Του
Επί 7 ολόκληρους μήνες ένας αθώος άνθρωπος στερήθηκε την ελευθερία του και έμεινε προφυλακισμένος επειδή η Ελληνική Αστυνομία, η πολιτική της ηγεσία και η τάχα ανεξάρτητη από την εκτελεστική εξουσία δικαιοσύνη, δεν είχαν άλλον βολικό ένοχο για τον ξυλοδαρμό του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη.
Επί 7 μήνες, ενώ ήταν σαφές, από όλα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, ότι ο φοβερός και τρομερός “Ινδιάνος” του κίτρινου τύπου ήταν θύμα μιας μιας ψευδούς μαρτυρίας λόγω οικογενειακής βεντέτας, ενώ αδιάψευστο οπτικοακουστικό υλικό τον έδειχνε χιλιόμετρα μακριά από τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, η κυβέρνηση, η ΕΛΑΣ και η Δικαιοσύνη δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να αγνοήσουν την αλήθεια.
Για την ακρίβεια, δεν έδειξαν τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό στο να τσαλαπατήσουν τους κανόνες μιας δίκαιης ποινικής διαδικασίας, φερόμενοι οι ίδιοι οι θεσμοί της χώρας ως μονάρχες του Μεσαίωνα, μετατρέποντας τον πολίτη μιας δημοκρατικής υποτίθεται χώρας σε υπήκοο μιας απόλυτης Μοναρχίας, χωρίς μάλιστα δικαιώματα.
Η άδικη στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου, ήταν πριν μερικούς αιώνες ένας από τους βασικούς καταλύτες του διαφωτισμού, της κατάργησης των προνομίων των ευγενών και της συνταγματικής αναγνώρισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Σήμερα, και αυτές ακόμα οι μέχρι πρότινος δεδομένες και μη αμφισβητούμενες κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης, τίθενται υπό αίρεση.
Στην προκειμένη περίπτωση, είχαμε μια Αστυνομία που λύσσαξε όταν είδε ότι η ασυδοσία των τραμπούκων της στις πλατείες, ξεσήκωσε τη δίκαιη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Ξεσάλωσε στην κυριολεξία όταν σε ζωντανή μετάδοση οι τηλεοπτικοί δέκτες έδειχναν τον αστυνομικό της ομάδας ΔΙΑΣ να πέφτει στο έδαφος και να ξυλοκοπείται με τους συναδέλφους του να το βάζουν στα πόδια.
Είχαμε μια πολιτική ηγεσία που έχοντας δώσει πλήρη κάλυψη στην αστυνομική αυθαιρεσία και στη συστηματική παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών από τη μεριά της ΕΛΑΣ, αναζητούσε εναγωνίως μια “επιτυχία” ώστε να σηκώσει ξανά τη σημαία “νόμος και τάξη”, απαραίτητο δόγμα για την εκλογική επιβίωση και κυριαρχία στο εκλογικό της κοινό.
Και είχαμε και μια Δικαιοσύνη που από καιρό έχει πάψει να λειτουργεί με αξιοπρέπεια – με μικρές εξαιρέσεις – και απλώς θεραπεύει την εκτελεστική εξουσία. Πρόσφατο δείγμα μιας τέτοιας Δικαιοσύνης η απόφαση ενός μονομελούς Πρωτοδικείου ενάντια στην αποχή των εκπαιδευτικών από την αξιολόγηση, όπου ο ένας και μοναδικός Πρωτοδίκης απεφάνθη εμβριθώς ότι η εκπαιδευτική διαδικασία παρακωλύεται αν δεν προχωρά παράλληλα το κυβερνητικό σχέδιο της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω έφερε την ενοχοποίηση του λεγόμενου Ινδιάνου, παρά το γεγονός ότι ενδείξεις δεν υπήρχαν, ενώ οι αποδείξεις και τα δεδομένα συνηγορούσαν μάλλον στο αντίθετο από τη συνέχιση της προφυλάκισης μετά τα πρώτα εικοσιτετράωρα.
Θα πει κανείς: Και είναι τόσο σοβαρό ζήτημα για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα το γεγονός ότι ένας φτωχοδιάβολος εργάτης αποθήκης από τη Μαγούλα, συνελήφθη και κρατήθηκε προφυλακισμένος άδικα για εφτά μήνες;
Πριν πάμε σε αυτό, ας θυμηθούμε μια άλλη ιστορία: Κατά τη διερεύνηση του σκανδάλου Novartis αναδείχθηκε σε εμβληματική σημαία για τη σημερινή κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της, ο Π. Πικραμμένος, ο οποίος μιλώντας στη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2018, με δάκρυα στα μάτια, υπερασπίστηκε τον εαυτό του.
Ποιος είδε τότε τον Θεο και δεν τον φοβήθηκε.
Λυσσασμένη αντίδραση, οργισμένη αντεπίθεση, ηθικός πανικός, αλλαλαγμοί και ουρλιαχτά από όσους τότε πάσχιζαν (και εν πολλοίς κατάφεραν), να μετατρέψουν την υπόθεση Novartis, από σκάνδαλο σε σκευωρία.
Τι ότι το κριτήριο της αθωότητας παραβιάστηκε επειδή μπήκαν στο κάδρο τα στελέχη της ΝΔ…
Τι ότι το κράτος δικαίου καταργήθηκε επειδή τόλμησαν οι μάρτυρες να κατονομάσουν πολιτικούς…
Τι ότι η Ελλάδα έγινε σταλινική δικτατορία γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε να προτείνει Προανακριτική….
Τι ότι το Σύνταγμα καταλύθηκε επειδή υπήρξαν υπαινιμοί για τον Πικραμμένο…
Τι ότι ο Πικραμμένος έγινε ο νέος Ντρέιφους εναντίον του οποίου εξυφάνθηκε σκευωρία…
Τι ότι μια τέτοια ύβρις προς τους πολιτικούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα τιμωρούνταν με μηνύσεις, με αγωγές, με Ειδικά Δικαστήρια…
Τι ότι η ελληνική, η ευρωπαϊκή, ου μην και η παγκόσμια έννομη τάξη, διασαλεύτηκε από αυτή την ανόσια απόπειρα…
Και άλλα πολλά τραγικά, μεγαλόστομα, πομπώδη και παραφουσκωμένα, που όμοιά τους δεν ακούστηκαν από τη Δεξιά, ούτε μισό αιώνα πριν, τότε που οι συνταγματάρχες κατέλυαν το πολίτευμα για να γλυτώσουν τη χώρα από την κομμουνιστική απειλή. Που δεν ακούστηκαν πολύ περισσότερο όταν το Σύνταγμα, η εθνική κυριαρχία και η πολιτική ανεξαρτησία της χώρας έγιναν κουρελόχαρτα για να επιβληθούν οι απαιτήσεις και τα μνημόνια των δανειστών και της Ευρωζώνης.
Ο Παναγιώτης Πικραμμένος τελικά αθωώθηκε από το βούλευμα της Προανακριτικής. Δεν στάλθηκε σε ειδικό δικαστήριο, πολύ περισσότερο δεν προφυλακίστηκε, ούτε προφανώς έμεινε άδικα 7 μήνες στη φυλακή. Το “δάκρυ του Πικραμμένου” έγινε μάλιστα τέτοιο σύμβολο της οργής και της οδύνης απέναντι στην “αδικία” που υπέστη, ώστε ανταμοίφθηκε με την αντιπροεδρία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Δεν ξέρουμε αν ο “Ινδιάνος” δάκρυσε επειδή διασύρθηκε, καταδικάστηκε από τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, προφυλακίστηκε άδικα, έχασε 7 μήνες από τη ζωή του. Αδικία από “αδικία”, μάλλον έχει διαφορά, ανάλογα με το ποιος την υφίσταται.
Ξέρουμε όμως ότι αν υπήρχε κράτος δικαίου στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για την υπόθεση του Ινδιάνου, θα έπρεπε να δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και να πέσει στη θάλασσα. Γιατί δεν είχαμε μία απλή δικαστική ή αστυνομική πλάνη. Τέτοιες πλάνες είχαμε, έχουμε και θα έχουμε. Στην υπόθεση αυτή όμως, ουδείς πλανήθηκε. Είχαμε μια καραμπινάτη σκευωρία ενάντια στο κράτος δικαίου από όσους ορκίστηκαν να το υπηρετούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου