Το Περού εξεγείρεται ενάντια στη ταξική και φυλετική καταπίεση (ΦΩΤΟς)

Η τεράστια πολιτική κρίση στο Περού συνεχίζεται εδώ και 7 εβδομάδες.

 

Συντάκτης: Αντωνία Πάνου

Τα δεινά ξεκίνησαν στις 7 Δεκεμβρίου μετά την καθαίρεση και σύλληψη του Πέδρου Καστίγιο, προέδρου της χώρας από το 2021, φτωχού συνδικαλιστή δασκάλου, αυτοχθονικής καταγωγής. Το κογκρέσο τον κατηγόρησε για απόπειρα πραξικοπήματος, τον καθαίρεσε με άνετη πλειοψηφία και τον συνέλαβε. Όντως, ο Καστίγιο, κατά σχεδόν γενική ομολογία, μέσα στην αδεξιότητα και την απειρία του, προσπάθησε να διαλύσει τη Βουλή που ετοιμαζόταν, για πολλοστή φορά, να τον εκδιώξει από την εξουσία πάση θυσία.

Aπό την ίδια μέρα, ο κατά βάση αγροτικός, φτωχός πληθυσμός του Νότου αντιστέκεται με όλες του τις δυνάμεις στην αποπομπή του προέδρου που ήταν «δικός τους» –ίδιας καταγωγής με αυτούς (βλέπε σχετικό άρθρο Kommon).

Οι Περουβιανοί των Άνδεων, που τον είχαν ψηφίσει μαζικά, κατέλαβαν αεροδρόμια, έστησαν οδοφράγματα στους κεντρικούς δρόμους της υπαίθρου και στην εθνική – αμερικάνικη οδό που διασχίζει το Περού σε όλο το μήκος της χώρας, χάλασαν τις σιδηροδομικές γραμμές. Διαδηλώνουν κατανοώντας ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο Καστίγιο. Ήταν οι εκπρόσωποι της πλούσιας ελίτ στο Κογκρέσσο. Οι πλούσιοι της χώρας. Οι ελίτ αυτοί της Λίμα που τους αποκάλεσαν «βάνδαλους», «τρομοκράτες» που υπερασπίζονται έναν «πραξικοπηματία», τους εμπόρους ναρκωτικών και καταστρέφουν το Περού. Είναι το αφήγημα των πλουσίων.

Γι’ αυτούς όμως: Το πραξικόπημα ήταν δικαιολογημένο, η καταστολή όμως απαράδεκτη.

Κατανοούν πολύ καλά ότι τόσο η εκτελεστική εξουσία χαρακτηρίζεται από τη μετριότητά της, όσο και η νομοθετική εξουσία. Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα είναι γνωστό ότι είναι όμιλοι ειδικών συμφερόντων. «Αυτό που ονομάζουμε κέντρο στην εθνοσυνέλευση είναι franchises που δημιουργούνται από εκατομμυριούχους χωρίς άλλη προοπτική από το να υπερασπιστούν την επιχείρησή τους», εξηγεί ο δημοσιογράφος Marco Sifuent.

Η βίαιη αστυνομική καταστολή είναι αδυσώπητη και αιματηρή. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης καθιερώθηκε, η αστυνομία και ο στρατός πυροβολούν με πραγματικά πυρά, ιδιαίτερα στο στήθος και την κοιλιά. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα, (25.01.2023), έχουν καταγραφεί 50 νεκροί και περίπου 800 τραυματίες .Όμως: Για πάνω από ενάμιση μήνα, το κίνημα δεν έχει αποδυναμωθεί. Οι νεολαίοι του φτωχού Νότου που έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν γεμίζουν με σθένος και αποφασιστικότητα τους διαδηλωτές.

Οι διαδηλώσεις και η πορεία στη Λίμα

Παρόλη την παράταση για ένα μήνα του νόμου έκτακτης ανάγκης –στις 15 Γενάρη– τόσο στο φτωχό νότο όσο και στη Λίμα, δεκάδες χιλιάδες αγρότες, εργάτες και φοιτητές των Άνδεων και του Αμαζονίου δεν πτοούνται. Αποφασίζουν να πάνε στη Λίμα .

Με όλα τα δυνατά τροχοφόρα μέσα έφτασαν στη Λίμα στις 19 Γενάρη. Θέλουν το Περού να γίνει μια χώρα ελεύθερη. Γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από φοιτητές και κατοίκους των φτωχών συνοικιών της Λίμα. «Αυτό το καλωσόρισμα είναι για τα αδέρφια και τις αδερφές μας που προέρχονται από τόσο μακριά, ίσαμε 1.000 χιλιόμετρα -από τη λίμνη Τιτικάκα στα σύνορα με τη Βολιβία», λέγανε φοιτητές από τη Λίμα που είχαν κατέβει για να συμμετάσχουν στη διαδήλωση. «Υπερασπίζονται μια δίκαιη υπόθεση ενάντια σε μια κυβέρνηση που κωφεύει και αδιαφορεί για όλους αυτούς τους θανάτους».

Κατά τη διάρκεια της πορείας στη Λίμα, Πέμπτη, 19 Ιανουαρίου 2023. ALESSANDRO CINQUE / REUTER

Κάτοικοι της Λίμα που βγήκαν στους δρόμους την Πέμπτη σε ένδειξη αλληλεγγύης στους διαδηλωτές, καταγγέλλανε: «Σε αυτή τη χώρα, κάποιοι δεν έχουν τίποτα, ούτε καν κέντρα υγείας, γιατί όλα είναι συγκεντρωμένα στη Λίμα». «Και όταν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να διαμαρτυρηθούν, καταστέλλονται»…

Το πανεπιστήμιο San Marcos και η Γενική Πολυτεχνική Σχολή της Λίμα τους υποδέχονται και τους φιλοξενούν. Η προσφορά σε τρόφιμα, νερό, ρουχισμό –ατομικό, κουβέρτες και στρώματα– και τέντες είναι αθρόα. Διοργανώνονται κοινές κουζίνες για να τους μαγειρεύουν μέσα στα πανεπιστήμια.

Σε μια ειρηνική πορεία μέσα από τους δρόμους της Λίμα, μεταφέρουν αυτοπροσώπως στη κεντρική εξουσία τον φοβερό θυμό τους. Τα συνθήματά τους απαιτούν: την απόλυση της σημερινής προέδρου, νέες εκλογές για την ανανέωση του μισητού από τον πληθυσμό Κογκρέσου, και, μέσα από μια προσωρινή κυβέρνηση, την αναθεώρηση του (νεοφιλελεύθερου) συντάγματος του 1993, κοινωνική δικαιοσύνη και συμπερίληψη σε όλες τις βαθμίδες εξουσίας και των αυτόχθονων πληθυσμών του Περού. «Ένα κοινωνικό συμβόλαιο για όλους».

Πολλοί από τους νεοφερμένους περιέγραφαν τους φόβους τους στη διάρκεια του ταξιδιού, πολλές φορές πάνω από χίλια χιλιόμετρα και μέσα από τις οροσειρές των Άνδεων: «Ήταν ένα εξαντλητικό ταξίδι. Υπήρχαν οδοφράγματα της αστυνομίας και του στρατού. Έλεγχοι εξονυχιστικοί κάθε τόσο». « Ευτυχώς» έλεγαν «είχαμε μόνο είκοσι τραυματίες από τις δυνάμεις καταστολής που προσπαθούσαν να μας εμποδίσουν αυτήν την πορεία».

Στη διάρκεια του ταξιδιού Ένας δρόμος αποκλεισμένος στο Κούσκο, 15 Ιανουαρίου 2023. PEDRO ANZA / AP

Κάποιοι παρελαύνουν με πλακάτ που έφεραν την εικόνα των διαδηλωτών που σκοτώθηκαν, 45 συνολικά μέχρι εκείνη την ώρα «Η αιματοχυσία δεν θα ξεχαστεί ποτέ».

«Η πρόεδρος μας κακομεταχειρίζεται, μας δολοφονεί», φωνάζει, με το τηλεβόα στο χέρι, -διαδηλωτής , από το Ayacucho, μια πόλη του νότου που πλήττεται ιδιαίτερα από την αστυνομική βία, ( 10 νεκροί) στα μέσα Δεκεμβρίου 2022-« και δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη. Ζητάμε βοήθεια από διεθνείς φορείς!»

Το απόγευμα της Πέμπτης 19 , μίλησε η πρόεδρος Ντίνα Μπολουάρτε, περιτριγυρισμένη από το υπουργικό της συμβούλιο «αποφασισμένο» και «πιο ενωμένο από ποτέ». Εξήρε «την άψογη συμπεριφορά της αστυνομίας». «Είναι οι εθνικοί μας ήρωες», είπε ο πρωθυπουργός Αλμπέρτο ​​Οταρόλα, που καταδίκασε τις απόπειρες κατάληψης τριών αεροδρομίων την Πέμπτη -αυτών της Arequipa, του Cuzco και της Juliaca-, Η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί σκληρές ποινές για όσους θέλουν να «σαμποτάρουν το κράτος δικαίου».     Περισσότεροι από 12.000 αστυνομικοί στο κέντρο της πόλης την Πέμπτη. Τα νοσοκομεία είχαν κηρύξει συναγερμό, υπό τον φόβο συγκρούσεων. Το απόγευμα φορτηγά και τανκς του στρατού αναπτύχθηκαν σε αρκετούς δρόμους. Το βράδυ ξέσπασαν βίαια επεισόδια με 22 τραυματίες, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών.

Αστυνομία και διαδηλωτές σε αντιπαράθεση- Λίμα / AFP

Το Σάββατο 21 Γενάρη 2023, διακόσια άτομα συνελήφθησαν κατά τη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας στη Πανεπιστημιούπολη San Marcos. Ένα τεθωρακισμένο αστυνομικό όχημα έσπασε τις πύλες. Ο χώρος φιλοξενούσε τους διαδηλωτές από όλο το Περού για τρεις ημέρες.

Μέσα σε Δακρυγόνα, πυροβολισμούς , χτυπήματα με ρόπαλα και ένα ελικόπτερο να πετάει πάνω από την πανεπιστημιούπολη. Λίγες στιγμές αργότερα, δεκάδες άνθρωποι στο έδαφος, μπρούμυτα, με τα χέρια πίσω από την πλάτη τους, δεμένοι με χειροπέδες. Οι περισσότεροι οδηγούνται στο Τμήμα Εγκληματικής Αστυνομίας στο ιστορικό κέντρο της Λίμα. Κοντά στην πύλη του τείχους, σκισμένα πανό είναι στο έδαφος. Όπου τα συνθήματα που έγραψαν οι φοιτητές: «Η αιματοχυσία δεν θα ξεχαστεί ποτέ». Μαζί, φωτογραφίες με τα πρόσωπα των διαδηλωτών που έχασαν τη ζωή τους στα νότια της χώρας από την έναρξη της σύγκρουσης .

Η βίαιη παρέμβαση στο Πανεπιστήμιο San Marcos μαρτυρεί την αδίστακτη αυταρχικότητα της κυβέρνησης της Dina Boluarte, η οποία δεν διστάζει να εκφοβίσει με τη συνενοχή των κύριων ΜΜΕ της χώρας. «Στόχος είναι να σπάσει το ηθικό των διαδηλωτών για να πτοηθεί το κίνημα διαμαρτυρίας», λέει καθηγητής ιστορίας στο San Marco. 

Οι αστυνομικοί κατεβάζουν τα πανώ των εξεγερμένων διαδηλωτών στο Πανεπιστήμιο San Marcos/ AFP

Το Σάββατο 21.01.2023 το απόγευμα, η Διεθνής Αμνηστία, και άλλες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατήγγειλαν την καταχρηστική παρέμβαση χωρίς την παρουσία του εισαγγελέα, τις αυθαίρετες συλλήψεις (σχεδόν 200), και τη μη τήρηση της παρουσίας δικηγόρων και μεταφραστών για τους αυτόχθονες Aymara.

Την Τρίτη 24.01.2023, νέα ημέρα αντικυβερνητικής κινητοποίησης στη Λίμα. Η πρόεδρος, Ντίνα Μπολουάρτε, κατηγορείται –ακόμα μια φορά – ότι είναι «αποσυνδεδεμένη» από την πραγματικότητα των κατοίκων των φτωχών επαρχιών, ιδιαίτερα του Νότου. Δημοσιογράφοι του Γαλλικού Πρακτορείου, που ήταν μάρτυρες, σημείωσαν αργά το απόγευμα και το βράδυ βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών, -ορισμένοι από τους οποίους ήταν εξοπλισμένοι με σιδερένιες ασπίδες και πετούσαν πέτρες- και πολυάριθμων αστυνομικών που έκαναν επίθεση με δακρυγόνα. Αρκετοί άνθρωποι μεταξύ των οποίων δύο φωτογράφοι – ο ένας από το Γαλλικό Πρακτορείο– τραυματίστηκαν από βλήματα ή χτυπήθηκαν με αέριο. Ήταν η πιο βίαιη ημέρα διαδηλώσεων στη Λίμα.

Πριν από τη διαδήλωση, η κα Μπολουάρτε είχε προσπαθήσει να εκτονώσει την κατάσταση καλώντας την «αγαπητή της πατρίδα σε μια εθνική εκεχειρία» να «αποκατασταθεί ο διάλογος», «να καθοριστεί μια ατζέντα για κάθε περιοχή» και να «αναπτυχθεί» η χώρα. Υποσχέθηκε ότι δεν θέλει να παραμείνει στην εξουσία και διαβεβαίωσε ότι θέλει να σεβαστεί το Σύνταγμα και να παραιτηθεί στις εκλογές του 2024. Ακόμα ζήτησε και «συγγνώμη για τους νεκρούς», υποσχόμενη έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών. ( Η εισαγγελία ήδη έχει ξεκινήσει έρευνες για τους υπαιτίους των νεκρών και έχει καλέσει σε την Μπολουάρτε και αλλους τρεις ακόμα από το υπουργικό συμβούλιο) 

Σύγκρουση διαδηλωτών και αστυνομίας στη Λίμα στις 24 Γενάρη.

Ήταν μια παρέμβαση χωρίς αποτέλεσμα. «Ακούσαμε την κυρία Boluarte. Το όραμά της είναι θλιβερό. Ο περουβιανός λαός, όλοι μας, δεν πρόκειται να κάνουμε εκεχειρία. Δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε με την κυρία Boluarte. Το μόνο πράγμα που θέλει ο κόσμος είναι να παραιτηθεί και ας υπάρξουν νέες εκλογές», είπε ο Κάρλος Αβεντάνο, 35 ετών, κυματίζοντας την τρίχρωμη σημαία του Andahuaylas, το επίκεντρο της αναταραχής τον Δεκέμβριο. «Δεν πιστεύουμε πλέον τα λόγια της Είναι 50 νεκροί. Πόσες μάνες κλαίνε;"

Στην πορεία παρέλασαν δεκάδες έφεδροι του στρατού φορώντας στολές. «Οι καταραμένοι (ηγέτες) μας ποδοπάτησαν για δεκαετίες, αλλά τώρα ο λαός έχει ξεσηκωθεί», είπε ο Κρισπίν Κουίσπε, έφεδρος από την περιοχή Πούνο. «Παλέψαμε, πεινούσαμε, κρυώναμε. Χωρίς να πληρωνόμαστε και τώρα μας πατάνε. Είμαστε έτοιμοι για όλους τους αγώνες».

Άλλες συγκρούσεις γίνονταν ταυτόχρονα σε αρκετές πόλεις στα νότια της χώρας: Αρεκίπα, Κούσκο, Πούνο. Η καταστολή ήταν ιδιαίτερα έντονη κατά των διαδηλωτών Κέτσουα και Αϊμάρα στα νότια της χώρας- όπου και οι νεκροί και οι περισσότεροι τραυματίες.

Το βράδυ της 24^ης Γενάρη οι αρχές ανακοίνωσαν το κλείσιμο του αεροδρομίου του Κούσκο, της τουριστικής πρωτεύουσας της χώρας, πέραν αυτών των αεροδρομίων Puno και Arequipa…

Και ο αγώνας συνεχίζεται…

Η κρίση αυτή στο Περού αντανακλά μια μακρόχρονη (ίσως και 200 ετών –από την ημέρα της εθνικής του ανεξαρτησίας) σύγκρουση, με φυλετικά - εθνοτικά και ταξικά χαρακτηριστικά.

Αντανακλά το τεράστιο ρήγμα μεταξύ της πρωτεύουσας έδρας των πλούσιων (γαιοκτημόνων, μεγαλεμπόρων, μεγαλοβιομήχανων επενδυτών στα ορυχεία της χώρας, των εκμεταλλευτών του φυσικού της πλούτου) και των φτωχών επαρχιών, οι οποίες στήριξαν και εξέλεξαν τον Καστίγιο. Δεν είναι απλά μια πολιτική κρίση. Είναι μια ταξική σύγκρουση, δες σχετικό άρθρο στο kommon εδώ.

Στο Περού, ο μισός πληθυσμός είναι σε επισιτιστική ανασφάλεια. Η επιστροφή της πείνας, υπό την επίδραση του πληθωρισμού και της φτωχοποίησης του πληθυσμού, φαίνεται σαν μια από τις αιτίες (ίσως η κυριότερη) αυτού του μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας που έχει αναστατώσει τη χώρα.      Τα νούμερα είναι ιλιγγιώδη. Σύμφωνα με μια έκθεση του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO), που δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2022, ο μισός πληθυσμός του Περού βρίσκεται σε κατάσταση μέτριας επισιτιστικής ανασφάλειας, δηλαδή 16,6 εκατομμύρια άνθρωποι. Και περισσότεροι από ένας στους πέντε κατοίκους, ή 6,8 εκατομμύρια, βρίσκονται σε κατάσταση σοβαρής επισιτιστικής ανασφάλειας: μένουν χωρίς φαγητό για μια ολόκληρη μέρα ή και αρκετές ημέρες. Αυτό τοποθετεί το Περού πιο πριν και από την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα στον φοβερό κατάλογο της πείνας.

«Δεν έχουμε τίποτα, πεινάμε», ισχυρίζεται μια νεαρή αγρότισσα από το Altiplano που ήρθε για να διαδηλώσει στη Λίμα. Μας αγοράζουν ένα λίτρο γάλα στα 80 σεντς και το μεταπωλούν (οι πολυεθνικές, στη Λίμα) πέντε φορές επάνω από αυτή την τιμή».

Κατά τα λόγια της Μαριάνας Εσκομπάρ, διευθύντριας του FAO Περού:

«Η ανισότητα είναι το μεγάλο παράδοξο μιας χώρας που έχει αρκετά για να θρέψει τον πληθυσμό της. Το Περού είναι καθαρός παραγωγός τροφίμων και μια από τις μεγαλύτερες αγρο-εξαγωγικές δυνάμεις στην περιοχή, μαζί με την Αργεντινή και τη Βραζιλία». Τα τρόφιμα είναι σε αφθονία . Μια αφθονία που όπως φαίνεται δεν ταιριάζει με την επιστροφή της πείνας. Το πρόβλημα δεν είναι η διαθεσιμότητα των τροφίμων, αλλά το κόστος τους, σε ένα πλαίσιο γενικευμένου πληθωρισμού (+ 8,46% το 2022) και η φτωχοποίηση του πληθυσμού. Εκτός από την αύξηση της τιμής των τροφίμων και της βενζίνης, η τιμή της οποίας είναι από τις πιο ακριβές στην περιοχή, και την έλλειψη λιπασμάτων που συνδέεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι δομικοί παράγοντες ειδικά στο Περού:

«Υπάρχει ένα πρόβλημα ανισότητας που σχετίζεται με την άτυπη εργασία: οκτώ στους δέκα Περουβιανούς εργάζονται στη μαύρη αγορά», εξηγεί η διευθύντρια του FAO Περού. Επίσης, «η Λατινική Αμερική είναι η περιοχή που έχει πληγεί περισσότερο κοινωνικοοικονομικά από την πανδημία Covid-19 με το Περού να βρίσκεται στην πρώτη θέση. Η χώρα είναι πάλι τόσο φτωχή όσο πριν από δέκα χρόνια». Αυτή η φτώχεια εξηγείται, σύμφωνα με την ίδια, από την έλλειψη κοινωνικής προστασίας. «Εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από κατάσταση φτώχειας (τη δεκαετία του 2000) στη μεσαία τάξη, παραμένοντας όμως πολύ ευάλωτοι στο πρώτο σοκ.» Το μεγάλο ελάττωμα αυτής της πολιτικής «οικονομικού νεοφιλελεύθερου θαύματος» των αρχών της δεκαετίας του 2000.

Το 2021, το 25,9% του πληθυσμού, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Πληροφορικής του Περού, θεωρήθηκε ότι βρισκόταν σε κατάσταση φτώχειας, ένα επίπεδο υψηλότερο από ότι πριν από την πανδημία (20,2%). Όσον αφορά τον κατώτατο μισθό, ήταν περίπου 1.025 σόλες (245 ευρώ), ένας από τους χαμηλότερους στην περιοχή.

 Η κυβέρνησή του Καστίγιο προσπάθησε να ελέγξει τις τιμές για να περιορίσει τον πληθωρισμό . Είχε επίσης θέσει σε εφαρμογή μιαν επείγουσα επισιτιστική βοήθεια (από 65 ευρώ στον κάθε δικαιούχο) για περισσότερους από τέσσερα εκατομμύρια Περουβιανούς, από τους πιο φτωχούς . Στο Περού η συνταξιοδότηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. «Αυτό το επίδομα τους βοηθούσε πάρα πολύ Οι αγρότες έχουν δύσκολη δουλειά και μερικές φορές ο καιρός δεν είναι καλός, έχει χαλάζι, παγετούς, και φέτος , υπάρχει έντονη ξηρασία και τα περισσότερα χωράφια δεν καλλιεργούνται.»

 Η επισιτιστική ανασφάλεια αφορά τόσο τις αγροτικές περιοχές των Άνδεων και του Αμαζονίου, όσο τα περίχωρα των μεγάλων κατοικημένων αστικών κέντρων,. Η οικογενειακή γεωργία παράγει σχεδόν το 60% των τροφίμων που καταναλώνει ο πληθυσμός. «Το Περού, στο Νότο, είναι μια χώρα φτωχών μικρών παραγωγών, που εισπράττουν ελάχιστα για την παραγωγή τους λόγω αρκετών μεσαζόντων. Υποφέρουν από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της διακίνησης ναρκωτικών στη γη τους και της παράνομης(αλλά και εν πολλοίς και της νόμιμης) εξορυκτικής δραστηριότητας ( των ξένων και ντόπιων επενδυτών) που καταστρέφει το έδαφος και το περιβάλλον», εξηγεί η Mariana Escobar.

Στη Λίμα, οι κάτοικοι των εργατικών γειτονιών επανενεργοποίησαν τις ollas comunes, «κοινές κουζίνες», ένα σύστημα αλληλοβοήθειας που ήταν ιδιαίτερα ενεργό κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι συλλογικές χύτρες ταΐζουν περισσότερους από διακόσιες χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα. Ορισμένες επωφελούνται από κρατική ή δημοτική χρηματοδότηση.

Στο πλαίσιο της «κοινής κουζίνας» διανέμεται φαγητό σε εκτοπισμένους αγρότες στο Κούσκο – στις 15 Δεκέμβρη 2022- Paul Gambin

Σύμφωνα με τον FAO, η κυβέρνηση δεν πρέπει μόνο να αυξήσει τον αριθμό των αποδεκτών επείγουσας βοήθειας, αλλά και να σκεφτεί μακροπρόθεσμα, λέει η Mariana Escobar. «Ο οικολογικός μετασχηματισμός των συστημάτων αγροδιατροφής είναι επίσης μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πρέπει να αποκαταστήσουμε τα εξαντλημένα εδάφη και να εμπλέξουμε όλους τους φορείς του κλάδου, λέει, γιατί όλα είναι συνδεδεμένα. Το πρόβλημα της επισιτιστικής ανασφάλειας είναι συστημικό».

Σαν συμπέρασμα

Προφανώς το Περού, χώρα της Λατινικής Αμερικής, στα πλαίσια των μεγάλων ανακατατάξεων που συμβαίνουν σε αυτήν –όπου πάρα πολλές χώρες έχουν αποκτήσει τελευταία σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, προεξάρχουσας της Βραζιλίας με τον πρόσφατο εκλεγμένο Λούλα ( το δεύτερο ροζ κύμα)– παίρνει θάρρος στις ταξικές και εθνικές του διεκδικήσεις. Και ίσως γι’ αυτό τον ίδιο λόγο οι εκπρόσωποι των ταξικών του αντιπάλων είναι τόσο αδυσώπητοι.

Τις προάλλες η Σύνοδος κορυφής του CELAC (Σύνοδος των χωρών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής) όπου συμμετέχει το Περού, τέθηκε υπέρ της επανεκκίνησης του Mercosur (της Ενιαίας αγοράς των χωρών του Νότου της Αμερικής) και υπέρ της δικαιοσύνης και ισοτιμίας για τους λαούς των χωρών που συμμετέχουν σε αυτήν.

Ίδωμεν…

Πηγές: Διαδικτυακή έκδοση LeMonde.fr

ΠΗΓΗ