Η μοναρχία στην Ελλάδα, ως… οικονομική ρουφήχτρα! - Ζαλίζουν οι αριθμοί...
Ανάμεσα στα πολλά ζητήματα που αφορούν τη μοναρχία στην Ελλάδα
(πολιτικά, γεωπολιτικά, συνωμοτικά, κλπ), αυτοτελή σημασία έχει η
ιδιότητα του «θεσμού» ως… ρουφήχτρας, που κατάπινε σε βαθμό αδιανόητο
δημόσιο χρήμα. Μιας και συζητείται επί τόσες ημέρες η «εξώδιος
ακολουθία» του έκπτωτου μονάρχη, ας ασχοληθούμε λίγο και με μια «εισόδιο
διαδικασία». Την διαχρονική είσοδο χρημάτων στα ταμεία του Παλατιού.
Έπεται σταχυολόγηση, αναγκαστικά επιλεκτική, διότι μια σχετικά πλήρης θα απαιτούσε βιβλίο ολόκληρο.
Ας επισημανθεί πριν απ’ όλα ότι οι παροχές δεν περιορίζονταν στο
«ρευστό». Λόγου χάρη, το 1887 η τότε κυβέρνηση του Χ. Τρικούπη
παραχώρησε 250.000 στρέμματα της Μανωλάδας Ηλείας στον διάδοχο
Κωνσταντίνο, ως δώρο για τον επικείμενο γάμο του με την πριγκίπισσα
Σοφία, αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄. Καθώς οι γάμοι
εκείνοι τελέστηκαν στην Αθήνα, το 1889, η δημοτική αρχή της πόλης
ενέκρινε πίστωση 200.000 δραχμών. Επειδή δεν είχε τόσα χρήματα,
δανείστηκε με επιτόκιο 7%, για τη δέουσα «μεγαλοπρέπεια» των
εορτασμών…
Στα χρόνια εκείνα, η συνήθης «ταρίφα» της κρατικής επιχορήγησης σε
γάμους που έκαναν οι ημέτεροι «γαλαζοαίματοι» ήταν 400.000 δρχ. Τεράστιο
ποσό, τότε. Έγιναν δυο τέτοιοι γάμοι μέσα στο 1889 – ο άλλος, που
προηγήθηκε κατά λίγους μήνες, ήταν εκείνος της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας
με τον δούκα Παύλο Αλεξάντροβιτς της Ρωσίας, γιο του τσάρου.
Τουλάχιστον η τελετή έγινε στην Αγία Πετρούπολη και δεν χρειάστηκε να
«ξηλωθεί» ο δήμος Αθηναίων και για αυτήν.
Πολιτική διαμάχη ξέσπασε το 1896, στα τέλη Νοεμβρίου, όταν η τότε
κυβέρνηση του Θ. Δηλιγιάννη αποφάσισε να εκταμιεύσει τα «συνήθη» 400
χιλιάρικα για την «προικοδότηση» της πριγκίπισσας Μαρίας, που επρόκειτο
να παντρευτεί άλλο Ρώσο δούκα, τον Γεώργιο Μιχαήλοβιτς.
Το πράγμα γινόταν πλέον πολύ «χοντρό», για τρεις λόγους. Πρώτος
λόγος: Η χώρα είχε χρεοκοπήσει, προ τριετίας κι αντιμετώπιζε τις
αφόρητες πιέσεις – και απειλές- των δανειστών. Δεύτερος λόγος: στα μέσα
Νοεμβρίου, φοβερή πλημμύρα είχε καταστρέψει σημαντικό μέρος της Αθήνας
και του Πειραιά. Ήταν τεράστιες οι οικονομικές ανάγκες για την
αντιμετώπιση της κατάστασης, ιδίως για την περίθαλψη των πλημμυροπαθών.
Τρίτος λόγος: Ήταν κοινό μυστικό ότι η χώρα προετοιμαζόταν για πόλεμο
με την Τουρκία (ναι, εκείνος ο ολέθριος του 1897). Κι η αλήθεια είναι
ότι πολλοί βουλευτές, απ’ όσους τάχθηκαν εναντίον της καταβολής του
ποσού των 400.000 στη βασιλική οικογένεια, επιχειρηματολόγησαν
επικαλούμενοι μόνο τις στρατιωτικές ανάγκες, έχοντας ήδη «ξεχάσει» την
πλημμύρα και τις συνέπειές της.
Στις 3 Δεκεμβρίου, η Βουλή ενέκρινε έκτακτη δαπάνη του υπουργείου
Εσωτερικών για την περίθαλψη των πλημμυροπαθών: μόλις 50.000 δραχμές.
Την επόμενη ημέρα ενέκρινε τα 400 χιλιάρικα για την πριγκίπισσα. Το ποσό
αυτό ισοδυναμούσε με το 95% του κονδυλίου που διατέθηκε από το δημόσιο
ταμείο για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής Μύλων – Καλαμάτας. Και
υπερτερούσε κατά 27.400 δρχ. του συνόλου των ετήσιων βουλευτικών
αποζημιώσεων.
Ένας ήταν στο θρόνο, δύο επιχορηγήθηκαν…
Αρκετές πολιτικές προστριβές προκάλεσε και το ζήτημα του ύψους των
«κανονικών» κρατικών χορηγιών προς τους εκάστοτε μονάρχες. Οι αποδοχές
των Ελλήνων προέδρων της περιόδου 1924 – 1935 κυμάνθηκαν από 1.5 εκατ.
έως 1,9 εκατ. δρχ, αλλά η βασιλική χορηγία το 1921 έφθανε στα 4,2
εκατομμύρια.
Το 1921, μάλιστα, θεσμοθετήθηκε κάτι… ξεχωριστό: Ο Κωνσταντίνος Α΄,
ο παππούς του «Κοκού», έλαβε αναδρομική χορηγία – αφορολόγητη- για τα
χρόνια της εξορίας του στην Ελβετία. Δηλαδή για το χρονικό διάστημα 1917
– 1920, κατά το οποίο βασίλευε ο γιός του Αλέξανδρος, κανονικότατα
χορηγούμενος. Με άλλα λόγια, ένας βασίλευε, δυο έλαβαν επιχορήγηση.
Σημασία, όμως, είχε κάτι ακόμη: ο – αποκατασταθείς στο θρόνο-
Κωνσταντίνος Α΄ υπέγραψε το οικονομικό ευεργέτημα στον εαυτό του,
ευρισκόμενος στη Μικρά Ασία. Είχε πάει να επιθεωρήσει το στράτευμα κι
εκεί υπέγραψε, στις 23 Ιουλίου, την απόφαση για την αναδρομική χορηγία,
που έγινε νόμος τέσσερις ημέρες αργότερα (ΦΕΚ 130, 28.7.1921 ). Τόσο
πολύ αδημονούσε, που δεν περίμενε καν λίγες ημέρες, να υπογράψει στην
Αθήνα…
Όλα αυτά βεβαίως θα αποδεικνύονταν «ψίχουλα», μπροστά στο χρήμα που
θα απομυζούσε η «βασιλική πρόνοια», ή «πρόνοια βορείων επαρχιών
Ελλάδος» , όπως ακριβώς ονομαζόταν, της βασίλισσας Φρειδερίκης.
Η «βασιλική πρόνοια» θεσπίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, τον
Ιούλιο του 1947. Σχετικό βασιλικό διάταγμα όρισε ότι θα γινόταν επί ένα
εξάμηνο ειδικός έρανος, σε όλη την επικράτεια, «προς βοήθειαν των
πληθυσμών των πληγέντων εκ των διαδραματιζομένων εις την Βόρειον Ελλάδα ή
και αλλαχού γεγονότων».
Τη… δουλειά την ανέλαβε προσωπικά η Φρειδερίκη: σε πρώτο στάδιο, τα
παιδιά απομακρύνθηκαν από τις εμπόλεμες περιοχές και κλείστηκαν σε
«παιδουπόλεις» που φρουρούνταν. Τυπικά, αυτό έγινε για να προστατευτούν
από τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού. Ουσιαστικά, τούτη η
«βελούδινη» αιχμαλωσία ασκούσε τρομερή πίεση στις οικογένειες. Κάθε
γονέας θα έπρεπε να σκεφθεί πολύ καλά εάν θα τολμούσε να εκδηλώσει
συμπάθεια για τους «αντεθνικώς δρώντας», γνωρίζοντας πως το παιδί του
βρισκόταν στα χέρια των φρουρών «του έθνους». Αλλά ας επικεντρωθούμε
στην οικονομική πλευρά της επιχείρησης.
Διαδοχικά χαράτσια για τη Φρειδερίκη
Επί πρωθυπουργίας Θεμιστοκλή Σοφούλη, με τον ΑΝ 843 του 1948 (ΦΕΚ
319, 20.12.1948), το κράτος θέσπισε φόρο «υπέρ τρίτων», ίσο με το 4% επί
της αξίας των εισαγομένων από το εξωτερικό ειδών. Το 20% αυτού του
φόρου ορίστηκε πως θα όδευε στον έρανο της Φρειδερίκης (άρθρο 9).
Στον ίδιο νόμο (και άρθρο) προβλέφθηκε πως ο έρανος θα ενισχυόταν με
πρόσθετα ποσά, από ειδική εισφορά επί εκτελωνισμών, η οποία είχε
θεσπιστεί το 1941. Στον έρανο θα δινόταν ολόκληρη η εισφορά, από τους
εκτελωνισμούς του χρονικού διαστήματος 1.12.1948 – 9.1.1949. Κάτι σαν
δώρο προς τη Φρειδερίκη, για την εορταστική περίοδο Χριστουγέννων –
Πρωτοχρονιάς.
Στις 21 Δεκεμβρίου 1948 συνεδρίασε το υπουργικό συμβούλιο και
αποφάσισε δυο ακόμη παροχές προς το «κοινωνικό έργο» της
«μεγαλειοτάτης».
Η πρώτη: η απόφαση 1108 (ΦΕΚ 322, 22.12.1948) καθόρισε φόρο 10 % σε
όλα τα δημόσια θεάματα (κινηματογράφος, θέατρο, κλπ), σε Αθήνα, Πειραιά
και Θεσσαλονίκη, υπέρ «του εράνου βορείων επαρχιών». Οι επιχειρήσεις
υποχρεούνταν να αποδίδουν αυτό το… «κερατιάτικο» στο τέλος κάθε
εβδομάδας ή κατά τις δυο πρώτες ημέρες της επόμενης. Κάθε σχετική
παράβαση, αμέλεια ή ανυπακοή θα επέσυρε από πρόστιμα έως την αναστολή
του δημοσίου θεάματος, μέχρι να συμμορφωθεί ο «θεατρώνης».
Την ίδια ημέρα που το υπουργικό συμβούλιο αποφάνθηκε ποιο ήταν το
χρέος του φιλοθεάμονος κοινού, όρισε και το αντίστοιχο των καπνιστών
(απόφαση 1109, στο ίδιο ΦΕΚ): όποιος αγόραζε πακέτο, με τα ίδια χρήματα
θα απολάμβανε δυο τσιγάρα λιγότερα, αν επρόκειτο για «σιγαρέτα
εξαιρετικής ποιότητος», ή ένα, αν κάπνιζε «βασικά σιγαρέτα». Η διαφορά
της τιμής δινόταν στον «έρανο» της Φρειδερίκης.
Όταν ο εμφύλιος πόλεμος τελείωσε, ο έρανος για τις «βόρειες επαρχίες»
έπαψε να έχει ακόμη και προσχηματικούς λόγους ύπαρξης. Η ισχύς του
«θεσμού» της βασιλικής πρόνοιας, όμως, παρατεινόταν συνεχώς. Από την
πρώτη ημέρα του 1949 έως τις 30 Απριλίου 1956 η εισφορά από τσιγάρα…
πρόλαβε να «στείλει» στο ταμείο της «βασιλικής πρόνοιας» 186 εκατ.
δραχμές. Και η είσπραξη συνεχίστηκε… .
Η συνέχεια της είσπραξης του «χαρατσιού» στα θεάματα, επεφύλασσε μια
ενδιαφέρουσα αλλαγή: το 1961 ενσωματώθηκε κανονικότητα στην τιμή των
εισιτηρίων. Έως τότε, οι υπεύθυνοι κάθε επιχείρησης θεάματος ήταν
υποχρεωμένοι να αποδίδουν τα χρήματα που αντιστοιχούσαν στα ειδικά
δελτία του εράνου, «ανεξαρτήτως του αν διένειμαν μετά των εισιτηρίων
και τα δελτία ταύτα ή μη».
Πρακτικά, δηλαδή, εάν κάποιος αιθουσάρχης προτιμούσε να μην μοιράσει
τα δελτία, μπορούσε να το αποφύγει, γνωρίζοντας ότι θα πλήρωνε ποσά που
δεν είχε εισπράξει από το κοινό. Με την ενσωμάτωση του «χαρατσιού» στην
τιμή των εισιτηρίων, ουδεμία τέτοια ευχέρεια απέμενε.
Εν τω μεταξύ, οι πηγές χρηματοδότησης είχαν διευρυνθεί και πληθύνει,
με τους ΑΝ 1419 και 1427 του 1950 (ΦΕΚ 61, 27/2/1950 και ΦΕΚ 72,
2/3/1950 αντίστοιχα). Με σχετική πρόβλεψη του ΑΝ 1427 (άρθρο 7), η
βασιλική πρόνοια έφθασε να απορροφά και το 20% των εσόδων που
προέρχονταν από «φόρο υπέρ τρίτων», που είχε θεσπιστεί δύο χρόνια
νωρίτερα (ΑΝ 843, άρθρο 5) σε βιοτεχνικές και βιομηχανικές
επιχειρήσεις.
Ούτε όλα τούτα, όμως, κρίθηκαν αρκετά! Κάποια στιγμή η διορισμένη
διοίκηση της ΓΣΕΕ αποφάσισε να παρακρατηθεί ένα ημερομίσθιο από κάθε
μισθωτό εργαζόμενο, υπέρ της «βασιλικής πρόνοιας», η οποία γινόταν,
πλέον, «κράτος εν κράτει».
Εκτός, όμως, από την «πρόνοια» της βασίλισσας υπήρχε – από τον Μάιο
του 1947- και το ίδρυμα ερευνών του βασιλιά, το ΒΕΙ. Ένα ίδρυμα που κατά
κύριο λόγο μεριμνούσε για την «εθνικόφρονα» διαπαιδαγώγηση, αλλά και
την κατάρτιση επίδοξων στελεχών των ανακτόρων και του καθεστώτος.
Εξυπακούεται ότι «ρουφούσε» κι αυτό δημόσιο χρήμα.
1962: Πολιτική «θύελλα» για τα δύο νομοσχέδια Θεοτόκη
Το 1962 ήταν το έτος, κατά το οποίο συμπληρώθηκε ένας αιώνας από το
τέλος της βασιλικής «θητείας» του Όθωνα στην Ελλάδα. Έμελλε να
αποδειχθεί και το έτος μιας διπλής πολιτικής «θύελλας», που θα είχε στο
επίκεντρο τη ροή δημόσιου χρήματος προς το Παλάτι.
Εν αρχή, το νομοσχέδιο του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης της
ΕΡΕ, Σπ. Θεοτόκη, για την καταβολή 9 εκατ. δρχ. (300.000 δολαρίων), ως
προίκα στην πριγκίπισσα Σοφία που τον Μάιο θα παντρευόταν τον Χουάν
Κάρλος της Ισπανίας, «Δότης», βεβαίως, ο κρατικός προϋπολογισμός. Πλήρης
η απαλλαγή του ποσού από κάθε φορολογία και ελεύθερη η μετατροπή του σε
συνάλλαγμα.
Απόντων των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ, που αρνήθηκαν
νομιμοποιήσουν τη διαδικασία, το νομοσχέδιο εγκρίθηκε στην ολομέλεια
της Βουλής, στα μέσα Μαρτίου. Με το σχετικό νόμο, (4228/1962), δόθηκε
για πέμπτη φορά κρατική προίκα σε Ελληνίδα πριγκίπισσα. Αλλά το ποσό
ήταν… το κάτι άλλο.
Η προίκα αντιπροσώπευε το 9,4% των δαπανών του υπουργείου
Βιομηχανίας, το 10,5% του Ναυτιλίας και το 12% του Εργασίας , για
εκείνο το έτος. Αντιστοιχούσε, επίσης, στο 1,7% του συνόλου των ξένων
κεφαλαίων που είχαν τοποθετηθεί στην Ελλάδα κατά το 1961, ή στο 4,1%,
εάν εξαιρούνταν οι τραπεζικές καταθέσεις…
Σύμφωνα, μάλιστα, με τους ανθρώπους της βρετανικής πρεσβείας στην
Αθήνα, το πραγματικό μέγεθος της προίκας τελούσε υπό πλήρη εχεμύθεια.
Από τα κρατικά ταμεία, ανέφεραν, «βγήκαν 100 έως 200 χιλιάδες χρυσές
λίρες». Το βέβαιο είναι ότι η «γκλαμουριά» της γαμήλιας τελετής
επιβάρυνε τα κρατικά ταμεία κατά 2,9 εκατ. δολάρια επιπλέον της προίκας…
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1962, ο Σπ. Θεοτόκης κατέθεσε στην αρμόδια
Επιτροπή σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος «εξ ενός άρθρου». Αυτό όριζε
σημαντική αύξηση της βασιλικής χορηγίας, από την 1η Ιανουαρίου 1963: από
το ποσό των 11,5 εκατ. δραχμών, που είχε οριστεί το 1956, η χορηγία θα
ανέβαινε στα 17 εκατ. ετησίως. Σε δολάρια, από 384.000 σε 567.000.
Θεσπιζόταν ειδική, δεύτερη χορηγία προς τον διάδοχο Κωνσταντίνο (τον
«Κοκό»), της τάξης των 2,5 εκατομμυρίων δρχ. (83.000 δολαρίων), αντί των
900.000 δρχ. Ποσού που ίσχυε από το 1953, διότι ο Κωνσταντίνος το 1956
ήταν ανήλικος κι έτσι το νομοθετικό διάταγμα του έτους εκείνου δεν
αναπροσάρμοσε τη δική του χορηγία. Το νομοσχέδιο όριζε πως η χορηγία
προς τον διάδοχο θα έφθανε στα 5 εκατ. δρχ. ετησίως, όταν θα έφθανε «η
ώρα η καλή» και θα νυμφευόταν.
Ο «Πειναλέων» του «Μποστ» έχει μαθηματικές απορίες
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1962, ο απολαυστικός Μέντης Μποσταντζόγλου
(Μποστ) σάρκαζε με τον δικό του τρόπο τη χορηγία. Μια από τις κλασσικές
μορφές που είχε πλάσει ο Μποστ, ο «Πειναλέων», διατύπωνε εύλογη απορία,
μιλώντας στην μητέρα του, τη ρακένδυτη Ελλάδα (το κείμενο παρατίθεται,
φυσικά, με την «ορθογραφία» που άρεσε στον δημιουργό του):
«Μυτέρα, παρετήρησα κι’ έχω μιαν απορία
εν σχέση με την άφξηση δι’ αυτήν την χορηγία.
Λαβών τον πρίνκιψ δον Χουάν κε φέβγων η μια κόρη,
με βάρη ολιγότερα, πώς μπένουν νέοι φόροι;
Αφού τα συντηρούμενα μέλη των ελατούνται,
Γιατί τα λαμβανόμενα του βασιλιά αφξούνται;
Εάν εις λίγο διάστημα φύγει και η Ειρίνη,
Της χορηγίας το ποσόν τριάκοντα θα γίνει; »
(…).
Η αντιπαραβολή με τις αποδοχές του προέδρου των ΗΠΑ προσφερόταν για
σαρκασμό. Ο Ηλ. Ηλιού, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ, δεν
αντιστάθηκε στον πειρασμό:
«Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών
λαμβάνει το 1/5 των όσων ζητεί η κυβέρνησις να δοθούν εις των βασιλέα
των Ελλήνων. Πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι αι ΗΠΑ έχουν κατά κεφαλήν
επταπλάσιον εισόδημα και αριθμών κεφαλών εικοσαπλάσιον των Ελλήνων. Ως
εκ τούτου, θα είναι δικαιολογημένον να ζητούν αι ΗΠΑ από την Ελλάδαν
βοήθειαν και δεν θα πρέπει να παραπονείται η ελληνική κυβέρνησις, ότι
δεν μας δίδουν βοήθειαν…».
Ο ίδιος ο μονάρχης Παύλος υπέγραψε το νομοθετικό διάταγμα για την
αύξηση της χορηγίας στις 4 Οκτωβρίου του 1962. Τα 19,5 εκατ. έφθαναν το
10,2% των δαπανών του υπουργείου Συντονισμού, το 20,3% του Βιομηχανίας
και το 26,1% του Εργασίας, πάντα για το 1962.
Τα χρόνια πέρασαν, ο διάδοχος Κωνσταντίνος έγινε βασιλιάς και κατόπιν
«τέως». Ας θυμηθούμε κάτι: όταν ήταν ξενιτεμένος, ύστερα από το
αποτυχημένο «αντιπραξικόπημά» του (Δεκέμβριος 1967), απέρριπτε μετά
βδελυγμίας την πρόταση να παραιτηθεί από τη βασιλική χορηγία, για να
αποδείξει την αντίθεσή του στη χούντα. Πρόταση που του είχαν κάνει ο
καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος το Νοέμβριο του ’70 και ο πρέσβης της
Ιταλίας στην Αθήνα, Ορλάντι, τον Μάρτιο του ’71.
Ας θεωρήσουμε ότι το «ριφιφί» του 1991 παραμένει στη συλλογική μνήμη.
Ομοίως και το «σίριαλ» της δικαστικής διαμάχης για τη «βασιλική
περιουσία», που έληξε με τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 28 Νοεμβρίου 2002 (ο «Κοκός» και τα μέλη
της οικογένειάς του που είχαν προσφύγει πέτυχαν σημαντικές
«αποζημιώσεις», αλλά απείρως μικρότερες εκείνων που διεκδικούσαν).
Αντί επιλόγου, αναφέρουμε κάτι θεμελιώδες, που έχει επισημάνει ο
καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Νίκος Αλιβιζάτος: η υπόθεση της
βασιλικής περιουσίας θα είχε κλείσει από την πρώιμη μεταπολίτευση, εάν
στο Σύνταγμα το 1975 είχε περιληφθεί διάταξη, «αντίστοιχη με αυτήν του
μεταβατικού άρθρου ΧΙΙΙ του ιταλικού Συντάγματος του 1948». Ο άρθρο αυτό
όριζε: «Η περιουσία των πρώην βασιλέων της Σαβοΐας , των συζύγων και
των αρρένων απογόνων τους, η οποία βρίσκεται στο εθνικό έδαφος,
περιέχεται στο κράτος».
Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ: Ζαλίζουν οι αριθμοί –
Χορηγίες, ανάκτορα, κότερα, αεροπλάνα, σπατάλες – Τι δώρο είχε ζητήσει ο
διάδοχος από τον Νιάρχο
copyright Ap Photos
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ «έφυγε» μα η σκιά του μένει. Ο θεσμός της βασιλείαςαναλύεται σε αριθμούς που ζαλίζουν. Επιχορηγήσεις, ανάκτορα, κότερα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα. Και το καλύτερο: τι δώρο είχε ζητήσει ο διάδοχος το 1963 από τον εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο;
Είχε ξεχαστεί όσο ζούσε
και επανήλθε στη μνήμη, αλλά και στις κουβέντες των Ελλήνων με τον
θάνατό του. Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος θα απασχολεί πλέον την Ιστορίακαι
για την ώρα είναι το θέμα συζήτησης για τους σπερμολόγους εκπροσώπους
του Τύπου στα «πρωϊνάδικα», τις κουτσομπόλες κυρίες στις μεσημβρινές
εκπομπές δημοσιογραφικού περιτυλίγματος και των θαμώνων των καφενείων
στις εσχατιές της Ελλάδας, που με ένα τσίπουρο σβήνουν αμαρτίες και
αίσχη…
Κι ακούς και απορείς για τη θωλή σκέψη των συνομιλητών και θλίβεσαι, αλλά αυτόματα παίρνεις την απάντησή σου στο ερώτημα: «Πώς φτάσαμεν εδώ;»…
Λένε
λοιπόν οι «μοιραίοι» στο διπλανό τραπέζι, που πίνουνε πάντα τους
σκυφτοί και σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου τους εύρει τους πατεί: «Κι
ο πρόεδρος της Δημοκρατίας το ίδιο δεν είναι; Δεν τον πληρώνουμε κι αυτόν που είναι τώρα και τους άλλους που έχουν βγει στη σύνταξη; Ο Βασιλιάςμας πείραξε;», λένε και οι υπόλοιποι συμφωνούν κι όποιος διαφωνήσει δίχως αδιάσειστο επιχείρημα δέχεται κεραυνούς!
Λοιπόν, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
που μάταια προσμένετε κάποιο θάμα, διαβάστε – αν μπορείτε να διαβάζετε,
κάποια από τα οικονομικά στοιχεία που αφορούσαν την βασιλική
οικογένεια, λίγο πριν ανέλθει στον θρόνο ο Κωνσταντίνος, το 1964, όπως
καταγράφονταν σε εφημερίδες της εποχής, ακούγονταν από το βήμα της Βουλής και
συζητούνταν από πεινασμένα στόματα.... Κι αν δεν τα πιστέψετε, πρόβλημα
δικό σας, που όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
«Βόμβα» στη Βουλή από τον Ηλιού!
Στις 15 Δεκεμβρίου του 1964 ο βουλευτής - κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ - Ηλίας Ηλιού
μιλώντας από το Βήμα της Βουλής για το Νομοσχέδιο περί προστασίας της
βασιλομήτορος, ανάμεσα σε άλλα και προκειμένου να αντικρούσει τον
δικαιολογητικό ρόλο της ψήφισης ενός τέτοιου νομοθετήματος - πρωτοφανούς
στα ελληνικά πολιτικά χρονικά - μίας που ούτε ο Ποινικός Νόμος
προέβλεπε τέτοια προστασία, είπε ότι: «… δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητο
το γεγονός της συχνής αναφοράς στη δραστηριότητα της βασιλομήτορος,
αφού είναι αλήθεια ότι αυτή η δραστηριότητα αποτελεί πολλές φορές
πρόκληση»!
Κατέθεσε ο βουλευτής της ΕΔΑ
στοιχεία για γεγονότα, που ποτέ δεν διαψεύστηκαν, όπως για παράδειγμα τα
διάφορα ιδρύματα, που τελούσαν υπό την προστασία της Φρειδερίκης και
έλεγχοι γύρω από αυτά απαγορεύονταν! Τα αδιάφορα κυνηγετικά περίπτερα
και περίπτερα ψαρέματος! Η αφαίρεση, από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου,
των δύο τσιγάρων από κάθε πακέτο, υπόθεση που απέφερε έναν ανεξέλεγκτο
πόρο της τάξης των 120 εκατ. δραχμών χρόνο (στο Παλάτι).
Να σημειώσουμε εδώ,
ότι είχαν αφαιρεθεί τότε 2 τσιγάρα από το πακέτο των 22, προς ενίσχυση
των σεισμοπλήκτων, που όμως αυτή η ενίσχυση δεν έφτασε ποτέ στους
παθόντες και τα δυο τσιγάρα ποτέ δεν επέστρεψαν στο… σπίτι τους.
Βασιλικός γάμος και η ευχή της βασιλομήτορος... /copyright Ap Photos
Η αγόρευση του Ηλία Ηλιού,
είχε προκαλέσει αίσθηση τότε. Όμως και πριν από αυτήν την επίσημη
καταγγελία μέσα στη Βουλή, είχε γίνει πολύς λόγος για τους πόρους του
βασιλικού ταμείου και της επιβάρυνσης του Δημοσίου από τα έξοδα της
Αυλής, με αποκορύφωμα τους δύο πολυδάπανους γάμους της Σόφιας με τον
Χουάν Κάρλος και του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου με την Άννα Μαρία.
Η εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή»,
σε ένα ρεπορτάζ της, τον Οκτώβριο του 1964 έφερνε στο φως στοιχεία, που
ακόμα και σήμερα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις «απίστευτα». Κι όμως ήταν
αληθινά και ποτέ δεν διαψεύστηκαν.
Έγραφε η εφημερίδα στο φύλλο της
10ης Οκτωβρίου του 1964: «Η βασιλική χορηγία ανέρχεται σε 17 εκατ.
δραχμές το χρόνο, του Διαδόχου σε 2,5 εκατ. δραχμές. Έχουμε, δηλαδή, ένα
σύνολο της τάξης των 19.500.000 δραχμών»! Και να σκεφτεί κάποιος ότι
δεν είχαν ακόμα τότε επιχορηγηθεί η Φρειδερίκη. Λίγο μετά η χορηγία του
διαδόχου αυξήθηκε στα 4 εκατομμύρια δραχμές. Και η εφημερίδα συνεχίζει:
«Τα τελευταία 10 χρόνια είχαν ξοδευτεί 1. Για την αγορά και διαρρύθμιση των 14 (ή 48) θαλαμηγών, 100 εκατομμύρια δραχμές. 2. Για την αγορά του περιβόητου αεροπλάνου, 37 εκατομμύρια δραχμές. 3. Για την οικοδόμηση και διαρρύθμιση των 11 ανακτόρων, 150 εκατομμύρια δραχμές. 4. Για τους δύο γάμους του αιώνος, 150 εκατομμύρια δραχμές. 5. Για την αγορά αυτοκινήτων, 50 εκατομμύρια δραχμές.
Τα έκτακτα έξοδα,
ανέβαζαν τη χορηγία από τα 19,5 εκατομμύρια στα 68 εκατομμύρια το
χρόνο. Αν προστεθούν και τα ταξίδια στο εξωτερικό, να ακόμα 4
εκατομμύρια το χρόνο· και οι συντάξεις των ανακτορικών υπαλλήλων, που
καταβάλλονταν από το Δημόσιο, ακόμα 1 εκατομμύριο το χρόνο. Και η η
χορηγία ανερχόταν σε 73 εκατομμύρια το χρόνο»!
30 αυτοκίνητα μόνο...
«Υπήρχαν όμως - συνεχίζει η εφημερίδα στο
ρεπορτάζ της - και άλλα τρεχούμενα έξοδα, όπως η συντήρηση και φύλαξη
των 11 ανακτόρων και η συντήρηση και η επάνδρωση των θαλαμηγών. Και
πιο κάτω η εφημερίδα έγραφε ειδικά για τα αυτοκίνητα και το αεροπλάνο:
«Ουδείς γνωρίζει πόσα είναι τα ανακτορικά αυτοκίνητα. Θα νόμιζε κάποιος
ότι αποτελούσε κρατικό μυστικό. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1962 ο τότε
υπουργός των Οικονομικών Δημήτριος Αλιπράντης αναγκάστηκε να παραδεχτεί
ότι ήταν 30 (τότε)!
Ανάμεσά στα βασιλικά αυτοκίνητα έλαμπαν τέσσερις σπάνιες Rolls-Royce
Να σημειώσουμε εδώ, ότι πολλά από εκείνα τα πανάκριβα αυτοκίνητα που ανάμεσά τους έλαμπαν τέσσερις σπάνιες Rolls-Royce, σάπιζαν μέσα στα βασιλικά αμαξοστάσια και πρόσφατα κάποια από αυτά αναπαλαιώθηκαν…
Συναλλαγές κάτω από το τραπέζι!
Και κάτι ακόμα για τα αυτοκίνητα του... βασιλέως: Ο ανώτερος αξιωματούχος των Ανακτόρων, Φίλιπ Ντίν
– αργότερα διετέλεσε και προσωπικός γραμματέας του Κωνσταντίνου, είχε
αντιληφθεί και εξιστορήσει τη σχέση μεταξύ της βασιλικής οικογένειας και
ενός μεγαλέμπορου αυτοκινήτων, σχέση που επέτρεπε και στις δυο πλευρές
να κερδίζουν αστρονομικά ποσά. Η βασιλική οικογένεια αγόραζε
αδασμολόγητα τα αυτοκίνητα, γεγονός που μείωνε σημαντικά την τιμή τους,
δεδομένου ότι το ποσοστό του φόρου εισαγωγής αυτοκινήτων στην Ελλάδα
στις αρχές της 10ετίας του ’60 ήταν από τα υψηλότερα στον κόσμο! Ο
έμπορος εφοδίαζε το Παλάτι με αυτοκίνητα τα οποία ο βασιλιάς
χρησιμοποιούσε για ελάχιστο χρονικό διάστημα και κατόπιν τα επέστρεφε
στον έμπορο, που τα πουλούσε σε πολύ υψηλότερη τιμή από τις τιμές της
αγοράς και με την «ρεκλάμα» ότι πριν ήταν αυτοκίνητο του βασιλιά! Τα
κέρδη τα μοιράζονταν το Παλάτι και ο έμπορος.
Και συνεχίζουμε:
Όσο για το αεροπλάνο που η αγορά του είχε κοστίσει 37 εκατομμύρια για
κάθε ώρα πτήσης κατανάλωνε 1250 γαλόνια κηροζίνης κι’ αν προσθέσουμε σε
αυτά ένα 20% επιπλέον λόγω προσγείωσης και απογείωσης καθώς και πτήσεις
με κακές καιρικές συνθήκες φτάνουμε στα 1.500 γαλόνια την ώρα!
Το Μον Ρεπό στην Κέρκυρα. /copyright Eurokinissi
Κι
αφήνουμε την κινητή περιουσία των βασιλιάδων, που λέρωσαν το χώμα της
χώρας μας κι ας πάμε στην (γνωστή) ακίνητη. Τα 11 παλάτια ήταν τα
παρακάτω:
Και κυνηγετικό Περίπτερο στη Λιβαδειά
για κυνήγι στα υψώματα του Παρνασσού και Περίπτερο στα Γιάννενα για
ψάρεμα πέστροφας στον ποταμό Καλαμά και εκτός από τα παραπάνω υπήρχε και
μία βίλα στο νησί Πεταλιοί, που είχε παραχωρηθεί στην βασιλική οικογένεια για να απολαμβάνει τη θάλασσα (και) του Νότιου Ευβοϊκού! Κι όλα αυτά όταν ο λαός το 1964 σε πολλά μέρη της περιφέρειας δεν είχε, κυριολεκτικά, ούτε παπούτσι να φορέσει!
Το χρήμα έρρεε άφθονο...
Η εφημερίδα «Το Βήμα»
στο φύλλο της 27ης Σεπτεμβρίου του 1964 δημοσίευσε Άρθρο για τη
Βασιλική Χορηγία τα στοιχεία είχαν ως εξής: Βασιλική χορηγία 17
εκατομμύρια τον χρόνο, χορηγία διαδόχου 4 εκατομμύρια τον χρόνο, χορηγία
Φρειδερίκης 3 εκατομμύρια τον χρόνο! Το «Βήμα» επίσης κατέγραφε ότι το αεροπλάνο, οι θαλαμηγοί και τα ανάκτορα συντηρούνταν από το δημόσιο. Από πού αλλού; Διαβάζουμε από το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Κάτρη «Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα»:
«Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1962, η κυβέρνηση αύξησε τη βασιλική χορηγία
από 384.000 δολάρια το χρόνο σε 567.000 δολάρια. Θέσπισε επίσης ειδική
χορηγία προς τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο ύψους 83.600
δολαρίων το χρόνο! Και αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια εποχή των
παχειών αγελάδων για τη βασιλική οικογένεια, η κυβέρνηση απέρριπτε
αιτήματα των λαϊκών τάξεων για αύξηση των καθηλωμένων αμοιβών τους κατά
10 έως 20%...
Σκάφη, βίλες κι αυτοκίνητα /copyright Eurokinissi
4η θέση στην Ευρώπη οι Γλύξμπουργκ!
»Ο δυτικοευρωπαϊκός Τύπος,
που ασχολήθηκε - με έντονα σαρκαστικά σχόλια - για τα οικονομικά της
ελληνικής βασιλικής οικογένειας τότε και ειδικά με την απομυζητική
δεξιοτεχνία της Φρειδερίκης, κατέταξε τη δυναστεία της Ελλάδας στην 4η θέση, έπειτα από τις βασιλικές οικογένειες της Ολλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας και του Βελγίουκαι πολύ υψηλότερα από τις δυναστείες των (φτωχών…) σκανδιναβικών χωρών.
Στην
Ελλάδα, τα βασιλικά έσοδα, με τα διάφορα προνόμια και τις δωρεές από το
κράτος, υπερέβαιναν στο πολλαπλάσιο την χορηγίας των 567.000 δολαρίων
του βασιλιά και τις 83.600 του διαδόχου. Ένα από τα προνόμια ήταν η
πλήρης δασμολογική και φορολογική απαλλαγή. Για όποιον γνωρίζει το
επαχθές ελληνικό δασμολόγιο για τα εισαγόμενα από το εξωτερικό ήδη, δεν
θα ήταν υπερβολή να αναφερθεί, ότι το Δημόσιο έχανε πολλά εκατομμύρια
δολάρια κάθε χρόνο από τα παντός είδους αγαθά που εισήγαγε η βασιλική
οικογένεια.
»Η απληστία της βασιλικής οικογένειας
(εδώ θα πρέπει να εξαιρεθεί ο βασιλιάς Παύλος) δεν περιοριζόταν στην
αλυσίδα των ανακτόρων και τις βυζαντινές εικόνες, που ήταν η συλλεκτική
αδυναμία της Φρειδερίκης. Ο Κωνσταντίνος υποχρέωσε το κράτος για την
αγορά ενός αεριωθούμενου αεροπλάνου αξίας 1.500.000 δολαρίων, ενός
ελικοπτέρου, 2 Dakota και στολίσκου από παντός είδους σκάφη! Άλλωστε ο Κωνσταντίνος έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στα ιστιοπλοϊκά σκάφη, που του έφεραν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Κι όποιος κακόβουλος υποστηρίζει ότι ο Οδυσσέας Εσκιτζόγλου και ο Γιώργος Ζαΐμης ήταν οι πραγματικοί Ολυμπιονίκες, είναι απλά κακοήθεις…
Ο Σταύρος Νιάρχος τα έχασε... /copyright Ap Photos
Ένα δωράκι για τον πατέρα...
Και
ο Γιάννης Κάτρης συνεχίζει: «Αξίζει να αναφέρουμε ένα περιστατικό, που
δείχνει την απληστία των μοναρχών: Ήταν η περίοδος της προετοιμασίας του
γιορτασμού της εκατονταετηρίδας της ελληνικής μοναρχίας, το 1963 και ο
εφοπλιστής Σταύρος Νιάρχος, ευρισκόμενος στην Αθήνα, ανέβηκε στα
ανάκτορα του Τατοΐου για να επισκεφθεί τον βασιλιά Παύλο. Ενώ περίμενε
στην αίθουσα αναμονής, τον πλησίασε ο διάδοχος Κωνσταντίνος, ο οποίος
χωρίς άλλη εισαγωγή τον ρώτησε: «Τι δώρο σκέφτεστε να κάνετε στον πατέρα
μου για την εκατονταετηρίδα;». Μισοξαφνιασμένος ο Νιάρχος απάντησε
με υπεκφυγές, διαβεβαιώνοντας ωστόσο τον τότε διάδοχο, ότι το δώρο θα
ήταν αντάξιο ενός βασιλιά και τα λοιπά και τα λοιπά...
«Να
σας πω εγώ τι δώρο να κάνετε του πατέρα μου, είπε ο Κωνσταντίνος. Θέλει
ένα γιώτ σαν την Κρεολή· πάντα το ζητάω και δεν μπορούν να βρεθούν τα
χρήματα. Θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να του κάνετε».
»Ο Νιάρχος… κατάλαβε
και όταν έπειτα από λίγες ημέρες πήγε στο Λονδίνο πληροφόρησε κάποιους
έλληνες εφοπλιστές για την επιθυμία του βασιλιά. Ο Γιάννης Καρράς έγινε
έξω φρενών αλλά ο Μαυρολέων ανέλαβε να τακτοποιήσει το θέμα με τον
καλύτερο τρόπο. Έπειτα από εβδομάδες ο Νιάρχος βρισκόταν και πάλι στην
Αθήνα και είχε ξανά συνάντηση με τον Παύλο· φεύγοντας Είπε στον Βασιλιά:
«Μεγαλειότατε, ελπίζω εντός των ημερών να είμαι σε θέση να σας
ανακοινώσω ευχάριστα για εκείνο το θέμα…». «Ποιο θέμα», είπε με
έκπληξη ο Παύλος και όταν έμαθε τη στιχομυθία του Νιάρχου με τον
Κωνσταντίνο, δεν θέλησε να δώσει συνέχεια· παρακάλεσε όμως το Νιάρχο να
ματαιωθεί το δώρο των εφοπλιστών!
Οι απαιτήσεις της Φρειδερίκης
»Μετά το θάνατο του βασιλιά Παύλου,
η Φρειδερίκη έπαιρνε αυτοδίκαια τον τίτλο της «βασιλομήτορος», αλλά
αυτός ο τίτλος δεν γέμιζε την πληθωρική προσωπικότητά της. Αξίωσε λοιπόν
η Φρειδερίκη - και το πέτυχε - να της αναγνωριστεί ένας καινούργιος
τίτλος ο τίτλος της «βασιλίσσης Φρειδερίκης - βασιλίσσης μητρός».
Δεύτερη αξίωση που διατύπωσε ήταν να θεσπιστεί για αυτήν ειδική
χορηγία. Ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, δεν έφερε αντιρρήσεις
και όρισε το ποσόν της συντάξεως προς τη Φρειδερίκη στα 3 εκατομμύρια
δραχμές το χρόνο. Έχοντας όμως υπόψη του το πόσο μισητή ήταν στον
ελληνικό λαό η «βασίλισσα - βασίλισσα μήτηρ» απέφυγε να ανακοινώσει την
απόφασή της κυβέρνησης και προσπάθησε να περάσει αθόρυβα στη Βουλή το
σχετικό Νομοσχέδιο. Η είδηση όμως διέρρευσε και η μεγάλης κυκλοφορίας
απογευματινή εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσίευσε εντυπωσιακά την πληροφορία με επικριτικά σχόλια»!
Δωροδοκίες και ψιλικά...
Από
τον Φίλιπ Ντίν, τον προσωπικό γραμματέα του Κωνσταντίνου, είχε
διαρρεύσει το γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, η Φρειδερίκη
είχε δωροδοκηθεί από έναν ελληνοαμερικανό επιχειρηματία τον Τομ Πάπας
(μεγαλούργησε αργότερα στην περίοδο της δικτατορίας) με το ποσό του
ενός εκατομμυρίου δολαρίων και με ετήσια αμοιβή 250.000 δολαρίων! O
Πάπας προσπαθούσε να πάρει την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης για την
κατασκευή μεγάλου βιομηχανικού συγκροτήματος στη Θεσσαλονίκη, του οποίου το κεντρικό τμήμα θα ήταν διυλιστήρια πετρελαίου που θα αποτελούσαν την κύρια επιχείρηση με την εταιρεία Exxon.
Η απληστία της Φρειδερίκης δεν είχε όρια.
Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο γάμος του γιου της Βασιλιά Κωνσταντίνου με
την πριγκίπισσα Άννα Μαρία έδωσε στη Φρειδερίκη μία θεόσταλτη ευκαιρία
για να βγάλει ξανά χρήματα: καθώς πλησίαζε η ημέρα του γάμου ο Αριστοτέλης Ωνάσης
πήγε στο Τατόι για να ζητήσει τη βοήθεια της Φρειδερίκης στην επιλογή
ενός διαμαντένιου στέμματος για την Άννα Μαρία. Ο Ωνάσης άνοιξε ένα
κουτί που περιείχε δύο στέμματα και καθώς το πλησίασε προς τη βασίλισσα
για να της τα δείξει ρώτησε ποιο από τα δύο πιστεύετε ότι θα προτιμούσε η
μέλλουσα νύφη της. «Και τα δύο», είπε ξεδιάντροπα η Φρειδερίκη και
χαμογελώντας πήρε το κουτί με τα δύο στέμματα.
Και κάτι ακόμα που δείχνει πόσο χρηματόδουλοι
ψιλικατζήδες ήταν οι «ελέω Θεού μονάρχες»: είχε δοθεί τότε, πριν από
τον βασιλικό γάμο, εντολή από το Παλάτι σε γνωστό αργυροχρυσοχόο της
Αθήνας να κατασκευάσει μικρά ασημένια κουτιά με σκαλισμένες στις
υπογραφές του Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας, ως μικρά συμβολικά δώρα
για τους αρχηγούς κρατών που είχαν προσκληθεί στη γαμήλια τελετή. Κρυφά
όμως, το Παλάτι είχε πει στον αργυροχρυσοχόο να κατασκευάσει δεκάδες
επιπλέον τα οποία θα τα πουλούσε ακριβότερα, ως ενθύμια στο λαό όπως και
έγινε! Παράσιτα!
Οι βασιλείς και τα προβλήματά τους... /copyright Ap Photos
Ιδρύματα και Δημόσια Ταμεία
Συνεχίζοντας,
λοιπόν, τον οικονομικό απολογισμό της οικογενείας Γλύξμπουργκ, να
τονίσουμε επίσης ότι το διοικητικό προσωπικό των Ανακτόρων, ανήκε στον
κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων και μισθοδοτείτο από το Δημόσιο, οι δε
συντάξεις τους επιβάρυναν το Δημόσιο κατά ένα εκατομμύριο δραχμές το
χρόνο.
Στην εφημερίδα «Αλλαγή» στις 18 Δεκεμβρίου του 1964 δημοσιεύτηκαν τα παρακάτω στοιχεία: «Υπολογίζεται
ότι τα ιδρύματα όπως η πρόνοια Βορείων Επαρχιών το Εθνικό Βασιλικό
Ίδρυμα Οργανισμός Αποκαταστάσεως Απόρων Κορασίδων έχουν εισπράξει στο
διάστημα της υπάρξεως τους 4,5 δισεκατομμύρια δραχμές ή 140 εκατομμύρια
δολάρια ή 14 εκατομμύρια λίρες ή 120.000 κιλά χρυσαφί!
Τομέας Δημοσίων Θεαμάτων
(Έρανος Βορείων Επαρχιών). Από τον έρανο αυτό η Βασιλική Πρόνοια είναι -
σύμφωνα με επίσημες πληροφορίες - 45 εκατομμύρια τον χρόνο. Τότε
διαφωνούσαν οι κινηματογραφιστές, οι οποίοι υποστήριζαν ότι το ποσό
ανέρχονταν στα 65 εκατομμύρια δραχμές το χρόνο. Το πιο καταπληκτικό όμως
είναι το πιο κάτω: το ΤΕΒΕ εισέπραττε το 1% επί της αξίας όλων των
εισαγόμενων ειδών όμως η Βασιλική Πρόνοια έβαλε και εκεί το χέρι της και
έτσι αυτό το 1% το εισέπραττε αυτή και είχε μέχρι το 1964 εισπράξεις
2,5 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, ποσό που αρκούσε για να
συνταξιοδοτούνται και να ζουν άνετα όλοι οι φτωχοί βιοτέχνες και
επαγγελματίες της χώρας μας!
Συγκρίσεις με άλλες χώρες...
Και για να πάρουμε μία γεύση
το τι συνέβαινε στον κόσμο τότε, στις αρχές της 10ετίας του '60, όταν η
Ελλάδα από το υστέρημά της συντηρούσε τα χρυσοκάνθαρα παράσιτα της
βασιλικής οικογένειας, που ζούσαν βίο τρυφηλό κι ανέμελο, και ο λαός - ή
το μεγαλύτερο μέρος του λαού - κυριολεκτικά υποσιτιζόταν, οι στέγες των
σπιτιών του έσταζαν φτώχεια και απαξίωση και τα παιδιά του επαιτούσαν
στα πεζοδρόμια ένα χαμόγελο συμπόνιας…
ΟΈλληνας βασιλεύς εισέπραττε 17.000.000 το χρόνο χορηγία. Ο πρόεδρος της Δυτικής Γερμανίας, 6.000.400 τον χρόνο. Οπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών 4.500.00 το χρόνο. Ο ετήσιος προϋπολογισμός της Δυτικής Γερμανίας ήταν 360 δισεκατομμύρια το χρόνο ενώ ο ελληνικός μόλις 25 δισεκατομμύρια!
Και το τέλος; Ίδιο για όλους... /copyright Ap Photos
Κι αν έπειτα από αυτά τα στοιχεία,
ακούσετε κάποιον να επιχειρηματολογεί λέγοντας αβασάνιστα και με ύφος
εξυπνακίστικο: «Ναι, αλλά οι πολιτικοί δεν τρώνε, δεν φάγανε; Πόσο μας
κοστίζουν οι Δυναστείες των πολιτικών οικογενειών; Οι Μητσοτάκηδες και
οι Παπανδρέοι;»… Μην απαντήσετε! Τα λόγια σας θα χάσετε. Μη αποκρίνου
εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού ίνα μη όμοιος γένη αυτώ.
Οι αφελείς και τα παιδιά που
αρέσκονται στο να κοιμούνται με παραμύθια, αναπολούν ακόμα τους
βασιλιάδες. Και οι βασιλιάδες, όσο καλοί κι αν είναι, παραμένουν
«βασιλιάδες», οι αφελείς, αφελείς και τα παιδιά... κάποτε μεγαλώνουν!
Πηγές:
Προσωπικό αρχείο Μίκη Θεοδωράκη, Παύλου Πετρίδη: Η Βασιλεία των
Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα – Συμβολή στην απομυθοποίηση της Δυναστείας,
εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Γιάννη Κάτρη: Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην
Ελλάδα, εκδόσεις Παπαζήση, Peter Murtagh: Ο Βιασμός της Ελλάδας,
εκδόσεις Παπαζήση, αρχείο εφημερίδων ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου