Ο σύγχρονος τουρισμός απαιτεί ευχαριστημένους εργαζόμενους, όχι σκλάβους.
Τον λένε Τζαμίλ και είναι από το Μπαγκλαντές. Ο Τζαμίλ είναι 20 ετών και το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς σε αυτόν είναι η εξωτική ομορφιά του και η προσεγμένη, στα όρια του αυτάρεσκου, εμφάνισή του, στοιχεία παραπάνω από εύλογα για έναν νέο της ηλικίας του.
Ο Τζαμίλ και οι συνάδελφοι του, στην πλειοψηφία ομοεθνείς του, δουλεύουν σεζόν σε ένα κάμπινγκ κάποιου ελληνικού νησιού. Η επιχείρηση, ως συνήθως, είναι οικογενειακή και κανείς δε θα μπορούσε να κατηγορήσει κάποιο από τα μέλη της οικογένειας για ραθυμία. Τουναντίον, δουλεύουν νυχθημερόν σαν τα σκυλιά προκειμένω να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις του και το ίδιο απαιτούν και από τους υπαλλήλους τους. Με την προφανή διαφορά ότι οι όροι και τα κίνητρα των μεν και των δε δεν είναι σε καμία περίπτωση κοινά.
Ο Τζαμίλ και οι συνάδελφοί του δουλεύουν από το χάραμα ως αργά το βράδυ ασταμάτητα. Τα καθήκοντά τους είναι απροσδιόριστα και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, απεριόριστα. Πρώτα και κύρια, ο συνεχής κάματος της καθαριότητας, η οποία παρά την επιμονή πολλών συμπατριωτών μας να χαρακτηρίζουν άτομα της αντίστοιχης κουλτούρας ως βρωμιάρηδες, είναι κορυφαία και αυτό είναι ένα επίτευγμα που τους πιστώνω αποκλειστικά. Από εκεί και πέρα τους έχω πετύχει σε οποιοδήποτε πόστο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Ανήκουν όπου υπάρχει ανάγκη. Σκούπισμα και μάζεμα ξηρών κλαδιών και φύλλων, μαστορέματα, χαμαλίκια, κουβαλήματα ασήκωτων όγκων, ακόμα και το έξτρα σερβιτοριλίκι επάνω τους πέφτει. (Ο Τζαμίλ κουβαλάει τον δίσκο ως της παραλία και η σερβιτόρα απιθώνει τα πιάτα στα τραπέζια. Να μην σερβίρουν τον κόσμο οι μαυριδεροί!) Από τις τουαλέτες μέχρι τις ξαπλώστρες ο Τζαμίλ και οι συνάδελφοί του είναι πανταχού παρόντες.
Για ελεύθερο χρόνο ούτε λόγος. Ίσα ίσα ένα ντουζ αργά το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί με όσο νερό έχει ξεμείνει από τους παραθεριστές, δηλαδή καθόλου. Η μόνη μέρα που πέτυχα κάποιον από τους υπαλλήλους να κάνει ντουζ νωρίς είναι ένα μεσημέρι που ένας τους ήταν καλυμμένος από πάνω έως κάτω από μια ακατάληπτη βρωμιά από μια δουλειά που δύσκολα θα έκανε οποιοσδήποτε από εμάς. Μπάνιο στη θάλασσα ούτε για πλάκα. Στις δύο εβδομάδες που πέρασα στο μέρος ούτε μια φορά δεν πέτυχα κάποιον από τον Τζαμίλ και τους συναδέλφους του να απολαμβάνουν την υπέροχη θάλασσα έστω για μισή ωρίτσα.
Οι παροχές του εργοδότη σε σχέση με τον όγκο του μόχθου που προσφέρουν οι υπάλληλοι του είναι πλήρως ανακόλουθες. Παρόλο που το κάμπινγκ είναι μόνιμα πλήρες κατά το ήμισυ, το αφεντικό δε χαλάλισε μερικές θέσεις στη σκιά. Το κομμάτι που τους έχει παραχωρηθεί για διαμονή είναι στο πίσω μέρος του κάμπινγκ, σε έναν χώρο που είναι κάτι μεταξύ χωματερής και πάρκινγκ, ζέχνει απίστευτα και το χτυπά ανηλεώς ο ήλιος και ο αέρας. (Όσοι Έλληνες υπάλληλοι δεν ανήκουν στην οικογένεια μένουν σε δωμάτιο στο ξενοδοχείο που ανήκει στην οικογένεια, ακριβώς δίπλα.) Όσο για φαγητό, αν και η επιχείρηση διαθέτει και εστιατόριο με ωραίες και χορταστικές μερίδες, ποτέ δεν έχω δει να περισσεύει ένα πιάτο και γι’ αυτούς τους φουκαράδες. Αντιθέτως τους έχουμε πετύχει πολλές φορές να μαγειρεύουν στην άθλια κουζίνα -μεγάλη πληγή και για εργαζόμενους και για παραθεριστές- με υλικά που φαντάζομαι ότι πληρώνουν από την τσέπη τους.
Το όνομα Τζαμίλ είναι μια επινόηση. Όχι γιατί βαρέθηκα λόγω διακοπών ή δεν προσπάθησα να μάθω πληροφορίες. Αλλά γιατί ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τους προσεγγίσω, έστω και με το βλέμμα, πράγμα εξαιρετικά περίεργο για ανθρώπους που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ανοιχτόκαρδοι, χαμογελαστοί και προσιτοί. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, αλλά όταν διαπίστωσα ότι το μοτίβο επαναλαμβάνεται σε όλους τους αλλοδαπούς εργαζόμενους, κατάλαβα πως κάτι άλλο συμβαίνει. Ενδεχομένως η οδηγία του αφεντικού είναι κεφάλι κάτω και βλέμμα στο πάτωμα. Και δε δυσκολεύομαι καθόλου να το πιστέψω, ειδικά από τη μέρα που τον πέτυχα να κυνηγάει σαν σκυλί ένα από τα παιδιά μπροστά σε όλον τον κόσμο, φωνάζοντας βρισιές και απειλές που δε δύναμαι να μεταφέρω εδώ.
Πέρα από την επινόηση του ονόματος, όλες οι παραπάνω πληροφορίες είναι αληθείς. Και ξέρω πως δεν είναι δύσκολο να πείσω κάποιον, γιατί η περίπτωση δεν είναι μεμονωμένη. Αυτοί είναι οι όροι της εργασίας για σεζόν, κι αν είναι μια φορά ελεεινές για τους γηγενείς, για τους μετανάστες είναι εφιαλτικές. Δεν ξέρω ποιο μεροκάματο μπορεί να ξεπληρώσει αυτές τις συνθήκες, αν και είμαι σίγουρη πως ούτως ή άλλως είναι εντελώς δυσανάλογο.
Πολλοί ευαγγελίζονται τον εκσυγχρονισμό υποδομών και υπηρεσιών για την ανάπτυξη ενός πιο ανταγωνιστικού τουριστικού τομέα. Αν θες να μαζέψεις το χαρτί, αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι καλύτερη οικονομική προοπτική για τη χώρα, δεν οφείλεις να σέβεσαι μόνο όσους σε πληρώνουν για τις υπηρεσίες σου αλλά και όσους τις προσφέρουν. Ο σύγχρονος τουρισμός απαιτεί ευχαριστημένους εργαζόμενους, όχι σκλάβους.
Πηγή: www.rosa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου