Της Δέσποινας Τοσονίδου* από τη σελίδα της στο Facebook
Μια ιστορία θα σας πω. Μικρή, από αυτές που ξετυλίγονται καθημερινά στους διαδρόμους, στα γραφεία, στους θαλάμους του δημόσιου νοσοκομείου. Μικρή ιστορία. Για μεγάλες γυναίκες.
Την Παρασκευή 28/4 οι τραπεζοκόμες του Ασκληπιείου ενημερώνονται από την υπηρεσία ότι η ιδιωτική εταιρεία πλέον θα διαθέτει το μισό προσωπικό για τη σίτιση (νέα σύμβαση, μικρότερο τίμημα, λιγότερες εργολαβικές τραπεζοκόμες) και άρα θα επωμιστούν το επιπλέον βάρος οι ίδιες.
Τουτέστιν, διανομή φαγητού σε πολλά διαφορετικά κτίρια σε μια έκταση 100 στρεμμάτων. Τουτέστιν, καθυστέρηση στη διανομή του φαγητού, δε θα τρώνε όλοι οι ασθενείς στην ώρα τους. Ασύλληπτη κούραση για τις ίδιες – μιλάμε για γυναίκες άνω των 50 στην πλειοψηφία τους (κάποιες άνω των 60), με σοβαρά προβλήματα υγείας, οικογενειακά προβλήματα κ.α.
Μπορούν; Αποφασίζουν ότι δεν μπορούν. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ
Ενημερώνουν το σωματείο το πρωί του Σαββάτου. Συναντιόμαστε. Τηλεφωνώ στον διοικητή, «δε γνωρίζει τίποτα». Το ΣΚ περνάει, καμία εξέλιξη.
Τη Δευτέρα, 1η Μάη εμείς διαδηλώνουμε – οι τραπεζοκόμες ξεκινούν τον Γολγοθά – ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ
Την Τρίτη το πρωί, σήμερα δηλαδή, το σωματείο καλεί τις συναδέλφισσες σε σύσκεψη. Έρχονται σχεδόν ΟΛΕΣ.
Ζητάμε επείγουσα συνάντηση με τον διοικητή. Αποφασίζουμε ότι ΔΕΝ θα γίνει διανομή φαγητού, την ευθύνη την έχει η διοίκηση. ΠΟΥΘΕΝΑ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗ, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΣΘΕΝΗ – την ευθύνη την έχει η διοίκηση. «Επιτέλους, να μας πάρουν στα σοβαρά, που μας έχουν ότι είμαστε οι τελευταίες εδώ μέσα.» «Δουλεύω 35 χρόνια, με ξεζουμίσανε. Κλαίω δύο ημέρες τώρα. Σα να μην αξίζω καθόλου μου φέρονται».
Σπάνε τα τηλέφωνα. Οι ασθενείς δικαίως διαμαρτύρονται, οι νοσηλεύτριες διαμαρτύρονται, οι γιατροί διαμαρτύρονται. Η σύσκεψη καταλήγει ότι, εφόσον δεν υπάρχει καμία εξέλιξη, το σωματείο θα είναι σε σύσκεψη με τις τραπεζοκόμες ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ. Ο διοικητής μας ενημερώνει στη συνάντηση στις 13:30 ότι συναντήθηκε με την εταιρεία και από σήμερα το απόγευμα ξανάρχονται οι εργολαβικές συναδέλφισσες και ότι αυτό ισχύει για τα επόμενα δυο χρόνια. Ενημερώνουμε ότι θα αντιδράσουμε ξανά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εάν απολυθούν οι 4 επικουρικές συναδέλφισσες.
Οι τραπεζοκόμες της απογευματινής βάρδιας μοίρασαν την ανακοίνωση της φωτογραφίας.
Μια ιστορία μικρή – για ΜΕΓΑΛΕΣ γυναίκες. Που αποφάσισαν ότι θα «βγάλουν τη γλώσσα τους στ’ άστρα» και ΘΑ ΒΑΔΙΣΟΥΝ όλες μαζί. Η ιστορία μιας μικρής, αλλά νικηφόρας, εργατικής αντίστασης. Στο γραφείο μου, όσες μιλήσαμε, ακούσαμε το τραγούδι για τον Άνθρωπο που τον Αλυσοδένουνε. Και βουρκώσαμε, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε. Τι ωραία να βουρκώνεις και να γελάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου