Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των “δημοκρατικών αξιών”, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και η σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου έχουν διακοσμητική αξία. Καθώς οι αποφάσεις, που διαρκώς επιβεβαιώνουν τον θεσμικό νεοφιλελευθερισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παίρνονται από άτυπους θεσμούς, όπως το eurogroup,που λογοδοτούν μόνο στον εαυτό τους. Παρόλα αυτά, οι ευρωεκλογές δείχνουν πολιτικές ταυτίσεις, περισσότερο η λιγότερο σταθερές, και διαμορφώνουν δυναμικές, ενισχύοντας πολιτικά, επικοινωνιακά και οικονομικά τις διάφορες δυνάμεις που βγαίνουν κερδισμένες.
Οι δημοσκοπήσεις και η γενικότερη πολιτική συζήτηση που γίνεται τις τελευταίες μέρες δείχνουν άνοδο της ακροδεξιάς, στις διάφορες αποχρώσεις της. Τρανταχτό παράδειγμα η δημοσκοπική εκτόξευση του “Εθνικού Συναγερμού” της Λεπέν, που μάλλον θα βρεθεί να είναι πρώτο κόμμα στην Γαλλία. Αντίστοιχα η “Eναλλακτική για την Γερμανία (AFD)”, έχει σημαντικές πιθανότητες να εκτοξευθεί στην δεύτερη θέση. Διατήρηση η αύξηση των δυνάμεων αναμένεται να υπάρξει και σε χώρες όπου παρόμοιοι, πολιτικοί χώροι κυβερνούν ή συγκυβερνούν, όπως στην Ουγγαρία, την Σλοβακία την Αυστρία και φυσικά στην Ιταλία όπου το κόμμα της Μελόνι κυβερνάει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.
Το κόμμα της Μελόνι, οι “Αδελφοί της Ιταλίας” (Fratelli d’italia), αποτελεί μια περίπτωση (μετα)φασιστικού κόμματος που ανέλαβε την κυβέρνηση της χώρας σε συνεργασία με την επίσης ακροδεξιά και ελιτίστικη “Λέγκα του βορρά”, του Σαλβίνι, και την Forza Italia,το κόμμα που ίδρυσε ο Μπερλουσκόνι και κυβέρνησε την χώρα για περίπου δέκα χρόνια.