Από το Noor One στο Εσκί Σεχίρ
Το ελληνικό ιππικό στο Εσκισεχίρ
Διαβάζοντας τούτες τις μέρες μια μερίδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου, έχεις την αίσθηση ότι στα ελληνοτουρκικά αγγίζουμε πια τα όρια της παράνοιας.
«Ο νικηφόρος Ιούλιος του ελληνικού στρατού στο Εσκί Σεχήρ δείχνει τον δρόμο. Επίκαιρος όσο ποτέ ο θρίαμβος επί των Τούρκων», κραυγάζει ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Εστίας» στις 28/7, καλώντας μας να επαναλάβουμε το αυτοκτονικό «έπος» της εκστρατείας του 1921 προς την Άγκυρα. Προφανώς, ο συντάκτης του άρθρου και η διεύθυνση της εφημερίδας (κάνουν πως) αγνοούν τι συμφορές επέφερε, έναν ακριβώς χρόνο αργότερα, αυτός ο «θρίαμβος επί των Τούρκων». Μικρό το κακό, θα πει βέβαια κανείς: η εφημερίδα του μεγαλοεκδότη που ξεκίνησε την καριέρα του με το περιοδικό «Άμυνα και διπλωματία», δοξολογώντας τα χιλιοτραγουδισμένα εξοπλιστικά προγράμματα του Τσοχατζόπουλου, στα αμέσως επόμενα φύλλα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για να αγοράσουμε τις περιβόητες γαλλικές φρεγάτες που έχει λυσσάξει να μας πουλήσει ο «φιλέλληνας» Μακρόν. Οπότε…
Η φιλοπόλεμη παρανάγνωση της νεότερης ελληνικής ιστορίας δεν περιορίζεται, όμως, στο περιθωριακό υπερσυντηρητικό φύλλο που διευθύνει ο ημιεπίσημος βιογράφος του μικρού Καραμανλή. Τα «Νέα» του συγκροτήματος Μαρινάκη, αφού προπαγάνδισαν με ειδικό οκτασέλιδο (23/7) τη μονομερή κλιμάκωση ενδεχόμενου «θεσμού επεισοδίου» σε ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Τουρκίας (με εσκεμμένη πρόκληση «μεγάλου αριθμού θυμάτων» και ό,τι προκύψει…), μοιράζουν τώρα κάποια έκδοση του ΓΕΣ για τους Βαλκανικούς Πολέμους με τον απίθανο τίτλο «Πώς ο Ελληνικός Στρατός διέλυσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία». Η παραπλανητική είδηση δεν βρίσκεται βέβαια στο περιεχόμενο του έργου, αλλά στον τίτλο του: στη διάχυση της ψευδαίσθησης πως η Ελλάδα κάποτε νίκησε, μόνη της, τους πολύ ισχυρότερους γείτονες -συνεπώς, το «θαύμα» δεν είναι καθόλου απίθανο να επαναληφθεί.
Το 1912-1913, όμως, δεν ήταν ακριβώς ο ελληνικός στρατός αυτός που «διέλυσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία». Αρκεί να ανοίξει κανείς την επίσημη «Ιστορία των Βαλκανικών Πολέμων» του ΓΕΣ (1987) για να μάθει (σελ. 260) πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέταξε συνολικά 346.000 στρατιώτες απέναντι σε 693.000 της τετραμελούς Βαλκανικής Συμμαχίας· πως ο ελληνικός στρατός αποτελούσε λιγότερο από το ένα πέμπτο αυτών των τελευταίων (130.000 ή 18,7%) και αντιμετώπισε μόλις το 1/7 του οθωμανικού (50.000)· πως ο πόλεμος κρίθηκε κυρίως στο μέτωπο της Θράκης, όπου το 60% των οθωμανικών στρατευμάτων αντιμετώπισαν 305.000 Βουλγάρους, και δευτερευόντως στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία, όπου 223.000 Σέρβοι χτυπήθηκαν με περίπου 100.000 Οθωμανούς.
Πέρα απ’ αυτές τις ιστοριογραφικές λαθροχειρίες, υπάρχει φυσικά και η κραυγαλέα αναντιστοιχία στις εκατέρωθεν στοχοθεσίες: αν το 1912 η «απελευθέρωση των υπόδουλων αδελφών» είχε κάποιο νόημα, το 2020 τα παιδιά της Ελλάδας θα κληθούν να σκοτωθούν για τα δικαιώματα κάποιας πετρελαϊκής πολυεθνικής σε κάποιο υποθαλάσσιο «οικόπεδο» μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου… Όπως και πριν από εκατό ακριβώς χρόνια, η καλλιέργεια εθνικιστικών παραισθήσεων ενδέχεται έτσι να αποδειχθεί πολύ πιο επικίνδυνη από την καθαρή ηρωίνη.
ΠΗΓΗ: efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου