Ανακοίνωση Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας, 27/1/2023
Στις 26/1/2022 συζητήθηκε ενώπιον της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου το κρίσιμο, για πάρα πολλούς υπερχρεωμένους δανειολήπτες, ζήτημα της δυνατότητας των λεγόμενων “Εταιρειών Διαχειρίσεως Απαιτήσεων εκ δανείων και πιστώσεων” ή servicers – δηλαδή των εγχώριων εκπροσώπων των funds («Εταιρείες Αποκτήσεως») που έχουν αποκτήσει μαζικά τα κόκκινα δάνεια (και συνήθως βρίσκονται στο εξωτερικό)- να ενεργούν, ως διάδικοι, διαδικαστικές πράξεις και διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης κατά των οφειλετών. Το ζήτημα αυτό οδηγήθηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με παραπεμπτική απόφαση του ίδιου δικαστηρίου (ΑΠ 1873/2022) καθώς ήδη είχαν εκδοθεί αντιφατικές αποφάσεις του Αρείου Πάγου που έκριναν με αντίθετο τρόπο το ίδιο ζήτημα, το αν υπάρχει δηλαδή ή όχι ενεργητική νομιμοποίηση των εκπροσώπων των funds να είναι διάδικοι, εφόσον τα funds έχουν αποκτήσει τα κόκκινα δάνεια στα πλαίσια του νόμου 3156/2003, που δεν προβλέπει σχετική ενεργητική νομιμοποίηση εκπροσώπου άλλου από την αποκτώσα εταιρεία. Συγκεκριμένα πρόσφατα η απόφαση 822/2022 ΑΠ έκρινε ότι οι εταιρείες διαχείρισης δεν έχουν τέτοια νομιμοποίηση, όταν η αποκτώσα εταιρεία έχει αποκτήσει την απαίτηση δυνάμει του ν. 3156/2003, ενώ το ακριβώς αντίθετο έκριναν οι αποφάσεις ΑΠ 1102/2022, ΑΠ 1343/2022 και ΑΠ 865/2022, μεταξύ άλλων. Σε κάθε περίπτωση, δεν αμφισβητείται η νομιμοποίηση των servicers αν η μεταβίβαση του δανείου έγινε δυνάμει του Ν. 4354/2015 που προβλέπει σχετική νομιμοποίηση.
Το πρόβλημα από νομικής πλευράς, είναι ότι υπάρχουν δύο παράλληλα νομικά πλαίσια για την μεταβίβαση απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις: ο παλιότερος νόμος 3156/2003 και ο νεότερος νόμος 4354/2015 που έχουν διαφορετικές προβλέψεις. Ο νεότερος νόμος, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της μνημονιακής συνθηκολόγησης του 2015, δεν αντικατέστησε, ούτε τροποποίησε τον παλιότερο, με συνέπεια να δημιουργηθούν δύο παράλληλα πλαίσια. Οι περισσότερες μεταβιβάσεις, συνέχισαν να γίνονται με τις διατάξεις του παλιότερου νόμου 3156/2003 (εταιρείες ειδικού σκοπού του άρθρου 10), καθώς σε αυτόν δεν προβλέπονταν ούτε καν οι ελάχιστες προστατευτικές ρυθμίσεις που περιλαμβάνει ο νεότερος ν. 4354/2015 (συγκεκριμένα η υποχρέωση του fund να υποβάλλει πρόταση για ρύθμιση στον δανειολήπτη πριν προχωρήσει σε διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης). Συνεπώς τα funds προτίμησαν τον ν. 3156/2003 γιατί τους άφηνε τα χέρια ελεύθερα να προχωρήσουν απευθείας σε αναγκαστική εκτέλεση αν το ήθελαν. Το πρόβλημα ωστόσο, προέκυψε στο γεγονός ότι ο ν. 3156/2003 δεν προέβλεπε ρητά την ενεργητική νομιμοποίηση τρίτου, δηλαδή πέραν του δικαιούχου της απαίτησης να ενεργεί ως διάδικος.
Συνεπώς η απόφαση 822/2022 ΑΠ δημιούργησε πρόβλημα στις εταιρείες διαχείρισης καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των δανείων έχει μεταβιβαστεί με τον παλιό νόμο και δόθηκε πάτημα σε πολλές περιπτώσεις στους δανειολήπτες να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα των διαδικασιών αναγκαστικής εκτέλεσης για τον νομικό αυτό λόγο της έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης. Μια ενδεχόμενη επικράτηση της νομικής άποψης που διατυπώθηκε στην απόφαση αυτή, στην Ολομέλεια του ΑΠ θα ήταν μια σημαντική προσωρινή νίκη για τους δανειολήπτες και τους συμπαραστάτες τους και για τον λόγο αυτό, η στήριξη μας στους συναδέλφους και τους φορείς που δίνουν αυτή τη νομική μάχη είναι δεδομένη. Ωστόσο ακόμη και η ευνοϊκότερη κρίση του ΑΠ στο ζήτημα αυτό δεν μπορεί να δώσει πραγματική λύση στο τεράστιο πρόβλημα της αδυναμίας μεγάλης μερίδας των συμπολιτών μας να ανταποκριθούν στα χρέη τους και την συνακόλουθη καταλήστευση της λαϊκής περιουσίας και των πρώτων κατοικιών από τις Τράπεζες και τα κερδοσκοπικά funds. Ήδη, οι δανειστές του ελληνικού κράτους απειλούν με κατάπτωση των κρατικών εγγυήσεων (πρόγραμμα Ηρακλής) και εγγραφή δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό χρέος. Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση προτίθετο να νομοθετήσει ρητά τη δυνατότητα πλειστηριασμών από τα funds αλλά μετά από αντιδράσεις υποχώρησε και πέταξε το μπαλάκι στον Άρειο Πάγο.
Η προστασία της κύριας κατοικίας και των ευάλωτων δανειοληπτών δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα με το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο που τους έχει καταστήσει έρμαιο των Τραπεζών και των κάθε λογής κερδοσκόπων. Μετά από διαδοχικό ψαλίδισμα της νομοθετικής προστασίας της κύριας κατοικίας επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αφού με διαδοχικές ρυθμίσεις περιορίστηκε όλο και περισσότερο το εύρος των προσώπων που μπορούσαν να προστατεύσουν την κατοικία τους και αυτό γινόταν με αντάλλαγμα όλο και αυστηρότερους όρους, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατάργησε πλήρως την προστασία της με το ν. 4738/2020. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να υπάρξει νομοθετική λύση για την προστασία της πρώτης κατοικίας αυτοτελώς και καθολικά, για την κατάργηση των διατάξεων του πτωχευτικού κώδικα που προβλέπουν την πλήρη εκποίηση της περιουσίας των φυσικών προσώπων που βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμής, για την κατάργηση των διατάξεων του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που προβλέπουν διαδικασίες fast truck αναγκαστικής εκτέλεσης χωρίς αποτελεσματική άμυνα των οφειλετών (ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί κ.α.) και για την αποτελεσματική ελάφρυνση των αδύναμων οφειλετών από τις οφειλές που αδυνατούν να εξοφλήσουν (διαγραφή και βιώσιμη ρύθμιση οφειλών).
Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι οφείλουν να μπουν μπροστά στη μάχη για την προστασία της κύριας κατοικίας και να αποφασίσουν την Αποχή των δικηγόρων από κάθε ενέργεια προς πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας, μέχρι να δοθεί νομοθετική λύση, όπως προτείναμε και στις θέσεις μας ενόψει των τελευταίων εκλογών του ΔΣΑ.
Η Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή στηρίζει τις κινητοποιήσεις κατά των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας και απαιτεί μαζί με τους φορείς και τις συλλογικότητες που συμμετέχουν:
– Καμιά νομιμοποίηση στα ληστρικά Funds
– Προστασία με νόμο της Α’ κατοικίας
– Οριστική διαγραφή χρεών ευάλωτων νοικοκυριών
– Κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών
– Διαγραφή τοκογλυφικών χρεώσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου