 |
| ΑΡΧΕΙΟ/EUROKINISSI/ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ |
Ο κοινωνικός κανιβαλισμός φοράει... μικρόφωνο
Το μάθατε τι φταίει για τα κενά στα σχολεία; Το αποκάλυψε με δημοσίευμά του στις 25 Οκτωβρίου γνωστός εκπαιδευτικός συντάκτης της «Καθημερινής». Διαβάστε τι γράφει στο άρθρο του, με τίτλο «Τεχνητή έλλειψη καθηγητών σε σχολεία»: «...Διαπιστώθηκε πλήθος σχολείων σε ολόκληρη τη χώρα, όπου οι τάξεις ήταν σπασμένες σε μη σύννομη λειτουργία τμήματος. Εντοπίστηκαν 7.160 εκπαιδευτικοί χωρίς να τους έχει ανατεθεί το σύνολο των ωρών διδασκαλίας που προβλέπεται εβδομαδιαίως με βάση τα χρόνια εργασίας, ενώ βρέθηκαν 143.195 διδακτικές ώρες που δεν είχαν ανατεθεί σε εκπαιδευτικό. Σε κάποιες περιπτώσεις εκπαιδευτικών είχαν ανατεθεί ώρες γραμματειακής υποστήριξης, ενώ σε άλλες περιπτώσεις βρέθηκαν εκπαιδευτικοί με μειωμένο ωράριο αδικαιολόγητα. Αποτέλεσμα είναι να εμφανίζεται πλήθος κενών, που το υπουργείο καλείται να καλύψει με προσλήψεις αναπληρωτών».
Ετσι, λοιπόν. Τα κενά στα σχολεία είναι εικονικά, είναι τεχνητά και αυτό το ξέρει ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής» –που τα όρια της γνώσης του αρχίζουν και τελειώνουν στα «κεράσματα» του υπουργείου Παιδείας– αλλά δεν το ξέρουν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές που αναπνέουν την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες, ούτε οι γονείς που κάνουν ό,τι μπορούν για τη μόρφωση των παιδιών τους.
Αλλά ας δούμε τα πράγματα με μια σειρά. Το τελευταίο διάστημα, οι επιθέσεις εναντίον των εκπαιδευτικών δεν είναι τυχαίες ούτε μεμονωμένες. Πυκνώνουν, οργανώνονται, διοχετεύονται από κέντρα εξουσίας που έχουν μάθει να κάνουν πόλεμο χωρίς μάχη. Γιατί, όπως γνωρίζουν καλά οι «στρατηγοί» της επικοινωνίας, η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσεις: Να τον συκοφαντήσεις, να του παραλύσεις τη θέληση, να τον απομονώσεις από τους φυσικούς του συμμάχους, ώστε να αποδεχτεί τη θυσία του σαν να είναι θέλημα Θεού. Αναλύονται επίμονα από τους γνωστούς εργολάβους της παραπλάνησης, αυτούς που έχουν μετατρέψει τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα πρωτοσέλιδα σε πεδία συκοφάντησης, και τα μέσα ενημέρωσης σε μέσα χειραγώγησης.
Στα δελτία, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα, ο Πορτοσάλτε, ο Μανδραβέλης, ο Πρετεντέρης, ο Οικονόμου, ο Καμπουράκης, ο Βερύκιος, ο Κανέλλης, ο Θεοδωρόπουλος και μια σειρά «λατινοτζημεροβελοπουλοσυναγωνιζόμενων» αναπαράγουν το ίδιο μοτίβο: Οι «τεμπέληδες εκπαιδευτικοί» που «κάθονταν και πληρώνονταν», που «αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο», που «δεν αξιολογούνται», που την «κοπανάνε» και «ζουν εις βάρος των άλλων».
Ο εκπαιδευτικός στοχοποιείται μεθοδικά: ως «τεμπέλης», ως «αδιάφορος», ως «προνομιούχος». Και κάπως έτσι, η αλήθεια παραμορφώνεται μέσα στον φακό του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Μετατόπιση ευθύνης
Σε κάθε κρίση, χρειάζεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Κι όταν η δημόσια εκπαίδευση καταρρέει από έλλειψη προσωπικού, όταν τα σχολεία ασφυκτιούν λόγω υποχρηματοδότησης, όταν η παιδεία μετατρέπεται σε επιχείρηση, τότε φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Αυτό είναι το πιο βολικό αφήγημα.Γιατί αν ο κόσμος στραφεί εναντίον του δασκάλου, δεν θα κοιτάξει ποιος υπογράφει τους προϋπολογισμούς, ποιος κλείνει τα σχολεία, ποιος θεσμοθετεί την επισφάλεια. Η συκοφάντηση λειτουργεί ως καπνογόνο που καλύπτει την πολιτική ευθύνη.
Δαιμονοποίηση
Η επίθεση δεν είναι μόνο εναντίον των ανθρώπων, αλλά και του ίδιου του θεσμού της δημόσιας εκπαίδευσης. Κάθε φορά που ένας τηλεοπτικός «αναλυτής» ειρωνεύεται τους εκπαιδευτικούς για τις διακοπές τους ή για τις «λίγες ώρες δουλειάς», υπονομεύει τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου.
Η διδασκαλία δεν είναι ωρομίσθια υπόθεση. Είναι διαρκής επαγρύπνηση, ψυχική φθορά, παιδαγωγική ευθύνη. Είναι η αγωνία για τα παιδιά που πεινάνε, που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, που φεύγουν από το σχολείο με ένα βάρος που δεν χωράει σε κανένα βιβλίο. Αυτά, όμως, δεν χωράνε σε δελτία ειδήσεων. Δεν έχουν τηλεθέαση.
Προπαγάνδα
Τα τελευταία χρόνια έχει στηθεί μια βιομηχανία αντιεκπαιδευτικής προπαγάνδας. Σε αυτήν συμμετέχουν παράγοντες της αγοράς, πολιτικά πρόσωπα που θέλουν να φαίνονται «μεταρρυθμιστές», και φυσικά ΜΜΕ που εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που βλέπουν το σχολείο όχι ως δικαίωμα αλλά ως προϊόν. Κάθε περιστατικό μεγαλοποιείται, κάθε σύγκρουση διαστρεβλώνεται, κάθε ανθρώπινη αδυναμία γίνεται «σκάνδαλο». Πίσω από τις κραυγές για «αναποτελεσματικούς δασκάλους», κρύβεται η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης —βήμα βήμα, με την κοινωνία αποχαυνωμένη μπροστά στις οθόνες.
Αντίσταση
Κι όμως, πίσω από κάθε συκοφαντημένο εκπαιδευτικό υπάρχει ένας άνθρωπος που ξυπνάει με το πρώτο φως, που κρατάει στο χέρι έναν καφέ και μια τσάντα γεμάτη τετράδια, που μπαίνει σε μια τάξη με 25 διαφορετικούς κόσμους και προσπαθεί να τους ενώσει. Υπάρχει ένας δάσκαλος που έγινε ψυχολόγος χωρίς ειδικότητα, κοινωνικός λειτουργός χωρίς επιδότηση, παιδαγωγός χωρίς στήριξη.
Κι όμως, συνεχίζει. Γιατί γνωρίζει πως, αν σταματήσει να πιστεύει στα παιδιά, θα έχει νικήσει η προπαγάνδα. Η ελπίδα δεν βρίσκεται στα δελτία ειδήσεων. Βρίσκεται στις σχολικές αίθουσες, στα βλέμματα των μαθητών που μαθαίνουν να αμφισβητούν, να σκέφτονται, να αγαπούν τη γνώση. Κάθε φορά που ένας εκπαιδευτικός κρατάει το σχολείο ζωντανό μέσα στη φτώχεια, κάνει πολιτική πράξη αντίστασης. Η παιδεία είναι η τελευταία μορφή άμυνας μιας κοινωνίας απέναντι στη βαρβαρότητα —και αυτό, κάποιοι το ξέρουν πολύ καλά.
Η συκοφαντία είναι το όπλο των αδυνάτων, αυτών που δεν έχουν επιχειρήματα. Οι εκπαιδευτικοί, όμως, δεν χρειάζονται κραυγές για να υπερασπιστούν το έργο τους. Το κάνουν με σιωπηλή αξιοπρέπεια, με γνώση, με πράξη. Και όσο υπάρχουν δάσκαλοι που συνεχίζουν να «ανάβουν φως» μέσα σε μια κοινωνία που βυθίζεται στο σκοτάδι της παραπλάνησης, τόσο η ελπίδα θα επιμένει να βρίσκει τη θέση της στις σχολικές αίθουσες.
 |
| ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI |
Περισσότερο μίσος για τους δασκάλους... πεθαίνεις
Τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό σχολείο βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς ρητορικής στοχοποίησης.
Πολιτικά πρόσωπα με ακροδεξιό λόγο — η Αφροδίτη Λατινοπούλου, ο Θάνος Τζήμερος, ο Κυριάκος Βελόπουλος — επιτίθενται δημόσια σε εκπαιδευτικούς, με ύβρεις που άλλοτε βαφτίζονται «πατριωτική αγανάκτηση» κι άλλοτε «λογική αντίδραση».
Παραδείγματα υβριστικής ρητορικής
Η Λατινοπούλου μίλησε για «σκουπίδια» που πρέπει να «καθαριστούν από τα σχολεία» επειδή δήθεν δεν τιμούν τη σημαία («Όσοι και να ήταν, θα έπρεπε να απολυθούν. Σκούπα σε αυτά τα "σκουπίδια" που δεν σέβονται τη σημαία μας»)·
Ο Τζήμερος χαρακτήρισε τους συνδικαλιστές της εκπαίδευσης «αγράμματους σταλίνες» και «τεμπελχανάδες» («στα σχολεία υπάρχει η μεγαλύτερη συνδικαλιστική σαπίλα... αγράμματοι σταλίνες τεμπελχανάδες» )
Ο Κυριάκος Βελόπουλος – έστω και χωρίς άμεση στοχοποίηση μόνο των εκπαιδευτικών – συμμετέχει σε μια ρητορική που απαξιώνει τα συνδικαλιστικά κινήματα ("Αν ήμαστε σοβαρή χώρα θα λέγαμε καταργούμε αυτά τα "ΕΛΜΕ" των δασκάλων. Θα είναι δάσκαλοι, θα πληρώνονται από το Δημόσιο και τέρμα αυτά που ξέρανε")
Πίσω από τον κοινό παρονομαστή του μίσους, ωστόσο, δεν υπάρχει απλώς ρητορική υπερβολή — υπάρχει πολιτική στόχευση.
Τα χαρακτηριστικά της γλώσσας
Η γλώσσα που χρησιμοποιείται περιέχει:
- Μεταφορές απολυτήριου χαρακτηρισμού («σκουπίδια», «σαπίλα»)
- Μαζικοποίηση και αποκατάσταση «εχθρού» (εκπαιδευτικοί/συνδικαλιστές ως συλλογική ομάδα προς στοχοποίηση)
- Εθνικιστικά/πατριωτικά φορτία («η σημαία», «η εθνική εορτή», «το έθνος»)
- Ταύτιση με «καθαρότητα», «τάξη», και αντίθεσή της στην «αναρχία», στην «τεμπελιά», στην «αχρηστία».
Ο πολιτικός επιστήμονας Κώστας Θ., που ερευνά τη ρητορική του λαϊκισμού στην εκπαίδευση, εξηγεί: «Ο χαρακτηρισμός "σκουπίδια" ή "σαπίλα" αποανθρωποποιεί τον εκπαιδευτικό. Από τη στιγμή που ο άλλος παύει να είναι πολίτης με δικαιώματα και γίνεται "εχθρός του έθνους", κάθε μορφή αυταρχισμού φαίνεται νομιμοποιημένη. Είναι το ίδιο γλωσσικό μοτίβο που προηγήθηκε πολιτικών διώξεων ή διχασμών σε άλλες εποχές».
Ο εκπαιδευτικός Γιώργος Καββαδίας σχολιάζει: «Η στοχοποίηση του συνδικαλισμού των εκπαιδευτικών δεν είναι τυχαία. Οι ΕΛΜΕ, οι ΣΕΠΕ, οι συλλογικές οργανώσεις, είναι θεσμοί δημοκρατίας. Όποιος ζητά την κατάργησή τους, στην ουσία επιδιώκει να σιγήσει η φωνή των δασκάλων.»
Η εκπαιδευτικός Μαρία Πρίμη επισημαίνει : "Η λέξη «τεμπέλης» είναι επίσης συμβολική. Υπονοεί ότι ο εκπαιδευτικός «ζει εις βάρος των άλλων», άρα ο συνδικαλισμός του είναι παρασιτικός. Πρόκειται για μια παλιά συνταγή: πρώτα απαξιώνεις, μετά αποδυναμώνεις".
Οι φωνές της τάξης
Η πιο εύγλωττη απάντηση όμως δεν δίνεται στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά μέσα στις αίθουσες.
«Όταν με λένε τεμπέλη, γελάω. Αν ήξεραν πόσες ώρες διαβάζουμε στο σπίτι για να στηρίξουμε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες...» λέει ο Νίκος Γαλάνης, εκπαιδευτικός σε Γυμνάσιο της Αθήνας. Και συμπληρώνει:
«Το πρόβλημα δεν είναι οι λέξεις τους, είναι η πρόθεση να κάνουν τον εκπαιδευτικό αποδιοπομπαίο τράγο για όλα: από τη βία στα σχολεία ως την κρίση των αξιών. Κι αυτό είναι επικίνδυνο».
Η Αγγελική Φ., καθηγήτρια φυσικής, επισημαίνει: «Προσπαθώ να διδάξω στα παιδιά τον επιστημονικό τρόπο σκέψης. Όταν πολιτικοί μας λένε "εθνομηδενιστές" επειδή δεν αναπαράγουμε μύθους, το μήνυμα που περνά είναι ότι η γνώση πρέπει να υπακούει στην ιδεολογία. Αυτή είναι η αρχή του σκοταδισμού.»
Οι «ενοχλητικοί» του συστήματος
Η σχολική αίθουσα παραμένει ένας από τους ελάχιστους δημόσιους χώρους όπου η κριτική σκέψη έχει ακόμη δικαίωμα ύπαρξης. Ο δάσκαλος, η φιλόλογος, ο μαθηματικός που μιλούν για ισότητα, για συλλογική δράση, για δημοκρατία, για σεβασμό στη διαφορετικότητα, δεν λειτουργούν απλώς ως μεταδότες γνώσης — είναι οι μικροί φύλακες της δημοκρατίας.
«Μας θέλουν υπαλλήλους χωρίς άποψη. Αντιλαμβάνονται το σχολείο σαν στρατώνα και τους εκπαιδευτικούς σαν φρουρούς του "εθνικού ήθους"», λέει ο Χρίστος Σ., καθηγητής Πληροφορικής σε Λύκειο της Νότιας Αθήνας. «Όταν μιλάς στα παιδιά για κοινωνικά δικαιώματα ή για περιβαλλοντική δικαιοσύνη, ακούς μετά ότι κάνεις "ιδεολογία". Μα αυτός είναι ο ρόλος της Παιδείας — να σε κάνει να σκέφτεσαι!»
Η στοχοποίηση των εκπαιδευτικών δεν είναι τυχαία. Στον λόγο των ακροδεξιών πολιτικών, το σχολείο γίνεται το νέο πεδίο μάχης ταυτότητας. Εκεί παίζεται το ποιος "διαμορφώνει" τον νέο Έλληνα: ο ανοιχτός και δημιουργικός δάσκαλος ή ο αυστηρός «πατριώτης» που δεν σηκώνει αμφισβήτηση.
Γιατί στρέφονται εναντίον των εκπαιδευτικών;
Ας δούμε μερικούς βασικούς λόγους — διεισδυτικά και με ερευνητικό βλέμμα — για τους οποίους η εκπαιδευτική κοινότητα γίνεται υποδοχέας τέτοιας στοχοποίησης από ακροδεξιούς πολιτικούς:
Α. Το σχολείο ως χώρος διαμόρφωσης συνείδησης
Το σχολείο δεν είναι απλώς μηχανισμός μετάδοσης γνώσης· είναι πεδίο όπου διαμορφώνονται αξίες, πολιτισμός, κοινωνικές στάσεις. Οι εκπαιδευτικοί και οι συνδικαλιστές εκπροσωπούν ένα δυναμικό που μπορεί να προάγει κριτική σκέψη, δημοκρατικές πρακτικές, συλλογικότητα. Για πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν εθνικιστική, απολυταρχική ή ιεραρχική αντίληψη, αυτός ο ρόλος είναι απειλητικός.
Β. Ο συνδικαλισμός ως αντίβαρο στην εξουσία
Οι εκπαιδευτικές οργανώσεις ζητούν δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες, δημόσια επένδυση — αυτό συγκρούεται με λογικές λιτότητας, απορύθμισης της εργασίας ή ιδιωτικοποίησης. Έτσι, η ρητορική «τεμπέληδων», «γραβατοφόρων» συνδικαλιστών λειτουργεί ως εργαλείο απαξίωσης της συλλογικής δράσης.
