En guerre, At war, Σε Πόλεμο. Σε κάθε γλώσσα.
Η σύγχρονη εργασία ως το πεδίο της πιο σκληρής μάχης, οι παράλληλοι μονόλογοι εκείνων που τρέμουν την ανεργία κι εκείνων που μιλάνε μόνο για ανταγωνισμό.
Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου
Συγκλονιστική ταινία, ασφυκτική θέαση. Απλή και αυτονόητη στη σύλληψή της, κοιτάει κατάματα την καπιταλιστική πραγματικότητα. Αυτό θα πει σινεμά κοινωνικής καταγγελίας. Σύγχρονο, χωρίς ευκολίες.
Είχα ενθουσιαστεί με τον «Νόμο της Αγοράς» του Μπριζέ. Ετούτη πάει ένα βήμα παραπέρα. Ολόψυχη στράτευση και παράλληλα ψυχρή αποστασιοποίηση. Η ταινία νομίζεις πως κάνει ρεπορτάζ αλλά μαζί συναρπάζει η εστίαση στα βλέμματα, στα σώματα, η αίσθηση αδιεξόδου, ο φόβος ο θυμός. Οι απεργοί στα σπίτια τους, ο καθένας με το δικό του βουνό να ανεβεί, οι απεργοί στις συνελεύσεις, η στράτευση. Συμπόρευση, άγνωστοι τους στέλνουν λεφτά για το ταμείο αλληλεγγύης. Και σκατοψυχιά, άγνωστοι που τους στέλνουν επιστολές με σκατά.
Ώρες ώρες νιώθεις ότι σπρώχνεις κι εσύ τις ασπίδες της αστυνομίας, ότι σε τραβάνε κι εσένα από την πόρτα του εργοστασίου και σε βγάζουν από τα χέρια των συναδέλφων. Διαπραγματεύσεις, διαφορετικές οπτικές, εκείνοι που εγκαταλείπουν τη μάχη πρόωρα, εκείνοι που παζαρεύουν πριμ αποζημίωσης πίσω από την πλάτη των άλλων. Απέναντι ο διευθύνων σύμβουλος, οι άνθρωποι με τα αδιάγνωστα πρόσωπα, η ξύλινη γλώσσα της αγοράς. Σκέφτομαι ότι καταγγέλλουν συχνά τους συνδικαλιστές για ξύλινη γλώσσα οι άνθρωποι με τη σιδερένια γλώσσα.
Η σύγχρονη εργασία ως το πεδίο της πιο σκληρής μάχης, οι παράλληλοι μονόλογοι εκείνων που τρέμουν την ανεργία κι εκείνων που μιλάνε μόνο για ανταγωνισμό.
Κρατάω την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή Λοράν. Ο Βανσάν Λιντόν. Το καθαρό πρόσωπο που σφραγίζει την απεργία και την ταινία: θέτει με καταλυτικό τρόπο τα βασικά ερωτήματα για τον ρόλο του προσώπου/ηγέτη στις συλλογικές δράσεις, εκείνου που αντέχει και πάει μπροστά αλλά πρώτος συγκρούεται με την ήττα.
Σε πόλεμο.
Το τρέιλερ της ταινίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου