«Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ’ όλα αυτά Μαρία..» – Αφιέρωμα στην 8η Μάρτη

Άλλη μια 8η του Μάρτη είναι εδώ, βαριά από την αγριότητα των γυναικοκτονιών, που τέλος δεν έχουν, βαριά από την επανάληψη των κοινοτυπιών και των ευχολογίων της πολιτείας για ισότητα και ισοπολιτεία, βαριά από τις δίκες που δεν τελειώνουν και που ξαναδικάζουν τα θύματα, βαριά από όλο το βεβαρυμένο παρελθόν της ελληνικής δικαιοσύνης στις υποθέσεις βιασμών και κακοποιήσεων των γυναικών, βαριά απ’ την απραξία της κυβέρνησης για τα στοιχειώδη.

«Καμιά άλλη Ελένη» έχει βροντοφωνάξει το φεμινιστικό και το γυναικείο κίνημα στους δρόμους για τόσες Ελένες στην Ελλάδα και στον κόσμο, αλλά μοιάζει κανείς να μην ακούει. Η πατριαρχία δολοφονεί και το έχει «επάξια» αποδείξει. Θύματά της, πρώτα και κύρια, οι γυναίκες. Αυτές οι αντιλήψεις ιδιοκτησίας των γυναικείων σωμάτων και υπάρξεων οπλίζουν πολλά χέρια ακόμα. Τα γυναικεία σώματα δεν είναι τα μόνα που δέχονται την επίθεση, όπως αποδεικνύεται ξανά και ξανά. Η δημόσια, μπροστά σε κοινό, δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου έγινε δυνατή, παρότι αδιανόητη, γιατί η πατριαρχία είναι ένα δηλητήριο στο κοινωνικό σώμα, δεν επιτρέπει ούτε το διαφορετικό ούτε την ελευθερία για τον εαυτό και την εαυτή. Θέλει οι ρόλοι να είναι μοιρασμένοι, δεν ανέχεται αμφισβήτηση και γίνεται ακόμα πιο δολοφονική, όταν νοιώθει ότι αμφισβητούνται «ιερά και όσια». Και, δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία η πατριαρχία, φανερά ή κρυφά, παραμένει μια εξουσία πολύ ισχυρή και βαθιά ριζωμένη. Αλλά και σε πλανητικό επίπεδο, η ίδια συνεχίζει να εξολοθρεύει γυναίκες σ’ έναν ακήρυχτο πόλεμο, που τις έχει πολύ κακοποιήσει στο βάθος των αιώνων, από τις μάγισσες που καίγονταν στην πυρά μέχρι το «θυμωμένο», «θιγμένο», «θολωμένο» σύζυγο ή σύντροφο ή πατέρα.

Η 8η του Μάρτη, όμως, είναι υπενθύμιση των αγώνων των γυναικών για αξιοπρέπεια και ισότητα. Πάνε 165 χρόνια από τότε που οι εργάτριες στο Σικάγο δολοφονήθηκαν ζητώντας ίσα δικαιώματα, ίσες αμοιβές. Χάρη σ’ εκείνες τις εργάτριες και στους αγώνες που συνέχισαν γυναίκες σε όλο τον κόσμο, ήρθαν καλύτερες μέρες, όμως ο δρόμος προς τη γυναικεία απελευθέρωση είναι μακρύς, οι διεκδικήσεις παραμένουν επίκαιρες.

Φωτογραφία: Τάκης Τλούπας

Οι γυναίκες αγωνίζονται σε πολλαπλούς στίβους της ζωής και το αποδεικνύουν κάθε μέρα, σε πολλά μέτωπα, μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα, μεγαλειώδη και καθημερινά. Οι Ρωσίδες φεμινίστριες δεν φοβήθηκαν να καταγγείλουν  τον απεχθή πόλεμο που ξέσπασε στη γειτονιά μας και οι γυναίκες ήταν πάντα από τα πιο μάχιμα κομμάτια του αντιπολεμικού και διεθνιστικού κινήματος.  Ήταν επίσης  παρούσες όσες φορές χρειάστηκε στην ιστορία να δοθούν αγώνες ελευθερίας και χειραφέτησης των κοινωνιών.

Στα κείμενα που θ’ ακολουθήσουν στο rednblack, τις επόμενες τρεις μέρες, με αφορμή την 8η Μάρτη, γράφουν γυναίκες με τη δική τους ματιά, για τα δικά τους πεδία αγώνα και ζωής και τις δικές τους ασχολίες, για πολλά από αυτά που τις ταλανίζουν και για τα οποία οι κυρίαρχες αφηγήσεις είναι άλλες … για τις γυναικοκτονίες, για τη δουλειά, για τα χόμπυ, για τις γυναίκες σ’ αυτή τη γεωγραφία, για τις γυναίκες μετανάστριες, τις γυναίκες Ρομά, τις γυναίκες που δεν είναι ελεύθερες μαζί μας, για τις αγωνίστριες σε άλλες γωνιές του πλανήτη, αλλά και για τις γυναίκες σε θεσμικές θέσεις.

Τα αιτήματα των γυναικών είναι επίκαιρα όσο ποτέ και οι φεμινιστικοί αγώνες ανοίγουν πάντα εκείνα τα περάσματα που μας πάνε πιο κοντά στην ευτοπία της κοινωνικής χειραφέτησης.

• Στην Αθήνα,
  Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία, πλατεία Κλαυθμώνος, 1.00 μμ,
  Φεμινιστική διαδήλωση, πλατεία Κλαυθμώνος, 6.00 μμ
• Στη Θεσσαλονίκη,
  Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία, άγαλμα Βενιζέλου, 1.00 μμ,
  Φεμινιστική διαδήλωση, άγαλμα Βενιζέλου, 7.00 μμ

Το κόκκινο και το μαύρο

Επιμέλεια Αφιερώματος: Κυριακή Κλοκίτη – Λίνα Κυργιαφίνη

ΠΗΓΗ