Γ. Η εκπαίδευση ως πεδίο ιδεολογιών
Σε εποχές κρίσης, ο δημόσιος σχολικός χώρος γίνεται πεδίο σύγκρουσης για το ποια θα είναι η ταυτότητα του «έθνους», της «πατρίδας», της «κουλτούρας». Καμία έκπληξη ότι ακροδεξιοί πολιτικοί στρέφονται εναντίον όσων υποτίθεται «υποσκάπτουν» την εθνική ταυτότητα – όπως μέσω διδασκαλίας «διαφορετικότητας», «κατάργησης εθνικών γιορτών», κ.λπ. Η δηλωμένη αντίθεση της Λατινοπούλου σε εκπαιδευτικούς που λένε ότι «πρέπει να καταργηθούν οι εθνικές εορτές» το αποδεικνύει.
Δ. Η ανάγκη για «εχθρό» στην πολιτική ρητορική
Οι πολιτικές δυνάμεις χρειάζονται εχθρούς — πεδία όπου θα εμφανιστούν ως «προστάτες» της τάξης και της κανονικότητας. Το εκπαιδευτικό σώμα, οι συνδικαλιστές και ο δημόσιος εκπαιδευτικός θεσμός γίνονται εύκολα στόχος: όταν χαρακτηρίζονται ως «τεμπέληδες», «αγράμματοι», «αντεθνικοί», τότε η υπόλοιπη κοινωνία καλείται να ταχθεί υπέρ της «τάξης» – «εμείς εναντίον αυτών». Έτσι εξηγείται η ένταση του λόγου.
Αντιπαράθεση
Η στοχοποίηση των εκπαιδευτικών από ακροδεξιές πολιτικές ρητορικές δεν είναι απλώς «κακή φράση». Αντιπροσωπεύει μια συνδυασμένη επίθεση: στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, στην συλλογική δράση, στην ίδια τη δημοκρατική παιδεία.
Είναι σαφές ότι η παιδαγωγική δεν λειτουργεί σε ερημική σφαίρα· είναι βαθιά πολιτική και κοινωνική. Η δομή του σχολείου, η αξιολόγηση, η συλλογική εκπαιδευτική δράση — όλα είναι μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου όπου διακυβεύονται αξίες. Η ρητορική που απαξιώνει το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς δεν πρέπει να αποτελεί παθητικό φόντο. Πρέπει να αντιμετωπιστεί με γνώση, συλλογικότητα και αισιοδοξία — για το μέλλον της εκπαίδευσης και της κοινωνίας.
Όσο θα υπάρχουν δάσκαλοι που υψώνουν τη φωνή τους με αξιοπρέπεια, το σκοτάδι θα υποχωρεί — όχι επειδή το καταγγέλλουν μόνο, αλλά γιατί το διαψεύδουν κάθε μέρα μέσα στην τάξη.
Το διδακτικό και παιδαγωγικό έργο των εκπαιδευτικών δεν υπόκειται σε εκβιασμούς, δεν επηρεάζεται από τη μισαλλοδοξία, τη βία του ρατσισμού και την ξενοφοβία που επιχειρούν να εγκαταστήσουν στον αξιακό κώδικα της ελληνικής κοινωνίας οι εντολοδόχοι του μίσους.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
- Παραθέτουμε και την ανακοίνωση της ΔΟΕ:
“Κυβέρνηση και Υ.ΠΑΙ.Θ.Α. να σταματήσουν τώρα να υποδαυλίζουν χυδαίες επιθέσεις σε εκπαιδευτικούς αλλά και τη στοχοποίηση του κλάδου“
Το τελευταίο διάστημα εξελίσσεται ένα οργανωμένο σχέδιο στοχοποίησης των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση και τα γνωστά φιλοκυβερνητικά Μ.Μ.Ε. Στόχος είναι να καλλιεργηθεί κλίμα κοινωνικού αυτοματισμού, να κινητοποιηθούν τα πιο ταπεινά ένστικτα της κοινής γνώμης να απαξιωθεί δημόσια και, τελικά, να τρομοκρατηθεί ο κλάδος που μάχεται ενάντια στα σχέδια υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης. Το σχέδιο αυτό συμπληρώνεται από το πογκρόμ πειθαρχικών διώξεων ενάντια σε εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται να κρατήσουν όρθιο το δημόσιο σχολείο.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς, για τα χιλιάδες κενά που παραμένουν στα σχολεία λόγω των μειωμένων πιστώσεων για αναπληρωτές, στοχοποιήθηκαν οι εγκυμονούσες και οι νέες μητέρες συνάδελφοι, επειδή «τόλμησαν» να πάρουν τη νόμιμη άδειά τους σε μια χώρα που μαστίζεται από την υπογεννητικότητα. Στοχοποιήθηκαν οι διευθυντές που δήλωσαν τα πραγματικά κενά, ακόμη και οι γονείς, επειδή, όπως ειπώθηκε, δεν τα καταγγέλλουν απευθείας στο Υπουργείο Παιδείας.
Για κάθε πρόβλημα στην εκπαίδευση, η μόνιμη επωδός: «φταίνε οι τεμπέληδες, οι ανίκανοι, οι αρνητές της αξιολόγησης κλπ.». Οτιδήποτε κι αν συμβεί σε ένα σχολείο –από ένα ατύχημα μέχρι μια ανυπόστατη καταγγελία μεμονωμένου γονέα– ο εκπαιδευτικός βρίσκεται στο στόχαστρο, καλείται σε Ε.Δ.Ε. και συχνά παραπέμπεται στο πειθαρχικό.
Είναι απίστευτο ότι η Υπουργός Παιδείας δεν βρήκε να πει ούτε μία λέξη απέναντι στη φασιστικής έμπνευσης επίθεση αρχηγού κόμματος όταν αποκάλεσε «σκουπίδια» τους εκπαιδευτικούς εξαιτίας των απόψεών τους και δήλωσε πως «έπρεπε να έχουν απολυθεί από χθες». Καμία παρέμβαση δεν υπήρξε ούτε όταν πρώην μητροπολίτης Ζακύνθου πρόσβαλε δημόσια διευθυντή δημοτικού σχολείου επειδή «διέπραξε το έγκλημα» να έχει το πουκάμισό του έξω από το παντελόνι κατά τη διάρκεια εκφώνησης ομιλίας για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε Ιερό Ναό. Και το χειρότερο δεν υπάρχει ακόμα καμία αντίδραση από την πολιτική ηγεσία για την απαράδεκτη στάση του, υπότροπου για αντιεκπαιδευτικές ενέργειες, Διευθυντή Π.Ε. Ζακύνθου ο οποίος όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε, όπως όφειλε, τον εκπαιδευτικό λειτουργό αλλά συνηγόρησε στη σκαιά επίθεση και έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη από τον πρώην μητροπολίτη.
Αν νομίζουν ότι αυτό το σχέδιο θα πετύχει, πλανώνται πλάνην οικτράν. Οι εκπαιδευτικοί έχουν δεσμούς αίματος με τον ελληνικό λαό. Δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να μορφώσουν τα παιδιά του λαού κάτω από αντίξοες συνθήκες και χωρίς καμιά υποστήριξη από το κράτος και το Υπουργείο Παιδείας και θα συνεχίσουν να το κάνουν, όπως το έκαναν τη περίοδο της κρίσης και της πανδημίας που κράτησαν όρθια τα σχολεία και την εκπαιδευτική διαδικασία.
Αυτοί οι δεσμοί δυναμώνουν ακόμη περισσότερο όταν εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές βρισκόμαστε μαζί στους δρόμους, διεκδικώντας τα αυτονόητα: ασφαλή σχολεία, δασκάλους και καθηγητές στις θέσεις τους, σύγχρονες υποδομές που να ανταποκρίνονται στο 2025.
Και όταν η κυβέρνηση απαντά με χημικά, όπως πρόσφατα στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης της Α΄ Αθήνας, αυτοί οι δεσμοί γίνονται ατσάλινοι.
Καλούμε την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας να σταματήσουν τώρα αυτό το ελεεινό σχέδιο σπίλωσης και τρομοκράτησης του κλάδου και να στηρίξουν ουσιαστικά τους εκπαιδευτικούς, ώστε να μπορέσουμε –μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε καθημερινά– να κρατήσουμε το δημόσιο σχολείο όρθιο.
Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. ξεκαθαρίζει προς πάσα κατεύθυνση ότι καμία επίθεση σε εκπαιδευτικό δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη κανένας δεν πρόκειται να αφεθεί έρμαιο στο βωμό την ανθρωποφαγίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου