Ο Τζούλιαν Ασάνζ και η παρακμή της Δύσης

Γράφει ο Θέμης Τζήμας

Η Δύση σαπίζει ποικιλοτρόπως και εκδικείται. Η Αγγλία παίζει τον ρόλο του υπεργολάβου, ενώ οι ΗΠΑ του δήμιου.

Η υπόθεση του Τζούλιαν Ασάνζ και η απόφαση του αγγλικού δικαστηρίου να τον εκδώσει στις ΗΠΑ συνιστά, όπως εξηγεί ο Τζον Πίλτζερ, μια παρωδία δικαιοσύνης. Ο Ασάνζ θα εκδοθεί στο κράτος εκείνο του οποίου οι μυστικές υπηρεσίες σχεδίαζαν τη δολοφονία του. Στο κράτος εκείνο το οποίο διατηρεί ακόμα φυλακισμένους χωρίς δίκη στο Γκουαντανάμο, βασανίζει και με τη βούλα του νόμου και «αυτοκτονεί» τους ενοχλητικούς φυλακισμένους – βλ. Έπσταϊν.

Η ξεδοντιασμένη αποικιοκράτισσα Αγγλία, δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το προσωπείο του κράτους δικαίου και του φιλελευθερισμού, όταν τα συμφέροντα και η εκδικητικότητα του μεγάλου αφεντικού της επιβάλλουν να κάνει τη βρόμικη δουλειά.

Κάπως έτσι, την ώρα που ο πρόεδρος των ΗΠΑ μιλάει για δημοκρατία με τον πρόεδρο της Βραζιλίας και με τον δικό μας κλακαδόρο του, ο πλέον μαχητικός υπερασπιστής της αλήθειας γύρω από τα εγκλήματα πολέμου και γύρω από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας της Ουάσιγκτον, εκδίδεται προκειμένου να εξοντωθεί στις ΗΠΑ.

Περιττεύει να αναρωτηθούμε το προφανές: τι θα ακούγαμε αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε σε έναν αντίπαλο του Κρεμλίνου ή του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας. Η υποκρισία της «Δύσης» έχει φτάσει σε τέτοια ύψη ώστε μπορεί να μιλά ταυτοχρόνως για ελευθερία του Τύπου και να εξοντώνει τις γνήσια ενοχλητικές φωνές.

Η εξόντωση του Ασάνζ άλλωστε επιτελεί και έναν παιδευτικό ρόλο: μπορείς να κάνεις ό,τι ρεπορτάζ επιθυμείς για τους εχθρούς των ΗΠΑ, να κάνεις κάποια ρεπορτάζ και για τις ίδιες τις ΗΠΑ αλλά μέχρι ενός σημείου και μέσα από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (άρα και μέσα από τους αντίστοιχους ελέγχους), αλλά ποτέ δεν μπορείς να δημοσιεύεις την αλήθεια εντελώς ανεξάρτητα από τους τυπικούς και άτυπους μηχανισμούς λογοκρισίας.

Όποτε αυτά καταγγέλλονται, οι πρόθυμοι απολογητές θα σου πετάξουν ένα «Και τι έχεις να πεις για την Μόσχα;», «Και τι μας λες για τους Ουιγούρους στην Κίνα»; Πρόκειται για τον “whatabout-ισμό” για τον οποίο εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, η Ουάσιγκτον εγκαλούσε ή και αποπειράτο να γελοιοποιήσει τότε την Μόσχα.

Σε καμία άλλη ιστορική φάση, ούτε επί Μακαρθισμού, οι ΗΠΑ και οι πιστοί τους σύμμαχοι δεν είχαν απομακρυνθεί τόσο εμφανώς από τις θεμελιώδεις εγγυήσεις της δίκαιης δίκης και της ελευθερίας του Τύπου. Τα «φόβητρα» Κίνας, Ρωσίας πολύ λίγα μπορούν να σημάνουν μπροστά στην σύμφυση κοινοβουλευτισμού και αυταρχισμού, σε βαθμό εξαφάνισης ενοχλητικών δημοσιογράφων, η οποία επεκτείνεται σε όλη την Δύση.

Αν κανείς νομίζει ότι αυτή η κατρακύλα του κράτους δικαίου θα σταματήσει στο συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το Γκουαντανάμο έμεινε χωρίς συνέπειες και απλώς επεκτάθηκε σε έναν τεράστιο πλέγμα μυστικών τοποθεσιών, ενώ οι παρακολουθήσεις κάποιων εκατοντάδων αρχικά υπόπτων, μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, μόλις είκοσι έτη μετά μας έχει ήδη δώσει το πλέον εκτεταμένο δίκτυο παρακολουθήσεων πολιτών και μια κρατικο-μονοπωλιακή πανοπτική εξουσία επί όλων ημών. Αν ο Ασάνζ έχει ζήσει έως σήμερα εξαιτίας της δημοσιότητας την οποία έχει συγκεντρώσει, ο επόμενος θα βρεθεί σε κάποιο χαντάκι ή σε μια μυστική τοποθεσία χωρίς να μάθει ο οποιοσδήποτε το παραμικρό.

Η Δύση σαπίζει ποικιλοτρόπως και εκδικείται. Η Αγγλία παίζει τον ρόλο του υπεργολάβου, ενώ οι ΗΠΑ του δήμιου. Είναι περιττό να επισημάνει κανείς την (πλην Βαρουφάκη) σιωπή των εγχώριων «δημοκρατών», «προοδευτικών», «σοσιαλδημοκρατών» και «σοσιαλιστών». Από την πρεσβεία αντλούν την ισχύ τους, εκεί λογοδοτούν. Η σιωπή τους δεν είναι ακριβώς χρυσός για τις ΗΠΑ (δεν είναι και τόσο σημαντικοί σε τελική ανάλυση), ωστόσο αχάριστοι σε κάθε περίπτωση δεν είναι.