του Ανδρέα Κοσιάρη
Όταν την Παρασκευή 22 Ιουλίου η ΕΛ.ΑΣ. επιτέθηκε σε συγκέντρωση κατά των βιασμών στα Εξάρχεια, ο υπουργός Προ.Πο. Τάκης Θεοδωρικάκος είχε απαντήσει προκλητικά: «Η ΕΛΑΣ είναι αφοσιωμένη στην εφαρμογή των νόμων & την προστασία της δημόσιας τάξης & ασφάλειας. Οι αστυνομικοί δεν επιτίθενται απρόκλητα σε κανέναν».
Κατά τη συνήθη, μάλιστα, τακτική της κυβέρνησης και των υποστηρικτών της, απαντούσε στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι σε όσους δέχτηκαν την επίθεση της αστυνομίας, λόγω της θεμελιωμένης πεποίθησης πως η ταύτιση κάθε αντίδρασης με το κόμμα της αξ. αντιπολίτευσης ευνοεί με κάποιον τρόπο επικοινωνιακά την κυβέρνηση.
Δεν διευκρίνισε, φυσικά, ο υπουργός, ποιοι νόμοι απαιτούν να επιτίθεται η αστυνομία σε συγκέντρωση διαμαρτυρόμενων για απόπειρες βιασμών σε μία περιοχή, ούτε πώς απειλούνταν η «δημόσια τάξη και ασφάλεια» από αυτή τη συγκέντρωση, ούτε σε τι συνίστατο η «πρόκληση» στην οποία η ΕΛ.ΑΣ. υποτίθεται πως απάντησε με την επίθεσή της.
Οι μαρτυρίες και τα βίντεο από τους παριστάμενους διαψεύδουν τον υπουργό, αλλά όλα αυτά έχουν ελάχιστη έως καθόλου σημασία. Διότι η αστυνομία δεν «εφαρμόζει τους νόμους», εφαρμόζει εντολές — είτε πρόκειται για εντολές της πολιτικής ηγεσίας, είτε της επιχειρησιακής, είτε πολύ συχνά της επιχειρηματικής. Και στο πλαίσιο αυτών των εντολών έχει ελεύθερο να παραβιάζει κάθε νόμο, γραπτό ή άγραφο, που θα της καπνίσει. Αυτό το γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος που ζει σε αυτή τη χώρα, είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι.
Όλοι μας (και εννοώ ΟΛΟΙ) έχουμε δει την αστυνομία να παραβιάζει νόμους και κανονισμούς, από τα πολύ μικρά και καθημερινά, όπως τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και τη συμπεριφορά των αστυνομικών προς τους πολίτες, ως τα πιο μεγάλα και επιδραστικά, όπως τις εν ψυχρώ εκτελέσεις και τη βία απέναντι σε όποιον αντιδρά. Όλοι μας τα γνωρίζουμε αυτά. Και αναλόγως της ιδεολογίας μας, ρυθμίζουμε τη στάση μας απέναντί τους. Άλλοι ζουν με τον καθημερινό φόβο της αστυνομίας και άλλοι επιχαίρουν κάθε της πράξης (μέχρι να αγγίξει και τους ίδιους, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).
Η βία, η ανομία και η ατιμωρησία της ΕΛ.ΑΣ. δεν είναι «σφάλμα» του συστήματος, είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της λειτουργίας του. Η αστυνομία λαμβάνει εντολές να είναι ο υπερασπιστής των συμφερόντων των εντολέων της και σε αυτό το πλαίσιο έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει.
Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει απολύτως κανέναν η χθεσινή βία της ΕΛ.ΑΣ. σε δύο συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Η μία ήταν περιβαλλοντικής φύσης, διαμαρτυρόμενη για τις φωτιές που καίνε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα αυτής της χώρας και απέναντι στο κράτος που δεν κάνει ούτε τα ελάχιστα για την πρόληψη και τον περιορισμό τους, όπως από τον νόμο είναι υποχρεωμένο. Και η δεύτερη ήταν για το δικαίωμα που έχει ο αναρχικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης να αποφυλακιστεί με αυστηρότατους όρους, δικαίωμα που το ελληνικό κράτος του αρνείται και για το οποίο ο ίδιος έχει καταφύγει στο ύστατο μέσο πίεσης, την απεργία πείνας.
