Ύστερα από αρκετές ώρες αφωνίας ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Μαξίμου κατάφερε τελικά να χαράξει μια στρατηγική για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα στελέχη (και τα τρολ) της ΝΔ τις καταιγιστικές εξελίξεις σχετικά με τις υποκλοπές. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέλαβε να συνοψίσει τη νέα γραμμή με τη φράση του «όταν διατυπώνονται τέτοιοι ισχυρισμοί, δύο βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι ποιος τους λέει και ποιος είναι ο σκοπός του».
Αυτό βέβαια θα έπρεπε να είναι το περιεχόμενο ενός non paper προς στελέχη και τους embedded δημοσιογράφους του κόμματος και όχι να συμπεριληφθεί σε επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση. Όταν γίνονται καταγγελίες σημασία έχει να καταρριφθούν οι καταγγελίες με επιχειρήματα όχι να πληγεί η προσωπικότητα που κάνει την καταγγελία. Αντίθετα ο Οικονόμου καλεί δημόσια τον επικοινωνιακό μηχανισμό του κόμματος να πραγματοποιήσει μια επίθεση τύπου ad hominem (που στρέφεται κατά του προσώπου) με στόχο να αποσιωπηθεί κάθε αναφορά στις αποκαλύψεις.
To μήνυμα πέρασε αμέσως στον μηχανισμό και έτσι είδαμε την Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου να αμφισβητεί τις καταγγελίες λέγοντας ότι «προέρχονται από ένα μέσο ενημέρωσης ο εκδότης του οποίου είχε συνδεθεί με Ρώσο ολιγάρχη που χρηματοδοτούσε την αγορά τηλεοπτικού σταθμού». Εδώ βλέπουμε μια υποκατηγορία της λογικής πλάνης του ad hominem που ονομάζεται guilt by association (ενοχή από συσχέτιση) στην οποία δεν κρίνεται το επιχείρημα αλλά ούτε αυτός που το εκφράζει. Κρίνεται ένας τρίτος με τον οποίο εμφανίζεται να σχετίζεται ο αντίπαλος.
Τα νεοδημοκρατικά τρολ προχώρησαν στην ίδια λογική προσθέτοντας τη δική τους αισθητική (μεταξύ άλλων έφτιαξαν meme στα οποία ένας σκύλος φαίνεται να αφοδεύει στο στόμα ενός ανθρώπου και από επάνω γράφει Βαξεβάνης και ΣΥΡΙΖΑ). Η χυδαιότητα προφανώς δεν συγκρίνεται με το λόγο των κυβερνητικών στελεχών, γίνεται όμως χρήση της ίδιας λογικής πλάνης του ad hominem και των υποκατηγοριών του.
Από την πλευρά τους τα μέσα ενημέρωσης της Νέας Δημοκρατίας, όπως το Πρώτο Θέμα, εφάρμοσαν μια πρακτική την οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «διάψευση της μη είδησης». Ενώ δηλαδή δεν είχαν γράψει ούτε λέξη για τις πρόσφατες καταγγελίες περί υποκλοπών δημοσίευσαν αυτούσια την απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου, χωρίς και πάλι να αναφερθούν στις ίδιες τις καταγγελίες. Ίσως την πιο τραγελαφική εκδοχή αυτής της πρακτικής είχαμε δει πριν από χρόνια όταν το Πρώτο Θέμα δημοσίευσε διάψευση αποκαλύψεων του πρακτορείου Reuters για την τράπεζα Πειραιώς χωρίς ποτέ να αναφέρει τι περιείχαν αυτές οι αποκαλύψεις.
* Περισσότερα για την ιστορία και την εξέλιξη αυτών των επικοινωνιακών πρακτικών και άλλων που θα δούμε να αναπτύσσονται τα επόμενα 24ωρα μπορείτε να διαβάσετε στο νέο βιβλίο του Άρη Χατζηστεφάνου «Προπαγάνδα και Παραπληροφόρηση: Πως τις εντοπίζουμε» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.
Η απάντηση είναι ότι οι υποκλοπές δεν γίνονται πρωτίστως για να μάθει ο υποκλοπέας τι σκέφτεται το θύμα του αλλά πολύ περισσότερο για να διαθέτει στοιχεία με τα οποία θα μπορεί να το εκβιάζει στο μέλλον. Έτσι λειτουργούσαν πάντα οι μαφίες και τα αυταρχικά καθεστώτα. Αυτό όμως σημαίνει ότι όσοι εμφανίζονται να παρακολουθούνται είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουν.
Θεωρητικά το πρόβλημα θα έπρεπε να λύσει η ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη η οποία αν επιβεβαιώσει τις καταγγελίες θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο και για ενα ειδικό δικαστήριο. Δεν χρειάζεται βέβαια να θυμίσουμε σε κανέναν λογικά σκεπτόμενο κάτοικο αυτής της χώρας ότι οι λέξεις «ανεξάρτητη, ελληνική, δικαιοσύνη» αποτελούν αντίφαση εν τοις όροις και καλό θα ήταν να μην τις τοποθετούμε στη σειρά γιατί προσβάλλουμε και την έννοια της ανεξαρτησίας και της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη θα κινηθεί μόνο αν το απαιτήσουν συγκεκριμένα τμήμα του οικονομικού κατεστημένου γεγονός που μας φέρνει στην ουσία του ζητήματος.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε τους προηγούμενους μήνες ότι είναι σε θέση να αγνοήσει όχι μόνο τις αποκαλύψεις για τη δράση της αλλά ακόμη και θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρεμπιπτόντως είναι διασκεδαστικό να παρακολουθεί κανείς τους μενουμερωπαίους, που κάποτε τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι με τον Σάκη Ρουβά στα στάδια, να περιφρονούν με τόσο μίσος και χλεύη τις παρεμβάσεις του ευρωκοινοβουλίου και αρμόδιων επιτροπών σχετικά με τις υποκλοπές αλλά και ζητήματα όπως τα pushbacks.
Αν προσθέσουμε σε αυτή την εξίσωση και την ολοκληρωτική αδυναμία της αντιπολίτευσης και κυρίως την έλλειψη ενός μαζικού κινήματος, που θα διεκδικούσε στους δρόμους την απομάκρυνση της δυναστείας Μητσοτάκη, μένει μια μόνο δύναμη για να τον ανατρέψει: Οι επιχειρηματίες-μιντιάρχες που το έφεραν και τον διατηρούν στην εξουσία.
Το στρατόπεδο Μαρινάκη έδειξε να αλλάζει γραμμή πλεύσης τα τελευταία 24ωρα και το σύνολο του μιντιακού μηχανισμού του διέκοψε την άνευ όρων στήριξη που παρείχε στον Μητσοτάκη (παρεμπιπτόντως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το παλαιότερο εξώφυλλο της εφημερίδας Τα Νέα με τον τίτλο «υποκλοπές τέλος»). Βρισκόμαστε έτσι σε μια πολύ λεπτή ισορροπία όπου ακόμη και η απόσυρση της εμπιστοσύνης ενός ακόμη ολιγάρχη μπορεί να δείξει στον πρωθυπουργό την πόρτα της εξόδου.
Σε πρακτικό επίπεδο οι περισσότεροι δεν έχουν λόγους να τον αδειάσουν. Με εξαίρεση ορισμένες προστριβές που υπήρξαν όταν ο πρωθυπουργός παρεμπόδισε την μεταφορά ρωσικού πετρελαίου από Έλληνες εφοπλιστές (οι οποίες ξεπεράστηκαν και ο ελληνικός εφοπλιστικός στόλος συνεχίζει κανονικά τη στήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων του Πούτιν) ο Μητσοτάκης υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντά τους. Πιστοί υπηρέτες όμως υπάρχουν πολλοί και δεν υπάρχει λόγος να ποντάρει κανείς συνέχεια σε ένα κουτσό άλογο που αυτοεξευτελίζεται κάθε φορά που εμφανίζεται δημόσια.
Αυτές τις αποφάσεις των ολιγαρχών αναμένει το κυβερνητικό στρατόπεδο και τα πολιτικά θύματα των παρακολουθήσεων για να κινηθούν. Λίγη υπομονή και θα μάθουμε την απόφαση σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου