Θανάσιμος
κίνδυνος
Πανδημία: Όταν νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί εθίζουν στο θάνατο και στην απαξίωση της ζωής!
Του Γιώργου Μητραλιά
Μια διάσταση της (εγκληματικής) αντιμετώπισης της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που περνάει εντελώς απαρατήρητη είναι ότι προκαλεί τον εθισμό των Ελλήνων στο θάνατο! Δεν πρόκειται για κάτι επουσιώδες, δευτερεύον, για μια επιπλέον παράπλευρη απώλεια της πανδημικής πολιτικής αυτής της κυβέρνησης, αλλά ίσως για την τραγικότερη συνέπειά της, για εκείνη που υπόσχεται τα περισσότερα και ποιοτικά χειρότερα δεινά στο προσεχές και απώτερο μέλλον…
Τρανή απόδειξη αυτού του ...θανάσιμου εθισμού, είναι η πλήρης απουσία της παραμικρής κινητοποίησης και διαδήλωσης ενάντια στην καθημερινή πια εκατόμβη των νεκρών του Covid, που παρατηρείται στη χώρα μας. Με την πάροδο των εβδομάδων, των μηνών και -αισίως- των ετών της πανδημίας, η απώλεια πολλών δεκάδων χιλιάδων ζωών συμπατριωτών μας, έχει γίνει κάτι σαν αναπόσπαστο τμήμα του καθημερινού ελληνικού τοπίου, σαν κάτι που είναι περίπου τόσο “φυσιολογικό” και αναμενόμενο όσο η ανατολή και η δύση του ηλίου. Και αυτό καλλιεργείται και ενισχύεται καθημερινά από δηλώσεις, εξαγγελίες και μέτρα των αρχών που δεν διστάζουν, με απερίγραπτο κυνισμό, να παρουσιάζουν αυτές τις απώλειες ζωών περίπου σαν αναγκαστικές και αναπόφευκτες... ανθρωποθυσίες στο βωμό, όπως π.χ. δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, των “Χριστουγέννων”, δηλαδή, της εμπορικής κίνησης των Χριστουγέννων, που αναγορεύεται σε υπέρτατη αξία πάνω και από χιλιάδες ζωές συμπατριωτών μας! Και δυστυχώς, όλα αυτά χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αντίδραση που -έστω- να καυτηριάζει αυτό τον αποτρόπαιο κυνισμό...
Ας μη νομιστεί όμως ότι όλα αυτά γίνονται τυχαία και εντελώς αυθόρμητα. Ούτε ότι αποτελεί απλή σύμπτωση το γεγονός ότι παρά τις αντιθέσεις τους, αντιεμβολιαστές και κυβέρνηση καλλιεργούν -έστω και με διαφορετικό τρόπο- αυτή την κοινοτοποποίηση του θανάτου. Ούτε ότι “κατά σύμπτωση”, οι κύριοι εμπνευστές και επικεφαλής των αντιεμβολιαστών αλλά και των κυβερνητικών πολιτικών επιλογών που οδηγούν σε αυτό τον εθισμό στο θάνατο και στην απαξίωση της ζωής είναι άτομα με πασίγνωστο ακροδεξιό παρελθόν και παρόν. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι εθίζοντας στο θάνατο, όλοι αυτοί αποκτούν πλεονέκτημα καθώς παίζουν εντός έδρας, στο δικό τους γήπεδο, διαμορφώνοντας ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις που ταιριάζουν απόλυτα με τις θεμελιώδεις παραδοσιακές ιδεολογικές τους “αξίες” και καταβολές!
Γιατί; Μα, επειδή για τις φασιστικές και τις ναζιστικές παραδόσεις, καθώς και με τις γενικότερες ακροδεξιές “αξίες” και πρακτικές, η απαξίωση της ζωής πάει χέρι-χέρι με την λατρεία του θανάτου και την άσκηση της πιο ακραίας βίας! Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η διαβόητη...μακάβρια κραυγή του ιδρυτή της Φάλαγγας, Ισπανού φασίστα στρατηγού Χοσέ Μιγιάν-Αστράι “Viva la Muerte” (Ζήτω ο Θάνατος) αποτελεί μέχρι σήμερα βασικό στοιχείο και “σημαία” της ιδεολογικής κληρονομιάς των απανταχού γης (νεο)φασιστών και λοιπών ακροδεξιών νοσταλγών είτε του Φράνκο είτε του Μουσολίνι και του Χίτλερ και των καθεστώτων τους...(1)
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια περιστασιακά περιθωριακά κοινωνικά φαινόμενα που μπορούν να αποδοθούν εύκολα σε κάποια δήθεν μαζική παράνοια και παράκρουση, και που είναι καταδικασμένα να εξαφανισθούν στην επόμενη μεταστροφή της κοινής γνώμης. Πρόκειται για κάτι πολύ πιο σοβαρό που κακώς δεν έχει προκαλέσει ακόμα όχι απλώς το ενδιαφέρον και την εγρήγορση, αλλά μάλλον...τη γενική κινητοποίηση της απανταχού γης αριστεράς. Και αυτό όχι μόνο επειδή πρόκειται για μαζικά κοινωνικά φαινόμενα, αλλά και επειδή διακρίνονται για την ακραία επιθετικότητά τους και τη χρήση -συχνά δολοφονικής- βίας ενάντια στους “αντιφρονούντες” που συνήθως δεν είναι άλλοι από τους παραδοσιακούς στόχους των φασιστικών κινημάτων: τις κάθε λογής και μορφής συλλογικότητες και οργανώσεις των εργαζομένων, των απόκληρων και των καταπιεσμένων, δηλαδή τους μετανάστες, τις εθνικές και σεξουαλικές μειονότητες, και βέβαια τις γυναίκες.
Να λοιπόν, γιατί κινήματα, σέχτες και “κοινωνικά φαινόμενα” φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους σαν το αντιεμβολιαστικό, το Qanon και τις παραλλαγές του, τους διαφόρους “τιμωρούς” του είδους των “Θεματοφυλάκων του Συντάγματος” ή ακόμα και το μισογυνικό “κίνημα των μπαμπάδων” συνδέονται τόσο στενά μεταξύ τους ώστε να αποτελούν στη πραγματικότητα συγκοινωνούντα δοχεία και να έχουν κοινή ακροδεξιά μήτρα! Εξάλλου, τα πιο “καθαρόαιμα” ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις των καιρών μας, που κατά σύμπτωση είναι και εκείνα που σημειώνουν την πιο ραγδαία άνοδο, με πρώτα και καλύτερα το ισπανικό Vox ή εκείνα των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης όχι μόνο δεν κρύβουν αλλά προβάλλουν δημόσια και κυρίως, κάνουν πράξη τον άκρατο (δολοφονικό) ρατσισμό και μισογυνισμό τους, τον συνωμοτισμό, το μίσος για τον ορθολογισμό και την επιστήμη, και τη λατρεία της βίας και του θανάτου που είναι ταυτόχρονα το σήμα κατατεθέν και το “πρόγραμμά” τους...
Το συμπέρασμα βγαίνει μάλλον αβίαστα: ο μαζικός εθισμός στο θάνατο και στην απαξίωση της ζωής που προκαλούν τόσο τα αντιεμβολιαστικά κινήματα όσο και οι κυβερνητικές πολιτικές αντιμετώπισης της πανδημίας, είναι ίσως η πιο άμεση και πιο επίφοβη από όλες τις απειλές που αντιμετωπίζει σήμερα η αριστερά αλλά και κάθε προοδευτικός άνθρωπος. Αν μη τι άλλο, αυτή η διαπίστωση θα έπρεπε λογικά να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στην καταπολέμησή του κακού, κατεβάζοντας στους δρόμους πιο μαζικά από ποτέ τους υπερασπιστές της αλληλεγγύης και της ζωής! …
Σημείωση
*****
- 130 θάνατοι από Covid-19. «Viva la muerte»;
Μία από τις πλέον φονικές μέρες του «πολέμου» κατά της πανδημίας ήταν η χθεσινή, καθώς έχασαν τη ζωή τους 130 άνθρωποι. Και επειδή ο αριθμός των διασωληνωμένων κυμαίνεται περί τους 700, η συνέχεια αναμένεται ανάλογη. Ποια είναι η συγκλονιστική είδηση; Οτι μπροστά σε τέτοια εκατόμβη και μάλιστα σε μέρες προεορτινές, η «κανονικότητα» της… ζωής, της καθημερινότητας και της πολύπλοκης αναπαραγωγής της σε όλα τα επίπεδα ουδόλως διαταράσσεται! Ο θάνατος έχει «κανονικοποιηθεί». Εκατό πάνω-κάτω νεκροί καθημερινά θεωρούνται «αποδεκτό», «φυσιολογικό» κόστος. Η Αριστερά δεν διαδηλώνει, τα σάιτ, οι εφημερίδες και τα κανάλια δεν κατακλύζονται από χιλιάδες οργισμένα μηνύματα που να αξιώνουν να γίνει αυτής της έκτασης το θανατικό «πρωτοσέλιδο», η αντιπολίτευση δεν καταθέτει πρόταση μομφής, η «κοινωνική και οικονομική ζωή» δεν διαταράσσεται…
Κι όμως, περίπου πεντέμισι χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2016, οι 102 θάνατοι (μια κι έξω, κι όχι κάθε μέρα) από την πυρκαγιά στο Μάτι συγκλόνισε την κοινωνία και προκάλεσε πολύ μεγαλύτερες «κόντρες» στο πολιτικό σκηνικό. Το κόμμα της Ν.Δ., που οφείλει πολλά στην πολιτική «εργαλειοποίηση» των νεκρών στο Μάτι, ποινικοποίησε την υπόθεση και ακόμη αξιοποιεί προπαγανδιστικά επετειακές εκδηλώσεις θλίψης κάθε καλοκαίρι.
Τι σηματοδοτεί, λοιπόν, αυτή η «αποκλιμάκωση» της ευαισθησίας απέναντι στον θάνατο;
Μήπως ανεπαισθήτως έχουμε χάσει μια κρίσιμη μάχη στο μέτωπο των αξιών; Μήπως μπροστά στα μάτια μας «νομιμοποιείται» η απαξίωση όχι πλέον των συνθηκών ζωής αλλά της ίδιας της ζωής; Μήπως χάσαμε μια κρίσιμη μάχη από τη νεοφιλελεύθερη ευγονική και την ακροδεξιά/φασιστική θεωρία του «Καιάδα» για τους μη «εύρωστους»; Μήπως η αριστοτελική έξις σε αυτά είναι το προστάδιο για να ακουστεί κάποια στιγμή στο μέλλον στεντορεία τη φωνή το «Viva la muerte» («Ζήτω ο θάνατος») του Χοσέ Μιγιάν-Αστράι, φασίστα στρατηγού του Φράνκο, που έχει γίνει σύνθημα στα χείλη των απανταχού φασιστών;
*****
 |
Ταξίδια θανάτουΟι νεκροί των τελευταίων 20 ημερών | ΠΗΓΗ: infonews |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου