Σαϊντού: Ο αριστούχος μαθητής που θα παρελάσει και μετά θα απελαθεί – Στο πλευρό του καθηγητές και συμμαθητές του

Ο  Σαϊντού πήγε στη Σενεγάλη, την Τουρκία και έφτασε ναυαγός στην Κάλυμνο τον Νοέμβριο του 2019 σε ηλικία 16 ετών. Μεταφέρθηκε σε προσφυγικές δομές και έφτασε τελικά στον Άγιο Δημήτριο, όπου βρήκε μια αγκαλιά κι μια θερμή υποδοχή από το 1ο Γελ Αγίου Δημητρίου. Πήγε στο σχολείο, εντάχθηκε στον κοινωνικό ιστό. Και τώρα που ενηλικιώθηκε, που έγινε 18 ετών, ο Σαϊντού θα απελαθεί. Ο Νικόλας Κακλαμάνος, διευθυντής του 1ου ΓΕΛ Αγ. Δημητρίου, μιλά στο ΤΡΡ για «ένα απίστευτο ξέσπασμα αλληλεγγύης μετά τη δημοσίευση του περιστατικού». «Είναι μια ολόκληρη γειτονιά στα κάγκελα, ένας ολόκληρος δήμος κι αυτό είναι το καλύτερο μάθημα Δημοκρατίας για τους μαθητές. Το ίδιο κι οι γονείς, έχουν ξεσηκωθεί υπέρ του παιδιού και έχουν μια τεράστια αγκαλιά ανοίξει».

Φωτογραφία :Αλ. Κάτσης

Ρεπορτάζ Γεωργία Κριεμπάρδη

Ο 18χρονος πρόσφυγας Σαϊντού Καμαρά ήρθε από τη Γουινέα πριν από τρία χρόνια ως ασυνόδευτος ανήλικος στη χώρα μας, κάνοντας το μακρύ και δύσκολο ταξίδι προς στο άγνωστο. Συγκεκριμένα, ήρθε στην Ελλάδα το Νοέμβρη του 2019 σε ηλικία 16 ετών. Έμεινε για ενάμιση χρόνο σε δομή ημιαυτόνομης / εποπτευόμενης διαβίωσης της International Rescue Committee (IRC) Hellas και πλέον μένει σε διαμέρισμα για άτομα άνω των 18 ετών. Γράφτηκε στο 1ου ΓΕΛ Αγ. Δημητρίου, συνδέθηκε με παρέες, έλαβε την ελληνική παιδεία.  Ωστόσο, τον Δεκέμβριο έλαβε απορριπτική απόφαση στην αίτηση ασύλου που είχε υποβάλλει με αποτέλεσμα τώρα να πρέπει να εγκαταλείψει αναγκαστικά τη χώρα.

Ο Νικόλας Κακλαμάνος, διευθυντής του 1ου ΓΕΛ Αγ. Δημητρίου, μιλά στο ΤΡΡ για «ένα απίστευτο ξέσπασμα αλληλεγγύης μετά τη δημοσίευση του περιστατικού». «Είναι μια ολόκληρη γειτονιά στα κάγκελα, ένας ολόκληρος δήμος κι αυτό είναι το καλύτερο μάθημα Δημοκρατίας για τους μαθητές. Το ίδιο κι οι γονείς, έχουν ξεσηκωθεί υπέρ του παιδιού και έχουν μια τεράστια αγκαλιά ανοίξει. Γενικά η γειτονιά είναι ανεκτική, είναι μια λαϊκή γειτονιά» σημειώνει στη συζήτησή μας. Ο ίδιος φυσικά έδωσε και τα εύσημα στους καθηγητές για την εξαιρετική δουλειά που κάνουν. «Είμαστε η πιο αδικημένη επαγγελματική κατηγορία. Κάποιοι συνάδελφοι έκαναν εξαιρετική δουλειά εδώ και χρόνια και ακόμη κάνουν. Από τη δεκαετία του ’90 περισσότεροι από 1,5 εκατ. μαθητές έχουν ενταχθεί και πολλοί με αποφάσεις καθηγητών και διευθυντών σχολείων ακόμα και άτυπα» υπογραμμίζει, ενώ μας λέει πως τη Δευτέρα θα έχουμε να περιμένουμε ένα βίντεο που θα αναρτήσει το σχολείο με παιδιά από 11 γλωσσικές κοινότητες που θα διαβάσουν στη γλώσσα τους την “Ιθάκη” του Καβάφη».

Δε θα ζητούσαμε ποτέ να μιλήσουμε με τον ίδιο τον μαθητή. Είναι αντιδεοντολογικό και ανήθικο. Δεν είναι στη λογική να να πουλάμε τον ανθρώπινο πόνο. Ο ίδιος ο διευθυντής θέλησε να μας περιγράψει τις δυσκολίες που έχει βιώσει ο μαθητής και με κάθε διακριτικότητα μεταφέρουμε. «Είναι ένα παιδί θύμα διακρίσεων εξαιτίας της οικονομικής του κατάστασης, περίεργη οικογενειακή κατάσταση, περίεργο κοινωνικό στάτους, ουσιαστικά δεν έχει κανέναν και βρισκόταν σε απόλυτο αδιέξοδο. Αν δε βρισκόταν σε κίνδυνο, δε θα έφευγε κατατρεγμένο από τη χώρα του ένα 14χρονο παιδί» περιγράφει στο ΤΡΡ και εξηγεί λίγο περισσότερο την κατάσταση που επικρατεί στην υποσαχάρια Αφρική. «Οι αφρικανικές κοινωνίες είναι πολυφυλετικές, η σύγκρουση κρατών είναι συχνή, γενικά έχουν άλλες αναφορές και ενδοφυλετικές διαφορές».