Και στις δύο συγκεντρώσεις, ο «νόμος» ήταν με το μέρος των συγκεντρωμένων — αν κάνουμε την υπόθεση πάνω στην οποία θεμελιώνεται ολόκληρο το οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας, ότι δηλαδή ο νόμος είναι απρόσωπος και υπάρχει για να στηρίζει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όσοι επικαλούνται αυτή την υπόθεση, με θρησκευτικής φύσεως ευλάβεια, συνήθως ξεχνούν ότι πίσω από τους νόμους, τη συγγραφή, ψήφιση κι εφαρμογή τους, βρίσκονται άνθρωποι και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, αλλά κι αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Και πάλι, αποδεικτέα από τις μαρτυρίες και τα βίντεο, η αστυνομία διέλυσε τις δύο συγκεντρώσεις, με βία απέναντι σε όλους όσοι βρίσκονταν εκεί, σε ΑΜΕΑ, δημοσιογράφους, δικηγόρους, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης κ.α. Θα ήταν ανούσιο να χαρακτηρίσουμε τη βία της ΕΛ.ΑΣ. «απρόκλητη», καθώς όπως είδαμε δεν απαιτείται κάποια συγκεκριμένη «πρόκληση». «Πρόκληση» για την ΕΛ.ΑΣ. είναι και μόνο η ύπαρξη αντίδρασης στα συμφέροντα των εντολέων της.
Φυσικά, όλα αυτά δεν αφορούν μονάχα την Ελλάδα. Όπου γης η λειτουργία της αστυνομίας είναι παρόμοια, αν όχι ολόιδια. Δεν δρα εκ μέρους των ανθρώπων, αλλά εκ μέρους των εντολέων της. Και όπως λέγαμε την περίοδο υπουργίας του Μ. Χρυσοχοΐδη, δεν πρόκειται για προσωπικές επιλογές ενός συγκεκριμένου εντολέα, αλλά για τις θεμελιώδεις ανάγκες του τρόπου άσκησης εξουσίας σε αυτό το σύστημα. Λέγαμε πως «όσο η κυβέρνηση θα συναντά περισσότερες αντιδράσεις στο αριστοκρατικό βασίλειο που επιθυμεί να θεμελιώσει, τόσο οι πρακτικές της ΕΛ.ΑΣ. θα γίνονται σκληρότερες, η βία της αγριότερη, οι παρακρατικές της μέθοδοι… παρακρατικότερες».
Είναι αναγκαία αυτή η λειτουργία της αστυνομίας, διότι είναι αναγκαίος αυτός ο τρόπος άσκησης εξουσίας για την επιβίωση του συστήματος — για όσο ακόμα μπορεί να επιβιώσει, αυτό και εμείς. Η παγκόσμια υπαρξιακή κρίση στην οποία έχει για τα καλά εισέλθει η ανθρωπότητα, το απαιτεί. Διότι αν ήμασταν ελεύθεροι να κοιτάξουμε γύρω μας, να δούμε τι τη γεννά και να αντιδράσουμε απέναντί του, δεν θα μπορούσε ούτε να διατηρήσει τα κεκτημένα του, ούτε να αρπάξει όσα ακόμα περισσότερα μπορεί. Εξ ου και πρέπει να μην μπορούμε να δούμε γύρω μας — αν μπορούμε να δούμε, να μην μπορούμε να ερμηνεύσουμε τι βλέπουμε — κι αν μπορούμε να ερμηνεύσουμε να μην μπορούμε να αντιδράσουμε. Για την «προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας», που λέει κι ο κυρ-Τάκης, δηλαδή της τάξης του και της ασφάλειάς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου