Το κείμενο του αναγνώστη που ακολουθεί, σε ύφος και περιεχόμενο, είναι απ’ αυτά που λες χαλάλι ο κόπος να βαστιέται στη ζούγκλα του διαδικτυακού τοπίου ένα δέντρο σαν την Κατιούσα, που έχει καρπούς να ξεπεινάει κάπου κάπου το θολωμένο μυαλό των υπερχρηστών του μέσου. Δεν μπορεί να χορτάσει θαυματουργά, μήτε ανθρωποφάγους μήτε, μήτε ψεκασμένους που λέμε, μήτε συνωμοσιολόγους της ανασφάλειας και δημοσιολάγνους των εύκολων τσιτάτων. Είναι ένα άρτιο αφήγημα που δεν υποχρεώνει κανέναν να ενστερνισθεί το περιεχόμενό του, αλλά δεν μπορεί και να το αγνοήσει ως τροφή για σκέψη, που λένε κι οι αγγλόφωνοι (food for thought). Είναι εμπειρικό ντοκουμέντο που θυμίζει όσα βάλθηκαν να ξεχαστούν, τώρα που κάμποσοι, όπως εγώ, αναρωτιόμαστε, τι δύναμη έχει και τι σκαρί διαθέτει το εργατικό δυναμικό του τόπου μας υπονομευμένο, συκοφαντημένο και βίαια εξανραποδισμένο από το αστικό μεταπολιτευτικό ρεσάλτο στην εξουσία.
Στους αγώνες των εργαζομένων το ΚΚΕ ήταν παρόν εκτός αλλά κι εντός κοινοβουλίου. Κι επειδή έχω δει εδώ και δεκαετίες με τα μάτια μου, τι μπορούν να φτιάξουν στα ναυπηγεία μας τα ελληνικά χέρια και μυαλά, στα οποία ευρωενωσίτικα κι αμερικανονατοϊκά συμφέροντα έχουν περάσει χειροπέδες, χρησιμοποιώ την εισαγωγή αυτή ως προτροπή για να σκεφτεί το αναγνωστικό κοινό της Κατιούσας, ποιες «ταινίες»- αφηγήματα(;) του δεξιοαριστεροκεντρώου «Μπόλυγουντ» βλέπει θέλοντας και μη, πληρώνοντας από πάνω και πανάκριβα, το «τζάμπα» εισιτήριο της… αναπτυξιακής μας εποχής.
Λιάνα Κανέλλη
Αγαπητή ομάδα της Κατιούσα,
ήλπιζα ότι δεν θα χρειαζόταν να επανέλθω σε αυτό το θέμα, αλλά όπως βλέπετε «δεν με αφήνουν ν’ αγιάσω». Την Παρασκευή το κεντρικό δελτίο της ΕΡΤ1 μας «ενημέρωσε» ότι το ναυπηγείο της Σύρου ήταν κλειστό για 20 χρόνια!, μέχρι που το ανέλαβε η ONEX. Κοίτα να δεις! Αυτοί που έβγαζαν ψηφίσματα συμπαράστασης και είχαν αγοράσει δεν ξέρω κι εγώ πόσες μπλούζες ERTopen μετά το Μαύρο, για να στηρίξουν τους εργαζόμενους, θα ήταν ναυτοπρόσκοποι κι όχι το προσωπικό του ναυπηγείου μάλλον.
Λίγα χρόνια πριν, την εποχή που θα εκτινασσόταν το ελατήριο της οικονομίας, όπως έλεγε ο τότε πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, ένας μεγαλόσχημος αιρετός της Δευτεροβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Νοτίου Αιγαίου, διατυμπάνιζε την κατασκευή κινηματογραφικών στούντιο του Hollywood στη Σύρο.
Η εξαγγελία αυτή έγινε, αδίκως, αντικείμενο χλευασμού και κακεντρεχών σχολίων στο νησί. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί, αν όχι με όρους χολιγουντιανής ταινίας, το «θαύμα» που συντελείται εδώ (κατά το άρθρο των κυρίων Πάιατ και Γεωργιάδη στην Καθημερινή); Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το Νεώριο, με τη σημερινή του μορφή, δημιουργήθηκε από τους αδελφούς Γουλανδρή, με θαλασσοδάνεια της Χούντας. Μετά την πτώση της, οι κάνουλες της αφειδούς κρατικής χρηματοδότησης στερεύουν. Και οι φερέλπιδες αυτοί επενδυτές εγκαταλείπουν το ναυπηγείο στη μοίρα του. Προκειμένου να αποπληρωθεί ένα μέρος των δανείων, η κυβέρνηση Καραμανλή τα κρατικοποιεί. Όπως έπραξε, για παρόμοιους λόγους, με τα ναυπηγεία Ελευσίνας. Όταν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ανέλαβε τα ηνία της χώρας, στο πλαίσιο του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων της (που οι μεσόκοποι νεοφιλελεύθεροι αναπολούν-και οι νεόκοποι κρυφοθαυμάζουν-), κλείνει τα ναυπηγεία για σχεδόν τρία χρόνια, βυθίζοντας το νησί στην ανεργία.
Όταν το ΠΑΣΟΚ ανέκαμψε, παρά την προηγούμενη αντιπολιτευτική του ρητορική, δεν ακύρωσε τις ιδιωτικοποιήσεις των προκατόχων του. (Fun fact: η φράση “ΠΑΣΟΚ σώσε μας”, πού κυκλοφορούσε πολύ στα social media μια περίοδο, ήταν ένα σύνθημα γραμμένο με τεράστια πράσινα γράμματα πάνω στον εξωτερικό μαντρότοιχο του Νεωρίου, από τους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ, εκείνης της εποχής, που διοικούσαν το σωματείο εργαζομένων.)
Έτσι, διάφοροι επιχειρηματίες και εφοπλιστές εκδήλωσαν επενδυτικό ενδιαφέρον. Μεταξύ αυτών και ο κύριος Ταβουλάρης, τον οποίο προτιμούσαν (σε βαθμό παρεξηγήσεως) οι προαναφερθέντες συνδικαλιστές, έναντι του έτερου διεκδικητή κυρίου Τσάκου, ο οποίος κατά την άποψη τους δεν είχε λεφτά (εδώ γελάνε).Ο φέρελπις επενδυτής λοιπόν ανέλαβε το ναυπηγείο της Σύρου, πακέτο με αυτό της Ελευσίνας (σημείωση: ένα μέρος του συνολικού τιμήματος εξαγοράς δεν έχει ακόμα εξοφληθεί-κάπου 40 εκ.€ με τις προσαυξήσεις, σε σημερινές τιμές). Στενοί του συνεργάτες στο επενδυτικό σχήμα ήταν πρώην στελέχη των τριών δημόσιων ναυπηγείων (Σκαραμαγκά,Ελευσίνας,Σύρου),πείθοντας έτσι τους αρμόδιους ότι διέθεταν το απαραίτητο know-how για να πετύχουν το αναπτυξιακό άλμα. Επαναπρόσληψη 600 εργαζομένων σε βάθος διετίας, όπως προέβλεπε η συμφωνία μεταβίβασης (δυστυχώς μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου, που καλύτερα να τον είχε αφήσει απολυμένο και να έπιανε δουλειά ως φακίρης στο τσίρκο, παρά αυτή η ταλαιπωρία), βελτίωση των υποδομών (της Σύρου κυρίως, η Ελευσίνα είχε παραληφθεί σε άρτια κατάσταση) κάνοντας χρήση των αναπτυξιακών νόμων -με υπερτιμολογήσεις κτλ όπως υποψιάζεστε- κι όλα κυλούν ρόδινα. Και φυσικά, όπως κάθε επιχείρηση που σεβόταν τον εαυτό της την περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας», πήρε μέρος στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10068 Μία μετοχή της έφτασε να αξίζει 30.000 δραχμές πριν να σκάσει η φούσκα. Στο μεταξύ, οι τότε «συνδικαλιστές» είχαν πείσει τους εργαζόμενους να μην πουλήσουν τις μετοχές που τους είχε μοιράσει η διοίκηση εν είδει bonus, όσο οι ίδιοι τζογάριζαν ανερυθρίαστα. Και η ζωή συνεχίζει το δρόμο της, μέχρι ο ΓΑΠ να απευθύνει διάγγελμα με φόντο το ακριτικό Καστελόριζο.
Έτσι, ένα ναυπηγείο, με περίπου 250 μόνιμους εργαζόμενους (πέραν των έκτακτων), καθόλα λειτουργικό, αρχίζει από το 2010 να συσσωρεύει υπέρογκα χρέη προς τους πιστωτές, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις ΔΕΚΟ, και το δήμο, πάντα με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, ο κύκλος εργασιών στο ναυπηγείο δεν δείχνει να επηρεάζεται ιδιαίτερα, αφού παρέχει πάντα αξιόπιστες υπηρεσίες και ανταγωνιστικές τιμές, ακόμα και απέναντι στα ναυπηγεία της Τουρκίας. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι οι επιχειρηματικές επιλογές των εφοπλιστών γίνονται στη βάση αισθημάτων αγνής και άδολης φιλοπατρίας και όχι οικονομικού συμφέροντος. Ξεκινούν τότε τα συνήθη τερτίπια που εφάρμοσαν οι περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Καθυστερήσεις στις πληρωμές (π.χ ένας μισθός ανά τρεις μήνες σαν έναντι) «βάλτε πλάτη να περάσουμε την κρίση» κτλ.
Όταν όμως η κατάσταση με τις καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας φτάσει στο απροχώρητο (είχαν να πληρώσουν δύο χρόνια το προσωπικό, ενώ τα bonus και οι παχυλοί μισθοί καταβάλλονταν κανονικά στους μετόχους και τα μεγαλοστελέχη) οι εργαζόμενοι αντιδρούν. Στις εκλογές του σωματείου αναδείχθηκε νέο προεδρείο, ίσως όχι ιδιαιτέρως ριζοσπαστικό ή προς την πλέον αγωνιστική κατεύθυνση, πάντως σίγουρα όχι εξωνημένο ή εργοδοτικό όπως ήταν όλα όσα είχαν προηγηθεί και είχαν αναφορά στην ΔΑΚΕ και στην ΠΑΣΚΕ). Καταρτίζονται κάποιες συμβάσεις με το Πολεμικό Ναυτικό, σαν ενέσεις ρευστότητας εκ μέρους της κυβέρνησης (που μέχρι τότε αναλάμβαναν τα ναυπηγεία Ελευσίνας κατά κύριο λόγο), με συνέπεια να καταβληθούν 4 μηνιάτικα στους εργαζόμενους. Η κατάσταση όμως δεν φαινόταν να αλλάζει. Την άνοιξη του 2015, αποφάσισαν ομόφωνα να κατέβουν σε απεργία, με τη μορφή της επίσχεσης εργασίας. Η οποία, παραδόξως, ήταν από τις ελάχιστες που δεν κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική από τα ελληνικά δικαστήρια (ούτε σε δεύτερο βαθμό). Αφού λοιπόν η προσφυγή της εργοδοσίας (του κ. Ταβουλάρη) απέτυχε, δέχτηκε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Κι εκεί, όπως δυστυχώς αποδείχτηκε από τις κατοπινές εξελίξεις, το προεδρείο υπήρξε υπερβολικά καλοπροαίρετο. Ήταν και η πρόσφατη άνοδος του -αντιμνημονιακού ακόμα(;)-κυβερνητικού σχήματος στην εξουσία που καλλιεργούσε αυταπάτες, ήταν και το παράδειγμα της Χαλυβουργίας, ήταν και η υποστήριξη σημαντικής μερίδας της τοπικής κοινωνίας στον δίκαιο αγώνα τους, που συνέτειναν σε αυτό. (Ας σημειωθεί, με την ευκαιρία, ότι τα τοπικά ΜΜΕ και οι δημοτικοί άρχοντες αλλά και το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Κυκλάδων(!) ήταν αναφανδόν με την πλευρά του κυρίου Ταβουλάρη τότε-αργότερα αγάπησαν τον Ξενοκώστα, ας όψονται οι χορηγίες).
Συναντήθηκαν με όλους τους αρμόδιους υπουργούς, που στο πρώτο εξάμηνο της κυβερνητικής θητείας ήταν εξόχως ριζοσπαστικοί και αναγνώριζαν το δίκιο -βουνό των απεργών. Οι δε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κυκλάδων τους έλεγαν να πετάξουν τους μεγαλομετόχους στη θάλασσα (ο κύριος Μανιός ειδικά ήταν ο πλέον επαναστάτης)! Έφταιγαν, κατά τα λεγόμενα τους, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας που με τη στάση τους δεν άφηναν περιθώριο για χάραξη ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση (προσωπική μαρτυρία του πατέρα μου που ήταν μέλος του προεδρείου). Υπήρξαν κάποιες υποσχέσεις, αρχικά να γίνει το ναυπηγείο ημι-κρατικό και να καλύπτει τις ανάγκες του Π.Ν. ή ότι υπήρχε ενδιαφέρον από τους Ρώσους ή τους Κινέζους (φήμες λένε ότι μια πρεσβεία πλησίον της πλατείας Μαβίλη άσκησε βέτο στο άκουσμα αυτής της προοπτικής). Ενώ, στις τριμερής συναντήσεις που λάμβαναν χώρα στην Ελευσίνα, δόθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία να συναντηθούν τα σωματεία των δύο ναυπηγείων, τα οποία σκόπιμα κρατούνταν σε απόσταση, ειδικά από την πλευρά των προηγούμενων διοικήσεων του σωματείου του Νεωρίου (Στην πρώτη συνάντηση μάλιστα ο κος Ταβουλάρης είπε το αμίμητο στον πατέρα μου: «Πρώτη φορά βλέπω συνδικαλιστές να μην είναι με την εργοδοσία»).
Μετά τη συνθηκολόγηση του Ιουλίου και τις εκλογές του Σεπτέμβρη, οπότε οι πιο αριστερίζουσες φωνές βρέθηκαν εκτός κυβέρνησης, μεταστράφηκαν και οι υπουργοί προς τον ρεαλισμό. Η δε τρίμηνη απεργία των εργαζομένων είχε τερματιστεί τον Αύγουστο κι ήδη είχαν ξεκινήσει οι μεθοδεύσεις για την πλήρη απαξίωση του ναυπηγείου από τους μετόχους. Πότε με την προσχηματική ακύρωση των συμβολαίων που είχαν συναφθεί για επισκευές (για να το οδηγήσουν σε τεχνητή οικονομική ασφυξία)και πότε μέσω υποβολιμιαίων δημοσιευμάτων στον αστικό Τύπο (π.χ. https://www.kathimerini.gr/843660/gallery/oikonomia/epixeirhseis/h-parakmh-twn-ellhnikwn-nayphgeiwn )Με απώτερο σκοπό, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, να διασπάσουν την ενότητα των εργαζομένων και να τους τιμωρήσουν για την απεργία τους (τη μοναδική από το 1978). Η εξέλιξη αυτή δεν άργησε πολύ να συμβεί. Στην τελευταία τους συνάντηση ως αντιπροσωπεία του σωματείου με τον κύριο Πιτσιόρλα, εκείνος τους πρότεινε ως μοναδική λύση την αυτοδιαχείριση, κατά το μοντέλο της ΒΙΟ.ΜΕ. Μέχρι τουλάχιστον να φανεί ότι η εύρυθμη λειτουργία του ναυπηγείου έχει αποκατασταθεί, έτσι ώστε να αναζωπυρωθεί το επενδυτικό ενδιαφέρον και το ναυπηγείο να «πιάσει» καλή τιμή.
Όταν κατέθεσαν αυτή την πρόταση στη γενική συνέλευση, αντιμετωπίστηκε το λιγότερο ως αναρχοκομμουνιστική. Η εξαγορά συνειδήσεων είχε ήδη ξεκινήσει πριν καιρό, είτε με την επιλεκτική καταβολή μισθών είτε με άλλα «δωράκια». Έτσι, ανατράπηκε πραξικοπηματικά η εκλεγμένη διοίκηση του σωματείου και ανέλαβαν οι πρόθυμοι. http://www.katiousa.gr/politika/ergatiki-taksi/aftoi-pou-apeilousan-oti-tha-petaksoun-to-pame-sti-thalassa-dinoun-orkous-pistis-sta-pragmatika-tous-afentika/ (μια μικρή επισήμανση ακόμα. Η νέα προσωρινή διοίκηση του σωματείου που εξελίχθηκε σε μόνιμη, ήταν έκτακτοι εργάτες που έπιασαν δουλειά στο ναυπηγείο μόλις το 2016, παρακαλώντας τους δικούς μας με δάκρυα στα μάτια να μεσολαβήσουν για να τους προσλάβουν. Αλλά πάντα τα κάστρα πέφτουν από μέσα, έτσι δεν λένε;). Η δε απεργία παρουσιάστηκε ως η μοναδική και κύρια αιτία για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το Νεώριο.
Κι επειδή στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, συμπτωματικά (;) έκανε την εμφάνιση του στο προσκήνιο ένας άλλος φέρελπις επενδυτής, ο κύριος Ξενοκώστας. Ο οποίος, με τη σειρά του ζήτησε από τους εργαζόμενους να παραιτηθούν προκαταβολικά από όλες τις αξιώσεις τους, μέχρι να τελεσφορήσει η συμφωνία εξυγίανσης. Όταν κάποιοι από αυτούς ζήτησαν κάτι πιο απτό από το λόγο του, όπως μια έγγραφη βεβαίωση ότι θα τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, διαγράφηκαν από το σωματείο με συνοπτικές διαδικασίες (οι διαγραφέντες προσέφυγαν στο αρμόδιο πρωτοδικείο κατά της παράτυπης αυτής διαγραφής, το οποίο μάλιστα τους δικαίωσε πέρσι, αλλά ήταν πια δώρον άδωρον. Ενώ παράλληλα, ξεκίνησε και ένας πόλεμος λάσπης και ηθικής εξόντωσης εναντίον τους- (με αποκορύφωμα την επιστολή που παρατίθεται στο παραπάνω άρθρο).
Ωστόσο, η οικονομική επιφάνεια του επενδυτή, ήταν -για να το θέσω κομψά-αμφισβητήσιμη, γεγονός που έκανε τους εμπλεκόμενους πιστωτές διστακτικούς στο να συναινέσουν στο σχέδιο εξυγίανσης (το άρθρο είναι μεταγενέστερο και από απρόσμενη πηγή αλλά είναι αρκετά εύστοχο κατ΄αναλογία) https://www.athensvoice.gr/economy/523400_afantos-o-ellinoamerikanos-theios-sam-apo-ta-naypigeia-eleysinas Παρουσιάστηκε λοιπόν η λύση το Νεώριο να λειτουργήσει υπό ένα ενδιάμεσο καθεστώς, οπότε μισθώθηκε από έναν εργολάβο που έκανε δουλειές στο Πέραμα, εκλεκτό του Ξενοκώστα, ονόματι Σαββίδη. Ακολούθησαν ουσιαστικά την πρόταση του Πιτσιόρλα, μόνο που αντί να αναλάβουν οι εργαζόμενοι το ναυπηγείο και να δημιουργηθεί κακό προηγούμενο (είμαστε που είμαστε Σοβιετία…) προτιμήθηκε να το αναλάβει ένας εργολάβος και να εφαρμόσει εκ περιτροπής εργασία. Πλέον, ήταν προφανές που πάει το πράγμα με τις θέσεις εργασίας, αφού φαινόταν να υλοποιείται το όραμα του μακαρίτη κύριου Κοκκάλα. https://www.tovima.gr/2020/04/13/society/pethane-o-naypigos-kai-epixeirimatias-konstantinos-kokkalas/ Ο οποίος, είχε πει ευθαρσώς στον πατέρα μου κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ότι θέλει ένα ναυπηγείο χωρίς μόνιμο προσωπικό.
Ο μόνος δρόμος που είχε μείνει για τους διαγραφέντες ήταν η δικαστική διεκδίκηση των οφειλών. Κι αφού το προέβλεπε και η πρόσφατη ευρωπαϊκή νομοθεσία, στράφηκαν δικαστικά και κατά του προσωρινού ιδιοκτήτη, που είναι και αυτός αστικά και ποινικά υπεύθυνος σε τέτοιες περιπτώσεις. Κατά συνέπεια, ο πόλεμος λάσπης συμπληρώθηκε από ευθείες απειλές, που έφτασαν μέχρι τον ξυλοδαρμό https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/156620_sobara-epeisodia-gia-neorio Η κατά τα άλλα ευαίσθητη κυβέρνηση δεν φάνηκε να πολυσκοτίζεται,κι επειδή είχε απελπιστικά ανάγκη από ένα success story, συνέχιζε να στηρίζει τον Αμερικάνο επενδυτή από τη Λαμία. Όπως και η πρεσβεία άλλωστε, που προκειμένου να ικανοποιήσει μια συγκεκριμένη ατζέντα, εγκωμίαζε σε κάθε ευκαιρία τον αχυράνθρωπ… -ε,συγγνώμη- επενδυτή. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και με εξαίρεση μερικά σκαμπανεβάσματα, όπως τη βύθιση της μεγαλύτερης εκ των δύο δεξαμενών, που αποδόθηκε σε «σκοτεινούς κύκλους» (ναι, ναι οι υποψίες στράφηκαν και στους διεγραμμένους, που εκτός από άνθρωποι του Ταβουλάρη όπως φημολογείτο -που αν είχε το σωματικό σθένος καθότι υπέργηρος, θα τους είχε κρεμάσει από τους γερανούς του Νεωρίου για παραδειγματισμό- ήταν και πράκτορες των Ρωσοκινεζικών συμφερόντων. Δεν αστειεύομαι, είχε διαρρεύσει κι αυτό από τοπικούς παράγοντες!) η εξυγίανση προχώρησε κανονικά.
Και τι εξυγίανση! Για την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας ούτε λόγος, ολική διαγραφή των προστίμων και των προσαυξήσεων, 85% κούρεμα των οφειλών σε δήμο, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΗ και τράπεζες, και περιθώριο εξόφλησης τους σε βάθος 25ετίας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κος Τσίπρας την επισφράγισε με την παρουσία του, κάνοντας στο Νεώριο την πρώτη ομιλία μετά την «έξοδο» από τα μνημόνια. https://www.tovima.gr/2018/08/23/politics/tsipras-apo-syro-stoxos-na-kerdisoyme-to-stoixima-tis-ergasias/ Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, η κυβέρνηση της ΝΔ ξαναεγκαινίασε το ναυπηγείο τον επόμενο Δεκέμβριο. Φρόντισε μάλιστα να μην χρειαστεί να βγάλει λεφτά από την τσέπη του ο επενδυτής, ούτε για την εξόφληση των δεδουλευμένων, ενόψει της παρέλευσης της σχετικής προθεσμίας (είχε πάρει ήδη δύο παρατάσεις), που θα ανέτρεπε αυτοδίκαια τη συμφωνία εξυγίανσης, αναθέτοντας του την επισκευή μιας πλωτής δεξαμενής του Π.Ν.
Κι αφού το σενάριο της πρώτης ταινίας ήταν τόσο επιτυχημένο, γιατί να μην ακολουθήσει και σίκουελ; Η Ελευσίνα ήταν μια πολύ όμορφη επιλογή σκηνικού. Πρώτα βουλιάζει μια δεξαμενή, για να προβληθεί το απαξιωμένο ναυπηγείο στα ΜΜΕ. https://www.protothema.gr/greece/article/819212/vuthistike-dexameni-sta-naupigeia-eleusinas/ Μετά κάνουμε εκλογές, για να εκλέξουμε το πιο φιλο-εργοδοτικό σωματείο. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9865031 Έπειτα ένα φλας μπακ, για να γίνει η σύνδεση των γεγονότων με την πρώτη ταινία. https://www.insider.gr/epiheiriseis/130317/amerikaniko-endiaferon-kai-telesigrafo-georgiadi-gia-ta-naypigeia-eleysinas Εδώ όμως υπάρχει ένα σκηνοθετικό λάθος. https://thepressproject.gr/vroutsis-opos-i-chrysavgites-gia-ta-nafpigia-elefsinas-ke-ton-syndikalismo/ Γιατί ο μεν κύριος Γεωργιάδης διατείνεται ότι δεν χάθηκε καμία θέση εργασίας (οπότε ο πατέρας μου εργάζεται κανονικά και σας ταλαιπωρώ άδικα με τη φλυαρία μου) ενώ ο κύριος Βρούτσης υποστηρίζει ότι ευτυχώς που χάθηκαν οι θέσεις εργασίας κάποιων, γιατί ήταν ταραξίες και υπονομευτές του ναυπηγείου. Στη συνέχεια προσθέτουμε και μια γκεστ εμφάνιση του πρέσβη για να μην κάνει κοιλιά το έργο. https://www.imerodromos.gr/presvi-moy-idoy-ta-naypigeia-sas/ Κατόπιν, για να εντείνουμε το σασπένς, προβάλλουμε κάποιες φαινομενικές εντάσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών. https://www.capital.gr/epixeiriseis/3439171/naupigeia-eleusinas-ston-aera-i-exugiansi-antidroun-oi-ergazomenoi
Ύστερα, οδηγούμαστε σε ένα δραματικό plot-twist, για να πιέσουμε τους μετόχους -με όλα τα μέσα- να παραδώσουν το χαρτοφυλάκιο τους στον επενδυτή. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=720414015415426&id=451100729013424 (συναίνεση στην εξυγίανση ή υπαγωγή σε καθεστώς εκκαθάρισης) https://www.mononews.gr/business/nafpigia-elefsinas-dioria-mechri-tin-paraskevi-gia-ti-metavivasi-tou-51-stin-onex-to-telesigrafo-adoni-ke-o-vromikos-polemos?fbclid=IwAR0bSNkP1-a3UZrq9w6N4i9g_kh-O8_I_s-8_HapupkZMcJtHC2Qz_DuNaM (συναίνεση στην εξυγίανση ή εισαγγελέας) https://www.newmoney.gr/roh/palmos-oikonomias/business-stories/nafpigia-elefsinas-polisi-stin-onech-i-isangeliki-paremvasi/ (Δεν είναι plot twist να βλέπεις έναν πούρο φιλελεύθερο να καταπατά καταρχάς την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων, που είναι ειδικότερη έκφραση της ελευθερίας συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας/οικονομική ελευθερία, πυλώνα του φιλελεύθερου αστικού κράτους, λες και ήταν ο Μαδούρο ή -φτου κακά-κομμουνιστής; Ή μήπως δεν είναι plot twist όταν αυτός τυγχάνει να είναι και θιασώτης του δόγματος του νόμου και της τάξης, παρόλα αυτά δηλώνει ότι θα κάνει τα στραβά μάτια σε όλες τις οικονομικές ατασθαλίες που έλαβαν χώρα στα ναυπηγεία Ελευσίνας επί εποχής Ταβουλάρη, προκειμένου -και στις δύο περιπτώσεις-να μεταβιβαστούν οι μετοχές στην ONEX;) Και φτάνουμε στο μεγάλο φινάλε https://www.capital.gr/epixeiriseis/3467515/pos-ftasame-sto-deal-gia-ti-sotiria-ton-naupigeion-eleusinas?fbclid=IwAR33jM8g6Re495UhhWnnEQJqC2H-jDEjEr40anM7EqmGO8chhC7Kl0K3-QA με happy end, (γιατί οι φιλίες δεν χαλάνε για τις μετοχές ρε μαλ..) https://www.newsit.gr/oikonomia/O-n-tavoularis-milaei-sto-newsit-gr-gia-ti-metavivasi-ton-naypigeion-eleysinas-stin-onex/3070263/?fbclid=IwAR2aUkCuyE8-PzgTEoPu9taeBfJOQ3lCy5ZY5LrNoRxXVBm7sPtVzJB1am4
Στο δια ταύτα λοιπόν (όποιος το διαβάζει έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης, το ξέρω). Η ΕΡΤ1 πρόβαλε την Παρασκευή συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών από τα γυρίσματα της ταινίας. Ο μεν κύριος Γεωργιάδης προέβλεψε ότι ο πατριωτισμός των Ελλήνων εφοπλιστών θα τους κάνει να προτιμήσουν τα εγχώρια ναυπηγεία (πώς πάει εκείνη η φράση με το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, μου διαφεύγει). Ο κύριος πρέσβης υπογράμμισε εμμέσως το πόσο επιδραστική υπήρξε η παρουσία του στην «αναγέννης» του ναυπηγείου (αφού μόνο με τα καλά του λόγια και αέρα κοπανιστό, άλλαξαν χέρια δύο από τα σημαντικότερα ναυπηγεία της Ελλάδας). Ο κύριος Βρούτσης από την άλλη, εξήρε το ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην οικονομία, την κοινωνία και την απασχόληση (δήλωση κάπως οξύμωρη, αφού η ιδιωτική πρωτοβουλία τα είχε τα ναυπηγεία από το 1994 και μετά, εκείνη τα απαξίωσε, εκείνη φέσωσε κόσμο και κοσμάκη, εκείνη καλλιέργησε ανθρωποφαγικές και διχαστικές νοοτροπίες στην κοινωνία, εκείνη πέταξε ανθρώπους στο δρόμο χωρίς απόλυση και αποζημίωση, κι ήταν η κρατική πρωτοβουλία αυτή που έτρεχε πάντα να πληρώσει το μάρμαρο, είτε χαρίζοντας/διαγράφοντας τις οφειλές και τα πρόστιμα, είτε αναθέτοντας δημόσιες συμβάσεις στα ναυπηγεία για να τα κρατήσει ζωντανά. Αθροιστικά πάντως, με αυτά τα λεφτά που έχει δαπανήσει το κράτος φτιάχνονται 40 δημόσια ναυπηγεία. Η δε δήλωση του υπουργού φαντάζει ακόμα πιο οξύμωρη, αν αναλογιστεί κανείς ότι την πολιτική του καριέρα την έχτισε στη ΔΑΚΕ εφοριακών και όχι στον ιδιωτικό τομέα. Όταν μάλιστα, είχε επισκεφθεί κάποτε το Νεώριο σαν πολιτευτής της ΝΔ ακόμα, είχε δει τον πατέρα μου να φτιάχνει τον ισολογισμό στο λογιστήριο και του είπε: «πώς αντέχεις βρε παιδί μου, εγώ κόντεψα να τρελαθώ με όλους αυτούς τους αριθμούς και τις διατάξεις στην εφορία, γι’ άυτό μπήκα στη ΔΑΚΕ να ησυχάσω» -ναι, ναι, ξέρω με όλους έχει γνωριστεί κι ο πατέρας μου, αυτός κι η Ντένη Μαρκορά). Όσο για τη δήλωση του κύριου Πλακιωτάκη, ότι η Ελλάδα σαν παγκόσμια ναυτική δύναμη πρέπει να έχει και την αντίστοιχη ναυπηγική βιομηχανία, συμφωνώ απόλυτα. Αρκεί να την πληρώνουν οι εφοπλιστές κι όχι οι φορολογούμενοι. Τέλος σαν bonus scene μας έδειξε την άσκηση ετοιμότητας του προσωπικού σε περίπτωση θαλάσσιας ρύπανσης που προήλθε από εργασίες στο ναυπηγείο. Μα ειδικά το ναυπηγείο της Σύρου δεν δημιουργεί μόλυνση.
Κι όποιος έχει αμφιβολίες, ας ρωτήσει τη δοτή διοίκηση του εργοστασιακού σωματείου, που μόνοι τους κάνουν εκλογές και μόνοι τους τις κερδίζουν (γιατί τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας δεν εμφανίζονται ποτέ και οι ψήφοι σε μη αρεστούς, αφενός είναι αφορμή απόλυσης, αφετέρου κατανέμονται στους αρεστούς. Οικογενειακός φίλος είχε βάλει υποψηφιότητα στις πρόσφατες εκλογές του σωματείου, πήρε περίπου 90 ψήφους -γιατί εκτός από την εμπροσθοφυλακή των τραμπούκων και τον περίγυρο τους, στο ναυπηγείο υπάρχουν κι άνθρωποι που καταλαβαίνουν αλλά δεν αντιδρούν από την ανάγκη για επιβίωση και το φόβο της εργασιακής επισφάλειας – αλλά στο τέλος δεν βρήκε ούτε τη δική του στην κάλπη. Και μετά την ψηφοφορία ο «πρόεδρος» ανέβηκε στα γραφεία της διοίκησης και παραπονέθηκε ότι υπάρχουν κάποιοι που τον υπονομεύουν). Για του λόγου το αληθές https://www.syrostoday.gr/News/67363-Skliri-epithesi-pros-toys-kateythynomenoys-exthroys-toy-Neorioy.aspx?fbclid=IwAR2YgHC38HFKrUQo7FYST1fM456_pPL8T4YA5JOvx7C_FViuB3_G_f6APro Κι αν δεν συνετιστούν με τα λόγια, υπάρχουν κι οι προπηλακισμοί, όπως έγινε με τον εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο της Λαϊκής Συσπείρωσης. https://www.newsit.gr/topikes-eidhseis/syros-entasi-ksylo-kai-trampoukismoi-s/2984236/
Για τους παραπάνω μάλιστα λόγους, έχει συσταθεί τον τελευταίο καιρό στο νησί ένας σύλλογος προστασίας του περιβάλλοντος από ευαισθητοποιημένους πολίτες. Στον οποίο, αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν με απειλές οι τραμπούκοι του επενδυτή, τώρα προσπαθούν να τον αλώσουν, ζητώντας να εγγραφούν σε αυτόν με εξώδικα! Για την οικολογία αγωνιζόμαστε όλοι, για να παραφράσω το Γιάννο. Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται η ταινία μας. Δυστυχώς, εμείς γίναμε απλοί κομπάρσοι, από αυτούς που δεν εμφανίζονται ούτε στους τίτλους τέλους.
Προσπάθησα να μην γράψω αυτό το κείμενο εν θερμώ αλλά μου ήταν αδύνατον να αποστασιοποιηθώ. Έχω ξεκινήσει κι έχω σταματήσει δέκα φορές κι άλλες τόσες φορές σκέφτηκα να μην σας το στείλω καν. Προσπάθησα ακόμα να περιγράψω τα πράγματα όσο πιο αδρομερώς και περιληπτικά γινόταν αλλά ούτε αυτό το κατάφερα στο βαθμό που επιθυμούσα. Ζητώ συγγνώμη για τον όγκο του κι ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας να το διαβάσετε. Το ύφος είναι υποκειμενικό και πολλές λεπτομέρειες περιττές. Αντιλαμβάνομαι ότι σε αυτή τη μορφή είναι αδύνατο να δημοσιευθεί. Οπότε κόψτε, ράψτε, στρογγυλέψτε, σβήστε οτιδήποτε σηκώνει ένδικα μέσα (γιατί η ONEX τα έχει ψωμοτύρι σε καθετί που της τσαλακώνει το αφήγημα π.χ. https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/247446_exodiko-tis-oneh-meta-apo-reportaz-tis-efsyn-gia-ta-naypigeia ) Αλλά και να μην το δημοσιεύσετε καθόλου, δεν με πειράζει, ειλικρινά. Εμένα μου αρκεί που θα ξέρετε εσείς τουλάχιστον την πραγματική ιστορία. Αν όμως αποφασίσετε να το δημοσιεύσετε, σας παρακαλώ να μην βάλετε τα στοιχεία μου. Τους λόγους τους καταλαβαίνετε. Δεν θα ήθελα να κάψουν το σπίτι μου. Όπως και να έχει, σας είμαι ευγνώμων για όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου