1ο) Δημήτρης Καλτσώνης*: «Ο Τύπος είναι ελεύθερος»;
Η δημοκρατία υποχωρεί επικίνδυνα όταν:
Πρώτο, τα βασικά μέσα ενημέρωσης ανήκουν σε ελάχιστους ολιγάρχες που ελέγχουν απόλυτα την πληροφόρησή μας και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.
Δεύτερο, τα μέσα ενημέρωσης χρηματοδοτούνται επιλεκτικά από την κυβέρνηση (αποκλείοντας όσους της ασκούν κριτική).
Τρίτο, δημοσιογράφοι διώκονται ποινικά επειδή άσκησαν το αυτονόητο καθήκον τους να διερευνούν την αλήθεια.
Φαλκιδεύεται έτσι η στοιχειώδης συνταγματική προστασία της ελευθερίας του τύπου και της διάδοσης των απόψεων. Θυμίζω τη διατύπωση του άρθρου 14 παρ. 1 του Συντάγματος ότι «Καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του» και της παρ. 2 ότι «Ο Tύπος είναι ελεύθερος». Είναι όντως ελεύθερος;
Ας μην αυταπατάται η κυβέρνηση όμως. «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Ο ελληνικός λαός έχει ιστορική πείρα και θα εκφραστεί.
*Ο Δημήτρης Καλτσώνης είναι καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μέλος του Δικτύου Υπεράσπισης Δημοκρατικών Ελευθεριών.
*****
«Δυστυχώς η κατάσταση στην χώρα είναι εξαιρετικά προβληματική και κατατάσσει την Ελλάδα εξαιρετικά χαμηλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ότι αφορά την ελευθερία του Τύπου»
«Ο Τύπος είναι ελεύθερος αλλά δεν είναι ανεξάρτητος. Στον Τύπο δεν υπάρχει το κλασικό ψαλίδι της λογοκρισίας όπως υπήρχε μέχρι το ’74. Ωστόσο το καθεστώς ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης είναι τέτοιο το οποίο φαλκιδεύει την ελευθερία αυτή εξαιτίας της εξάρτησής του από τα μεγάλα κέντρα συμφερόντων», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Δημήτρης Χριστόπουλος.
«Πρόκειται για μια παγιωμένη κατάσταση από την δεκαετία του ’90 και ύστερα, μια κατάσταση άμεσης διαπλοκής μεταξύ των οικονομικών συμφερόντων με τον Τύπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση των ερευνητών δημοσιογράφων, η Δικαιοσύνη με υπερβάλλοντα ζήλο κατατάσσει τις οποιαδήποτε δραστηριότητες θεωρεί ενοχλητικές στην κατηγορία των υπαγομένων με εγκληματική οργάνωση και αυτοί οι οποίοι ερεύνησαν τις υποθέσεις αυτές διώκονται για μια σειρά αδικημάτων.
Δυστυχώς η κατάσταση στην χώρα είναι εξαιρετικά προβληματική και κατατάσσει την Ελλάδα εξαιρετικά χαμηλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ότι αφορά την ελευθερία του Τύπου. Σε διεθνείς οργανισμούς και μη κυβερνητικές οργανώσεις υπάρχει μεγάλη ανησυχία σχετικά με την ελευθερία του Τύπου στη χώρα.
Η συνθήκη της πανδημίας, οικουμενικά, οδήγησε σε περιστολές ελευθεριών και κυρίως της ελευθερίας του Τύπου ακόμα και στα άντρα της δημοκρατίας της δύσης. Η Ελλάδα κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλοπάτια προς τα κάτω και έχω την αίσθηση ότι μετά από αυτές τις ποινικές διώξεις εδραιωνόμαστε στα πολύ χαμηλά της ΕΕ, όχι συγκρινόμενοι πλέον με χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αλλά κυρίως με χώρες της κεντρικής και βαλκανικής Ευρώπης, δηλαδή την Βουλγαρία, την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Αυτό που έχει σημασία είναι να ακουστεί η φωνή της υπεράσπισης των δημοσιογράφων από τους πολίτες και κυρίως απο τους πολίτες οι οποίοι δεν θέλγονται από τον τύπο της δημοσιογραφίας των ανθρώπων που διώκονται. Είναι θέμα αρχής και έχει ιδιαίτερη σημασία να υπερασπιστούν τον δημοσιογράφο οι πολίτες που ιδεολογικά, πολιτικά και αισθητικά δεν τον γουστάρουν. Και όχι να τον υπερασπιστούν γι’ αυτό που λέει, αλλά για το δικαίωμά του να το κάνει».
Η κυβέρνηση εφαρμόζει με συνέπεια το σχέδιο αποδιάρθρωσης των δημόσιων πανεπιστημίων
«Η ΝΔ έχει μια σαφέστατη πολιτική στρατηγική η οποία υλοποιείται με μεθοδικότητα χωρίς κανένα δισταγμό. Με την εκλογή της στην κυβέρνηση, προτεραιότητά της ήταν η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Στη συνέχεια προχώρησε στη σύσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας και στην κατάργηση των αιρετών οργάνων του πανεπιστημίου. Το τέταρτο βήμα στο βάθος του ορίζοντα διαφαίνεται ότι είναι η κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Το θέμα των πανεπιστημίων βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα αυτών που θέλει να κάνει στην Ελληνική κοινωνία η κυβέρνηση και είναι πολιτική γραμμή που έρχεται απευθείας από τον πρωθυπουργό της χώρας.
Απέναντι στην κυβερνητική αυτή γραμμή, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι μια στρατηγική δικαστικού ακτιβισμού, να παλεύουμε δηλαδή όσο μπορούμε με δικαστικές αποφάσεις να ακυρώσουμε αυτό το σχέδιο. Το δεύτερον είναι να εξαντλούμε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τα θεσμικά όρια που μπορεί να υπάρχουν. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να υποδείξει σε εμένα η κ Κέραμεως πώς θα κάνω τις εξετάσεις μου. Το τρίτον είναι να προσπαθούμε όσο γίνεται να αλλάξουμε τον δυστυχώς αρνητικό συσχετισμό που επικρατεί στην κοινωνία σε σχέση με την στόχευση των αλλαγών. Δυστυχώς η πλειοψηφία της κοινωνίας αυτή τη στιγμή θεωρεί ότι οι αλλαγές αυτές γίνονται για την εξυπηρέτηση της αριστείας. Ο συσχετισμός αυτός δεν είναι θετικός και παλεύουμε να αλλάξει, αλλά όπως είδαμε με το περιστατικό ξυλοδαρμού στην ΑΣΟΕ, ξεκίνησε πάλι το παραμύθι για την σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Γι’ αυτό το θέμα μία ομάδα 40 μελών ΔΕΠ των ελληνικών Πανεπιστημίων έχουμε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, εναντίον της σύστασης του οργάνου. Το σύνδρομο Παβλόφ με την αστυνομία παντού, δεν είναι διοίκηση κράτους δικαίου, είναι ανθρωπογαφία και κοινωνικός αυτοματισμός που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα».
**Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι πολιτειολόγος, καθηγητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου