«Η αστυνομική βία είναι πολιτική πρακτική για να μην λες τίποτα, ακόμα και όταν σκοτώνουν τα παιδιά σου»

Δικαιοσύνη ζήτησαν οι Μ. Φύσσα, Ελ. Κωστοπούλου, Β. Μάγγος και Γ. Σαμπάνης στη χθεσινή εκδήλωση / EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Λένα Κυριακίδη

Oι γονείς του Παύλου Φύσσα, του Ζακ Κωστόπουλου, του Βασίλη Μάγγου και του Νίκου Σαμπάνη κατέδειξαν την παράδοση της αστυνομικής ατιμωρησίας κι ασυδοσίας στη χώρα μας, τις παθογένειες του δικαστικού συστήματος και την εξοργιστική μετατροπή του θύματος σε θύτη

Τις φωνές τους για ένα μέτωπο κατά της αστυνομικής βίας και για τη δικαίωση των θυμάτων της ένωσαν η Μάγδα Φύσσα, η Ελένη Κωστοπούλου, ο Βασίλης Μάγγος και ο Γιάννης Σαμπάνης χθες το απόγευμα, σε εκδήλωση του Δικτύου Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων στη Lokomotiba στα Εξάρχεια, με ισχυρή την παρουσία των ΜΑΤ στους γύρω δρόμους λόγω της δυναμικής πορείας ενάντια στην κατασκευή μετρό στην ιστορική πλατεία και την επιχείρηση αλλοίωσης του χαρακτήρα της γειτονιάς.

Γονείς θυμάτων ναζιστικής, ρατσιστικής και αστυνομικής βίας κατέδειξαν αφενός την παράδοση της αστυνομικής ατιμωρησίας στη χώρα μας και τις παθογένειες του δικαστικού συστήματος εξαιτίας των οποίων είθισται να παραμένουν αλώβητοι ή να πέφτουν στα «μαλακά» οι ένστολοι δράστες, κι αφετέρου τις ιδιαίτερα ψυχοφθόρες για τους συγγενείς θανόντων διαδικασίες στα ελληνικά δικαστήρια, ειδικά με τη μετατροπή του θύματος συχνά σε θύτη.

Πρώτος πήρε το λόγο ο Γιάννης Σαμπάνης, πατέρας του Νίκου Σαμπάνη, εν αναμονή της δίκης για τη δολοφονία του, η εξιχνίαση της οποίας βρίθει παραλείψεων. Οι επτά αστυνομικοί, που δεν προφυλακίστηκαν, κατηγορούνται για το κακούργημα της ανθρωποκτονίας με δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και διαψεύδονται και από την ιατροδικαστική έκθεση για τους ισχυρισμούς τους αστυνομικούς, που υποστήριζαν ότι ο 18χρονος οδηγούσε το αυτοκίνητο όταν το «γάζωσαν».

Ο κ. Σαμπάνης εξέφρασε το αίτημα όλης της οικογένειάς του να αποδοθεί Δικαιοσύνη. «Δεν ξεχνάω τον Νίκο Σαμπάνη. Θα ήθελα μόνο Δικαιοσύνη, όπως πρέπει… Οι “αστυνομικοί” δεν ήταν αστυνομικοί. Μάλλον δεν είχαν γονείς...» είπε χαρακτηριστικά και ευχαρίστησε το πολυπληθές κοινό για την ανταπόκριση. 

Ο Γιάννης Μάγγος μίλησε, για ακόμα μία φορά, για το γεγονός ότι ο γιος του είχε «χτυπηθεί αναίτια και δολοφονικά έξω από τα δικαστήρια του Βόλου, όταν πήγε να διαμαρτυρηθεί για τις συλλήψεις συντρόφων του» και είχε πέσει θύμα βασανισμού μέσα στο αστυνομικό τμήμα με αποτέλεσμα να «καταρρεύσει σωματικά και ψυχικά και να οδηγηθεί στο θάνατο έναν μήνα μετά», μετά από μεγαλειώδη διαδήλωση στο Βόλο κατά της Lafarge, «που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου χρηματοδοτώντας τρομοκρατικές οργανώσεις στη Συρία». Επίσης, κατήγγειλε εκ νέου μεθοδεύσεις των εισαγγελικών αρχών μέσω της άσκησης κατηγορίας περί επικίνδυνης σωματικής βλάβης και μάλιστα μόνο σε τρεις από τους οκτώ αστυνομικούς, με στόχο να γλιτώσουν τη φυλακή, καθώς δεν έγινε δεκτό το αίτημα για συνεκδίκαση της μήνυσης της οικογένειας -εκκρεμεί η προσφυγή στην Εισαγγελία Εφετών Λάρισας ενάντια στην απορριπτική απόφαση-.

Ο κ. Μάγγος ζωντάνεψε το λόγο του Βασίλη διαβάζοντας κείμενό του για την αστυνομία βία κατά των πολιτών, τη στοχευμένη επίθεση εναντίον του, τη «μέριμνα» για διασφάλιση των συμφερόντων της Lafarge και το συγκινητικό μήνυμα αντίστασης: «Αν θεωρούν πως μας φοβίζουν, εκεί κάνουν ένα μεγάλο λάθος: δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Οι ιδέες μας, οσους κι από ‘μας αν σκοτώσουν, δεν θα πεθάνουν ποτέ, θα κατοικούνε πάντα στα μυαλά των ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα εδώ, ενάντια σε κάθε τι που μας πνίγει και δεν μπορούμε να ανασάνουμε, ενάντια στο άδικο, για την ελευθερία όλων μας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… Θα πολεμάμε πάντα».

«Οι προστάτες μας γίνονται βασανιστές και δολοφόνοι μας»

Τις διαστάσεις της αστυνομικής βίας έθιξε, μεταξύ άλλων, η Ελένη Κωστοπούλου, μητέρα του αδικοχαμένου ακτιβιστή Ζακ, που λινσταρίστηκε δύο φόρες, πριν τέσσερα χρόνια και ήδη κανείς από τους δράστες δεν είναι στη φυλακή, αφού ο κοσμηματοπώλης εκτίει τη δεκαετή ποινή του σε κατ' οίκον περιορισμό ως υπερήλικας και ο μεσίτης αποφυλακίστηκε ύστερα από δύο μήνες. Η κ. Κωστοπούλου κατήγγειλε την αθώωση των αστυνομικών, επειδή η Δικαιοσύνη δεν έλαβε υπόψη τα ευρήματα των ιατροδικαστών, που διαπίστωσαν πως όλα τα τραύματα συνέβαλαν στον θάνατό του, έναν θάνατο που έχει καταγραφεί on camera. «Δεν βάζουμε όλους τους ανθρώπους σε ένα τσουβάλι. Συγκεκριμένοι αστυνομικοί είναι βιαστές, βασανιστές, δολοφόνοι. Τους έχουμε δει να μην σέβονται καμία ανθρώπινη ζωή αυτοί που υποτίθεται ότι είναι προστάτες της ανθρώπινης ζωής. Οι προστάτες μας γίνονται βασανιστές μας και δολοφόνοι μας» είπε για να συμπληρώσει το εξής:

«Η μόνη δύναμη μας είναι να συγκεντρωνόμαστε, να τους ενοχλούμε και να αντιστεκόμαστε. Αυτά είναι όπλα μας και πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε γερά στα χέρια μας και να τα χρησιμοποιήσουμε και να ελπίσουμε ότι θα γίνουν οι αλλαγές που πρέπει κι όταν θα βλέπουμε έναν αστυνομικό στο δρόμο θα νιώθουμε ασφάλεια κι όχι φόβο». Στις 7 Δεκεμβρίου θα συνεδριάσει ο Άρειος Πάγος επί της αναίρεσης της αναστολής έκτισης ποινής του Χορταριά, ενώ στις 20 Ιανουαρίου ξεκινάει η δίκη της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό.

Την ολιγωρία της αστυνομίας σε πλήθος εγκλημάτων, το δικαστικό γολγοθά των συγγενών των θυμάτων και την προκλητική παρουσία ενστόλων ακόμα και μέσα στη δικαστήρια, υπογράμμισε η Μάγδα Φύσσα μιλώντας για την πολιτική δολοφονία του Παύλου, την οποία όμως δεν απέτρεψαν οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. «Όταν κατέθετα εγώ μου έκανε ερωτήσεις κατηγορούμενος και συγκεκριμένα ο Λαγός… Τον είχα πάνω από το κεφάλι μου να μου κάνει ερωτήσεις για τη δολοφονία του παιδιού μου. Και είναι αυτός που έδωσε την εντολή για να σκοτώσουν το παιδί μου» είπε για την προσπάθεια ισοπέδωσης των μαρτύρων και της οικογένειας από την υπεράσπιση των κατηγορουμένων για να προσθέσει: «με πονάει περισσότερο από όλα για τους μάρτυρες, που έχουν κάνει μεγάλο αγώνα για να σταθούν στα πόδια τους. Είναι τα παιδιά που ήταν εκεί το βράδυ εκείνο». 

«Η Δικαιοσύνη πενθεί μαζί μας. Το δίκαιο πενθεί» είπε η ίδια αλλά παράλληλα χαιρέτησε την αντιφασιστική νίκη της 7ης Οκτωβρίου, όταν το δικαστήριο κήρυξε εγκληματική οργάνωση τη Χρυσή Αυγή, και την απόφαση του ελληνικού λαού να την εκδιώξει από το κοινοβούλιο.

«Κρατάμε όλα τα παιδιά που έφυγαν άδικα, όλα τα ματωμένα πορτρέτα» είπε ο Γ. Μάγγος / EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

«Αυτοί που δεν έχουν φωνή μπορεί να αποκτήσουν και παρ’όλη τη θλίψη, τον πόνο και τη βαθιά οδύνη παίρνουν δύναμη από όλους εμάς για να εκπληρωθεί το χρέος της απόδοσης Δικαιοσύνης, το οποίο δεν εκπληρώθηκε ποτέ για τους δοσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, τη χούντα και τους βασανιστές της» πρόσθεσε σε παρέμβασή του ο Γιάννης Χατζηγιάννης, συναγωνιστής του Βασίλη Μάγγου και μέλος του συντονισμού συλλογικοτήτων Βόλου, για να τονίσει την αύξηση των «τυχαίων περιστατικών» μετά το 2008 και τη χρεοκοπία της χώρας κάνοντας λόγο για «αντεπανάσταση ενάντια σε έναν λαό που υπέφερε και συνεχίζει να υποφέρει τα πάνδεινα σήμερα» και για αλόγιστη βία που αποτελεί «λελογισμένη πολιτική πρακτική διασποράς του φόβου και του τρόμου για να είναι ο καθένας σπίτι του και να μην λέει τίποτα, ακόμα και όταν σκοτώνουν τα παιδιά σου».

Στην εκδήλωση μίλησε επίσης η δικηγόρος στην υπόθεση Μάγγου και Ζακ, Αννυ Παπαρούσου, ενώ παρενέβησαν ο Αργύρης Συρίγος εκ μέρος των συνηγόρων της οικογένειας Φύσσα, ο Κώστας Παπαδάκης από την Πολιτική Αγωγή στη δίκη της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι αναφέρθηκαν σε νομικές πτυχές των δικών και όχι μόνο. Κάτοικος των Προσφυγικών της λεωφόρου Αλεξάνδρας τοποθετήθηκε για το όργιο αστυνομικής καταστολής κατά την πρόσφατη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. στο κατειλημμένο κτίριο, το οποίο δεν εκκενώθηκε τελικά αλλά χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων του και αλληλέγγυων αλλά αντιμετωπίζει διαρκώς τον κίνδυνο επίθεσης στην κοινότητά τους, καταγγέλλοντας ότι αυτή στοχοποιείται μέσω της επιχείρησης σύνδεσής της με την οργάνωση στην οποία κατηγορείται ότι συμμετείχε ο νεαρός. 

«Συνεχίζεται τους αγώνες των παιδιών σας, που αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα» 

Η Κατερίνα Μάτσα, που συντόνισε τη συζήτηση, σημείωσε πως οι τέσσερεις γονείς «δείχνουν έναν τρόπο συλλογικής επεξεργασίας του ανείπωτου και τεράστιου πένθους τους. Αυτοί οι γονείς το πένθος για τις απώλειες των αγαπημένων τους παιδιών δεν το κάνουν ατομικά, το μοιράζονται μαζί μας κι έτσι αυτή η εργασία του πένθους γίνονται κίνητρο για αγώνες. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζονται οι αγώνες των παιδιών τους, παιδιών που αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα» ανέφερε η κ. Μάτσα και έκρινε πως η εξουσία χτυπάει ασύστολα όποιον αντιστέκεται επειδή νιώθει πανικό, σε μια περίοδο με μαζικές διαδηλώσεις στην απεργία της 9ης Νοεμβρίου ενάντια στην ακρίβεια και στην πορεία της 17ης Νοεμβρίου για την τιμή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. «Δεν είναι η εποχή της νίκης της αντίδρασης, αλλά μια εποχή που προετοιμάζει μια ταξική αναμέτρηση και σε αυτήν εμείς θα είμαστε νικητές, οι “από κάτω” και όχι οι “από πάνω”» είπε και τόνισε την ανάγκη ανάληψης δράσης ενάντια στην κρατική καταστολή. 

Εκ μέρος του Δικτύου Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων μίλησε ο Αλέξης Χαλβατζής στην αστυνομική καταστολή σήμερα στις συνεχείς διαδηλώσεις και διαχρονικά στα αστυνομικά τμήματα, με τελευταίο εξόφθαλμο περιστατικό τον καταγγελλόμενο βιασμό στο Α.Τ. της Ομόνοιας. Θύμισε τις δολοφονίες του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου στην καταστολή της πορείας για την 7η επέτειο του Πολυτεχνείου το 1980, του Μιχάλη Καλτεζά στην 12η το 1985, το θάνατο του Μάρκο Μπουλάτοβιτς από αστυνομικά πυρά στη Θεσσαλονίκη το 1998, του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες του Επαμεινώνδα Κορκονέα το 2008, την δολοφονική επίθεση σε βάρος της Αγγελικής Κουτσουμπού την ίδια χρονιά που δικάστηκε ως τροχαίο ατύχημα, τις περιπτώσεις του Δημήτρη Κοτσαρίδα που έπεσε θύμα αλόγιστης χρήσης χημικών και του Μανώλη Κυπραίου που υπέστη σοβαρότητα βλάβη στην ακοή από ρίψη χειροβομβίδα κρότου-λάμψης το 2011.

«Πόσοι δεν χάθηκαν άδικα από την αστυνομική βία» αναρωτήθηκε τέλος, ρητορικά, ο συγγραφέας και γενικός γραμματέας του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ), Σάββας Μιχαήλ, στο δικό του σχόλιο και αναφέρθηκε στο θάνατο του Νιγηριανού Εμπουκά στο κολαστήριο της Ομόνοιας και στα πολλά «ανώνυμα» θύματα αστυνομικής βίας, τα οποία εκπροσωπούνται κατά μία έννοια από τους γονείς των τεσσάρων νεκρών. «Αν μετά από τέτοιο πόνο μπορεί κανείς να στέκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, τότε υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει σε εμάς ελπίδα και όχι στους εχθρούς μας. Αυτοί μονά-ζυγά τα έχουν χαμένα. Εμείς έχουμε μια ευκαιρία να κερδίσουμε πριν μας θάψουν στα ερείπια που θέλουν να κάνουν ολόκληρο τον πλανήτη. Τους το υποσχόμαστε. Η Δικαιοσύνη δεν είναι η δικιά τους. Η Δικαιοσύνη κάθεται σε αυτό το τραπέζι αυτή τη στιγμή».