Το 2020 είχα μιλήσει με τη Λώρα Παππά, Ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Οργάνωσης «ΜΕΤΑδραση», για την κατάσταση με τα ασυνόδευτα ανήλικα που φτάνουν στη χώρα μας. «Πολλά παιδιά μένουν στο δάσος. Η ανάγκη ύπαρξης μιας πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα στηρίζει τις χώρες υποδοχής, όπως την Ελλάδα και την Ιταλία, καθίσταται περισσότερο από ποτέ άλλοτε απαραίτητη. Χώρες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν υψώνουν τείχη και δυσκολεύουν τις μετακινήσεις των παιδιών… Εκείνο που τρομάζει περισσότερο είναι ότι όσο η κατάσταση αυτή ταλαιπωρεί τα παιδιά, μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν έρμαια στα χέρια των διακινητών. Εκείνοι τα εντάσσουν σε κυκλώματα, τα παιδιά συνηθίζουν αυτήν την κατάσταση και μετά δεν εμπιστεύονται άλλους. Δεν βγαίνουν από αυτή την κατάσταση, φοβούνται να ανοιχτούν στον οποιονδήποτε θελήσει να τα βοηθήσει» είχε πει. «Είναι παιδιά που έχουν χάσει το σχολείο. Το αγαθό της εκπαίδευσης γι’ αυτούς είναι αγαθό. Επιπλέον, τα παιδιά φοβούνται. Δεν εμπιστεύονται τους ενήλικες. Τα παιδιά αυτά αισθάνονται Έλληνες. Είναι τρομερό το πόσο έχουν ανάγκη μια ταύτιση με μια κοινότητα, με έναν πολιτισμό. Είναι παιδιά μας. Υπάρχουν και αρκετά παιδιά, έφηβοι, που όταν βρουν ένα δρόμο ,μια δουλειά, δεν ξεχνούν ποτέ αυτόν που τα στήριξε κάποια στιγμή. Αυτά τα παιδιά έχουν ένα αισθητήριο να καταλάβουν ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται και ποιος κάνει ότι ενδιαφέρεται. Δεν εμπιστεύονται τους ενηλίκους. Έχουν περάσει πολλά… κακοποιήσεις, βιασμούς» είχε επισημάνει, ενώ μιλώντας μαζί της τώρα, εξηγεί πως «έχει μειωθεί αρκετά ο αριθμούς τους σε σχέση με το 2020-21».

Όπως εξηγεί στο ΤΡΡ, «κάποια έχουν εγκατασταθεί μέσω ενός ευρωπαϊκού προγράμματος που ουσιαστικά 1600 παιδιά από την Ελλάδα θα μετεγκαθίσταντο σε άλλες χώρες, όπως Ιρλανδία, Φιλανδία, Πορτογαλία… Μέχρι τώρα έχουν μετακινηθεί περίπου 100 παιδιά».

«Χρειάζεται ένα πρόγραμμα ένταξης προσαρμοσμένο στις ανάγκες των παιδιών»

«Υπάρχουν ακόμη παιδιά στα camps. Υπάρχουν παιδιά ανάμεσα στον γενικό πληθυσμό που πρέπει να πάνε σε δομές. Πολλά παιδιά υπάρχουν στα νησιά και ειδικά στη Λέρο» αναφέρει η κα. Παππά και επισημαίνει πως «δεν είναι εύκολο ένα παιδί 15 ετών να πάει στο λύκειο κατευθείαν όταν δεν ξέρει ελληνικά».«Στα νησιά εμείς κάνουμε εκπαίδευσή των παιδιών άτυπη, να μάθουν ελληνικά, να πάνε σχολείο. Χρειάζεται, όμως, ένα πρόγραμμα πιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες αυτών των παιδιών» τονίζει και αναφέρεται στο παράδειγμα του Φιλανδικού μοντέλου σε τέτοιες περιπτώσεις. «Στη Φιλανδία υπάρχει ένα πρόγραμμα ένταξης που δεν είναι αποκομμένο από τον υπόλοιπο πληθυσμό, δηλαδή κάποια μαθήματα όπως γυμναστική κλπ, τα κάνουν μαζί τα παιδάκια» λέει σχετικά και καταλήγει στην πρόταση που η ΜΕΤΑδραση εδώ και καιρό φωνάζει: να προχωρούν πιο γρήγορα οι διαδικασίες επανένωσης οικογενειών. «Το 40% των παιδιά αυτών θα επανενωθούν με άλλο μέλος της οικογένειάς τους σε άλλη χώρα, να παίρνονται πιο γρήγορα οι διαδικασίες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο» καταλήγει.

Πηγή: the pressproject