Πιστή στο μοντέλο Θάτσερ που απέτυχε παταγωδώς στην Μεγάλη Βρετανία, η υπουργός Παιδείας ολοκληρώνει τα αναχρονιστικά μέτρα της με ταχύτητα που δείχνει την αγωνία της κυβέρνησης της ΝΔ να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΚΕΦΑΛΑ
Με τίτλο Μετά από 41 χρόνια, καθολική εφαρμογή της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικώνη κυβέρνηση υπερήφανα μας ενημέρωσε ότι «η ατομική αξιολόγηση, καθολικά και συστηματικά, πρώτη φορά μετά το 1982, όλων των εκπαιδευτικών, μελών Ειδικού Εκπαιδευτικού και Ειδικού Βοηθητικού Προσωπικού, Διευθυντών, Προϊσταμένων σχολικής μονάδας ή Εργαστηριακού Κέντρου που παρέχουν διδακτικό έργο. Προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, εισήχθησαν στη Βουλή επιπλέον νομοθετικές ρυθμίσεις του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, οι οποίες προβλέπουν την ανάληψη υπηρεσίας, στις περιοχές όπου έχει ήδη ολοκληρωθεί η επιλογή και τοποθέτηση των Συμβούλων Εκπαίδευσης, οι οποίοι θα εκκινήσουν άμεσα και κατά προτεραιότητα την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και συγκεκριμένα των νεοδιόριστων, καθώς η αξιολόγηση αποτελεί προϋπόθεση μονιμοποίησής τους».
Και με περηφάνεια η Νίκη Κεραμέως μας δήλωσε:
«Χρειάστηκαν 4 δεκαετίες για να καταφέρουμε το αυτονόητο: να αξιολογηθούν οι εκπαιδευτικοί μας, σε μία καθαρά βελτιωτική διαδικασία, που θα αποφέρει μόνο οφέλη στους ίδιους, στα παιδιά μας, στο εκπαιδευτικό σύστημα, σε ολόκληρη την κοινωνία. Ξεκινά στην πράξη η υλοποίηση μίας κομβικής μεταρρύθμισης, που πολεμήθηκε μανιωδώς για 40 χρόνια από λίγους και θα λειτουργήσει ευεργετικά για όλους. Η αξιολόγηση, που εφαρμόζεται στη συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, αναμένεται να βελτιώσει σημαντικά το τοπίο στην εκπαίδευση, αποτελώντας κρίσιμη παρακαταθήκη για τη σταθερή αναβάθμιση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.»
Δάσκαλοι και καθηγητές σήμερα κατέβηκαν στο δρόμο με τους καλλιτέχνες, αντιδρώντας στην ατομική αξιολόγηση που θέσπισε η υπουργός Παιδείας, χωρίς διαβούλευση και συναίνεση. Οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζοντας ότι οι επιθεωρητές στην τάξη θα είναι η ταφόπλακα πάνω από το νεκρό σώμα της εκπαίδευσης. Μετά την υποχρηματοδότηση, τους χαμηλούς μισθούς, τη βάση εισαγωγής , την τράπεζα θεμάτων.
- Νομοσχέδιο Κεραμέως με "συνταγή" Θάτσερ: Παιδιά "πελάτες" και καθηγητές client service
- Ελληνική PISA – Η παιδεία γίνεται ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο
Ο Σωτήρης Σιαμανδούρας κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου Vincennes-Saint-Denis (Paris VIII) και μεταδιδακτορικός ερευνητής, υπότροφος του ΙΚΥ, στο πεδίο της Ιστορίας των ιδεών και ιδεολογιών που έχει διδάξει στο ΠΜΣ του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου και σήμερα εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια, έγραψε έναν κατάλογο για τα: «Πράγματα που δεν θα συνέβαιναν με τον επιθεωρητή στην αίθουσα. Και γιατί δεν μας ζητάτε να σας γράψουμε μία κασέτα;».
.jpg)
Διαβάστε τα. Και επαναξιολογήστε την αξιολόγηση από τον επιθεωρητή:
«Θα πω μερικά για τα περσινά και τα προπέρσινα τμήματα. Όσα μου έρχονται έτσι πρόχειρα, πριν φύγω για το σχολείο. Για τα φετινά από του χρόνου.
-Δεν θα μπορούσα να αφήσω δυο μαθητές να συνεχίσουν να «μιλάνε», επειδή ξέρω ότι βοηθούν τον συμμαθητή τους που είναι στο φάσμα, μα τους εμπιστεύεται γιατί είναι μαζί από το δημοτικό.
-Δεν θα μπορούσα να αφήσω μια μαθήτρια να ζωγραφίζει το θρανίο της, επειδή ξέρω ότι έχει διάσπαση και αυτή είναι η στρατηγική της για να συγκεντρώνεται.
-Δεν θα μπορούσα να αφήσω μια μαθήτρια να κάθεται με την καρέκλα της στο καλοριφέρ, γιατί έχει περίοδο.
- Δεν θα μπορούσα να κάνω σύνταξη πάνω στην Κατερίνα Γώγου, για να πλησιάσω τη μαθήτρια που πρέπει να ακούσει έναν συγκεκριμένο στίχο.
-Δεν θα μπορούσα να πω στη μαθήτρια Ρομά ότι μπορεί να πάει για καφέ, βεβαίως, χωρίς απουσία, βεβαίως, ωστόσο για καφέ θα μπορούσε να πάει και η φίλη της, γιατί όχι κι εκείνη, και να μου απαντήσει ότι εκείνη θα πάει για καφέ γιατί είναι «τσογλάνι» και να της πω ότι δεν είναι «τσογλάνι» αλλά μαθήτρια και να βουρκώσει και να κάτσει στο μάθημα από μόνη της.
-Δεν θα μπορούσα να αφήσω τη συναδέλφισσα ΜΝΑΕ να κάνει μάθημα στη θέση μου και να περπατήσω μια ασθενή μέχρι τη στάση του λεωφορείου, αφού οι γονείς της ήταν στο εργοστάσιο.
-Δεν θα μπορούσα να κάνω διάλειμμα μάσκας στο μπαλκόνι, όταν απαγορευόταν, και να ρουφάνε τα πνευμόνια των μικρών της Α’ Γυμνασίου τον αέρα.
-Δεν θα μπορούσα να σταματήσω το μάθημα και να ασχοληθώ με τη μαθήτρια που διάβαζε επιστημονική βιβλιογραφία για τις μάγισσες.
-Δεν θα έμπαινε στην αίθουσα ο μαθητής μου φορώντας μαύρα γυαλιά, δεν θα μπορούσα να αστειευθώ με αυτό, δεν θα μπορούσα να του κάνω «ντήλι» για να αρχίσει να γράφει εκθέσεις.
-Δεν θα μπορούσα να κάνω συζήτηση για το τι θα έκαναν αν και στο δικό μας σχολείο ορμούσαν κάποιοι μέσα και επιτίθονταν στη συμμαθήτριά τους που είναι μαύρη.
-Δεν θα μπορούσα να κάνω «Π» και να το χαλάω, παίρνει τόσο χρόνο.
-Δεν θα μπορούσα να κάνω Ελύτη εκτός ύλης ούτε να δίνω Εντουάρ Λουί, κι έτσι δεν θα τους διάβαζε και δεν θα μου ζητούσε Σαίξπηρ η μαθήτρια που κάρφωνε την πεταλούδα στο θρανίο της. Δεν θα έγραφε ένα υπέροχο άρθρο για την εφημερίδα μας. Δεν θα έκανε με τον πατέρα της τη συζήτηση που έκανε.
-Δεν θα έσκιζε το πλουσιόπαιδο της παρέας τις σημειώσεις των άλλων.
-Δεν θα μου έκαναν αστεία για την ομοφυλοφιλία για να καταλήξουν να κάνουν coming out.
-Δεν θα μπορούσα να κάνω επανάληψη με τα τραγούδια που συναντήσαμε όλη τη χρονιά.
-Δεν θα κουνιόταν φύλλο. Θα μιλούσα απερίσπαστος. Θα χώριζα το τμήμα σε ομάδες συζήτησης και εργασίας. Θα έδινα προβλήματα για λύση. Θα χρησιμοποιούσα εποπτικά μέσα από την τσέπη μου. Θα ήταν όλα πολύ ήσυχα και τακτοποιημένα. Θα έπαιρνα άριστα.
-Με τον επιθεωρητή στην αίθουσα, δεν θα έκανα μάθημα».
Η Ομάδα Νεοδιόριστων Εκπαιδευτικών απευθύνθηκε στους γονείς με το παρακάτω-πολύ ενδιαφέρον- κείμενο
«Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί συμπολίτες μας, είμαστε οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των παιδιών σας. Και θέλουμε λίγο από τον χρόνο σας, να σας μιλήσουμε για το δέντρο και το δάσος. Το δάσος είναι η δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Έχουμε ζήσει μια δεκαετία με τέτοιες πολιτικές (Μνημόνια) που έχουν υποβαθμίσει τη ζωή μας ανεπανόρθωτα: μείωση του εισοδήματος, ανεργία, οι νέοι άνθρωποι να μεταναστεύουν, υποβάθμιση του Κράτους Πρόνοιας. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ζήσαμε ένα τρομακτικό παρόν, την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, και τώρα βιώνουμε τη λεγόμενη «κρίση της ακρίβειας». Το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Ο μισθός δεν φθάνει να καλύψει βασικές ανάγκες μιας οικογένειας, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, η στεγαστική κρίση είναι στο απόγειο της. Όλα έχουν πάρει την «κατιούσα»: υγεία, παιδεία, εργασία, στέγαση, περιβάλλον, Κράτος Δικαίου, Κράτος Πρόνοιας, πολιτισμός και πάει λέγοντας… Μέσα σε αυτό το δάσος υπάρχει και το μικρό αλλά τόσο σημαντικό δέντρο, το δέντρο της Παιδείας. Τι συμβαίνει με το δημόσιο σχολείο; Λειτουργεί με τόσο λίγα χρήματα που πολλές φορές δεν μπορεί να καλύψει ακόμα και την επαρκή θέρμανση ή στέγαση των μαθητών. Χιλιάδες διδακτικές ώρες χάνονται, όχι με τις απεργίες των εκπαιδευτικών ή το πρώτο χιόνι, αλλά με τα κενά που αναπληρώνουν εκπαιδευτικοί με μια βαλίτσα στο χέρι, οι λεγόμενοι αναπληρωτές.
Πρόκειται για 45.000 εκπαιδευτικούς!
Τα αναλυτικά προγράμματα, η λεγόμενη «ύλη», έχει γίνει τόσο απαιτητική που «κατασκευάζει» παιδιά αμόρφωτα. Οι γονείς βάζουν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν τα παιδιά τους. Η πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο γίνεται όλο και πιο δύσκολη για να φτιαχτεί «πελατεία» για τα Ιδιωτικά Κολλέγια, όπως ακριβώς η υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας μας οδηγεί στους Ιδιώτες Γιατρούς. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το Υπουργείο προωθεί τη λεγόμενη «αξιολόγηση» του σχολείου και των εκπαιδευτικών. Ακούγεται σωστή και όμορφη σαν λέξη…όμως…
Τι είναι ακριβώς η περιβόητη «αξιολόγηση» που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας;
Αντί να υπάρχει ένας μηχανισμός αναστοχασμού και ανατροφοδότησης του εκπαιδευτικού έργου που να στηρίζεται στους ίδιους τους συμμετέχοντες, να λειτουργεί σε διαρκή και δημοκρατική βάση, να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες του κάθε σχολείου (περιοχή, κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες μαθητών-οικογενειών, υλικοτεχνική υποδομή κτλ.), το Υπουργείο στήνει έναν μηχανισμό που:
α) αξιολογεί ατομικά τον εκπαιδευτικό στη λογική του «επιθεωρητισμού», έτσι όπως τον ζήσαμε πριν δεκαετίες. Οι Σχολικοί Σύμβουλοι και οι Διευθυντές των σχολείων, αντί να γίνουν Υποστηρικτές των εκπαιδευτικών, μετατρέπονται σε Επιθεωρητές.
β) οι εκπαιδευτικοί, τα σχολεία, οι μαθητές, μέσω της βαθμολόγησής τους, κατηγοριοποιούνται σε τέσσερις βαθμίδες. Με αυτόν τον τρόπο, «τα κακά της εκπαίδευσης» χρεώνονται στο σχολείο, στον εκπαιδευτικό, στον μαθητή και την οικογένεια του, και η Πολιτεία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Η εμπειρία από το εξωτερικό δείχνει πως το επόμενο βήμα είναι η σύνδεση της χρηματοδότησης κάθε σχολείου και εκπαιδευτικού με τη βαθμολογία του: δημιουργούνται τα «καλά» σχολεία που αμείβονται, τα «κακά» σχολεία που πρέπει να βρουν χορηγίες για να επιβιώσουν. Ο εκπαιδευτικός βρίσκεται υπό διαρκή πίεση, με ένα τεράστιο γραφειοκρατικό έργο να «πέφτει» στις πλάτες του εις βάρος της παιδαγωγικής δουλειάς. Μέσα στο σχολείο κυριαρχεί ο φόβος, ο ανταγωνισμός, η γραφειοκρατία και ο αυταρχισμός, εις βάρος της χαράς, της συνεργασίας, της παιδαγωγικής δημιουργίας, της δημοκρατίας. Τέτοια φαινόμενα έχουν οδηγήσει σε μαζικές παραιτήσεις εκπαιδευτικών στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αγγλία και άλλες χώρες που διαχώρισαν τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς και τώρα ψάχνουν προσωπικό. Αγαπητοί γονείς, κανένα παιδί, κανένας εκπαιδευτικός, κανένα σχολείο, δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Επίσης, όπως το δέντρο, καθένα μεγαλώνει σε ένα μοναδικό περιβάλλον, με ιδιαίτερο και μοναδικό χώμα, νερό, ήλιο. Η οριζόντια και ποσοτική αξιολόγηση του Υπουργείου δεν έχει σκοπό την αναβάθμιση της Παιδείας, όπως ευαγγελίζονται. Αν ήθελε η Πολιτεία να το είχε κάνει αυτό, θα είχε λύσει κατ’ αρχάς το στεγαστικό πρόβλημα των σχολείων ή την έγκαιρη και πλήρη στελέχωση τους. Θα είχε ασχοληθεί σοβαρά με τον εξορθολογισμό της σχολικής ύλης. Αντίθετα, αυτό που θέλει να φτιάξει είναι ένα Νέου Τύπου Σχολείο, το κατηγοριοποιημένο, φτωχό σχολείο που ανταγωνίζεται το ένα το άλλο και ψάχνει χρηματοδότηση, και έναν Νέου Τύπου Εκπαιδευτικό, τον δάσκαλο που παρότι πήρε πτυχίο στο επάγγελμά του, μεταπτυχιακό, σεμινάριο κτλ. συνεχώς κρίνεται σαν να είναι «ανεπαρκής», σαν να ευθύνεται αυτός και μόνο για το πολυσύνθετο έργο της μάθησης. Απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις ενάντια στο Δημόσιο Σχολείο και στους Παιδαγωγούς, εμείς οι εκπαιδευτικοί θα αντισταθούμε. Θα αντισταθούμε, παρά το πρωτόγνωρο κλίμα εκβιασμών που βιώνουμε, όπως για παράδειγμα αυτή τη στιγμή που οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί τιμωρητικά δε μονιμοποιούνται από το Υπουργείο και παραμένουν δόκιμοι για να πειθαρχήσουν στο νέο μοντέλο ατομικής αξιολόγησης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου