Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, τα ψιμύθια και οι τεχνουργημένες επιστρώσεις συμπάθειας, αδυνατούν να συγκαλύψουν την συναισθηματική αναπηρία του «αλέκιαστου ηγεμόνα».
Της Δέσποινας Στούγιου*
«Μέγα καλό και πρώτο είναι η ζωή…» αποθεώνει τη ζωή ο Ποιητής. Για ποια ζωή μιλάμε όμως όταν κουρσεύονται, λεηλατούνται, εκποιούνται και «παραχώνονται» όλα αυτά που την κάνουν άξια να βιωθεί;
Ο μέγας Ανεύθυνος στο πρώτο εντός πενθημέρου (!!!) διάγγελμά του, απευθυνόμενος στους έμφοβους πολίτες με αφοπλιστικό κυνισμό και σεμνυνόμενο αμοραλισμό αποδεχόμενος την ανεπάρκεια, την ανικανότητα και την ένδεια του ευτελούς επιτελικού κράτους – και όχι την κατάρρευσή του διότι καταρρέει κάτι που υφίσταται, κάτι που υπάρχει αλλά την εξάχνωσή του διότι πρόκειται περί πομφόλυγας – αναφέρει ότι «η ταυτόχρονη προστασία της ανθρώπινης ζωής, της περιουσίας και του οικοσυστήματος είναι ανέφικτη», συμπυκνώνοντας το επιχειρησιακό του σχέδιο σε μια και μοναδική επωδό «εκκενώστε, εκκενώστε, εκκενώστε» δηλαδή «τρέξτε να γλιτώσετε, λακίστε να σωθείτε», λες και ο Μπραΐμης επελαύνει στον κατακαημένο Μωριά.
Αναπαλλοτρίωτα στο δυτικό πολιτισμό μας από τα Ομηρικά έπη – το ριζιμιό αγκωνάρι του – και εδώθε, στην κλίμακα των αξιών προεξάρχει η προστασία, η περιφρούρηση αλλά και ο σεβασμός και η προαγωγή της ζωής. Τώρα που αφαιρέθηκαν τα πέπλα και έμεινε το τσουρουφλισμένο ξόανό του, το ανίκανο «επιτελικό κράτος», εργαλειοποιεί τη ζωή και ευτελίζοντάς την, τη σταυρώνει στους ρυπαρούς δείκτες των τυμβωρύχων για να στομώσει την κριτική πριν ξεκορμίσει από το θηκάρι της. «Μιλάτε τώρα και εσείς που κάψατε 102 ανθρώπους στο Μάτι». Η λογιστική του θανάτου και των συμψηφισμών είναι μιαρή και επονείδιστη. Καμιά τραγωδία δεν ισοσκελίζει τον όλεθρο.
Τα γεγονότα ωστόσο, πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες, για να μην τα παίρνει ο άνεμος. Στο Μάτι έπνεαν άνεμοι ισχύος 10-12 μποφόρ, οι πύρινες γλώσσες κάλπαζαν μανιασμένες με ταχύτητα 120 χλμ την ώρα και καταβρόχθισαν τα πρώτα σπίτια σε 15-20 λεπτά. Το οικιστικό σύμπλεγμα με την στρεβλή και άναρχη δόμηση, χωρίς διέξοδο και διαφυγή είχε μετατραπεί σε ιδιότυπη «φυλακή» από τα τοπικά μικροσυμφέροντα με την επίνευση και την ασυλία των διαχρονικά κρατούντων. Στη Βαρυμπόμπη επικρατούσαν συνθήκες άπνοιας (έως 2 μποφόρ), που ευνοούσαν την έγκαιρη ανάσχεση, τιθάσευση και κατάσβεση του πύρινου ολέθρου. Ο ειδήμων κος Συνολάκης τι αποφαίνεται τώρα; Όταν έχεις το κόκκαλο στο στόμα δεν μιλάς!
Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με ευτολμία και παρρησία -ως άρμοζε και ως όφειλε- ανέλαβε τις πολιτικές ευθύνες. Ο ίδιος και η περιφερειάρχης λοιδορήθηκαν, διαπομπεύθηκαν, χλευάσθηκαν. Οι υπηρεσιακοί υπεύθυνοι για την αντιμετώπιση του ολέθρου κολασθέντες από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την ανικανότητά τους, επαινέθηκαν και επιβραβεύθηκαν από την τωρινή κυβέρνηση και προήχθησαν. Λογική αντίφαση ή μήπως κάτι άλλο; Ο αδίστακτος δημοκόπος ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, αξίωνε παραιτήσεις και καρατομήσεις. Πόσοι από τους «άριστους» παραιτήθησαν; Αλλά τα διαζώματα που ενοικεί η αναιδής μακαριότητά τους δεν τα αγγίζει η τύρβη και η τέφρα του κόσμου τούτου. Ουαί υμίν!
Οι άνθρωποι «σώθηκαν», οι πυρκαγιές όμως ρήμαξαν τη ζωή τους και ενταφίασαν το μέλλον τους. Πόσοι θάνατοι «κυοφορούνται» στα 1.300.000 στρέμματα απανθρακωμένου δάσους; Τις καλλιέργειες, το ζωικό κεφάλαιο και τις υποδομές (στην Εύβοια , τη Μεσσηνία τη Μάνη, τη Γορτυνία και τη Μεγαλόπολη) τις κατάπιαν οι πύρινες γλώσσες. Το 80% της εγχώριας παραγωγής ρητίνης και το 50% της μελισσοκομίας κονιορτοποιήθηκαν. Ο τουρισμός στη Βόρεια Εύβοια, σημαντική πηγή εισοδήματος, σαβανώθηκε.
Στο δεύτερο διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός σαν μια καλά σκηνοθετημένη, ορμηνευμένη, ομιλούσα ρηχή κεφαλή, «αγέρωχος, αγαλματένιος, με τις λέξεις σαν ξεραμένους αφρούς στα χείλη του και τη συμπόνοια φευγάτη από τα μάτια του» υποτονθόρισε μια καχεκτική και αμήχανη συγγνώμη στους καθημαγμένους πολίτες. Συγγνώμη γιατί; «Για κάποια λάθη και παραλείψεις». Η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που βιώσαμε στον τόπο μας, λάθη και παραλείψεις; Η ρημαγμένη ζωή 40-50 χιλιάδων πολιτών που μετετράπησαν σε ανέστιους πρόσφυγες στον τόπο τους με φρυγανισμένο το μέλλον τους και αποκαΐδι την ζωή τους, λάθη και παραλείψεις; Η αγωνία, ο πόνος, οι οιμωγές ματαίως κρούουν τον διπλομανταλωμένο πυλώνα του εσωτερικού του κόσμου που «βυθομετράται με το κουταλάκι του καφέ».
Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, τα ψιμύθια και οι τεχνουργημένες επιστρώσεις συμπάθειας, αδυνατούν να συγκαλύψουν την συναισθηματική αναπηρία του «αλέκιαστου ηγεμόνα». Η συμπόνοια και η ενσυναίσθηση δεν διδάσκονται! Και οι ευθύνες για «τα λάθη και τις παραλείψεις»; Θα επιμεριστούν και θα εξακτινωθούν για να μην λεκιάσουν το στιλπνό αδειανό πουκάμισο.
Η μάνα και τροφός Γη βογκάει. Όταν αργότερα θα αρχίζει να βρυχάται (πλημμύρες και άλλες παρακρούσεις της αποσάθρωσης των οικοσυστημάτων) αλίμονό μας!!! Κι αν διαφεντεύουν αυτοί τις τύχες μας, τότε ας τρέξουμε να γλυτώσουμε!
«Επειδή η θύελλα προφητεύει την πτώση τους, ας γρηγορούμε «για να φυτέψουμε την κόλαση με αμπέλια»…
* Η Δέσποινα Στούγιου είναι κτηνίατρος, παρασιτολόγος-εντομολόγος, με μεταπτυχιακό (Msc) στη Δημόσια Υγεία. Εργάζεται στο κτηνιατρικό κέντρο Αθηνών του ΥΠ.Α.Α.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου