Μπροστά στις κάλπες

 

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) 

Εκλογές, ένας τρόπος απόδοσης των ευθυνών της κρατικής διακυβέρνησης ώστε να εκφράζεται με συνέπεια και πληρότητα η λαϊκή κυριαρχία.

Ναι…

Και μετά ξυπνήσαμε από τον μεγάλο ύπνο!

Μεγάλη μερίδα της «κοινής γνώμης» χαρακτηρίζεται από μια γενικευμένη αποχαύνωση, μαζικό λήθαργο και υποχώρηση  στον κομφορμισμό. Η «κοινή γνώμη» διαχειρίζεται την άγνοια της και τον ρόλο της στην πολιτική ζωή με επιλογές που έχουν να κάνουν με διαδικασίες προσαρμογής και αποδοχής των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών συνθηκών. Ως εκ τούτου αναπτύσσει μια αλλοτριωμένη ατομικότητά που χαρακτηρίζεται από την πρόθυμη συμμόρφωση στις κρατούσες συνθήκες και στους δημοσιογραφικούς τηλεβόες που της λένε πως να σκέφτεται, τι να νιώθει, τι να παρακολουθεί στην TV, τι να τρώει, τι να ψωνίζει, τι να φοβάται, σε τι να ελπίζει. Και η «κοινή γνώμη» αποδέχεται και σιωπά  για να αποφύγει τον όποιο κίνδυνο κοινωνικής ευθύνης.

Πράγματι μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει αφεθεί στον σχετικισμό και στην αδιαφορία, καταστάσεις που οδηγούν στην εγκατάλειψη κάθε πλαισίου κριτικής ορθολογικότητας και ελλογότητας και που ως κύριες συνέπειες έχει ότι επιδρά στην διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς και όχι μόνο της εκλογικής. Δυστυχώς η εγκατάλειψη αυτή  θα μας οδηγήσει στην υπονόμευση της δημοκρατίας όχι μόνο στο επίπεδο πολιτεύματος αλλά και σε εκείνο του πολιτισμού (ισηγορίας και ισονομίας) της εξουσίας, οπότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε σε καταστάσεις που θα έχουν οδυνηρές συνέπειες τόσο για τα άτομα όσο και για την κοινωνία.

Σε αυτά τα στενά πρότυπα ατομικιστικής εργαλιακής και εγωιστικής ανορθολογικότητας μεγάλο μέρος των ατόμων-ψηφοφόρων ,αν πάει να ψηφήσει, καθορίζει την στάση του προσμετρώντας, αποκλειστικά προσωπικά, κέρδη και ζημίες. Σε αυτήν την κατηγορία ψηφοφόρων ίσως επενδύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με άθλιο ψηφοθηρικό «έκτακτο βοήθημα» που δίνει στους «αδικημένους συνταξιούχους», οι οποίοι εξαιρέθηκαν από τις αυξήσεις λόγω «προσωπικής διαφοράς». Οι συνταξιούχοι αυτοί υπολογίζονται σε 1.112.000! Στην συγκεκριμένη περίπτωση το προεκλογικό χρήμα-με την κρίσιμη σύμπραξη δημοσιογράφων τύπου Άρη Πορτοσάλτε- λειτουργεί ως μηχανισμός διαμόρφωσης πολιτικής και εκλογικής συμπεριφοράς, απαλλαγμένης από κομματικές ταυτίσεις, ιδεολογικές συνιστώσες, και κοινωνικά συλλογικά συμφέροντα.

Ειρήσθω εν παρόδω η αναφορά στον κύριο Αρη Πορτοσάλτε έγινε γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα «διαμορφωτή γνώμης»  που έχει την ικανότητα, αυτάρεσκα να είναι ο κεντρικός ομιλητής στην προεκλογική κοπή πίτας του αντιπροέδρου του κόμματος της ΝΔ και υπουργού ανάπτυξης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Αδωνι Γεωργιάδη, εκφράζοντας την ελπίδα και την ευχή του να κερδίσει τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ταυτόχρονα από τις ειδησεογραφικές εκπομπές του στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση να είναι λάβρος και απαξιωτικός σε κάθε λαϊκό συλλογικό αίτημα ζητώντας συχνά την αυταρχική επιβολή του «νόμου και της τάξης» στο όνομα  μιας ακαθόριστης νομιμότητας.    Όσο για το ήθος και την ακεραιότητα του δημοσιογράφου…

 Έτσι κι αλλιώς γνωστός είναι ο ρόλος των ΜΜΕ στην παραγωγή μέσω της υπερπροβολής, πολιτικών και όχι μόνο ψευδο-προσωπικοτήτων. Όμως σε αυτό που άνθρωποι των ΜΜΕ σαν τον Πορτοσάλτε έχουν διαπρέψει είναι να κατακερματίσουν και να μετατρέψουν  τα πολιτικά και ιδεολογικά  αφηγήματα σε προϊόντα ώστε να τα πουλήσουν σε ψηφοφόρους -πελάτες.

Πάντως αυτό που πρέπει να μας ανησυχήσει είναι το γεγονός πως  το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές στους ψηφοφόρους άνω των 60 είναι πολλαπλάσιο από το ποσοστό συμμετοχής στους κάτω των 40. Οι τελευταίοι μάλιστα, στην ευρύτερη πλειοψηφία τους,  παρουσιάζονται όχι μόνο αποϊδεολογικοποιημένοι αλλά και απολιτικοποιημένοι. Η αλληλεγγύη, η αφοσίωση σε συλλογικούς κοινωνικούς σκοπούς ή η πολιτική δράση,  στην καλύτερη των περιπτώσεων αποτελούν έννοιες που έχουν ξεθωριάσει στην χειρότερη έχουν χαθεί μέσα στην γενική κοινωνική ομοιομορφία. Γίνεται καταφανές πως υπάρχει πλήθος αμέτοχων πολιτών που αδιάφοροι για το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι αναζητούν απλά και μόνο μια σταθερή και ήρεμη καθημερινότητα χωρίς να τους ενδιαφέρει ο μετασχηματισμός των θεσμών μέσω της κοινωνικής συμμέτοχης έστω και σε εκλογικό επίπεδο!

Υπάρχει τέτοια αφομοίωση του μέσου ανθρώπου από την σημερινή εξουσία που ακόμα και η υπόθεση των πλειστηριασμών, η τιτλοποίηση  και  πώληση δανείων που είναι συνδεδεμένα με την πρώτη και μοναδική κατοικία σε εταιρείες – κελύφη  τα οποία εδρεύουν σε  post restant κάποιου στενού του Δουβλίνου, η υπόθεση του κυβερνητικού βουλευτή Ανδρέα Πάτση ή του γιου Ντογιάκου η υπόθεση των   κυβερνητικών παρακολουθήσεων και της καταγραφής προσωπικών δεδομένων, μέσω της ΕΥΠ, πολιτικών αντιπάλων, του ΚΚΕ, δημοσιογράφων, δικηγόρων, προσώπων που έχουν εμπλακεί με το προσφυγικό, ή απλών πολιτών λόγω τη συμμετοχή τους σε συγκεντρώσεις, ακόμα  και η δημοσιογραφική έρευνα από τον Guardian και δεκάδες άλλα διεθνή μέσα σχετικά με ισραηλινή ομάδα εργολάβων που ισχυρίζεται ότι έχει προβεί σε χειραγώγηση της κοινής γνώμης ώστε να επηρεάζει τα αποτελέσματα των εκλογών και στην Ελλάδα, πέρασαν ή περνούν σχεδόν αδιάφορα!

Με τρόπο αριστοτεχνικό, ο νεοσυντηρητισμός αφενός ελέγχει την εκλογική συμπεριφορά μέσω  της δυνατότητας που έχει να  συνδέσει τις στοχευμένες  οικονομικές παροχές με την εκλογική διαδικασία  (η λεγομένη οικονομική ψήφος) αφετέρου η τηλεοπτική «δημοκρατία» τύπου «Πορτοσάλτε» (δηλαδή του οπαδού) εντείνει την αρνητική διαφήμιση στην πολιτική επικοινωνία, περιορίζει την ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα στους πολίτες και σχηματίζει γύρω μας μια ατμόσφαιρα φόβου άρα και μουγκής υπακοής, αφοσίωσης και αφομοίωσης, προς επηρεασμό των αναποφάσιστων ψηφοφόρων.

Φτάνει όμως μόνο αυτή η ιδιαίτερα εκφυλιστική περιγραφή για να κατανοήσουμε τον βαθμό της αποπολιτικοποίησης κυρίως των νέων ανθρώπων;

Μήπως φταίω και εγώ μα και εσύ αγαπητέ αναγνώστη;

Μήπως πρέπει να στοχαστούμε εκ νέου πάνω στην φύση των κοινωνικών ανταγωνισμών όπως διαμορφώνονται στο σύγχρονο καπιταλισμό όπου οι  αλµατώδεις τεχνολογικές εξελίξεις στους τοµείς της ψηφιοποίησης και της εισαγωγής της ρομποτικής στην αγορά εργασίας  επηρεάζουν εν γένει τις μοίρες τόσο των κοινωνικών συνόλων όσο και των μεμονωμένων ατόμων;

Μπορεί η απόλυτη ιδεολογικοποίηση και τα στεγανά που αγνοούν τις σκέψεις άλλων ρευμάτων στην ουσία να μας φτωχαίνει από το να ενσωματώνουμε το καινούργιο, την διαφορετική αλήθεια τα νέα θεματολογικά πεδία. Πρέπει να καταλάβουμε πως καμία ιδεολογία δεν μπορεί να αναπτυχτεί και να διαχυθεί στον κόσμο εάν δεν ενσωματώσει το καινούργιο που ανοίγει την σκέψη και τους ορίζοντες του ανθρώπου.

Όπως και να έχει χρειαζόμαστε άμεσα μια κοινωνία που όχι μόνο θα αναθέτει την εξουσία αλλά θα αντιστέκεται ουσιαστικά, θα ελέγχει αλλά κι όταν χρειάζεται θα ανατρέπει…