρουσία μου; Τολμήσατε ποτέ να το παραδεχτείτε; Αιώνες σας ρωτάω τι σας έφταιξα και δεν απαντάτε. Δεν τολμάτε να απαντήσετε. Κλασική στάση. Βολεύεστε μόνο να με ονομάζετε πλάσμα του διαβόλου.
Γιατί άραγε;
Ποιος διάβολος άραγε μπήκε μέσα μου και τα βάζω μαζί σας; Μήπως επειδή έχω το θάρρος να καταγγέλλω τις βρωμιές και την ανηθικότητά σας; Μήπως επειδή τολμάω να πω αυτό που από φόβο ένας απλός πολίτης δεν τολμάει να ψελλίσει; Μήπως επειδή αυτό που κάνω έχει αρχή, μέση και τέλος ενώ η φαυλότητά σας δεν έχει τελειωμό; Μήπως επειδή πρωτοεμφανίστηκα μέσα σε θρησκευτικές τελετές και φοβάστε μη σας κλέψω το ποίμνιο; Γιατί, αιώνες τώρα, ασχολείστε τόσο πολύ μαζί μου; Τι σας φοβίζει στο πρόσωπό μου και κάθε τόσο θέλετε να με υποβαθμίσετε; Κι αυτή σας η αντίφαση; Τι βίτσιο είναι αυτό που σας δέρνει, από τη μια να με λοιδωρείτε και από την άλλη να μου ζητάτε πρώτη σειρά στην πλατεία για να με απολαύσετε; Να καμαρώνετε στους καλεσμένους σας ότι σήμερα είμαι -κι εγώ- μαζί σας, να κορδώνεστε λέγοντας ότι είσαστε φίλοι μου, να φωτογραφίζεστε πανευτυχείς δίπλα μου, να με χειροκροτάτε ενθουσιασμένοι. Εσείς οι απόφοιτοι Πανεπιστημίου και Κολλεγίων, εσείς οι μορφωμένοι ΠΕ, εσείς οι κατέχοντες τίτλους και αξιώματα, εσείς οι διπλωματούχοι της υποκρισίας, τι ζητάτε από έναν υπηρέτη της υποκριτικής;
Προσπαθώ να βρω την εξήγηση στην πρώτη από τις διατάξεις που είχατε υπόψη πριν με καρατομήσετε για πολλοστή φορά. Σ' εκείνον τον Νόμο 4830/21 που συμπεριλάβατε στο ΠΔ για την «ευζωία των ζώων συντροφιάς». Ξέρω πώς παρεισφρέουν αυτά τα άσχετα μέσα σε ένα ΠΔ. Αλλά τι τραγική σύμπτωση. Χτυπήσατε φλέβα. Γιατί αυτό ακριβώς είμαι. Ένα «ζώο συντροφιάς». Όχι και τόσο πιστό για σας, αλλά πάντως «συντροφιάς». Και δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς εμένα, γιατί όσο κι αν έχω στοιχειώσει τις, ανά τους αιώνες, βαρβαρότητές σας, στο βάθος ξέρετε ότι σε μένα θα βρείτε λίγη αλήθεια και ανθρωπιά, λίγο κουράγιο και ελπίδα, λίγη κατανόηση. Η λατρεία σας μπερδεύεται με το μίσος σας για μένα. Το γιατί είναι απλό: δεν μπορείτε να κάνετε αυτό που κάνω. Όσο κι αν προσπαθήσετε εγώ θα ασκώ την Τέχνη μου κι εσείς, καθισμένοι σε μια καρέκλα, που πατήσατε επί πτωμάτων για να την αποκτήσετε, θα μένετε αγκαλιά με το κορνιζαρισμένο ΠΕ σας, για να σας θυμίζει ότι είστε πιο μορφωμένοι από μένα, θλιβεροί χαρτογιακάδες χωρίς αύριο, χωρίς φαντασία, χωρίς χαρά. Θα με βρίσκετε πάντοτε μπροστά σας. Απέναντί σας. Με πολλή κατανόηση, αλλά απέναντί σας. Δεν θα σας αφήσω να σταθείτε σε χλωρό κλαρί. Σας περιμένω πάνω στη σκηνή μου. Τώρα, καλή χρονιά.
Αργύρης Ξάφης
Παλεύουμε, παλεύουμε, προσπαθούμε, συζητάμε, ζητάμε, όλοι ξέρουν ότι έχουμε δίκιο, αλλά η αλήθεια για την βούληση της συγκεκριμένης κυβέρνησης είναι μία και είναι η εξής:
ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ το πιστόλι
ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ οι ρόλοι
(Διαβάζω: Η ανωτατοποίηση της Σχολής Αστυφυλάκων αποτελούσε μια πρωταρχικής σημασίας συνδικαλιστική διεκδίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, ένα προσωπικό στοίχημα της ηγεσίας της...)
Έτσι γίνονται οι δουλειές παιδιά.
Καλλιόπη Ευαγγελίδου
Άνθρωποι που γνώρισαν την τέχνη από πανελλήνιες εξετάσεις. Καλλιτέχνες των πανελληνίων και αν κρίνουμε από τις βάσεις όχι ιδιαίτερα υψηλόβαθμοι. Για την εισαγωγή στα τμήματα θεάτρου δεν προβλέπεται κάποιο έξτρα καλλιτεχνικό μάθημα. Γράφεις αρχαία λατινικά κι επειδή δεν είσαι και κάνας πρώτος μαθητής βάλε κι ένα θεατρικών σπουδών να βρίσκεται. Λυπάμαι με αυτό που διαβάζω από την κοσμητεία του ΕΚΠΑ.
Εγώ σε αυτή την αντιπαράθεση δεν ήθελα να μπω γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να προχωρήσουμε για το καλό του θεάτρου κάνοντας όλοι ένα βήμα πίσω. Οι ηθοποιοί, επειδή με γέννησαν και τους ξέρω, είναι πάντοτε οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την μόρφωση, πάντοτε κάνουν πίσω μπροστά στην πρόοδο υποτιμώντας πολλές φορές τον εαυτό τους.
Τα τμήματα θεάτρου στήθηκαν από τους αγώνες τους. Όλοι εσείς που πουλάτε σήμερα μούρη και διαπλέκεστε με την εξουσία υπάρχετε γιατί το διεκδίκησαν αυτοί οι «παλιάτσοι» που σήμερα δεν τους θεωρείτε ούτε απόφοιτους τεχνικής σχολής. Ούτε εμείς που είμαστε σήμερα 50 είχαμε την δυνατότητα να επιλέξουμε τμήματα θεάτρου τα οποία συστήθηκαν μέσα στην δεκαετία του '90. Από τους αγώνες των γονιών μας. Από τα μπουλούκια. Αυτοί σας έκαναν θεωρητικούς. Αυτοί διέσωσαν τα κείμενα που εσείς μελετάτε. Και σήμερα λέτε αυτές τις απρέπειες για μια θεσούλα. Ντροπή.
Το θέατρο είναι στην σκηνή πρώτα και μετά στα βιβλία. Η μουσική είναι στους ήχους πρώτα και μετά στην θεωρία. Ο χορός είναι στο σώμα πρώτα και μετά στα βιβλία. Ντροπή.
Ντροπή σας.
Αντί να διεκδικήσετε να μην διορίζονται σε θέσεις καλλιτεχνικές με άλλα πτυχία πλην των θεατρικών. Αντί να αγωνιστείτε για την αναβάθμιση των δραματικών σχολών και την σύνδεση τους με τα ανώτατα ιδρύματα. Αντί να αγωνιστείτε οι απόφοιτοι των καλλιτεχνικών σχολών να έχουν ευρύτερη πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, αντί να επιδιώξετε οι κατατακτήριες εξετάσεις των καλλιτεχνικών τμημάτων να αφορούν πρωτίστως καλλιτέχνες, αντί να διεκδικείτε την παρουσία δραματολόγων μέσα στα θέατρα, αλλά δραματολόγων που να έχουν δει καμιά παράσταση, όχι δραματολόγων της παπαγαλίας, αντί να διεκδικείτε μαζί με τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες την επιστημονική κι όχι τυχάρπαστη διαχείριση του πολιτισμού στην Ελλάδα, διεκδικείτε έναν κόσμο μίσους, γραφειάδων, και υπαλλήλων.
Λυπάμαι.
Ξεχωρίζω το τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ στο οποίο έχω γνωρίσει σημαντικούς καλλιτέχνες και επιστήμονες. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις.
Το θέατρο είναι στην σκηνή. Τελεία και παύλα.
Δώρα Χρυσικού
Λοιπον έχω να σας πω τα εξής. Στην Αγγλία που έχει τεράστια παράδοση στις δραματικές σχολές και διαθέτει μερικές σπό τις καλύτερες του πλανήτη όλες οι δραματικές σχολές είναι ιδιωτικές. Αυτό είναι το ένα. Οι δραματικές σχολές κάθε δύο χρόνια βαθμολογούνται από τον αρμόδιο φορέα (Federation of Drama Schools) για το αν πληρούν τις προυποθέσεις και τα κριτήρια να ανήκουν στην κατηγορία όπου μπορούν οι απόφοιτοί τους να έχουν equity (κάτι σαν πιστοποίηση). Κάθε δυο χρόνια δηλαδή γίνεται evaluation των παροχών και των τίτλων σπουδών τους και αναρτάται κάθε χρόνο μια λίστα με την καλύτερες σχολές της χώρας. https://www.justaddmilkjam.com/news/the-top-drama-schools-in-the-uk-2022?format=amp) Αυτή είναι η λίστα για το 2022. Διαβάστε το άρθρο, αξίζει! Οι σπουδές στις δραματικές σχολές είναι τριετείς και με αυτό το πτυχίο μπορείς να κάνεις μεταπτυχιακό. Μόλις σήμερα έμαθα οτι το Εθνικό Θέατρο της Νορβηγίας θεώρησε το αντίστοιχο πτυχίο θεάτρου από την Αγγλία ως Bachelor. Στην Αγγλία πολλοί συμμαθητές μου έκαναν μεταπτυχιακό με το δίπλωμα της Δραματικής Σχολής και εγώ με αυτο το δίπλωμα (από αγγλική δραματική σχολή) έγινα δεκτή σε μεταπτυχιακό τμήμα συμβουλευτικής ψυχολογίας. Σε ΟΛΟ τον πλανήτη δηλαδή τα πτυχία των δραματικών σχολών είναι αποδεκτά και σου ανοίγουν δρόμο για άλλες σπουδές. Εδώ αποτελούμε εξαίρεση και θεωρούμαστε απόφοιτοι λυκείου. Σε όλο τον πλανήτη σεβονται και τιμούν τους καλλιτέχνες και τους θεωρούν πολύτιμους και αναγκαίους. Τους εκπαιδεύουν και τους επιχορηγούν. Εδώ τους αντιμετωπιζουν ως παρίες και ενοχλητικούς. Θα παλέψουμε για τα αυτονόητα.
Ελένη Ράντου
Έχοντας τελειώσει παράλληλα σπουδές στη δραματική σχολή και ταυτόχρονα σε σχολή της φιλοσοφικής, δηλώνω υπεύθυνα πως οι σπουδές σε δραματική σχολή είναι πιο απαιτητικές, πιο επίπονες, πιο σύνθετες, πιο χρονοβόρες, απαιτείται εκατό τοις εκατό φυσική, σωματική και πνευματική παρουσία, πράγμα που δε χρειάζεται στις υπόλοιπες σπουδές, ομαδικότητα, εγρήγορση κάθε μέρα... δεν είναι αστείο πράγμα ούτε πάρεργο τέτοιες σπουδές. Αστείο πράγμα ήταν οι σπουδές στη γαλλική φιλολογία που στα χρόνια μου διδασκόμασταν στα ελληνικά και έπρεπε να μεταφράζουμε μόνοι μας τα βιβλία και να τα δίνουμε στα Γαλλικά.
Είναι πραγματικά άδικο να υποβαθμίζονται έτσι οι σπουδές δραματικής τέχνης. Μια θλιβερή απόφαση να εξισωθούν αυτές οι σπουδές με πτυχίο Λυκείου. Τρία χρόνια τόσο απαιτητικών σπουδών δεν μπορεί να ισούται με το τίποτα. Προσωπικά αυτές οι σπουδές με έκαναν αυτό που είμαι.
Περικλής Μουστάκης
Αποδεδειγμένα το Θέατρο κολλάει στον άνθρωπο ιούς υψηλής αισθητικής/ ιούς αναστάτωσης ψυχικής και πνευματικής/ τον ταρακουνάνε σφόδρα/ τον ξυπνάνε/ με αποτέλεσμα το θύμα να αναζητά ανώτερη ποιότητα ζωής και αυτοσυνειδησία/ λειτουργεί δε και πράττει με εσωτερικότητα/ ακράτως υποκειμενικά/ αυτό που βαθιά επιθυμεί/ δεν χειραγωγείται με το τίποτα το θύμα/ Τέτοιας φύσεως άτομα είναι λίαν επικίνδυνα διότι ως θύματα διατηρούν εν θερμώ εντός τους και συγκροτούν Άνθρωπο/ καθώς και συγκρατούν την Ύπαρξη την Ανθρώπινη από κάθε εκτροπή της/ ως θεματοφύλακές της άγγελοι/ ως άγγελοι ηδονής πνευματικής/ Δηλαδή ως θύματα.//
Χάρης Τζωρτζάκης
Το 1959 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ηρώδειο η παράσταση «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Τη μουσική υπέγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Γιάννης Τσαρούχης και τις χορογραφίες η Ραλλού Μάνου. Συνάντηση τιτάνων.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης ακούστηκαν κάποιες αποδοκιμασίες από λιγοστούς θεατές με αφορμή την ενδυμασία ενός ηθοποιού ως ιερέα με καλυμμαύκι σε μια σκηνή θυσίας. Την επομένη η παράσταση απαγορεύθηκε.
«Ανακοινούται από το υπουργείον Προεδρίας της Κυβερνήσεως ότι κατ' εντολήν του κ. Κωνσταντίνου Τσάτσου ματαιούται η δευτέρα παράστασις των "Ορνίθων" του Αριστοφάνους, η οποία επρόκειτο να δοθεί σήμερον Κυριακή και ώραν 20.30. Το χθες εμφανισθέν έργον ατελέστατα προπαρασκευασμένον απετέλεσε παραμόρφωσιν του πνεύματος του κλασικού κειμένου, ωρισμέναι δε σκηναί αυτού παρουσιάσθησαν κατά τρόπον προσβάλλοντα το θρησκευτικόν αίσθημα του λαού».
Η απαγορευμένη στην Ελλάδα παράσταση απέσπασε το 1962 το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ των Εθνών του Παρισιού και διθυραμβικές κριτικές σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής της περιοδείας.
Η παράσταση στην τελική της εκδοχή παρουσιάστηκε επιτέλους στην Επίδαυρο το 1975 με τη Ζουζού Νικολούδη να υπογράφει αυτή τη φορά τις χορογραφίες. Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση μίλησαν για μέθεξη και μυσταγωγία. Τα πουλιά της Νικολούδη ίπτατο πάνω από το κοίλο, η μουσική το Μάνου τρύπαγε ως τα βάθη τις ψυχές και τα ζωγραφισμένα στο χέρι του Τσαρούχη κοστούμια δημιουργούσαν ένα εικαστικό υπερθέαμα. Όχι από αυτά τα σύγχρονα, τα φαντεζί. Ένα πραγματικό υπερθέαμα. Που σημαίνει ένα θέαμα από άλλον πλανήτη. Που σημαίνει ένα θέαμα που υπερβαίνει το θάνατο. Και γιορτάζει τη ζωή.
Ποτέ και κανένας δεν μπόρεσε να τα βάλει με τις τέχνες.
Δώρα Χρυσικού
Αν μπορούσαν να μας εξαφανίσουν θα το κάνανε. Τώρα απλώς μας απαξιώνουν. Το θεωρώ λογικό. Είμαστε ο κλάδος που τους έχει δημιουργήσει πονοκέφαλο. Ο κλάδος απ' τον οποίο δεν αντλούν ψήφους. Ο κλάδος που ξεκίνησε το κίνημα metoo. Που έβαλε τους πρώτους κατηγορούμενους στο εδώλιο. Ο κλάδος που στην καραντίνα δημιούργησε τους support art workers. Ο κλάδος που βοηθάει τους υπόλοιπους να μην πάθουν ομαδική παράκρουση. Ο κλάδος που αγωνίζεται, αντιστέκεται και αμφισβητεί την εξουσία τους. Θα παλέψουμε και για τα πτυχία μας παιδιά. Είμαστε μαθημένοι. Δεν μασάμε. Είμαστε σε διαρκή πόλεμο μαζί τους. Πάρτε το χαμπάρι.
Χάρης Μαυρουδής
Ξεκίνησαν (οι κρατούντες) με την ισοβάθμηση κολεγίων - Πανεπιστημίων, δεν μιλήσαμε...
Συνέχισαν με την μείωση εισαχθέντων στα Πανεπιστήμια, δεν μιλήσαμε...
Θεσμοθέτησαν τις «τράπεζες θεμάτων» προκειμένου ακόμα περισσότερα παιδιά να μην τελειώσουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να στραφούν στον χώρο της φτηνής εργασίας, δεν μιλήσαμε...
Τώρα ήρθε η σειρά μας... με την υποβάθμιση των πτυχίων των σπουδών μας, που πλέον θα ισοδυναμούν με απολυτήρια Λυκείου και ας σπουδάσαμε τρία με τέσσερα χρόνια σε Ανώτερες Σχολές Δραματικής Τέχνης, που απαιτούσαν απολυτήριο Λυκείου και οι οποίες ήταν αναγνωρισμένες από το Υπουργείο Πολιτισμού και ακολουθούσαν το πρόγραμμα σπουδών που όριζε το Υπουργείο.
Τώρα συνάδελφοι, κανείς δεν θα μιλήσει για εμάς...
Γιατί έτσι συμβαίνει πάντα...
Αυτό είναι το κόλπο προκειμένου να κάνεις τη δουλειά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου