Ολοταχώς προς τα πίσω, όσον αφορά την αντιμετώπιση της νεανικής βίας. Αν και τα γενεσιουργά αίτιά της είναι κοινωνικά και ιδιαίτερα σύνθετα, η αντιμετώπισή της γίνεται με τον πιο απλοϊκό τρόπο. Εκείνον του φόβου, της τιμωρίας και της καταστολής. Πότε, άραγε, η απλοϊκή και αυταρχική αντιμετώπιση παιδαγωγικού προβλήματος είχε θετικά αποτελέσματα;
Θυμάμαι την παιδαγωγική αντίληψη του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου πριν από 40 χρόνια, η οποία βασιζόταν στη συνεννόηση, τη συνεργασία, τον διάλογο μεταξύ μαθητών/τριών και καθηγητών/τριών. Στόχευε, επίσης, στην ανάπτυξη της υπευθυνότητας, της πρωτοβουλίας και της κριτικής σκέψης. Η συλλογικότητα του σχολείου συναποφάσιζε για το τι πρέπει να γίνει στα ζητήματα που αφορούσαν τους μαθητές/τριες και γι' αυτόν τον λόγο οι αποφάσεις γίνονταν σεβαστές δίχως τιμωρίες και φόβο. Κάποιες φορές γίνονταν συναντήσεις τα απογεύματα μεταξύ των εκπαιδευτικών και των μαθητών/τριών κάποιου τμήματος, και συζήτηση για τα προβλήματα που προέκυπταν, τα οποία με αυτόν τον τρόπο επιλύονταν με συνεννόηση και αλληλοσεβασμό. Το σχολείο αυτό το αγάπησαν μαθητές/τριες, γονείς και οι εκπαιδευτικοί που αγαπούσαν τους μαθητές τους και την εργασία τους. Επιπλέον, η σχολική ζωή, το άλλο πόδι της παιδευτικής διαδικασίας, ήταν πλούσια με πλείστες όσες δραστηριότητες. Γεγονός που βοηθούσε στην ανάπτυξη θετικού μαθησιακού κλίματος. Το παράδοξο ήταν ότι το ίδιο κόμμα που το δημιούργησε το ίδιο και το κατάργησε, παρά την κοινωνική αποδοχή που είχε! Από αυτό το κόμμα προέρχεται και ο σημερινός υπ. Παιδείας. Μεγάλο το άλμα του -τώρα συναγελάζεται και με ακροδεξιούς- αλλά, όπως φαίνεται, σήμερα η καριέρα έχει προτεραιότητα, όπως όπως, και όχι οι αξίες και οι αρχές.
Η αντιμετώπιση που γίνεται σήμερα από τον… Παιδείας, ένα νέο άτομο, συνάδει απολύτως με την πολιτική της βίας και του αυταρχισμού που εφαρμόζει η κυβέρνησή του. Η βία και η αυθαιρεσία έχουν αναχθεί σε κύριο μέσον αντιμετώπισης κοινωνικών, και όχι μόνο, προβλημάτων, κυρίως στην προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση να αυτοπροστατευτεί από τα ίδια της τα ανομήματα (βίαιη αντιμετώπιση διαδηλώσεων, παρακολουθήσεις, Τέμπη, παραβίαση Συντάγματος, αυστηροποίηση Ποινικού Δικαίου, άλογη και αυθαίρετη αστυνομική βία, καθυπόταξη της Δικαιοσύνης και των Ανεξάρτητων Αρχών, έλεγχος ΜΜΕ, αύξηση ανισοτήτων κ.ά.).
Η κυβέρνηση μοιάζει να θέλει να εφαρμόσει το «πρόγραμμά» της και να κερδίσει τις επόμενες εκλογές αδιαφορώντας για τα ρημάδια που θα αφήσει. Αν εγκατασταθούν ο αυταρχισμός και ο φόβος στα σχολεία και όχι οι σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι, τι είδους πολίτες θα βγουν από αυτά; Είναι προφανές ότι ο αυταρχισμός προετοιμάζει υπάκουα άτομα, εκτελεστές, σήμερα που η πρωτοβουλία, η επινοητικότητα, η καινοτομία, η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πρόοδο και την ευημερία μιας κοινωνίας. Η εκπληκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας θέτει, εκ των πραγμάτων και όχι από επιλογή, το ζήτημα του εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης, αλλά και της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης των νέων. Φαίνεται πως και τα δύο αυτά τρομάζουν ακόμα τη δικιά μας συντηρητική παράταξη, ο ορίζοντας της οποίας δεν ξεπερνά τις επόμενες εκλογές.
Είναι τραγικό πώς μετά από 40 χρόνια η πολιτική εξουσία επανευρίσκει παιδαγωγικές μεθόδους του Μεσοπολέμου και πολύ περισσότερο όταν έχει προηγηθεί η εμπειρία του Πολυκλαδικού Λυκείου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου