Τι έπαθαν οι δημοσιογράφοι στα ελληνικά ΜΜΕ και τους ξεφτιλίζει έτσι ο Μητσοτάκης; - Μια σημαντική διευκρίνηση για τη λέξη «push-back»

 Της Ματίνας Παπαχριστούδη

 

“Ξέρω ότι στην Ολλανδία έχετε συνηθίσει να κάνετε ευθείες ερωτήσεις σε πολιτικούς», είπε ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει την “αγενή” (κατά τον δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό πολλών) ερώτηση της δημοσιογράφου Ingeborg Beugel. Η οποία, όπως αποδεικνύεται απ΄ ολόκληρο τον διάλογο, γνώριζε πολύ καλά τι συμβαίνει με το καθεστώς των επαναπροωθήσεων. Αυτό που είπε ο πρωθυπουργός μέσα στο Μαξίμου είναι “οι δικοί μας δημοσιογράφοι δεν κάνουν ευθείες ερωτήσεις”. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερος εξευτελισμός για τον δημοσιογραφικό κλάδο από αυτή την φράση; Κι όμως πάρα πολλοί δημοσιογράφοι ( δεν μιλώ για τους καλοταϊσμένους από πετσωμένες λίστες), αναστατώθηκαν από την “αγένεια”, την “απρέπεια” της. Προσωπικά μεγάλωσα δημοσιογραφικά με διευθυντές που απαιτούσαν από εμένα να είμαι αγενής, πιεστική, άριστη γνώστης του αντικειμένου μου και να χτυπώ την εξουσία χωρίς κανένα έλεος. Τι έπαθαν λοιπόν οι δημοσιογράφοι και αποδέχονται τον εξευτελισμό από έναν πρωθυπουργό;

Στην αρχή πολλοί εξαγοράστηκαν, τη λαμπρή εκείνη περίοδο του εκσυγχρονισμού, των Νέων Μέσων, των εκατομμυρίων δραχμών στα χρηματιστήρια. Χρηματίστηκαν με πολλούς και ποικίλους τρόπους.

Από το 1995 ως και το 2005, μια ολόκληρη 10ετία ο δημοσιογραφικός κλάδος συναλλάχθηκε με απίθανους τρόπους με την οικονομική ελίτ και την κυβερνητική εξουσία. Έρεε το χρήμα, το εκσυγχρονιστικό, εντός και εκτός Χρηματιστηρίου. Οι “λοχαγοί” των παραδοσιακών εκδοτών έγιναν εκδότες. Απέκτησαν εφημερίδες, ιστοσελίδες, περιοδικά. Μην αναφέρω ονόματα, δεν θέλω να δεχθώ μηνύσεις και αγωγές, τα γνωρίζουμε άλλωστε όλοι οι δημοσιογράφοι στο πετσί μας. Το πως συμπεριφέρθηκαν οι νεόκοποι εκδότες, πόσα χρωστάνε, τι δεν πλήρωναν, πόσοι έχασαν τις βίλες και τα κότερα τους σε πλειστηριασμούς, πόσοι έχουν δίκες για μη δεδουλευμένα…

Φθάσαμε στο 2008 που η κρίση ήταν ορατή σε όλους και στα συνέδρια των διαφημιστών γινόταν δημόσια έκκληση “να μην αναφέρονται τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι στην οικονομική κρίση” γιατί θα πληγεί η οικονομία! Κι έτσι πολλοί πήραν τις ειδήσεις και τις έβαλαν στο μαξιλάρι τους και μετά εξαργύρωσαν το μαξιλάρι με θέσεις σε πολιτικά οφίτσια. Κι άλλοι, πληρωμένοι από τράπεζες και ΔΝΤ, σε πρωινούς καφέδες και σεμινάρια, εκπαιδεύονταν στην ενσωμάτωση, την υποταγή…

Η κρίση βέβαια χτύπησε. Βίαια και οδυνηρά. Και οι δημοσιογράφοι, οι πολλοί δημοσιογράφοι πετάχτηκαν στο σκουπιδοτενεκέ της αναξιοπιστίας, της αφραγκίας, της νεύρωσης και της φτώχειας.

Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή στη δομή και λειτουργία του κλάδου κράτησε άλλα 10 χρόνια, τα λεγόμενα μνημονιακά. Με χιλιάδες απολύσεις, εκατοντάδες λουκέτα, τεράστιες μειώσεις μισθών, κατάργηση κάθε σταθερής εργασιακής σχέσης. Ακόμη και τότε ο δημοσιογραφικός κλάδος στάθηκε αδύναμος και ανίκανος να διαμορφώσει τα δικά του συμφέροντα, μόνο τα δικά του, όχι τα συμφέροντα του καναλάρχη, ιδιοκτήτη, εκδότη. Πάσχιζαν να σώσουν Μέσα και όχι εργαζόμενους.

20 χρόνια μετά, η 4η λεγόμενη εξουσία, η εξουσία του Τύπου και του ελέγχου στις άλλες εξουσίες, στο δημοκρατικό αστικό πολίτευμα δεν έχει πλέον καμία απολύτως λειτουργία. Έχει ενσωματωθεί, έχει υποταχθεί, έχει ενταχθεί ως παράρτημα χειραγώγησης, ως υπηρεσία επ’ αμοιβή, στην κυβέρνηση εξουσία. Κι έχει κονιορτοποιηθεί από τους ολιγάρχες της ενημέρωσης, που είναι και ολιγάρχες της οικονομίας. Κανένα φίλτρο δεν υπάρχει. Αξιοπιστίας, εγκυρότητας, ουδετερότητας, δεοντολογίας.

Έτσι είναι οδυνηρό να τεθεί το θέμα του εξευτελισμού του κλάδου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι πολύ πιο εύκολο να χαρακτηριστεί η Ολλανδή δημοσιογράφος απρεπής και αγενής και να κλείσει μια ακόμη πληγή…

ΠΗΓΗ

 *****

Μια σημαντική διευκρίνιση για τη λέξη «push-back».

του Θανάση Καμπαγιάννη

Συζητιέται από χτες, με αφορμή την γενναία απεύθυνση της Ολλανδής δημοσιογράφου Ingeborg Beugel στον Έλληνα ΠΘ Κυριάκο Μητσοτάκη, η πρακτική των push-backs από το ελληνικό κράτος. Υπάρχει ήδη πλούσιο υλικό που αποδεικνύει το πόσο εκτεταμένη είναι αυτή η παράνομη πρακτική του ελληνικού κράτους, όσο και αν παπαγαλίζεται η γραμμή περί «τουρκικής προπαγάνδας». Εγώ θέλω να επιστήσω μόνο την προσοχή στο εξής που συνήθως χάνεται.

Η χρησιμοποιούμενη αγγλική λέξη «push-back» (αυστηρά μιλώντας «σπρώξιμο πίσω» ή πιο κομψά επαναπροώθηση) συσκοτίζει την πρακτική του ελληνικού κράτους. Υπονοεί ότι τα πλοία του ελληνικού λιμενικού εμποδίζουν πλοιάρια με πρόσφυγες και μετανάστες να πιάσουν ελληνική ακτή και στη συνέχεια καλούν το τουρκικό λιμενικό να τα περισυλλέξει. Προφανώς, το ελληνικό κράτος κάνει ΚΑΙ αυτό, πισωγυρίζοντας από την υπερχιλιόχρονη παράδοση των ανθρώπων να διασώζουν άλλους ευάλωτους ανθρώπους που βρίσκονται στη θάλασσα (σκεφτείτε δηλαδή ότι έχουμε πάει πίσω από την – προφανώς κομμουνιστική – κραυγή «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ»).

Όμως το ελληνικό κράτος κάνει κάτι ακόμα πιο σκανδαλώδες: συλλαμβάνει ανθρώπους που έχουν βρεθεί στην ξηρά της επικράτειάς του, τους απαγάγει χρησιμοποιώντας άντρες χωρίς διακριτικά και στη συνέχεια (αν στο μεταξύ δεν τους γδύσουν, δεν τους κλέψουν και δεν τους χτυπήσουν, που είναι ρουτίνα) τους φορτώνει σε φουσκωτά και τους αφήνει στο μέσο της θαλάσσης.

Η φωτογραφία που επισυνάπτεται είναι από ένα τέτοιο life-raft, φαίνεται μάλιστα και η εταιρεία που τα προμηθεύει στο ελληνικό κράτος, η Lalizas. Η κυβέρνηση φρόντισε να νομοθετήσει την ύπαρξη στον προϋπολογισμό απόρρητων κονδυλίων, για αυτές ακριβώς τις αγορές. Κοιτάξτε προσεκτικά τη φωτογραφία και δείτε το μωρό και τα παιδιά, που μπήκαν σε αυτά τα φουσκωτά με ευθύνη του ελληνικού κράτους και αφέθηκαν να πλέουν στο μέσο της θάλασσας.

Νομίζω πως ο όρος push-back είναι ελλιπής στην περιγραφή αυτών των πρακτικών που το σωστό τους όνομα είναι: απαγωγές, ληστείες, έκθεση σε κίνδυνο ζωής και, στο τέλος, ανθρωποκτονίες.

Αυτές οι εικόνες μας προσβάλλουν όχι σαν Έλληνες αλλά σαν ανθρώπους. Ο κύριος Μητσοτάκης ας μιλάει μόνο για τον εαυτό του.

ΠΗΓΗ