Ο Πάπας και η κοινοτοπία του κακού

Γράφει ο Δημήτρης Χριστόπουλος

«Δεν λύνονται τα προβλήματα υψώνοντας φράχτες» είπε σε όλες τις γλώσσες με όλες τις λέξεις στην Αθήνα και τη Λέσβο ο πάπας Φραγκίσκος.

Τον κοιτούσα με ζήλεια: δεν βλέπω πλέον κανέναν υψηλά ιστάμενο Ορθόδοξο ιερωμένο να διδάσκει τόσο υποδειγματικά ανθρωπιά και πολιτική μαζί. Όταν οι δυνάμεις του τον άφηναν, αυτό έκανε ο Αναστάσιος Αλβανίας κάμποσα χρόνια πίσω.

Και απέναντι στον Πάπα;

Τα πρόσωπα που με συγκατάβαση τον ακούγανε όλοι μαζί γνέφοντας αμήχανα: ο τοπικός πολιτευτής, ο αρμόδιος υπουργός αντιμεταναστευτικής πολιτικής που ορθώνει φράχτες, ο αρμόδιος Επίτροπος “ευρωπαϊκού τρόπου ζωής” (που απειλείται από τους μετανάστες και χρηματοδοτεί φράχτες) και η αρχηγός του κράτους που υψώνει φράχτες και φωτογραφίζεται δίπλα τους για να είναι η Ελλάδα ‘ασπίδα’ της ΕΕ».

Κι ήταν όλοι μαζί τόσο λίγοι μπρος στο μεγαλείο του Αργεντίνου…

Ούτε καν είχαν το θάρρος να του πούνε αυτό που στοιχειωδώς θα περίμενε έστω κανείς: «ότι δεν μας αρέσει αυτό που κάνουμε, αλλά η ΕΕ μας στριμώχνει».

Τίποτε δε λέγανε. Απλώς κοιτούσαν αμήχανα με σφιχτά τα χείλη, τον Πάπα να μεγαλουργεί ανυπέρβλητος. Τουλάχιστον μια ακροδεξιά περσόνα, υποψήφια βουλευτίνα του κόμματος που μας κυβερνά είχε το θάρρος να πει δημόσια αυτά που σκέφτεται και αυτή και άλλοι του συναφιού της: «αντί να ενεργεί ως πρόεδρος ΜΚΟ υπέρ των λαθρομεταναστών κατηγορώντας τις χώρες που προστατεύουν τα σύνορά τους, ο Πάπας να επικεντρωνόταν στα μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης όπως η ανεργία, η υπογεννητικότητα και οι λάθρο»…

H περσόνα είναι ειλικρινής και τα λέει έξω από τα δόντια. Θα δικαιωθεί γι’αυτό. Οι άλλοι όλοι, ανακυκλώσιμοι πολιτικοί από αυτούς που κανείς δεν θα θυμάται σε λίγο καιρό.

Ούτε καν για την κοινοτοπία του κακού τους. Για τίποτε.